China Deliberately Spread The Coronavirus: What Are The Strategic Consequences?

 by Gordon G. Chang   Wednesday, December 9, 2020

 

Image credit: 

Image credit: Poster UK 2052, Poster collection, Hoover Institution Archives.

“It comes from the lab, the lab in Wuhan, and the lab is controlled by the China government,” claimed Dr. Li-Meng Yan, the virologist who fled Hong Kong, in a “Loose Women” interview in September. “This virus is not from nature.”

Virologists, many skeptical, are debating her now-famous claim, which she documented in a non-peer-reviewed paper soon after the widely circulated interview. Yan’s view that the coronavirus was cooked in a lab has found growing support, perhaps most notably from Alina Chan, a microbiologist at the Broad Institute of Harvard and MIT.

Yet whether or not Yan carries the day on specific allegations, there are reasons to be concerned about the Wuhan Institute of Virology, the laboratory she referenced. That lab contains China’s only Level 4 biosafety facility, and it is just a couple dozen miles from the location of the initial COVID-19 cases.

The lab once bragged it stored more than 1,500 strains of coronavirus, and it is known to have engaged in the dangerous engineering of chimeric coronaviruses, as documented in a 2015 article in Nature Medicine. Even if the Wuhan institute was not trying to create viruses designed to attack ethnic minorities—Bill Gertz of the Washington Times reported this inflammatory possibility—Beijing may have much to hide, such as an illicit biological weapons program.

It is especially troubling that Beijing in late January sent “China’s top biowarfare expert,” Major General Chen Wei, to head the P-4 lab there. Chen, many speculate, was dispatched to clean up evidence of a leak or the existence of a weapons program. That’s a clear signal the disease was not, as Chinese authorities insist, the result of a natural mutation.

The case against China rests not only on how the coronavirus came to first infect humans—something scientists will argue about for years—but also what Chinese ruler Xi Jinping did once the pathogen crippled his country. In short, he took steps he knew or had to know would spread the disease beyond his borders.

His actions make the infections and deaths outside China deliberate, effectively a “biological weapon.” His actions taken together constitute both a “genocide” and a “crime against humanity” under the Rome Statute of the International Criminal Court.

Beijing, of course, has suffered reputational damage for the deliberate killing, at last count, of slightly more than a million people outside China. For instance, London’s Daily Mail in April reported the Henry Jackson Society issued a report showing Beijing owes Great Britain 351 billion pounds in coronavirus-related damages. The think tank also asked for a “rethink” of relations with Beijing.

Moreover, jurists in India that same month filed a case against China at the UN Human Rights Council and accused Beijing of “surreptitiously developing a biological weapon capable of mass destruction.”

In the spring, American legislators, such as Senator Marsha Blackburn, filed legislation demanding compensation from the Chinese regime.

More fundamentally, there has been, as Cleo Paskal of the Foundation for Defense of Democracies notes in a soon-to-be published paper, a marked shift in perceptions among national policymakers about China. Before the disease hit, she says, nations were mainly hedging against Beijing but not actively opposing it. Afterwards, there was a move away from hedging strategies and a “stronger across-the-board willingness to push back on China.”

In this new environment, some countries summoned Beijing’s ambassadors to explain coronavirus misinformation. Moreover, the change in attitudes reduced inhibitions to call out the regime on other issues. After COVID-19 struck, for instance, African nations began challenging Beijing on the mistreatment of their nationals in China. Countries are now also reconsidering the installation of equipment from Huawei Technologies in their 5G backbones.

Furthermore, as Paskal told me this month, nations, after the coronavirus outbreak, are actively building alliances to contain Beijing. She pointed to the solidification of the “Quad,” the grouping of Australia, India, Japan, and the United States.

Of course, some change in attitudes is due to Beijing’s other ugly conduct—taking away Hong Kong’s autonomy, oppressing Muslim minorities, and attacking India, for example—so it is difficult to trace direct correlation, but reassessment of Beijing this year appears to have begun with white-hot anger over the spread of COVID-19.

In spite of everything, national leaders, with the glaring exception of President Donald Trump, are still reluctant to speak bluntly about Xi in public.

Why have presidents and prime ministers been reticent? Some cling to the belief that China will eventually integrate itself into the international system and become benign. The lure of economic benefits from China certainly plays a large part in decision-making as does the fear of Chinese retaliation. There is also resignation: No one wants to take on the regime they believe will dominate the world. Finally, others are not particularly upset about the crippling of the Western democracies.

Yet one other factor stands out: The inability to comprehend the maliciousness of Xi Jinping’s actions. Minds rebel against the notion that the world now faces a monster. Democracies, although they have been attacked, have always had difficulty recognizing evil. Unfortunately, that is exactly what the world faces with communist China’s regime.

Outside the United States, the darkening of perceptions of China have yet to translate into significant shifts in policy, but such change should soon come.

When it comes, it will not be a moment too soon.

Source

 

 

