ΕΛΛΑΔΑ, ΚΥΠΡΟΣ, ΤΟΥΡΚΙΑ. (ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑ-ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΥΤΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ). Του Κων. Βασ. Κωνσταντάρα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

O γράφων φοίτησε στο Κολλέγιο Διοικήσεως και Επιτελών (Command and General Staff College) των ΗΠΑ, στην ομώνυμη σχολή, στο ακαδημαϊκό έτος 1994-95. 

Μεταξύ των άλλων μαθημάτων επιλογής, παρηκολούθησε και το με τίτλο: “ ΔΥΤΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑ-ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ” (Α 561). Η παρακολούθηση αυτού του μαθήματος, συνεπήγετο και την επί 45’ παρουσίαση σχετικού αντικειμένου. Μετά από αίτησή του, ενεκρίθη η επί δίωρο (επί συνόλου 27 ωρών που διαρκούσε το μάθημα) παρουσίαση και συζήτηση, στο θέμα: “Ελλάδα -Κύπρος-Τουρκία: Επιπτώσεις στην Ευρωπαϊκή ασφάλεια“ . Μεταφορά της έκθεσής του για το αντικέιμενο αποτελεί τοπ παρόν άρθρο.

Η προς ανάλυση παραγραφοποίηση ήταν δεδομένη.

Για να διασφαλισθεί μια κοινή πλατφόρμα γνώσεων, αρκετή ώρα καταναλώθηκε στην παρουσίαση της ιστορικής αλήθειας, αλλά αυτό ήταν αναγκαίο για το δεδομένο ακροατήριο.

Πρέπει να τονισθεί ότι  σε πολλά σημεία, παρουσιάσθηκαν γεγονότα οικεία στο «μάτι και το αυτί» του ακροατηρίου, και χρησιμοποιήθηκε φρασεολογία οικεία στο ακροατήριο, ακριβώς για τη δημιουργία καταλλήλου κλίματος, όχι όμως και την εξαπάτηση του ακροατηρίου, γιατί το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί, ενώ την αλήθεια πρέπει να την δείς.

Η απόδοση ιστορικών ευθυνών για τα πεπραχθέντα στο παρελθόν, δεν ήταν στις προθέσεις του γράφοντος, εν όψει της ελπίδας για καλύτερο μέλλον.

Η προσπάθεια ήταν να μη δωθεί εικόνα μιάς Ελλάδας σε στείρα αντιπαράθεση με την Τουρκία, αλλά να φανεί η Τουρκία στην πραγματική της διάσταση: της μη-πολιτισμένης χώρας που αδικαιολογήτως και αχρεωστήτως, διεκδικεί. 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Θα αναφερθούμε σε γενικότητες σ’ ό,τι αφορά την κάθε χώρα του τίτλου, κατόπιν θα διεξέλθουμε τα μεταξύ τους ιστορικά γεγονότα, θα συζητήσουμε τις σχέσεις τους και θα κατατεθούν  προσωπικές προτάσεις για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των χωρών του θέματος. Το κυρίαρχο ερώτημα στο οποίο θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, είναι: “ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ;”

            

 ΕΛΛΑΔΑ

 Η Ελλάδα έχει πληθυσμό περί τα 11.000.000, με το 98% Ελληνικής εθνολογικής ταυτότητας, (χωρίς ποτέ να προβεί, ή να κατηγορηθεί έστω, για εθνολογική κάθαρση). Περίπου 15.000.000 ‘Ελληνες ζούν σε διασπορά, σ’όλο τον κόσμο, εκ των οποίων περί το 1,5 εκ. στις ΗΠΑ.

Διαθέτουμε πολύ θάλασσα και δύο αρχιπελάγη με περίπου 5000 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες. Θεωρούμε (επειδή είμαστε ο λαός με τη μεγαλύτερη ζώσα ναυτική παράδοση), ότι η θάλασσά μας ενώνει και δεν χωρίζει τα νησιά μας.

Όπως είναι γνωστό σε όλους, η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του Δυτικού Πολιτισμού.

Στο ρου της ιστορίας, οι Έλληνες κυριάρχησαν σε τρείς κοσμοκρατορίες: Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία -που έχει απίστευτα πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη σύγχρονη Αμερικανική,- στη Μακεδονική Αυτοκρατορία με κύριους ηγέτες το Φίλιππο το Μακεδόνα και το γιό του  Μεγάλο Αλέξανδρο, καθώς επίσης και στη μακροβιώτερη κυρίαρχη αυτοκρατορία της ιστορίας  (300 χρόνια μακροβιώτερη της κινεζικής αυτοκρατορίας των Τσού), τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (395-1453), που ήταν η μετεξέλιξη, η “Ελληνική έκδοση” της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Με την άφιξη των πρώτων Τούρκων σε Βυζαντινά εδάφη (1071), άρχισε ο αδυσώπητος αγώνας των Ελλήνων εναντίον των εισβολέων και έκτοτε συνεχίζεται με αυξομειούμενη ένταση και μορφή.

