28 Απριλίου 2013

Η ΑΟΖ της Ευρώπης – Ενα σημαντικό άρθρο του Θεόδωρου Καρυώτη


   Τα τελευταία δυο χρόνια έχει φουντώσει για τα καλά η συζήτηση για την ΑΟΖ και, ως συνήθως, δεν υπάρχει Έλληνας που να μην εκφέρει μια γνώμη γι’ αυτό το τόσο λεπτό θέμα, ανεξάρτητα αν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι είναι αυτή η ΑΟΖ και τι σημαίνουν τα αρχικά της. Υπάρχουν δύο απλές ερωτήσεις που κανείς δεν έχει κάνει:
  1. «Θα χρειαζότανε η Ελλάδα πρώτα να ανακηρύξει και μετά να οριοθετήσει την ΑΟΖ της εάν γνώριζε ότι δεν υπάρχει ούτε μια σταγόνα υδρογονανθράκων στις θάλασσές της;»
  2. «Γιατί να ασχοληθούμε με το θέμα της ΑΟΖ, όταν η υφαλοκρηπίδα θα μπορούσε να λύσει αντίστοιχα ζητήματα;»
Οι απαντήσεις είναι εξίσου απλές και συνοψίζονται στα επόμενα. Και βέβαια θα χρειαζόταν η ανακήρυξη της ΑΟΖ. Πάνω απ’ όλα η ΑΟΖ της Ελλάδας είναι τα θαλάσσια σύνορά της και η ΑΟΖ περιλαμβάνει τον βυθό της υφαλοκρηπίδας αλλά και άλλα σημαντικά στοιχεία όπως αυτά της αλιείας, της ρύπανσης του περιβάλλοντος και της παραγωγής ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. Η πλειοψηφία των κρατών που ανακήρυξαν ΑΟΖ δεν έχουν ούτε μια σταγόνα υδρογονανθράκων, αλλά την ανακήρυξαν για να προστατέψουν την αλιεία τους. Επίσης, την δεκαετία του 1980 η τότε Σοβιετική Ένωση, η Τουρκία, Ρουμανία και η Βουλγαρία οριοθέτησαν την ΑΟΖ της Μαύρης Θάλασσας χωρίς καν να γνωρίζουν εάν η Μαύρη Θάλασσα είχε κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Το ίδιο έκαναν και δύο κράτη της Μεσογείου, η Αίγυπτος και το Μαρόκο, χωρίς να τους απασχολεί, αρχικά, εάν υπήρχαν υδρογονάνθρακες στην περιοχή τους.