New York Times Op Ed page on June 22, 1992

The following article appeared in the New York Times Op Ed page on June 22, 1992

WHILE we have seen the apparent death of Communism, ways of thinking that were either born under Communism or strengthened by Communism still govern our lives. Not all of them are as immediately evident as a legacy of Communism as political correctness.
The first point: language. It is not a new thought that Communism debased language and, with language, thought. There is a Communist jargon recognizable after a single sentence. Few people in Europe have not joked in their time about concrete steps, contradictions, the interpenetration of opposites, and the rest.
The first time I saw that mind-deadening slogans had the power to take wing and fly far from their origins was in the 1950s when I read an article in The Times of London and saw them in use. The demo last Saturday was irrefutable proof that the concrete situation... Words confined to the left as corralled animals had passed into general use and, with them, ideas. One might read whole articles in the conservative and liberal press that were Marxist, but the writers did not know it. But there is an aspect of this heritage that is much harder to see.
Even five, six years ago, Izvestia, Pravda and a thousand other Communist papers were written in a language that seemed designed to fill up as much space as possible without actually saying anything. Because, of course, it was dangerous to take up positions that might have to be defended. Now all these newspapers have rediscovered the use of language. But the heritage of dead and empty language these days is to be found in academia, and particularly in some areas of sociology and psychology.
A young friend of mine from North Yemen saved up every bit of money he could to travel to Britain to study that branch of sociology that teaches how to spread Western expertise to benighted natives. I asked to see his study material and he showed me a thick tome, written so badly and in such ugly, empty jargon it was hard to follow. There were several hundred pages, and the ideas in it could easily have been put in 10 pages.
Yes, I know the obfuscations of academia did not begin with Communism --as Swift, for one, tells us-- but the pedantries and verbosity of Communism had their roots in German academia. And now that has become a kind of mildew blighting the whole world.
It is one of the paradoxes of our time that ideas capable of transforming our societies, full of insights about how the human animal actually behaves and thinks, are often presented in unreadable language.
The second point is linked with the first. Powerful ideas affecting our behavior can be visible only in brief sentences, even a phrase, a catch phrase. All writers are asked this question by interviewers: Do you think a writer should...? Ought writers to...?The question always has to do with a political stance, and note that the assumption behind the words is that all writers should do the same thing, whatever it is. The phrases Should a writer...? Ought writers to...? have a long history that seems unknown to the people who so casually use them. Another is commitment, so much in vogue not long ago. Is so and so a committed writer?
A successor to commitment is raising consciousness. This is double-edged. The people whose consciousness is being raised may be given information they most desperately lack and need, may be given moral support they need. But the process nearly always means that the pupil gets only the propaganda the instructor approves of. Raising consciousness,like commitment,like political correctness, is a continuation of that old bully, the party line.
A very common way of thinking in literary criticism is not seen as a consequence of Communism, but it is. Every writer has the experience of being told that a novel, a story, is about something or other. I wrote a story, The Fifth Child, which was at once pigeonholed as being about the Palestinian problem, genetic research, feminism, anti-Semitism and so on.
A journalist from France walked into my living room and before she had even sat down said, Of course The Fifth Child is about AIDS.
An effective conversation stopper, I assure you. But what is interesting is the habit of mind that has to analyze a literary work like this. If you say, Had I wanted to write about AIDS or the Palestinian problem I would have written a pamphlet, you tend to get baffled stares. That a work of the imagination has to be really about some problem is, again, an heir of Socialist Realism. To write a story for the sake of storytelling is frivolous, not to say reactionary.
The demand that stories must be about something is from Communist thinking and, further back, from religious thinking, with its desire for self-improvement books as simple-minded as the messages on samplers.
The phrase political correctness was born as Communism was collapsing. I do not think this was chance. I am not suggesting that the torch of Communism has been handed on to the political correctors. I am suggesting that habits of mind have been absorbed, often without knowing it.
There is obviously something very attractive about telling other people what to do: I am putting it in this nursery way rather than in more intellectual language because I see it as nursery behavior. Art -- the arts generally -- are always unpredictable, maverick, and tend to be, at their best, uncomfortable. Literature, in particular, has always inspired the House committees, the Zhdanovs, the fits of moralizing, but, at worst, persecution. It troubles me that political correctness does not seem to know what its exemplars and predecessors are; it troubles me more that it may know and does not care.
Does political correctness have a good side? Yes, it does, for it makes us re-examine attitudes, and that is always useful. The trouble is that, with all popular movements, the lunatic fringe so quickly ceases to be a fringe; the tail begins to wag the dog. For every woman or man who is quietly and sensibly using the idea to examine our assumptions, there are 20 rabble-rousers whose real motive is desire for power over others, no less rabble-rousers because they see themselves as anti-racists or feminists or whatever.
A professor friend describes how when students kept walking out of classes on genetics and boycotting visiting lecturers whose points of view did not coincide with their ideology, he invited them to his study for discussion and for viewing a video of the actual facts. Half a dozen youngsters in their uniform of jeans and T-shirts filed in, sat down, kept silent while he reasoned with them, kept their eyes down while he ran the video and then, as one person, marched out. A demonstration -- they might very well have been shocked to hear -- which was a mirror of Communist behavior, an acting out, a visual representation of the closed minds of young Communist activists.
Again and again in Britain we see in town councils or in school counselors or headmistresses or headmasters or teachers being hounded by groups and cabals of witch hunters, using the most dirty and often cruel tactics. They claim their victims are racist or in some way reactionary. Again and again an appeal to higher authorities has proved the campaign was unfair.
I am sure that millions of people, the rug of Communism pulled out from under them, are searching frantically, and perhaps not even knowing it, for another dogma.

White Privilege, An Enormously Successful Communist Agenda

By David Risselada

The white privilege narrative continues to advance in America. Increasingly, the idea that white people are responsible for the ills of minorities is being pushed in our society to the point that an all-out, genuine hatred for white people is taking hold.

Students in our universities are being taught that America, and her system of government, was designed explicitly for white men and that it enables them to exploit minorities for their own benefit. White people, according to the radical left, are recipients of unearned privileges and enjoy the protections of institutions that were designed exclusively for their economic system of capitalism.

Furthermore, students are taught that minorities cannot discriminate against white men because they have no institutional power. In other words, because of white privilege it is morally acceptable to discriminate against white men based purely on their race because they are privileged. The goal of the white privilege lie is to create the illusion that minorities are living in a system of oppression, held down by a nation rooted in white supremacy. Unfortunately, this may be true.

The latest example of this white privilege mania comes from a professor of math education at the University of Illinois, Rochelle Gutierrez. She claims that the teaching of algebra and geometry perpetuate white privilege. Her arguments posit the notion that white men are often credited with success in mathematics and demonstrate a greater capability in math than minorities. Furthermore, she claims that this advances racism in society, particularly if minority students are performing worse than whites. She is arguing that mathematics should now be taught from a political angle which would help make students aware of white privilege.

Wouldn’t the idea that mathematics pushes white privilege and racism stem form a supremacist attitude in the first place? Wouldn’t an individual that believes black people for example, are not as capable as members of another race of doing algebra really be saying they believe that race is superior to blacks? What happens in instances where a black student is performing better than a white student? Does that student now have privilege or are they still a victim of white supremacy?

The truth of white privilege is that it is a useful tool used to create hate and discontent in our society, and that blacks really may be victims of white supremacist agenda. Just not from the United States.

The idea of using race as a weapon has its origins in the Communist Revolution in the early twentieth century. Leon Trotsky, leader of the revolutionary army, allegedly coined the term racism to discredit the eastern Europeans who stood in the way of communist objectives. In modern America the term white privilege is being used as a weapon to silence pro-American opinions which might threaten the left-wing agenda of wealth re-distribution.

Creating the illusion that a certain segment of our society is the recipient of unearned privileges based purely on skin color is sure to cause the necessary angst needed to cause the cultural revolution the left has been desiring for years.

Furthermore, the race based agenda can be traced back further to Italian communist, Antonio Gramsci. Gramsci, author of the Prison Notebooks, which outlined a detailed plan which entailed a march through the institutions to bring about social change, understood that the traditional Marxist idea of dividing society into an oppressed and oppressor class had not worked.

Therefore, he turned his gaze upon cultural norms and further divided society into numerous oppressed groups. The word “hegemony” is used to describe the influence the dominant culture has over the rest of society. Gramsci coined the term “counter-hegemony” in order to destroy the influence of a dominant culture by turning every social group into an oppressed victim of that culture.

White privilege, or white supremacy, is being used to define a dominant, oppressive culture in the United States in this manner. Every other social group whether they be blacks, Latinos, gays, transgenders, feminists and now even people who may not be good at math are victims of white privilege and white supremacy.

“It becomes clear that one cannot understand either the meteoric rise or apparent immunity of political correctness to attack without understanding Gramsci. Rarely would I recommend studying a Marxist social philosopher, but this guy merits our attention. Gramsci (1891-1937) agreed with Karl Marx that every society could be divided into “oppressor” and “oppressed” classes (e.g., Marx’s own “bourgeois” and “proletariat”), but for the first time, expanded the latter into an ensemble of subordinate, marginalized groups instead of a single, homogeneous group.