Το πολίτευμα της Ελλάδας, είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία (τί θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το έθνος που πρώτο συνέλαβε την ιδέα και έκανε πράξη τη δημοκρατία;)

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε αντίθεση με τον Αμερικανό ομόλογό του, στερείται ουσιαστικών εξουσιών. Είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο της ανέκαθεν επιδιωκόμενης ενότητας του Ελληνικού έθνους. Χρειαζόμαστε αυτό το σύμβολο γιατί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της φυλής μου είναι το πανάρχαιο φαινόμενο της πολιτικής διαφοροποίησης. Θυμίζω αυτή τη διαφοροποίηση στη διάρκεια των αιώνων: Θηβαίοι εναντίον Αθηναίων. Αθηναίοι εναντίον Σπαρτιατών. Πλαταιείς και Αθηναίοι εναντίον Μακεδόνων, Αισχίνης εναντίον Δημοσθένη. Φυσικά, όταν ο εξωτερικός κίνδυνος ήταν προ των πυλών, είχαμε όλους τους Έλληνες εναντίον των Περσών, των Ρωμαίων, κλπ. Αν περιδιαβεί κανείς την ιστορία με το δικό μου κριτικό πνεύμα, πιθανό να διαπιστώσει ό,τι και εγώ. Ότι δηλαδή, αυτή η ιστορική πολιτική διαφοροποίηση δεν σταματά κάπου στο παρελθόν. Συνεχίζει με διάφορες μορφές μέχρι τώρα. Μοναρχία εναντίον Δημοκρατίας (Α’ ΠΠ), εμφύλιος πόλεμος (Β’ ΠΠ) και ποιός ξέρει τι άλλο. Πολλοί των αντιπάλων μας έχουν διαπιστώσει την ισχύ της ενώσεώς μας και την αδυναμία της διαιρέσεώς μας. Οι Πέρσες βασιλείς προσπαθούσαν με χρηματισμό των Σπαρτιατών να αποδυναμώσουν τους Αθηναίους. Ο τούρκος πρόεδρος-συνταγματάρχης Μουσταφά Κεμάλ, είπε: “Αν είναι διαιρεμένοι, δεν έχει σημασία πόσοι είναι… μπορείς να τους νικήσεις. Αν είναι μονοιασμένοι, δεν έχει σημασία πόσο κακά εξοπλισμένοι μπορεί να είναι… θα σε νικήσουν.”

Σαν χώρα και σα λαός, έχουμε υποστεί τα πάνδεινα εξαιτίας της γεωπολιτικής μας θέσης και της σημασίας της. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με το μέγεθός μας, μας σπρώχνει στο να ψάχνουμε ιστορικά το δρόμο μας και να προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσω ισχυρών συμμαχιών, ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αντιπάλους όπως οι Πέρσες, οι Γότθοι, οι Άραβες, οι Σλάβοι, οι Τούρκοι, οι Ρώσοι, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Σοβιετικοί, οι Τούρκοι πάλι και πάει λέγοντας.

Δυστυχώς, επί πολλά χρόνια τώρα, ο κύριος άξονας της ελληνικής στρατηγικής και πολιτικής, αντί της ανάπτυξης, στρέφεται γύρω από την αντιμετώπιση του Πανσλαβισμού και του Παντουρκισμού. Αντιμετωπίσαμε τον Πανσλαβισμό (η υπόθεση του ονόματος της FYROM δεν είναι προς το παρόν απειλητική για την εθνική μας υπόσταση) και με τη βοήθεια φίλων. Δυστυχώς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τον Παντουρκισμό μόνοι. Σε όλο το ρου της ιστορίας, η Ελλάδα είναι κυρίαρχος η ίδια ή σύμμαχος της κυριάρχου της Μεσογείου. Στον αντίποδα ακριβώς εντάσσεται η Άγκυρα -πλην ΝΑΤΟ.-   Ο Κινέζος σοφός Σουν-Τζού  (αυτό είναι ένα γνωστό αστείο γιά την απόδοση πατρότητας σε προφανείς συλλογισμούς) είπε: “ Δεν μπορείς να ξέρεις τίποτε για τους Τούρκους, αν δεν τους γνωρίσεις σαν γείτονες”. Λέω δυστυχώς, γιατί τα Ελληνικά ενδιαφέροντα και οι ορίζοντες, δεν περιορίζονται στο στενό κύκλο της στείρας αντιπαράθεσης με την πνευματοκτόνο τουρκική πολιτική. Η Ελλάδα έχει την ιστορική ανάγκη και τη δυνατότητα να προσφέρει πολλά στην κοινωνία του κόσμου.