Υπάρχουν όμως και μερικά αμείλικτα ερωτήματα που απαντούν στα παραπάνω καθώς φαίνεται ότι οι οπαδοί της υφαλοκρηπίδας δεν ενδιαφέρονται να προφυλάξουν τους Έλληνες ψαράδες από τους Τούρκους ψαράδες και το τουρκικό ναυτικό που τους παρενοχλεί στο Αιγαίο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν εγώ, πριν 31 χρόνια, αντιλήφθηκα  την αξία της ΑΟΖ και άρχισα να γράφω και να επιμένω, παρ’ όλον ότι όλοι με αγνοούσαν, δεν έγραψα για πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Έγραψα, αναφέροντας ότι η ΑΟΖ δεν ασχολείται μόνο με τον βυθό των θαλασσών αλλά και με την αλιεία, την αιολική ενέργεια και το περιβάλλον. Που βρίσκονταν όλοι οι υφαλοκρηπιοζούντες ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι  όταν το 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ;  Έπρεπε να παρέμβουν τότε και να του πουν «Κύριε Πρόεδρε γιατί ασχολείστε με την ΑΟΖ; Πετρέλαιο δεν θέλετε να βρείτε; Αυτό Κύριε Πρόεδρε βρίσκεται στην υφαλοκρηπίδα και όχι στην ΑΟΖ». Πολύ αργότερα έπρεπε, βέβαια, να παρέμβουν όταν οι Ισραηλινοί και οι Κύπριοι σκεφτόντουσαν να κάνουν οριοθέτηση της ΑΟΖ μια και θέλανε να αρχίσουν έρευνες για υδρογονάνθρακες και να τους πούνε «είστε άσχετοι γιατί, για να βρείτε τον ορυκτό σας πλούτο, πρέπει να κάνετε οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και όχι ΑΟΖ!» Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι οι ακαδημαϊκοί και οι δημοσιογράφοι, που είναι οπαδοί της υφαλοκρηπίδας, έμμεσα επικροτούν την θέση της Τουρκίας, που επιμένει ότι η υφαλοκρηπίδα είναι το ζητούμενο και για πάνω από 30 χρόνια τώρα επιμένει να συζητά με την Ελλάδα το θέμα της υφαλοκρηπίδας και να μη θέλει να κουβεντιάσει το θέμα της ΑΟΖ. Πως ξεχνάνε ότι η Τουρκία δεν υπέγραψε και δεν επικύρωσε τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω της ύπαρξης της ΑΟΖ;
Όταν πρόσφατα ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης οι ειδήμονες για την υφαλοκρηπίδα έκαναν ειρωνικές δηλώσεις λέγοντας ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο άσχετοι είναι. Το γεγονός και μόνο ότι η ΕΕ διαθέτει  μεγάλο μήκος ακτών ήταν αρκετό για να ενδιαφερθεί και να λάβει μέρος στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα δημιουργούσε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών του πλανήτη μας. Βέβαια, ο κύριος λόγος της συμμετοχής της ΕΕ στην Διάσκεψη, ήταν το γεγονός, ότι τα κράτη-μέλη της είχαν μεταβιβάσει ορισμένες αρμοδιότητες στην Κοινότητα. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούσαν βασικά τα θέματα της αλιείας, της εμπορικής πολιτικής και της διατήρησης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Δηλαδή η ΕΕ έχει κυριαρχικά δικαιώματα αλιείας στις ΑΟΖ των κρατών-μελών της. Γι’ αυτό και η ΕΕ έχει Επίτροπο για τα θέματα Αλιείας και ΑΟΖ που σήμερα τα καθήκοντα αυτά ανήκουν στην κυρία Μαρία Δαμανάκη.