Whereas Marx had spoken only of the proletariat, Gramsci spoke not just of property less workers but also of “woman, racial minorities and many ‘criminals.’” Fonte documents how Gramsci distinguished two ways the dominant group exercises control, whereas Marx had only written of one. First, there is direct domination through coercion or force – political might in service of the economic interests of the bourgeoisie. Second, there is what Gramsci calls hegemony, which means the pervasive and mostly tacit use of a system of values that supports and reinforces the interests of the dominant groups. The repressed groups may not even know they are repressed, in Gramsci’s view, because they have internalized the system of values that justifies their repression. They have internalized a “false consciousness” and become unwitting participants in their own domination.”

If that isn’t enough former Communist Party member Manning Johnson wrote a book in 1958 detailing his experience in the Communist Party USA, called Color, Communism and Common Sense. In this book he details his experience as a black man with the Communist Party and a plot to use black Americans to bring about communism in America. The communists exploited and created grievances which put the black man at odds with the American capitalist system.

“Ten years I labored in the cause of Communism. I was a dedicated “comrade.” All my talents and efforts were zealously used to bring about the triumph of Communism in America and throughout the world. To me, the end of capitalism would mark the beginning of an interminable period of plenty, peace, prosperity, and universal comradeship. All racial and class differences and conflicts would end forever after the liquidation of the capitalists, their government, and their supporters. A world union of Soviet States under the hegemony of Russia would free and lead mankind on to Utopia.”

“Little did I realize until I was deeply enmeshed in the Red Conspiracy, that just and seeming grievances are exploited to transform idealism into a cold and ruthless weapon against the capitalist system — that this is the end toward which all the communist efforts among Negroes are directed.”

Manning states that he was in a position of power within the ranks of the Communist Party and while in this position he began to see just how the American black man was being used to push a policy of division. He claims that white communists lorded over blacks within the party, and their activities were directed by those working at the Kremlin under the guise of white and black men uniting to bring capitalism to its knees.

The communists claimed to be the champion of the black man and all his struggles despite the fact they never benefited from the millions raised by communist front groups posing as civil rights organizations.

Today, the Democrat party claims to be the leader in defending civil rights of the American oppressed and down trodden even though they govern over the clear majority of inner city ghettos. Black Americans have been voting Democrat for decades and have not benefited from the millions of dollars raised by corrupt politicians to win elections.

hrough the white privilege narrative Democrats have convinced black Americans that they have a reason to be bitter towards whites. They have been taught they are oppressed victims unable to rise out of poverty because of white privilege.

In chapter 7 of Color, Communism, and Common Sense, Manning points to the specific plan to blame the white man for all the black man’s problems. This is essentially what the white privilege philosophy has done. The white privilege lie has destroyed the ability of many black men to take responsibility for themselves as they are now trapped in a generational welfare mentality, which is an essential ingredient to bringing about communism.

According to Manning, the objectives of the communists were to make the black man feel sorry for himself, blame whites for their failures, ignore opportunities around him, make him jealous of the success of other races in America, and condition him to look for quick easy solutions as substitutes to honest effort in a competitive market.

The expected results were to be a population of underclass citizens who blamed the white man’s system of government as being everything that is wrong in their lives. Isn’t that what we are seeing today? An effort to indoctrinate black people into the idea that the society they live in is designed for privileged whites who exploit minorities? The entire agenda revolves around the idea of creating a communist revolutionary army by teaching the minorities they are victims of white supremacy. At the time being it seems to have been enormously successful as nearly every facet of our society from football to algebra now has the white privilege stigma attached to it.

Freedom relies upon a population exercising good judgment and personal responsibility. If a populations ability to take responsibility for their own actions is compromised, then freedom has little chance. If you can’t take responsibility for yourself, someone will have to take responsibility of you.

This is something that the communists understood very well, and they have systematically destroyed America’s sense of personal responsibility by not only creating an atmosphere of mistrust and jealously among minority cultures but by demoralizing and demonizing the majority.

Many people in America are now afraid to speak for their values because they are likely to be labeled racist for doing so. The true white supremacists are those seeking to use race as a means of obtaining power. Most Americans believe that people achieve things based on merit and the effort they put into something.

White privilege posits the idea that blacks and other minorities suffer because they are not capable, and they need the iron fist of government leveling the playing field to make things fair. This simply is not true. People of all nationalities come to this great country and make something of themselves, they may not be millionaires, but they don’t have to be. They achieved more than they would have in their home country.

Black people in America continue to be taught the politics of resentment, making them prime recruits for the cultural revolution desired by the left. If the Democrats and the communists really cared about the black man, they would look at the predicament they are in and start teaching them that they have opportunity in America. After all, the left believes that whatever you are taught in your formative years tends to develop into unshakable convictions.

“Education should aim at destroying free will so that after pupils are thus schooled they will be incapable throughout the rest of their lives of thinking or acting otherwise than as their school masters would have wished … The social psychologist of the future will have a number of classes of school children on whom they will try different methods of producing an unshakable conviction that snow is black. Various results will soon be arrived at: first, that influences of the home are ‘obstructive’ and verses set to music and repeatedly intoned are very effective … It is for the future scientist to make these maxims precise and discover exactly how much it costs per head to make children believe that snow is black. When the technique has been perfected, every government that has been in charge of education for more than one generation will be able to control its subjects securely without the need of armies or policemen.”

Bertrand Russell quoting Johann Gottlieb Fichte, the head of philosophy & psychology who influenced Hegel and others – Prussian University in Berlin, 1810