Το Ελληνικό όραμα για το μέλλον  της Δυτικοευρωπαϊκής ασφάλειας, περιγράφεται παρακάτω. (Αυτή ήταν η επίσημη Ελληνική θέση στη  Διακυβερνητική Διάσκεψη Κορυφής της ΕΕ):

“Η κοινή πολιτική εξωτερικών και ασφαλείας, πρέπει να συμπληρώνεται με κοινή αμυντική πολιτική και κοινή άμυνα, ώστε να καταστεί έτσι αξιόπιστη, αποτελεσματική και ικανή να αντιμετωπίσει τις νέες απειλές και προκλήσεις που προέκυψαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Αυτή η πολιτική θα είναι συμπληρωματική μάλλον παρά αντιθετική σ’ αυτήν της Ατλαντικής Συμμαχίας. Το ΝΑΤΟ παραμένει ο κύριος παράγων στο Ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας.

Εν όψει της ανάγκης ανάπτυξης αμυντικής ταυτότητας της ΕΕ, η ΔΕΕ θα έπρεπε βαθμηδόν να ενσωματωθεί στην ΕΕ, με βάση συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.

Η Ελλάδα υποστηρίζει την ενσωμάτωση των “αρχών του Petersburg”  στην αναθεωρημένη Συνθήκη Ενοποίησης.

Στο μεταξύ, υποστηρίζουμε τη σύναψη συμφωνίας σύνδεσης ΕΕ-ΔΕΕ, με βάση την οποία η ΔΕΕ θα εκτελεί αποστολές που θα της αναθέτει η ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, η αμυντική πολιτική πρέπει να διαμορφώνεται εντός των εγκαθιδρυμάτων της ΕΕ. Προς τούτο, είναι αναγκαίο να γίνονται συναντήσεις των ΥΕΘΑ των χωρών-μελών, στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης.”

           

Τα κύρια χαρακτηριστικά του Ελληνικού κράτους και έθνους σε σχέση με τα Αμερικανικά ενδιαφέροντα, (αυτή ήταν υποχρεωτική παράγραφος, και ανεφέρετο στα αμερικανικά ενδιαφέροντα όπως αυτά περιεγράφοντο στη Λευκή Βίβλο του Προέδρου των ΗΠΑ), είναι:

- Η βαθιά δημοκρατικότητα.

- Η στρατηγική θέση όχι μόνο της ηπειρωτικής, αλλά και της νησιωτικής Ελλάδος (και ιδιαίτερα των νησιών: Κρήτης, Λήμνου και Κύπρου).

- Η συμμετοχή σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και συμμαχίες.

- Η παραδοσιακή φιλία με τις ΗΠΑ.

- Οι πολύ καλές σχέσεις της Ελλάδος με χώρες που δεν αποτελούν συμμάχους των ΗΠΑ και η γεφύρωση του μεταξύ τους ανοίγματος.

- Το ισχυρό οικονομικά, αλλά και πολυπληθές ελληνοαμερικανικό λόμπυ.

Τα ισχυρότερα πλεονεκτήματα της Ελλάδας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, είναι η μακραίωνη δημοκρατική της παράδοση, το πολιτισμένο πνεύμα, η μη βαρβαρότητα που επιδεικνύει ακόμη και στους εχθρούς της και η παγκόσμια εκτίμηση και αναγνώριση ότι οι Ελληνικοί σκοποί και αγώνες, δεν είναι ιδιοτελείς. (Παρά τις κατά καιρούς αντιπαλότητες με γειτονικές χώρες, οι λαοί αυτοί, όπως και όλοι οι λαοί, εμπιστεύονται, εκτιμούν και δεν φοβούνται την Ελληνική φυλή).