 AOZ-EUROPE01

Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Η ΕΕ
Η Σύμβαση του 1982 (στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX) δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της.  Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν την επικύρωση της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες  που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»
Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η ΕΕ αντιλήφτηκε ότι  ΑΟΖ 200 ν.μ. σύντομα θα εξαπλωθεί σε όλες τις ηπείρους αποφάσισε να μελετήσει το θέμα για να διαπιστώσει αν πρέπει και η ΕΕ να αποκτήσει μια τέτοια ζώνη. Έτσι, έχοντας αναλύσει τις απώλειες και τα κέρδη της ΕΕ σε καθεστώς ΑΟΖ 200 ν.μ. η ΕΕ προχώρησε σε ένα σημαντικό βήμα τον Νοέμβριο του 1976, συμφωνώντας σε τρεις βασικές αρχές:
  1. Την προέκταση των αλιευτικών ζωνών όλων των μελών της σε 200 ν.μ.
  2. Την μεταβίβαση στην ΕΟΚ της αποκλειστικής αρμοδιότητας για τις διαπραγματεύσεις για αλιευτικές συμφωνίες της ΕΟΚ με κράτη μη μέλη της Κοινότητας.
  3. Σε ορισμένες αρχές για την μελλοντική της πολιτική σε θέματα διαχείρισης και διατήρησης των αλιευτικών πόρων.
Έτσι, από το τέλος του 1976 η τότε ΕΟΚ προσπάθησε να δημιουργήσει κοινή αλιευτική πολιτική που να είναι αποδεκτή σε όλα τα μέλη της και να έχει μακροπρόθεσμους στόχους. Τελικά, μετά από έξι χρόνια επίπονων και επίμονων διαβουλεύσεων δημιουργήθηκε η νέα “Κοινή Αλιευτική Πολιτική” με τον Κανονισμό του Συμβουλίου Νο. 170/83 της 25ης Ιανουαρίου 1983. Ο Κανονισμός αυτός ανέφερε στο άρθρο 6, παράγραφο 1 τα εξής:
“Από την 1η Ιανουαρίου 1983 και μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1992, τα κράτη-μέλη επιτρέπεται να διατηρήσουν το καθεστώς που ορίζεται στο άρθρο 100 της πράξης προσχώρησης του 1972 και να γενικεύσουν το όριο των έξι μιλίων, το οποίο προβλέπεται στο ίδιο άρθρο, μέχρι δώδεκα ναυτικά μίλια για όλα τα ύδατα που υπάγονται στην κυριαρχία ή δικαιοδοσία τους.”
Ο Κανονισμός αυτός ξεκάθαρα αναφέρει ότι το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης των κρατών-μελών δεν έχει καμία επίπτωση στην αλιευτική ζώνη. Δηλαδή, κράτη-μέλη που είχαν αιγιαλίτιδα ζώνη 3 ή 6 ν.μ. θα έπρεπε να αποκτήσουν αλιευτική ζώνη 12 ν.μ.  Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έκανε τότε καμία ενέργεια για να δημιουργήσει αλιευτική ζώνη 12 ν.μ. Αργότερα, η Τουρκία βλέποντας πολλές χώρες της ΕΕ να επεκτείνουν την αλιευτική τους ζώνη στα 12 ν.μ. και φοβούμενη ότι και η Ελλάδα θα έκανε το ίδιο πράγμα αντέδρασε και κάλεσε στην Άγκυρα, την 25η Οκτωβρίου 1990, όλους τους τότε πρεσβευτές της ΕΕ, εκτός του Έλληνα, ζητώντας από τα κράτη-μέλη να μην επεκτείνουν την αλιευτική ζώνη τους στα 12 ν.μ. στη Μεσόγειο. Δυστυχώς, η ΕΕ αποδέχτηκε το Τουρκικό διάβημα αλλά, ακόμα χειρότερα, το δέχθηκε και η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ΑΟΖ 200 ν.μ. για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία ζήτησε να μη δημιουργηθεί τέτοια ζώνη στη Μεσόγειο, αίτημα που πάλι αποδέχθηκε και η ΕΕ και η Ελλάδα. Η εξήγηση που δόθηκε από την ΕΕ είναι ότι τα ψάρια σε αυτή τη θάλασσα έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση και έτσι δεν κρίθηκε χρήσιμο να επεκταθούν τα 200 ν.μ. και σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή. Κατά συνέπεια, ούτε η Ελλάδα ούτε και η Ιταλία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ., ενώ η Γαλλία και η Ισπανία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ. αλλά όχι στην περιοχή της Μεσογείου. Έτσι, το μοναδικό κράτος της ΕΕ που διαθέτει ΑΟΖ στη Μεσόγειο είναι η Κύπρος για τη οποία η ΕΕ δεν έφερε καμία αντίρρηση. Γι’ αυτό η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει από τους εταίρους της στις Βρυξέλλες να επεκτείνουν την ΑΟΖ και στη Μεσόγειο. Για αυτό το λόγο ήταν πολύ σημαντική η παρέμβαση του Έλληνα Πρωθυπουργού που ουσιαστικά ζήτησε να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή ΑΟΖ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο ανάμεσα στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Κύπρο και την Μάλτα.
Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Σήμερα το μήκος των ακτών της ΕΕ των 27 ξεπερνάει τα 66.000 χλμ. και η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτή από όλα τη κράτη-μέλη που φτάνει τα 13.676 χλμ. καθώς επίσης και τα περισσότερα νησιά και νησίδες που είναι 3.100 και 2.463 από αυτά βρίσκονται στο Αιγαίο Πέλαγος. Βέβαια, αν υπολογισθούν και οι βραχονησίδες, τότε ξεπερνούν συνολικά τις 10.000. Συγκριτικά, οι ακτές των ΗΠΑ είναι 21.000 χλμ., της Λατινικής Αμερικής 25.000 χλμ., της Αφρικής 30.000 χλμ. και της Αυστραλίας 27.000 χλμ. Επίσης, με την επέκταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων  των παράκτιων κρατών σε 200 ν.μ. η περιοχή που ανήκει στα κράτη-μέλη της ΕΕ ξεπερνάει τα επτά εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σήμερα η ΕΕ αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη αλιευτική δύναμη στον κόσμο.
Θα πρέπει να αναφερθεί στο σημείο αυτό ότι το άρθρο 56 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας κάνει λόγο για “κυριαρχικά δικαιώματα” και όχι “κυριαρχία” στο παράκτιο κράτος σε σχέση με την ΑΟΖ. Από την άλλη πλευρά, το παράκτιο κράτος, αναφορικά με τη δικαιοδοσία που έχει για ορισμένους σκοπούς, είναι “κυρίαρχο”. Έχει δηλαδή το αποκλειστικό δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων σε σχέση με τους κανονισμούς που διέπουν την ΑΟΖ και το αποκλειστικό δικαίωμα να επιβάλει και να εφαρμόσει τα μέτρα που έχει λάβει σχετικά με αυτή τη ζώνη. Εδώ βέβαια η πρόταση του Έλληνα Πρωθυπουργού αποκτά μεγαλύτερη σημασία και αξία διότι όλοι γνωρίζουμε ότι, με τα διάφορα μνημόνια, έχουμε χάσει ένα μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και επομένως θα μπορούσαμε να «διαπραγματευτούμε» στις Βρυξέλλες ώστε να μας πάρουν άλλο ένα κυριαρχικό μας δικαίωμα και να μας δώσουν ΕΝΤΟΛΗ να ανακηρύξουμε ΑΟΖ.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Η Τουρκία, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει απειλήσει την Ελλάδα ότι η ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ θα αποτελέσει και αυτή casus belli για τη Τουρκία. Όμως, σε περίπτωση που δοθεί εντολή από την ΕΕ να δημιουργηθεί ΑΟΖ σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, ίσως η Τουρκία να αρχίσει τις απειλές της και γι’ αυτό το θέμα, αλλά, τότε, η Τουρκία θα είναι αναγκασμένη και υποχρεωμένη να χρησιμοποιήσει το casus belli και κατά της ΕΕ! Επιπλέον, η Τουρκία προσπαθεί να ξεχάσει ότι ένας από τους όρους πλήρους ένταξής της στην ΕΕ είναι η υποχρέωσή της να επικυρώσει τη νέα Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και βέβαια το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ξεχνάει να υπενθυμίσει στη Τουρκία αυτόν τον σημαντικό όρο κάθε φορά που παραβιάζει τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.