If they really cared, wouldn’t they teach them they are just as capable as anyone else instead of setting in stone the convictions of envy?

~~~~

David Risselada is a former U.S. Serviceman, commentator, and author of the book “Not on My Watch: Exposing the Marxist Agenda in Education.”

Ελληνική παιδεία. Αν το θελήσει μπορεί. Οι Φινλανδοί μας δείχνουν τον δρόμο.

Ζώντας επί μακρόν τα τελευταία χρόνια σε μία προηγμένη χώρα της Βόρειας Ευρώπης, τη Φινλανδία, προβληματίστηκα έντονα όπως ο καθένας μας, για το αναποτελεσματικό σύστημα παιδείας της χώρας μας. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, αφού ο γιός μου μετείχε κατά καιρούς και στα δύο συστήματα,καθώς και σ’αυτό της ανώτατης εκπαίδευσης της Μ.Βρεττανίας. Έχω την καλή τύχη,να συζητώ ατέλειωτες ώρες με ανθρώπους που είναι καθηγητές στη δημόσια εκπαίδευση της Φινλανδίας, όπως με τη φυσικοχημικό λυκείου κα Pirjo Saarinen και τον καθηγητή πανεπιστημίου κο Raine Koskimaa. Είναι και οι δύο πρώτα εξαδέρφια της συζύγου μου και αυτό βοηθάει πολύ. Το θέμα παιδεία αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όταν σ’αυτή τη μακρινή χώρα του βορρά, με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και με το μισό πληθυσμό από την χώρα μας, καταφέρνει  να αξιολογείται η παιδεία της κατ’επανάληψη από το ίδρυμα Economist Intelligence Unit for Pearson, ως η καλύτερη στον πλανήτη μας! Βέβαια η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό κάποιου που επισκέπτεται αυτή τη χώρα, είναι τα κινητά τηλέφωνα Nokia, οι γρήγοροι οδηγοί φόρμουλας και...οι όμορφες ξανθιές. Κάποιοι ακόμα θεωρούν τη Φινλανδία χώρα εξωτική του Αη Βασίλη στο βόρειο πόλο και ... λανθασμένα χώρα που ζούν πολικές αρκούδες! 

Ποιά είναι άραγε η εικόνα της Φινλανδίας για τους ίδιους τους κατοίκους της; Ως βασικά χαρακτηριστικά της χώρας τους σε διάφορες έρευνες οι φινλανδοί θεωρούν τις αμέτρητες λίμνες, τη σάουνα, τα αχανή δάση, την καθαρή φύση, το μαύρο ψωμί και τον συνθέτη Jean Sibelius.   

Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας, την παιδεία και το επιτυχημένο σύστημά τους. Όλα τα παιδιά αρχίζουν το σχολείο μόλις συμληρώσουν τα 7 και όχι νωρίτερα. Μετά το 6τάξιο δημοτικό ακολουθεί το 3τάξιο γυμνάσιο.Μετά όσοι θέλουν πάνε στο 3τάξιο λύκειο ή επαγγελματικό σχολείο . Όσοι τελειώσουν το λύκειο μπορούν να συνεχίσουν με εξετάσεις στα 20 πανεπιστήμια της χώρας. Έως εδώ καλά,θα μου πείτε, τα ίδια όπως και εμείς. Aς δούμε όμως και τα διαφορετικά. Δεν υπάρχουν καθόλου ιδιωτικά σχολεία,ούτε ειδικά ή ελίτ σχολεία υπεροχής. Στο ίδιο σχολείο πηγαίνει και η κόρη του πρωθυπουργού, του προέδρου της Nokia, του θυρωρού και πολλά άλλα παιδιά με αναπηρία, καθώς και παιδιά μεταναστών.  ¨Εμείς είμαστε μία μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε ένα παιδί. Θεωρούμε ότι ενσωμάτωση, κοινωνικοποίηση και μάθηση πάνε μαζί.¨ Λόγια του φινλανδού πρωθυπουργού που ανήκει στο κυβερνόν δεξιό κόμμα! Σε όλα τα σχολεία της χώρας τα πρότυπα είναι οι καλύτεροι μαθητές, αλλά όπως είναι δομημένο το σύστημα, όσοι δεν είναι πρώτοι δεν υποφέρουν και νιώθουν μειονεκτικά. Το αντίθετο μάλιστα, οι καλύτεροι παρακινούν τους υπόλοιπους προς τα πάνω και ο καθένας με την ακούραστη βοήθεια των δασκάλων τους προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αντί να απογοητευτούν και να πέσουν στην αδράνεια. 

Μετά το βασικό μάθημα οι πιο αδύναμοι έχουν ενισχυτική διδασκαλία και ψυχολογική στήριξη να γίνουν κι αυτοί καλύτεροι, γι’αυτό και οι πρώτοι μαθητές κάθε τόσο εναλλάσονται. Μ’αυτόν τον τρόπο δίδονται ίδιες ευκαιρίες σε όλους και παράλληλα διατηρούν την κοινωνική συνοχή στην μαθητική κοινότητα. Η παιδεία είναι εντελώς δωρεάν μέχρι και την αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο. Πρόσφατα ήρθαν καθηγητές από άλλες χώρες για να μελετήσουν το σύστημα και έμειναν έκπληκτοι γιατί δεν είδαν κάποιο γκράφιτι σε σχολείο ή πανεπιστήμιο!! Και τι είναι αυτό που βοηθάει στην επιλογή του επαγγέλματος; Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα,oι  περισσότεροι 10χρονοι μαθητές πιστεύουν ότι το καλύτερο επάγγελμα,είναι αυτό που τους αρέσει να κάνουν με κέφι και όρεξη, μπορούν να γνωρίσουν ενδιαφέροντες ανθρώπους και έχουν την δυνατότητα  να κάνουν διακοπές αναψυχής όπου τους αρέσει. Το πόσα λεφτά θα βγάζουν είναι σημαντικό αλλά όχι το σημαντικότερο. Αυτό μπορεί να εξηγεί και το ότι η Φινλανδία είναι η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς στον κόσμο!!  Οι δάσκαλοι παίρνουν πολύ λιγότερα από τους Γερμανούς ή τους Γάλλους, δεν έχουν το καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να αγαπούν αυτό που κάνουν. Θεωρούν πως κακή παιδεία και διαφθορά πάνε χέρι-χέρι. Συχνά οι εκπαιδευτικοί λένε: Προτιμώ έναν ευτυχισμένο οδοκαθαριστή, από ένα νευρωτικό ακαδημαικό.  Συνεχώς μιλάνε για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.  ¨ Η μάθηση λένε,καλλιεργείται καλύτερα εκεί όπου βρίσκει σταθερό συναισθηματικό έδαφος,διότι δεν είναι κάτι που εισάγεται στον ανθρώπινο νου μόνο με την εξωτερική διδασκαλία (επανάληψη και μίμηση), αλλά είναι μία εσωτερική διεργασία ίδιας και εμπειρικής ανακάλυψης που, χωρίς την αμοιβαία βούληση δεν μεταδίδεται .