Έχοντας υπόψη όλα όσα προανέφερα, είναι λογικό να οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με τις περισσότερες δυνατότητες να γίνει το άρμα που θα έλξει τις γύρω χώρες (Βαλκανικές, Ανατολικο-ευρωπαϊκές και Μεσανατολικές) στον εκδημοκρατισμό, την ανάπτυξη, την ειρήνη και τον πολιτισμό, στη νέα πορεία της ανθρωπότητας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΧΩΡΑ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΕΚΒΙΑΣΕΙ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΜΠΟΛΛΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΓΕΙΤΟΝΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδος προέρχεται από τους γείτονές της. Προς Βορράν κατοικούν Σλάβοι και προς Ανατολάς Τούρκοι. Δηλαδή Πανσλαβισμός και Παντουρκισμός εναντίον Ελλάδος. Φονικό κοκταίηλ.

Ο εξαναγκασμός σε συνεχή και ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών, είναι αυτό που αποδυναμώνει συνέχεια την ελληνική οικονομία, την οικονομία που προσφέρει στην εθνική της άμυνα το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της, μεταξύ όλων των χωρών του ΝΑΤΟ, της ΔΕΕ και της ΕΕ.

Ένα αδύνατο σημείο της Ελληνικής φυλής και διπλωματίας, είναι ο συναισθηματισμός. Είμαστε τόσο ηθικά συναισθηματικοί, ώστε δεν παραδεχόμαστε ότι το συμφέρον και όχι το πρέπον, είναι ο οδηγός της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων σήμερα.

ΤΟΥΡΚΙΑ

Οι Τούρκοι θεωρούν τη χώρα τους περιφερειακή υπερδύναμη, επισείουν δε τον -όπως νομίζουν απειλητικό- όγκο τους, για να φοβίσουν τους γείτονές τους. Είναι συνήθης πρακτική, αλλά και απορίας άξιο, το γιατί κάθε ενημέρωση ή διάλεξη περί Τουρκίας, αρχίζει πάντοτε με πληροφορίες περί του όγκου και του πληθυσμού της χώρας αυτής.

           

Η Ρωσσία δεν αρέσκεται στην επιχειρούμενη εμπλοκή της Τουρκίας, στις τουρκόφωνες κυρίως, πρώην Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες.

           

Υπάρχει μία ογκώδης (περίπου 1.000.000) μουσουλμανική μειονότητα στη Βουλγαρία (που περιλαμβάνει αρκετούς τουρκογενείς). Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι αυτής της μειονότητας επηρεάζονται σοβαρά από την Τουρκία και το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία προβλημάτων στον ομαλό εκδημοκρατισμό της χώρας αυτής, η οποία προφανώς δεν επιθυμεί εγκαθίδρυση “στρατοκρατουμένης δημοκρατίας” κατά τα κεμαλικά πρότυπα, αφού για αρκετά χρόνια “δοκίμαζε” και προφανώς δεν της άρεσε, η “κομμουνιστική δημοκρατία”.

           

Τα τελευταία χρόνια και εν όψει της μείωσης των υδάτινων αποθεμάτων στην περιοχή, η Τουρκία κατασκευάζει φράγματα που θα παρακρατούν όλα τα ύδατα των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη στο έδαφός της, αγνοώντας τα δικαιώματα, τις διαμαρτυρίες και την παρεπόμενη έχθρα των νοτίων γειτόνων της. Χαρακτηριστική είναι η φράση του πρώην προέδρου της Τουρκίας Τ. Οζάλ: “Εμείς έχουμε νερό. Αυτοί έχουν πετρέλαιο. ‘Ας πιούν το πετρέλαιό τους.”

           

Ο Αραβικός κόσμος θεωρεί την κεμαλική Τουρκία αναθεωρητικό καθεστώς, άρα μη πιστή στο Ισλάμ χώρα και παρεπομένως δυνητικό εχθρό, ιδίως μετά τη σύναψη ειδικών συμφωνιών με το Ισραήλ, που θεωρείται φύσει εχθρική του Ισλάμ χώρα.

           

Υπάρχει μακρόχρονη διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, αφενός για τους υδάτινους πόρους και αφετέρου για τη διαφιλονικούμενη ζώνη της Αλεξανδρέττας, συριακού εδάφους που προσαρτήθηκε από την Τουρκία και εξασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο στο στόμιο του κόλπου της Μερσίνας και με σοβαρό πλεονέκτημα επί του ελέγχου των βορείων και ανατολικών ακτών της Κύπρου. Ας μην ξεχνάμε πως για τον έλεγχο αυτού του χώρου, της γνωστής “Πύλης της Συρίας” επί του Ταύρου,  ο Μέγας Αλέξανδρος έδωσε τη μάχη της Ισσού, το Νοέμβριο του 353 πΧ.