22 Απριλίου 2013

The Future of European Defence (Admiral James Stavridis)


22 Apr 2013

In late April, I'll travel to Berlin to give one of the final speeches of my four years as the Supreme Allied Commander for NATO's global operations.In what will be a bit of a valedictory address, I shall talk about the challenges the Alliance faces in the time ahead -- there are many. I'll also offer some thoughts and solutions that I hope will be helpful to my successor and the team that will continue the voyage at NATO headquarters.
First, as to the challenges:
- Cyber – Top of my list. Here we see the greatest mismatch between the level of potential threat and our preparation for it. While the 28 NATO nations collectively have enormous skill and capability in this area, we have yet to find ways to work together, largely due to national caveats and concerns about sharing such sensitive technology, intelligence, and knowledge.
- Proliferation - I worry greatly about the leakage of weapons of mass destruction from various rogue states like Syria, Iran, and North Korea. Associated with this is the ability to deliver such weapons using ballistic missiles -- a technology that is likewise proliferating rapidly. The current situation in Syria, of course, is the most immediately worrisome.
- Trafficking - Related to proliferation, yet encompassing not only weapons of mass destruction, but also humans (as in slavery and human smuggling for profit), conventional weapons, currency, narcotics, and illegal migrants. By some estimates, these various "business ventures" account for 5% of the world's GDP, or something in the range of $5 Trillion. The effect goes far beyond the criminality -- profits finance terrorism, create corrupt criminal states, and undermine fragile democracies.
- Piracy - While we are making gains (especially on the east coast of Africa), this will continue to be a multi-billion dollar discontinuity in the global transportation system.
Operation Ocean Shield's Combined Boarding Exercise— in Dar es Salaam, Tanzania (Photo credit:  MARCOM)
- Fragile States -- Afghanistan, Mali and Syria are obvious, and NATO interests are engaged in each. Additionally, there are other very fragile security situations in North Africa, the Levant, and central Asia that have the potential to require security operations at some point.
- Financial Crunch – Austerity and the effect of defence budgets. NATO GDP % defence spending remained at 1.6% average in 2012, same as 2011, down from 1.8% in 2010 and 1.9% in 2009.
- Black Swans - What are we disregarding, because it seems too low a probability, but could have enormous consequence? I'd nominate a bird flu pandemic, which, if large enough, could have massive security consequences.
All of which brings us to the future of European defence.
It is worth remembering the good news: the 28 nations of NATO account for over 50% of the world's gross domestic product and collectively spend nearly $1 trillion on defence, dwarfing any possible opponent or combination of opponents.
Having said that, the declining European defence budget and the fact that the U.S. accounts for nearly 73% of total NATO defence spending is unbalanced and unsustainable over time. American taxpayers will begin to feel that the European Allies and partners are "getting a free ride" as some already say in the U.S.
NATO Europe should meet its own self-assigned goal of 2% of GDP for defence (the U.S., even with recent cuts, spends well over 3%); yet the European numbers are in fact dropping as mentioned above.
While we work our way through the financial crisis and hopefully return to balance between the two sides of the Atlantic, some of the things we should consider to enhance efficiencies and add "bang for the buck" include:
- Pooling and sharing our resources - We are doing some of this today, of course with the so-called "Smart Defence" initiative. This includes Alliance Ground Surveillance (unmanned drone aircraft bought together); the C-17 heavy airlift wing in Papa, Hungary for strategic airlift; ballistic missile defence, far too expensive for any one nation; and Baltic Air Policing, bringing high-performance jets to cover the airways over the Baltic states while they concentrate on other areas of investment.
Danish Air Force F-16s participating in the Baltic Region Training Event XIV on 17 April 2013.
(Photo by by Capt Maciej Nojek, Polish Air Force)
- Cyber – As discussed above, we simply need to break down barriers to cooperation here, recognizing the sensitivity of the material involved. The NATO Cooperative Cyber Defence Centre of Excellence Tallinn, Estonia is a good start, as are more exercises with a significant Cyber component, like Steadfast Jazz and other future events.
- Special Forces are crucial to 21st century security and we need to share best practices, train and exercise, and ultimately operate in mutually supportive ways. The new SOF Headquarters building at SHAPE in Mons, Belgium is a good example of the synergy that comes from bringing so many national SOF forces together.
The new NATO Special Operations Headquarters building at SHAPE, Dec. 12, 2012. (NATO Photo by RNLAF Sgt Peter Buitenhuis) 
- NATO Response Force – Joint training, Live Exercises, more robust and stronger interoperability will be key and are part of pooling and sharing. A permanent standing NRF HQ might able to go alone or work with Joint Force Commands and HQs – including the EUROCORPS, Allied Rapid Reaction Corps, German-Netherlands Corps, and others. Working with concerned partners across the globe who can contribute to security is the ultimate form of "Smart Defence."
- Comprehensive approach – Working with political, economic, humanitarian, cultural, and private sector partners. This approach will allow us to best prepare the next Black Swan event. Military/Civilian, Foreign/Domestic, Public/Private, Academia, NGOs/Multi-Nationals must pool and share among themselves.
To meet these many challenges, there is much to be done on this side of the Atlantic, and inevitably NATO will continue to be a useful platform for encouraging a re-emergence of European defence.
Best,
Jim