¨   Όλα αυτά είναι πολύ ωραία στη θεωρία θα μου πείτε αλλά πώς γίνονται πράξη; Στις παρακάτω γραμμές,περιγράφοντας μία ημέρα ενός μαθητή, ελπίζω να μην κουράσω. Στις 8 το πρωί αρχίζει το σχολείο μέσα στην τάξη, χωρίς συγκεντρώσεις και μεγαφωνικές ομιλίες στο διαπασόν στο προαύλιο, συνήθως με λίγη μουσική για περισυλλογή και ψυχολογική προετοιμασία για το μάθημα. Κάθε μαθητής κάθεται κοντά σ’ένα τραπεζάκι,που δεν είναι πάντα το ίδιο,επειδή δεν αλλάζουν αίθουσα οι δάσκαλοι, αλλά οι μαθητές. Αυτό γιατί κάθε δάσκαλος έχει την δική του αίθουσα,με τα προσωπικά του αντικείμενα, βοηθήματα διδασκαλίας και υποδέχεται τα παιδιά στο μάθημα σαν οικοδεσπότης. Στο δάσκαλο μιλάνε τα παιδιά με σεβασμό αλλά  με οικείο τρόπο. Αν κάτι δεν καταλαβαίνουν φωνάζουν “hei ope”,που σημαίνει ¨ε,δάσκαλε¨ και έρχεται ο δάσκαλος να βοηθήσει. Αν κάποιος δεν ξέρει κάτι ή δεν έχει λύσει κάποιο πρόβλημα,δε σημαίνει απολύτως τίποτα!  Η φιλοσοφία τους είναι πως κάθε μαθητής είναι υπεύθυνος για τη μάθησή του. Ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να κάνει ενισχυτικά μαθήματα τις απογευματινές ώρες. Παρότι θεωρούνε ότι ο μαθητής μαθαίνει  μόνο γιατί το επιθυμεί ο ίδιος, υπάρχουν κάποια τεστ, περισσότερο για υποκίνηση. Στις 11.45’και για μισή ώρα υπάρχει ζεστό φαγητό στο εστιατόριο του σχολείου. Δευτέρα και Παρασκευή το σχολείο τελειώνει στις 14.00’,εκτός και αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι δημιουργικό,όπως σπόρ ή κάτι άλλο.Τις άλλες μέρες το σχολείο τελειώνει στις 16.00’.                                                                                         

Στο λύκειο μετά από 5 εβδομάδες σχολείο, υπάρχει μια εβδομάδα εξετάσεων σε έξι μαθήματα. Οι καθηγητές συνήθως δεν επιτηρούν καθόλου. Η υποκλοπή θεωρείται μέγιστη ντροπή. Αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τη βαθμολογία του, μπορεί να ζητήσει να μη ληφθεί υπόψη και να το επαναλάβει μετά από νέα προετοιμασία. Μετά το σχολείο, στο σπίτι τα παιδιά ασχολούνται με άλλα πράγματα που τους αρέσουν. Διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, γι’αυτό και ειδικά στην ανάγνωση βιβλίων βγήκαν πρώτοι και με διαφορά από τους μαθητές άλλων χωρών. Βέβαια, η επιτυχημένη παιδεία είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Οι καθηγητές λένε πως η εκπαίδευση δεν είναι κάτι που γίνεται μέσα σ’ένα πολιτικό και πολιτισμικό κενό. Είναι συστατικό κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας όπου δάσκαλοι, γονείς, μαθητές και πολιτεία συμβάλλουν κατά τον ίδιο βαθμό. Συμμετοχή στην παιδεία έχουν η οικογένεια και η…γειτονιά, το κοινωνικό περιβάλλον δηλαδή η κοινωνία, με τις αξίες και τα πρότυπά της, ο δεδομένος χώρος και χρόνος, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι νόμοι και τα ΜΜΕ με τις απόψεις και εικόνες που μεταδίδονται.                              

Βέβαια, θα μου πείτε, αυτά είναι πράγματα παρατραβηγμένα για τη χώρα μας. Και βέβαια έτσι είναι. Η μέθοδος της παιδείας δεν είναι κάτι που αντιγράφεται από κάποιους ειδικούς. Μόνο οι αρχές της, που εμείς οι έλληνες θέσαμε στην Αρχαία Ελλάδα, παραμένουν αναλλοίωτες. Το σημειώνω, γιατί γνωρίζω ότι έρχονται στα φινλανδικά σχολεία κάποιοι ¨ειδικοί¨από την Ελλάδα για να μελετήσουν το σύστημα. Είμαι σίγουρος πως θα δούν ότι τους βολεύει… Χωρίς την κινητοποίηση και την βούληση όλης της κοινωνίας που θα καθορίζει με ειλικρίνεια και ρεαλισμό το πώς θα λειτουργεί και πού θα στοχεύει κατά καιρούς ένα σύστημα ελληνικής παιδείας, πατώντας πάνω στις δικές μας αξίες και αναγκαιότητες, δε νομίζω ότι θα πετύχουμε κάτι. Άλλωστε οι φινλανδοί αυτό έκαναν και πέτυχαν. Σ’αυτό, μπορούμε να τους αντιγράψουμε. Κρατώ τα λόγια ενός έμπειρου πανεπιστημιακού καθηγητή του ΜΙΤ. ¨Πολύ σπάνια τα όποια συστήματα μπορούν να δούν αυτό που συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους. Ένα σύστημα από τη στιγμή που μπαίνει στη λογική της συντήρησης, αρέσκεται να πιστεύει στην ίδια του την προπαγάνδα, στις ιστορίες που ουσιαστικά μόνο του δημιουργεί. Μια κραταιά γραφειοκρατία μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες αλλά λόγω έλλειψης ευελιξίας και καθαρής σκέψης να μη μπορεί να αντιδράσει και να καθορίσει τα γεγονότα.¨  Αλήθεια, πόσο θα συμφωνούσαν οι καθηγητές στη χώρα μας μ’αυτό που δέχθηκαν οι καθηγητές στη Φινλανδία, όπου οι γονείς συμμετέχουν ενεργά στην αξιολόγηση πρόσληψης του διευθυντή και των καθηγητών!! 

Ο ανηψιός μου, που σπουδάζει πολιτικός μηχανικός στο πολυτεχνείο Πατρών, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι στη Φινλανδία οι φοιτητητές δεν επιδιώκουν να αγοράσουν το τελευταίο μοντέλο κινητού της ΝΟΚΙΑ, ούτε το τελευταίο μοντέλο της SAAB ή VOLVO! Ο δε ανηψιός της γυναίκας μου που σπουδάζει μηχανικός σε ΤΕΙ του Ελσίνκι, όταν το καλοκαίρι ήρθε για διακοπές στα ελληνικά νησιά,ε ίδε πανάκριβα μεγάλα τζίπ και σκέφτηκε πως μάλλον θα τα χρειάζονταν για να πηγαίνουν στη Σαχάρα για σαφάρι, διότι στα νησιά δεν έχει και τόσους πολλούς δρόμους! Η παιδεία δημιουργεί αναμφίβολα και αντιλήψεις και βέβαια οι φοιτητές στη χώρα μας παραξενεύονται και ενίοτε παρερμηνεύουν, όταν μαθαίνουν πως οι συνάδερφοί τους στον ευρωπαικό βορρά έχουν τη χαμηλότερη τηλεθέαση στους νέους στην Ευρώπη σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο και πως δεν υπάρχει φοιτητής που να μην έχει μια δανειστική ταυτότητα βιβλιοθήκης!  ¨Μα αυτοί περιμένουν τα σαββατοκύριακα για να μπεκρουλιάσουν ¨λένε. Και βέβαια έτσι είναι, αλλά γιατί άραγε πρέπει να κοιτάμε ή και συχνά να αντιγράφουμε μόνο τα κακά; Ως επίλογο θα ήθελα να αναφέρω κάποιες κακές αγκυλώσεις της παιδείας μας που δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά. Και βέβαια δεν θα αναφερθώ στα αστεία άσυλα και σε άλλες γραφικότητες .