           

Οι Τούρκοι φιλονικούν με το Ιράκ και το Ιράν “σε ξένο αχυρώνα”, με μήλο της έριδος τον έλεγχο των Κουρδικών υδάτων και πετρελαίων. Ποιός θέλει τώρα τους τουλάχιστον αριστεροφανείς (ΡΚΚ κλπ) ή εν πάσει περιπτώσει μη πολιτικά σταθερούς Κούρδους στο παγκόσμιο παιγνίδι τη στιγμή που οι ίδιοι οι Κούρδοι αλληλοεξοντώνονται ακριβώς για τον έλεγχο των πόρων τους;

           

Οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν είναι “ημιτονοειδείς”. Υπάρχει άλλοτε συνεργασία και άλλοτε αντιπαλότητα για θέματα ΡΚΚ, Ισλάμ και τρομοκρατίας. Αυτό βέβαια είναι φυσικό για δυο χώρες που ενώ στα φανερά εκφράζονται εναντίον της τρομοκρατίας, στην ουσία την υποθάλπουν και στηρίζουν όλη την πολιτική τους σ’ αυτήν.

           

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αρμενία είναι κακές, εξαιτίας της Τουρκικής πολιτικής έναντι του Αρμενικού έθνους, με ιστορικό αποκορύφωμα τη γενοκτονία των Αρμενίων στα χρόνια του Α’ ΠΠ. Στις μέρες μας, συνεχίζονται οι διώξεις των Αρμενίων από το Τουρκικό κράτος και η Τουρκία επιμένει να εμπλέκεται  στο άσχετο μ’αυτήν θέμα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η χειρότερη έκφανση της Τουρκικής πολιτικής έναντι της Αρμενίας σήμερα, είναι η απαγόρευση διαμετακόμισης ειδών ανθρωπιστικής βοήθειας προς την Αρμενία από την επικράτειά της, κάτι που έχει αποτελέσει λόγο έντονων συζητήσεων στο αμερικανικό Κογκρέσο, όπως και αιτία πρότασης για εμπάργκο εναντίον της Τουρκίας.

Τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα και την Κύπρο θα τις αναπτύξω αργότερα.

           

Η Τουρκία έχει καλές σχέσεις: Με το Πακιστάν (για το φθηνό ανεφοδιασμό της σε πυρομαχικά). Τη FYROM και την Αλβανία (γιατί πιστεύει ότι μπορεί να δημιουργήσει “ισλαμικό τόξο” και να απομονώσει την Ελλάδα). Το Αζερμπαϊτζάν, το Κιργιζιστάν και το Τουρκμενιστάν (γιατί πιστεύει οτι έτσι μπορεί να αποδυναμώσει τη Ρωσσία).    …Και τις ΗΠΑ, (όποτε δεν τις εκβιάζει για να αποκομίσει πολιτικά και οικονομικά οφέλη και να αντιπαρέξει ευκολίες).

           

Τα κυριώτερα χαρακτηριστικά της Τουρκικής πολιτείας σε σχέση με τα Αμερικανικά ενδιαφέροντα, είναι:

- Η συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ποιός δεν θυμάται το “Εξπρές του μεσονυκτίου” και την αιτία των διαδηλώσεων των Κουρδισών μητέρων κάθε Σάββατο στην Πόλη).

- Η αντιδημοκρατική κεμαλική “δημοκρατία” (ένα πραξικόπημα ανά δεκαετία).

- Ο μη πολιτικός (κυβερνητικός) έλεγχος επί των ΕΔ, αλλά ο στρατιωτικός έλεγχος επί των πολιτικών δυνάμεων, σύμφωνα με το νόμο 1325.

- Τα εσωτερικά απελευθερωτικά κινήματα, που με δεδομένη την αντιμετώπιση των μειονοτήτων στην Τουρκία θα ήταν πολύ περισσότερα αν είχαν και άλλες μειονότητες καταφέρει να επιζήσουν του δολοφονικού τουρκικού καθεστώτος.

- Η εθνική, θρησκευτική και οικονομική πολυδιάσπαση του λαού.

- Η αρνητική προσφορά στον πολιτισμό.

- Στη δεκαετία του ‘80, ο τότε πρόεδρος Οζάλ υιοθέτησε δημόσια και έκτοτε αυτό αποτελεί τον κύριο πόλο της Τουρκικής πολιτικής, τη χιτλερική θεωρία του “ΟΧΙ ΑΡΚΕΤΟΥ ΖΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ” για το τουρκικό κράτος (που κατ’ αυτόν μοιραία έπρεπε να επεκταθεί, κατά προτίμηση προς το Αιγαίο), λόγω της πληθυσμιακής του έκρηξης, άσχετα αν το μεγαλύτερο ποσοστό γεννήσεων σημειώνεται μεταξύ Κούρδων.