Admiral, USN
Supreme Allied Commander, Europe
Commander, US European Command
"Stronger Together"

source


19 Απριλίου 2013

Γιατί η Ελλάδα δεν μειονεκτεί έναντι της Τουρκίας

Η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια ακολουθεί έναν δρόμο που είναι στρωμένος με μερικές επίμονες αντιλήψεις. Όμως, καθώς τα πάντα εξελίσσονται, το ίδιο συμβαίνει και με τις ισορροπίες μεταξύ των δύο «σιαμαίων» χωρών. Πλέον, πρέπει το σκηνικό των διμερών σχέσεων να γίνει πιο ξεκάθαρο, καθώς πλησιάζει η ώρα για αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα....


Περισσότερα 

17 Απριλίου 2013

Η εξέλιξη του ανορθόδοξου πολέμου (Στασιαστές και αντάρτες από την Μεσοποταμία ως το Αφγανιστάν)

 
 
Περίληψη: Οι αυθεντίες τείνουν να αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και τις τακτικές των ανταρτών ως κάτι νέο, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Παρά το γεγονός ότι οι σχετικές υποθέσεις έχουν αλλάξει με την πάροδο των ετών - από τον φυλετισμό, στον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό, από τον σοσιαλισμό, στον εξτρεμισμό της τζιχάντ – ο ανταρτοπόλεμος και οι επιχειρήσεις των τρομοκρατών ήταν πανταχού παρόντες σε όλη την ιστορία και παρήγαγαν σταθερά θανατηφόρα αποτελέσματα.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Πηγές απόκτησης πληροφοριών κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον των Περσών