Θα κλείσω περιγράφοντας κάποια ταμπού για την παιδεία μας που για τους άλλους που είναι και οι υγιείς ανταγωνιστές μας στον παραγωγικό στίβο είναι αυτονόητα. Η στενή συνεργασία του παραγωγικού τομέα με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι το μεγάλο ατού της φινλανδικής εκπαίδευσης. Η επιστημονική έρευνα χρηματοδοτείται από το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οι ιδιωτικοί φορείς μπορούν να χρηματοδοτούν σχέδια καινοτομιών με μεγαλύτερο ρίσκο σε σύγκριση με το κράτος. Η τεχνολογική προσπάθεια δημιουργίας καινοτομιών και ανανέωσης αποτελεί ζήτημα υψίστης σημασίας στην εκπαίδευση και την προώθηση της επιστήμης. Και βέβαια όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν αν οι εκπαιδευτικοί δεν αφιέρωναν 2 ώρες την εβδομάδα για επαγγελματική βελτίωση, αλλά και δεν ήταν υποχρεωμένοι να αποκτήσουν μεταπτυχιακό τίτλο, σύμφωνα με τελευταία απόφαση, σε όποια ηλικία και αν ευρίσκονται!!!

Κωνσταντίνος  Δασκαλάκης

Σύμβουλος επιχειρήσεων

Μέλος ελληνοφινλανδικού συνδέσμου στο Ελσίνκι

Μυαλά αποπροσανατολισμένα από το διαδίκτυο

Μυαλά αποπροσανατολισμένα από το διαδίκτυο: Ένας απελπισμένος καθηγητής μιλά για τους φοιτητές του.

Μετάφραση: Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί επιστολή ανωνύμου καθηγητή πανεπιστημίου στις ΗΠΑ, ο οποίας διδάσκει στον τομέα των θετικών και εφαρμοσμένων επιστημών (STEM: Science, Technology, Engineering, Mathematics), προς την στήλη του συντηρητικού δημοσιογράφου Rod Dreher στο περιοδικό The American Conservative.  Καθώς η εν λόγω στήλη συχνά πραγματεύεται ζητήματα υπερβολικής χρήσεως των τεχνολογικών μέσων και των αρνητικών συνεπειών τους στην κοινωνία και την ανάπτυξη του προσώπου, ο καθηγητής περιγράφει την άθλια διανοητική κατάσταση στην οποία βρίσκει τους περισσοτέρους φοιτητές του.

Υστερόγραφο: Η ανησυχία πως η υπερβολική χρήση των νέων τεχνολογιών μπορεί να βλάψει την αναλυτική ικανότητα των νέων ή τομείς όπως η δυνατότητα συγκέντρωσης είναι διαδεδομένη αλλά όχι οικουμενική.  Η δυσπιστία στην εξαιρετικά δυσάρεστη οπτική του είναι απολύτως λογική και την συμμερίζεται και ο μεταφραστής, 24 ετών και συνεπώς έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα στην ηλεκτρονική τεχνολογία και βιώνοντας την ταχύτατη πρόοδο της, ειδικά τα τελευταία 7-8 χρόνια.  Από την άλλη η δυσκολία ολοένα και περισσοτέρων ανθρώπων – και δη νέων – να επεξεργαστούν τον σύνθετο γραπτό λόγο είναι επίσης παρατηρήσιμη στο περιβάλλον μας.  Συνιστώ στον αναγνώστη να δει το πρωτότυπο άρθρο και τα σχόλια από κάτω του, όπου συγκρούονται διαφορετικές προσεγγίσεις.

M.N.

***

Οι φοιτητές μου δεν μπορούν να αναλύσουν, να παρακολουθήσουν και να κατανοήσουν το γραπτό κείμενο.  Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αδυνατούν να καταλάβουν σύνθετες προτάσεις, να καταλάβουν τη σχέση μεταξύ των δευτερευουσών και των κυρίων προτάσεων.  Δεν μπορούν να συλλάβουν την λογική σχέση μεταξύ προτάσεων, πολλώ δε παραγράφων, οι οποίες είναι απολύτως θολές για εκείνους.

Όταν άρχισα να διδάσκω (περίπου 2 χρόνια πριν), ετοίμαζα το υλικό του μαθήματος σε κανονικό, λογικό, τεχνικό πεζό λόγο – για ενηλίκους, ή έτσι τουλάχιστον περίμενα πως θα ήταν.  Αμέσως έγινε προφανές ότι κανείς δεν καταλάβαινε.  Λοιπόν, σκέφτηκα, ας τα απλοποιήσουμε λίγο.  Έτσι μετέτρεψα τις παραγράφους σε λίστες.
Ούτε τώρα τίποτε; Χμμ…

Ξεκίνησα να γράφω βήμα με βήμα, βασικά έτοιμες οδηγίες, με επισημάνσεις στα σημαντικά σημεία, γράφοντας σε μικρές σημειώσεις και παραπομπές (π.χ. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: αν κάνατε αυτό στο βήμα #2, παρακαλώ παραπέμψατε στο βήμα #2).  Πλήρης αποτυχία.

Συνεπώς, ιδίως στις εξετάσεις, ξεκίνησα να γράφω τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που ακολουθούσαν, όπως: «Αν απαντήσατε σωστά #1 ως ΑΒΓ ποιά είναι η αιτία του…;».  Ουσιαστικά, τους έδινα τις απαντήσεις στις ερωτήσεις, συν αντέγραφα και επικολλούσα τα σχετικά έγγραφα.  Στις εξετάσεις μου επιτρεπόταν να έχει κανείς ανοικτό βιβλίο, , ανοικτές σημειώσεις και πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Το 95% των φοιτητών κόπηκαν.

Αυτό το φαινόμενο το εξηγώ ως εξής: Δε νομίζω πως μπορούν να συγκεντρωθούν για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα.  Συνεπώς οι σύνθετες προτάσεις μετατρέπονται σε αίνιγμα.  Οι εγκέφαλοι τους είναι «εκπαιδευμένοι» να συγκρατούν πληροφορίες για τον ελάχιστο δυνατό χρόνο και να προχωρούν στο επόμενο κλιπ ήχου ή το επόμενο tweet.  Δεν μπορούν να κρατήσουν μία σκέψη στο μυαλό τους για αρκετό διάστημα ώστε να την αναλύσουν και να δημιουργήσουν τις ανάλογες νοητικές σχέσεις.  Συνεπώς, τους λείπουν τα θεμελιώδη στοιχεία για τον επαγωγικό και τον παραγωγικό συλλογισμό.  Θέλουν να τους ταΐζουμε έτοιμες πληροφορίες χωρίς να πρέπει ποτέ να καταφύγουν στην οποιαδήποτε αφηρημένη σκέψη.  Έχουν «εκπαιδευτεί» από πρόχειρα, ακριβά και σε μεγάλο βαθμό ανακριβή τετράδια εργασιών με ασκήσεις πολλαπλής επιλογής.