Σύμφωνα με αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων της εποχής του Α’ ΠΠ, τα Στενά (Μαρμαρά, Βόσπορος, Δαρδανέλια) δίδονται στην Τουρκία, που γίνεται έτσι ο “κληρονόμος” του σημαντικότερου σημείου ισχύος του Βυζαντίου και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αποκτώντας φωνή στο διεθνές γίγνεσθαι. Από τότε δεν σταμάτησε να εκβιάζει φίλους και εχθρούς, μη συμμετέχοντας στους αγώνες του ελευθέρου κόσμου, αποκτώντας επάξια το προσωνύμιο “ο επιτήδειος ουδέτερος”.

Ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη επί σειρά ετών (και αυτόπτης μάρτυς των εκεί γεγονότων του 1922), Τζώρτζ Χόρτον, χαρακτήρισε την Τουρκία σαν το “χειρότερο μουσουλμανικό κράτος”.

ΚΥΠΡΟΣ
Η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί στρατηγικής σημασίας. Εκεί γεννήθηκε η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς στην ελληνική μυθολογία. Στους 30 αιώνες της ιστορίας της, η Κύπρος πέρασε από το ζυγό πολλών κατακτητών, με τελευταίο τον Αγγλικό και τώρα τον Τουρκικό στο βόρειο τομέα της.       

Η Κύπρος είναι μια “τεχνητή” χώρα, που δημιουργήθηκε το 1960 από τα απομεινάρια των αποικιών της Μεγάλης Βρετανίας, μετά από πολλά χρόνια αγώνων των Ελλήνων ηρώων και την οικονομική κατάρρευση της Γηραιάς Αλβιόνος. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Τουρκοκύπριοι, κάθε άλλο παρά  αγωνίστηκαν κατά των αποίκων.

Αριθμεί περίπου 750.000 κατοίκους, 78% Έλληνες, 18% Τουρκοκυπρίους και 4% Αρμενίους, Μαρωνίτες και Λατινοκυπρίους.

Είναι μιά χώρα που πρόσφατα ανήκε στις “τριτοκοσμικές”, αλλά και στη Βρεττανική Κοινοπολιτεία.

Η στρατηγική θέση της Κύπρου, αυτού του αβύθιστου αεροπλανοφόρου, απ’ όπου μπορεί να εφαρμοσθεί πολιτική για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, είναι η αιτία όλων των δεινών της. Χαρακτηριστικό είναι οτι το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρεί ακόμη δύο “κυρίαρχες” βάσεις στο Κυπριακό έδαφος.

Από της Τουρκικής εισβολής του 1974, υπάρχουν 200.000 πρόσφυγες, 4.000 αγνοούμενοι (στρατιωτικοί και πολίτες), έχουν εκδοθεί αμέτρητα ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταδικάζουν την εισβολή, τα οποία καταπατά η Τουρκία και έχει το θράσος να ονομάζει τις δυνάμεις κατοχής, “ειρηνευτική δύναμη”. (Μόνο το μυαλό ενός Τούρκου θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο). Το 37% του Κυπριακού εδάφους, βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή.

Κυριώτερα χαρακτηριστικά του Κυπριακού κράτους σε σχέση με τα Αμερικανικά ενδιαφέροντα, είναι:

- 37% του εδάφους του κατέχεται από τους Τούρκους.

- 78% των κατοίκων είναι Έλληνες. Περίπου το 1/3 αυτών είναι πρόσφυγες πολέμου από το 1974.

- Κατέχει στρατηγικής σημασίας θέση στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή (μαζί με την Κρήτη και τη Λήμνο, ελέγχουν ολόκληρη τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου). Αν προστεθούν δε η Μάλτα και η Κορσική, τότε ο έλεγχος εκτείνεται σ’ ολόκληρη τη Μεσόγειο.

- Οι Κύπριοι σαν ‘Ελληνες, έχουν βαθειά δημοκρατικότητα.

- Συνδέει εμπορικά και πολιτιστικά την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική.

           

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Και τώρα, ας περάσουμε στην αναφορά στα ιστορικά γεγονότα, από την οποία θα καταλάβουμε την αιτία των διαφορών μεταξύ Ελληνικού έθνους και Τουρκικής πολιτείας.