 ........ Ήδη ο Ξενοφών είχε καταγράψει ξεκάθαρα την αξία των πληροφοριών για την κατάσταση εχθρών και φίλων, για τα δρομολόγια, για την παραπλάνηση του αντιπάλου, για τους κατασκόπους και τους αυτόμολους. Γνωρίζουμε ακόμη το ενδιαφέρον του Αλεξάνδρου από μικρή ηλικία για τα περσικά πράγματα καθώς και την αποτελεσματικότητα του Φιλίππου στις πάσης φύσεως επιλογές του. Δεν πρέπει λοιπόν να μας μένει καμία αμφιβολία ότι τουλάχιστον από την εποχή του Φιλίππου η Μακεδονία είχε αποκτήσει το σημερινό ισοδύναμο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Η μόνη καταγεγραμμένη αποτυχία του συστήματος πληροφοριών του Αλεξάνδρου εντοπίζεται στην αρχή ακόμη της εκστρατείας, λίγο πριν τη μάχη της Ισσού, οπότε δεν αντελήφθη ότι ο Δαρείος βρισκόταν στα νώτα του. Πολύ περισσότερο δεν έχει καταγραφεί διαρροή πληροφοριών από την πλευρά του Αλεξάνδρου προς τους Πέρσες. ........

περισσότερα...

10 Απριλίου 2013

Europe poised between union and hegemony (Costa Carras, 10 April 2013, OPEN DEMOCRACY)

French and German overriding of the European Commission over the Stability Pact can be seen, ten years later, to have been disastrous. A vision more powerful, more engaging, more profound than “common interest” is now required if Europe is to survive, and divided Cyprus is a test case....


...more...

07 Απριλίου 2013

Θουκυδίδης και Σύγχρονες Διεθνείς Σχέσεις (του Παναγιώτη Ήφαιστou)




.................
Κατά αρχάς, επιστημολογικά και μεθοδολογικά, ο Θουκυδίδης είναι απαράμιλλος και μοναδικός. Εισαγωγικά, έθεσε ο ίδιος τις πιο υψηλές προδιαγραφές και αποδεδειγμένα τις πέτυχε. Στην εισαγωγή του δήλωσε, «έγραψα την ιστορία μου για να μείνει αιώνιο κτήμα των ανθρώπων και όχι ως έργο επίκαιρου διαγωνισμού για ένα πρόσκαιρο ακροατήριο». Υπό αυτό το πρίσμα, η Jacqueline de Romilly και ο Perez Zagorin, ορθά τονίζουν ότι η αναλλοίωτη διαχρονική αξία του Πελοποννησιακού Πολέμου οφείλεται σε συγκεκριμένες μεθοδολογικές και επιστημονικές επιλογές που μέχρι σήμερα αποτελούν υπόδειγμα κάθε πολιτικού επιστήμονα που σέβεται τους αναγνώστες του και την αλήθεια.

Ως ιστορικός και ως πολιτικός επιστήμονας που θεμελιώνει και ερμηνεύει τα αίτια των διακρατικών προβλημάτων, ο Θουκυδίδης διακρίνεται για τα εξής: 1) για την Αυστηρή περιγραφική αντικειμενικότητα, 2) την επιτυχή συνάρτηση των λεπτομερειών με την συνολική υπόθεση, 3) το γεγονός ότι οι πληροφορίες που διαπλέκει αναφέρονται σε σημαντικούς σκοπούς που αφορούν όλα τα κράτη και όλους τους ανθρώπους, 4) οι αναφορές συναρτώνται με καθολικά και διαχρονικά κριτήρια και παράγοντες, 5) γνώμες και προθέσεις αναφέρονται μόνο όταν ενδιαφέρουν πέραν των ατομικών περιπτώσεων, 6) η ανάλυση εστιάζεται στην ουσία και με τρόπο που επιτρέπει θεμελιωμένα συμπεράσματα για τα αίτια, τα αιτιατά, τις αιτιώδεις σχέσεις και τις λογικές αλληλουχίες, 7) τα συμπεράσματα είναι καθολικής και διαχρονικής σημασίας, 8) περιγράφει απλά, αναδεικνύει τα διλήμματα και τα προβλήματα με πληρότητα και αφήνει έτσι τα άτομα και τις ομάδες να συναγάγουν ηθικοπρακτικά συμπεράσματα που αφορούν τα δικά τους συμφέροντα.
..................

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

H Οργουελιανή προσέγγιση της Επεκτατικής Επιρροής από τη Ρωσσία προς τη Δύση

  Δημοσίευση του NATO Defence College   Who controls the past controls the future - How Russia uses history for cognitive warfare