Φανταστείτε τι συνέπειες θα μπορούσε να έχει (και αυτό θα γίνει σύντομα) στο ιατρικό επάγγελμα.  «Όταν έχουμε μία περίπτωση σκωληκοειδίτιδας, αφαιρούμε α) την σπλήνα, β) την καρδιά, γ) την σκωληκοειδή απόφυση, δ) τίποτε από τα παραπάνω;  Συγχαρητήρια, να ο πρώτος σας ασθενής»

Το πρόβλημα τους είναι πως αδυνατούν να συντάξουν ερωτήσεις.  Είναι δύσκολο να βρει κανείς τις απαντήσεις εάν δεν ξέρει πως να ρωτήσει.  Συνεπώς του λέω πως η πρώτη μου επιδίωξη είναι να τους μάθω να ρωτούν.  Τους αρέσουν τα μαθήματα μου αλλά μου λένε συνέχεια: «Είναι το καλύτερο μάθημα αλλά μακράν το δυσκολότερο».

Ω Θεέ μου.  Έχουμε καταστρέψει αυτήν τη γενιά εντελώς.


ΠΗΓΗ👈


 

Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

Σχετικά πρόσφατα, μελέτησα το βιβλίο «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» των Ατζέμογλου-Ρόμπινσον. Αυτό το βιβλίο αποδεικνύει και διακηρύσσει ότι η επιτυχία ή αποτυχία της ισχυροποίησης των κρατών-εθνών εξαρτάται αποκλειστικά από την ορθή λειτουργία ή μη των θεσμών τους, από τη συμμετοχή όλων στον έλεγχο και στα «δέον γενέσθαι» του Κράτους, από αυτό που λέμε συμμετοχική δημοκρατία. Είναι η με πλήρως τεκμηριωμένη πανεπιστημιακή έρευνα, πανηγυρική απόδειξη της ανάγκης ύπαρξης διακηρυγμένου εθνικού οράματος και εθνικής στρατηγικής. 
 
Όσοι έχουν όχι-κοντή πολιτική μνήμη και –επιτρέψτε μου να πω- παρακολουθούν την Πολιτική πέρα από τα συνθήματα, αλλά ακόμη-ακόμη και όσοι στο Στρατό είχαν διοικητή με συγκεκριμένο όραμα και εμμονή στο σκοπό, καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Ο Στρατηγός Γ. Χατζηθεοφάνους, του οποίου το βιβλίο παρουσιάσαμε στο κοινό των Βεροιέων, έχοντας μακρά ελληνική και διεθνή εμπειρία στο αντικείμενο, με αφετηρία τις θέσεις στις οποίες τον όρισε η πατρίδα ως αξιωματικό και παράλληλα τις σπουδές στις οποίες ο ίδιος επιδόθηκε ως άτομο, απέκτησε τη δυνατότητα να γνωρίσει, να «δουλέψει» το αντικείμενο, να σταθεί κριτικά πάνω σ’ αυτό και να αποφασίσει ότι αυτά που έμαθε, γνώρισε και χρησιμοποίησε, μπορούν να βελτιωθούν και τελικά να καταγράψει και προβάλλει τις δικές του προτάσεις πάνω στο θεμελειώδες και μεγαλειώδες ταυτόχρονα θέμα του θεσμικού πλαισίου της εθνικής στρατηγικής. Έτσι προέκυψε το πολύ καλό βιβλίο «Εθνική Στρατηγική: Πρόταση για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο».

Όταν με το συγγραφέα συζητήσαμε το θέμα της παρουσίασης του βιβλίου του στη Βέροια, γκούγκλαρα στο Ίντερνετ τον όρο NATIONAL STRATEGY… 775 εκατομμύρια αποτελέσματα σε 0.40 δεύτερα. Αμφιβάλω αν υπάρχει άλλο λήμμα με τόσες καταχωρήσεις στον Ιστό. Εκεί λοιπόν, ξαναβρήκα πολλά χρόνια μετά τις σπουδές μου, και τον ορισμό της Εθνικής Στρατηγικής: Είναι η τέχνη και επιστήμη της ανάπτυξης και χρήσης των Διπλωματικών, Οικονομικών, Στρατιωτικών και Επικοινωνιακών (ΔΟΣΕ) παραγόντων ισχύος του Έθνους, σε ειρήνη και πόλεμο, για την εξασφάλιση των εθνικών του σκοπών.

Οι παράγοντες ισχύος βέβαια, έχουν ήδη επεκταθεί και εξειδικευθεί στην ολιστική προσέγγιση (comprehensive approach) του Κράτους και περιλαμβάνουν την εξάδα PMESII (Political, Military, Economic, Social, Infrastructure & Information) των διακριτών, συνεξεταζομένων και αλληλεπιδρώντων παραγόντων ισχύος. Οίκοθεν νοείται ότι η μείζον προσπάθεια του Κράτους επικεντρώνεται στην ενίσχυση αυτών των παραγόντων ισχύος του Έθνους και όχι στον αυτοευνουχισμό του.

Στη Βρετανία χρησιμοποιείται ο όρος Grand Strategy και στις ΗΠΑ ο National Security Strategy. O OHE, όπως και η ΕΕ χρησιμοποιούν τον όρο Action Plan. Όλα βέβαια κυριαρχούνται από τη φιλοσοφία της τρόικας: ΣΚΟΠΟΙ-ΤΡΟΠΟΙ-ΜΕΣA (ends, ways & means). Κάποιοι, περισσότερο μοντέρνοι, ορίζουν τη Στρατηγική σαν τη θεωρία της επιτυχίας και την αντίληψη ότι σκοπός της είναι η δημιουργία συγκριτικού πλεονεκτήματος, νέων δυνατοτήτων και ισχύος, με ταυτόχρονη αποδυνάμωση του αντιπάλου.

Είθισται η καταγραφή της Στρατηγικής, να γίνεται σε ειδικά αδιαβάθμητα έγγραφα, τα λεγόμενα white papers, με πρώτο γνωστό στη σύγχρονη εποχή, αυτό του Τσώρτσιλ του 1922, που αφορούσε το Παλαιστινιακό ζήτημα. Ως Έλληνες βέβαια, δεν πρέπει να διαλανθάνει της μνήμης μας ότι η πρώτη καταγραφή εθνικής στρατηγικής της ιστορίας, έγινε από το Θουκυδίδη, στον Επιτάφιο του Περικλέους. Στις μέρες μας, κάποια σχέση με το αντικείμενο, συναντά κανείς στις Λευκές Βίβλους που εκδόθηκαν επί Υπουργίας στο ΥΠΕΘΑ των Αρσένη και Τσοχατζόπουλου, αλλά αφορούσαν μόνο την άμυνα, χωρίς συσχετισμό με τους λοιπούς παράγοντες Εθνικής ισχύος.

Βεβαίως το ερώτημα «αν χρειαζόμαστε εθνική στρατηγική» είναι διεθνώς μεν ρητορικό, αλλά στη χώρα του Ελληνικού παράδοξου, είναι καίριο. Έτσι μας δείχνουν οι χαρακτηριστικές περιπτώσεις ΚΥΠΡΟΥ και ΙΜΙΩΝ, όταν, μικρά αλλά και μεγάλα μπορώ να πω ονόματα της πολιτικής μας, εφήρμοσαν τις ακατέργαστες προσωπικές τους αντιλήψεις, υπό το ψυχολογικό βάρος της στιγμής, αντί Εθνικής Στρατηγικής. Πάρα πολλές δε φορές, οι προσωπικές πολιτικές επιλογές, ακολουθούνται κατά πόδας και από τους διπλωματικούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και άλλους κρατικούς λειτουργούς, ως μη όφειλαν, διότι αποστολή του τεχνοκράτη είναι η παρουσίαση της επιστημονικής του θέσεως και όχι της αρεστής στον «ηγεμόνα», διότι τότε εκπίπτει σε κλασσικό αυλοκόλακα.