Οι ‘Ελληνες κατοικούν και τις δύο ακτές του Αιγαίου, όπως και τα ενδιάμεσα νησιά από τη Νεολιθική εποχή, τουλάχιστον από το 4000 πΧ.

Το 658 πΧ, ‘Ελληνες από τα Μέγαρα (κοντά στην Αθήνα), κτίζουν την πόλη του Βυζαντίου, στον Κεράτιο κόλπο.

Το 330 πΧ ο Μέγας Αλέξανδρος γίνεται κοσμοκράτορας.

Στο 2ο πΧ αι, η Ελλάδα προσαρτάται από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Από το 330 μΧ περίπου, οι Έλληνες κυριαρχούν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, το δε αρχαίο Βυζάντιο, μετονομάζεται σε Κωνσταντινούπολη.

Το 1054 συμβαίνει το Σχίσμα των Εκκλησιών.

Το 1071 πρωτοεμφανίζονται οι Τούρκοι εισβολείς στα Βυζαντινά εδάφη, νικώντας το Βυζαντινό στρατό, στο Ματζικέρτ της Αρμενίας.

Από το 1096 ως το 1099 οι Λατίνοι βοηθούν τους Βυζαντινούς εναντίον των Αράβων και έχουμε την 1η Σταυροφορία.

Το 1204 (Δ’ Σταυροφορία) δηώνεται η Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους και όλοι οι θησαυροί (αγάλματα κλπ) μεταφέρονται στη Βενετία και τη Ρώμη. 
Το 1261 οι Βυζαντινοί ανακαταλαμβάνουν την Πόλη.

Το 1453 η Κωνσταντινούπολη καταλαμβάνεται από τους Τούρκους.

Η μεγάλη Ελληνική επανάσταση που απελευθέρωσε το πρώτο μέρος του συγχρόνου Ελληνικού κράτους, νικώντας τον όγκο της τότε τεράστιας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, άρχισε το 1821 και τέλειωσε το 1829.

To 1897 είχαμε τον πρώτο σύγχρονο Ελληνοτουρκικό πόλεμο.

Στα έτη 1912-13, έγιναν οι  Βαλκανικοί Πόλεμοι, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση ενός ακόμη τμήματος της Ελληνικής γής.

Στον Α’ ΠΠ, η Ελλάδα πολέμησε στο πλευρό των Συμμάχων, εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων και νίκησε, χωρίς εδαφικά οφέλη.  

Από το 1915 έως το 1923 έγιναν οι μεγάλες γενοκτονίες σ’ ολόκληρη την Τουρκική επικράτεια, με σκοπό την εθνοκάθαρση και εξαφάνιση κάθε άλλης πλην της μουσουλμανικής θρησκείας από τη χώρα. Αρμένιοι, ‘Ελληνες και Εβραίοι εξαφανίζονται ριζικά από τις τουρκικές κτήσεις, πλην των εξισλαμισθέντων Αρμενίων, των Ρύμ της Πόλης, των Ντονμέ και των (ακόμη) αμέτρητων κρυπτοχριστιανών.

Από το 1919 έως το 1922 οι ‘Ελληνες επιχειρούν την περίφημη Μικρασιατική Εκστρατεία και τελικά αποτυγχάνουν.

Το 1920 υπογράφεται η συνθήκη των Σεβρών.

Το 1923 υπογράφεται η συνθήκη της Λωζάνης.

Το 1923, σε εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης, γίνεται ανταλλαγή των πληθυσμών. Απομένουν 150.000 ‘Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη και 120.000 Μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη. Η Ελλάδα παραιτείται της Μεγάλης Ιδέας.

Στη διάρκεια του Β’ ΠΠ (1944) αρχίζει ο δεύτερος γύρος των διώξεων όσων κατοίκων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης δεν δέχθηκαν να εξισλαμισθούν, αυτή τη φορά όχι με φυσική, αλλά με οικονομική εξόντωση (απαγόρευση κληρονομιάς ή μεταπώλησης, φορολογία εισοδήματος των Αρμενίων με 253%, των Εβραίων με 184%, των Ελλήνων με 159% και των μουσουλμάνων με 4.9% κλπ).

Το 1955 δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, με το πογκρόμ και τις διώξεις του Σεπτεμβρίου. Κατεστράφησαν 4.000 επιχειρήσεις, 2.000 σπίτια, ναοί και νεκροταφεία και εκκενώθηκαν τα κατοικούμενα μόνο από ‘Ελληνες νησιά ‘Ιμβρος και Τένεδος.

Το 1961 ιδρύεται η Κυπριακή Δημοκρατία που αμέσως γίνεται μέλος του ΟΗΕ.

Τα έτη 1963, 1964, και 1967 έχουμε σοβαρές κρίσεις στη Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Το 1964 απελαύνονται 6.000 ‘Ελληνες από την Τουρκία.

Το 1974 η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και έκτοτε εγκαθιστά 40.000 στρατιώτες και 80.000 εποίκους, στη θέση των 200.000 Ελληνοκυπρίων προσφύγων.

           

Μπορούμε λοιπόν εκ του ασφαλούς να συμπεράνουμε, ότι όποτε η παγκόσμια κοινή γνώμη είναι στραμένη σε κάτι σημαντικό, η Τουρκία βρίσκει ευκαιρία να αρχίσει δίωξη κατά ενός τμήματος του πληθυσμού της που δεν είναι αρεστό στην κρατούσα τάξη πραγμάτων. (Γενοκτονίες στον Α’ ΠΠ, οικονομική εξόντωση στο Β’ ΠΠ, γενοκτονίες στον Πόλεμο του Κόλπου, κλπ).

Από όλα όσα προανέφερα, φαίνονται καθαρά οι αιτίες της μακρόχρονης Ελληνοτουρκικής διαμάχης, που όπως προανέφερα άρχισε 600 χρόνια πριν την ανακάλυψη της Αμερικής από το Χριστόφορο Κολόμβο. Όλες όμως οι αιτίες, δεν είναι μόνο ιστορικές. Το σύνολο των αιτιών, είναι:

- με πόλεμο κατάληψη εδαφών και εκδίωξη ελληνικών πληθυσμών από τους Τούρκους.

- Οι γενοκτονίες και τα πογκρόμς εναντίον των Ελλήνων της Τουρκικής επικράτειας.

- Η απερίγραπτη κακομεταχείριση όλων των μειονοτήτων που ζουν στο Τουρκικό έδαφος.

- Η επιθυμία των Τούρκων για τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα οποία δεν εκμεταλλεύονται ακόμη οι “επτά αδελφές” επειδή προφανώς αυτά αποτελούν τα στρατηγικά τους αποθέματα.

- Τα χωρικά ύδατα των δύο γειτόνων στο Αιγαίο (6 ή 12 νμ;)

- Η υφαλοκρηπίδα των Ελληνικών νήσων.

- Το FIR Αθηνών.

- Η ένταξη ή μη της Λήμνου στο ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό.

- Η απειλητική δημιουργία και ύπαρξη της Τουρκικής στρατιάς Αιγαίου.

- Ο εξοπλισμός των Ελληνικών νησιών.

- Ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών.

- Η διεκδίκηση Ελληνικών εδαφών από πλευράς Τουρκίας όπως  τα πρόσφατα γεγονότα στα νησιά Ίμια, είναι ο εμφανέστερος λόγος των ελληνικών αντιδράσεων στον τουρκικό επεκτατισμό.

Κατά την προσωπική του γράφοντος άποψη, η λύση στο πρόβλημα των ασταθών έως επισφαλών Ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι η σοβαρότητα και ωριμότητα που πρέπει οι κυβερνήσεις να επιδεικνύουν, η ανάπτυξη αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο λαών και κυρίως η επιμόρφωση του σε συντριπτικό ποσοστό αγραμμάτου τουρκικού λαού, ώστε να μην εμπιστεύεται τους υπερφίαλους ταγούς του, σε επιδιώξεις που αγνοούν τα διδάγματα της ιστορίας. Ο απώτερος σκοπός αυτής της επιμόρφωσης του τουρκικού λαού, είναι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΑΔΑΝΤΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, ΙΔΙΩΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΞΕΛΛΙΠΕ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΟ ΔΕΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ  ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΣΕ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.  ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΕΛΜΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΟΠΟΥ ΖΟΥΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΠΙΘΑΝΗ Η ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΑΙΜΟΔΙΨΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΕ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. ΤΟ ΝΕΟ ΝΑΤΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΧΑΪΔΕΥΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΘΕΛΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ. Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Οι χρονολογίες των ιστορικών γεγονότων ελήφθησαν από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια “Microsoft Encarta 96”.

2. Η επίσημη Ελληνική θέση στη Διακυβερνητική, ελήφθη από την ηλεκτρονική σελίδα του ΥΠΕΞ, στη διεύθυνση: http://www.mfa.gr