Αναλύοντας τα αποτελέσματα της έρευνας στον Ιστό, διαπιστώνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αναρτήσεων προέρχεται από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το ΗΒ, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ισραήλ αλλά ακόμα και την Τουρκία, έστω λιγότερο. Αυτά λοιπόν, τα λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένα ή απλώς φιλόδοξα κράτη, δημοσιοποιούν σχεδόν κάθε χρόνο, μιαν αδιαβάθμητη έκδοση της Εθνικής τους Στρατηγικής, η οποία είναι στην ουσία η σχεδίαση υλοποίησης των εξαγγελιών, ας πούμε των «προγραμματικών δηλώσεων» των κυβερνήσεών τους. Στην Αμερική, από το 1996 , με την Αναδιοργάνωση του εκεί Υπουργείου Αμύνης από τους Goldwater-Nichols, είναι υποχρεωτική η ετήσια έκδοση μιας NSS. Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί ή ανανεωθεί 16 διαφορετικές στρατηγικές.

Στην Τουρκία τα πράγματα είναι «Βαλκανιστί» διαφορετικά, γιατί εκεί εκφράζονται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας τους και καθημερινές δηλώσεις της ηγεσίας τους. Οίον το ακροατήριον, τοιούτος και ο ομιλητής.

Η δημόσια αυτή καταγραφή λοιπόν, δημιουργεί:
· στους μεν κυβερνώντες την υποχρέωση να τηρήσουν το πρόγραμμά τους,
· στους δε πολίτες την τάση να ελέγχουν την υλοποίηση,
ενώ
· στη διεθνή κοινότητα δημιουργεί εντυπώσεις (δημόσια διπλωματία δηλαδή) περί της συνέπειας ή μη της κυβερνήσεως και της ισχύος της χώρας.

Η μη δημόσια καταγραφή στρατηγικής, επέφερε πολλά δεινά στη χώρα μας, όπως:
· Τη φαντασίωση της Ελληνοσερβικής συμμαχίας (έναντι τίνος;).
· Τον αλυτρωτισμό στα πλαίσια της ΕΕ (που αποτελεί αντίφαση), δίπλα στην ακόρεστη Τουρκία.
· Τη φαντασίωση του ορθόδοξου τόξου υπό τη μητέρα Ρωσία, η οποία έχει περάσει σοβαρή προπαγάνδα στο αντικείμενο.
· Τις ανορθολογικές πρακτικές όπως τη μη μόνιμη συμμετοχή του ΥΠΟΙΚ στο ΚΥΣΕΑ.
· Την επικράτηση της άποψης ότι όλες οι έξωθεν γνώσεις, εμπειρίες, τεχνικές κλπ πρέπει να προσαρμόζονται (ή μήπως να καθηλώνονται είναι η σωστή έκφραση;) στην ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα την καθήλωση της κοινωνίας, την απεμπόληση της προόδου ακριβώς στο όνομα του προοδευτισμού και εν τέλει στο να υπολειπόμεθα κατά 40-50 χρόνια των εξελίξεων.
· Την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής για την έξοδο από την κρίση, το θέριεμα του «αντι-μνημονίου» και τόσα άλλα απίθανα.

Επίσης, αναδεικνύει πολλά ερωτήματα, όπως:
· Ποιά η στρατηγική μας για το σύνολο των Βαλκανικών χωρών;
· Ποιά η στρατηγική μας για τις Χώρες της Μέσης Ανατολής;
· Ποιά η στρατηγική μας για τις χώρες της Βορείου Αφρικής;
· Ποιά η στρατηγική μας για τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τον ΟΑΣΑ, το ΔΝΤ, τον ESM, τις λογής ΜΚΟ;
· Ποια η στρατηγική μας για το θέμα της ΑΟΖ και των Χωρικών Υδάτων;
· Ποιά είναι τέλος πάντων τα πάγια και διαρκή συμφέροντά μας; Ποιές οι ανάγκες μας στον επόμενο αιώνα; Ποιό το δημογραφικό μας μέλλον;

Δεν θεωρώ σκόπιμο να περιγράψω το τι θα διαβάσει κανείς στο βιβλίο που προανέφερα και να προκαταλάβω την αντίληψη του αναγνώστη ή να ερμηνεύσω το πνεύμα του συγγραφέα. Θα αφαιρούσα την κρυφή γοητεία της μελέτης του βιβλίου. Αυτό που μπορώ να πω όμως με κάθε βεβαιότητα, είναι ότι ο προαναφερθέν βιβλίο απηχεί την κοινή, αναντίρρητη, επαγγελματική λογική. Δυστυχώς για την κοινή λογική και την κατάσταση στην οποία ζούμε, και αυτό το βιβλίο αναγκάζεται να προσπαθήσει να προβάλλει το αυτονόητο, αυτό από το οποίο ακριβώς πάσχει η πολιτική μας ζωή. 

Ως Έλληνας, τα τελευταία χρόνια έχω πελαγώσει. Δεν ακούω κανένα να μιλάει για Εθνικό όραμα. Γιατί υπάρχουμε ως ανεξάρτητο Έθνος; Τι κάνουμε πάνω στη Γή; Είμαστε απλά ΑΧΘΟΣ ΑΡΟΥΡΗΣ ή κάτι άλλο; Δυστυχώς για τη μακαριότητα και το μικρόκοσμό μας, ζούμε εποχή καταιγιστικών εξελίξεων. Μια παληά ρήση λέει ότι τα Έθνη που δεν σχεδιάζουν το μέλλον τους, είναι καταδικασμένα να αποτελούν μέρος του σχεδιασμού των άλλων.

Το προφανές ερώτημα που θα εγερθεί, είναι: «Και τι λες εσύ να σχεδιάσουμε;» Η απάντησή μου προέρχεται από προσωπική εμπειρία. Την άνοιξη του ’15 ήμουν στην Αγγλία. Στην πανεπιστημιούπολη του Σάρεϋ πέρασα δίπλα από ένα προχωρημένο γιαπί. Η κόρη μου είπε ότι εκεί θα ερευνούσαν εφαρμογές του 5G. Οχήματα χωρίς οδηγό, «έξυπνες» πόλεις, τεχνητή νοημοσύνη, καινούργιες χειρουργικές επεμβάσεις, ασφαλέστερη μετακίνηση, αισθητήρες, οχήματα-ρομπότ, πιο άμεση επικοινωνία.

Ας σκεφθούμε τι έχει ήδη γίνει στις στρατιωτικές εφαρμογές που κατά πολύ προηγούνται των πολιτικών. Οι ΗΠΑ έχουν πλεον αποσύρει τα Predators και επιχειρούν με Reapers. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως η κυβέρνηση του Τραμπ σχεδιάζει να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία δημόσιας υπηρεσίας για την παροχή 5G. Το 5G προορίζεται για πολύ μεγαλύτερα πράγματα από τα smartphones. Η βιομηχανία περιμένει πλήρη εφαρμογή του το 2020. Όλοι ξέρουμε πότε είναι το 2020, αλλά ακόμα συζητάμε για την ανάγκη ή όχι να μας δανείζουν λεφτά οι άλλοι με τους όρους τους ή με τους όρους μας.

Τις προάλλες, το Τουρκικό Ναυτικό έβγαλε στον αέρα Μη Επανδρωμένο Αεροσκάφος (κλάσεως του αποσυρθέντος ήδη Predator) που παραβίασε τον εθνικό μας εναέριο χώρο και ο Χουλουσί Ακάρ έβλεπε στη Σμύρνη, στην εικόνα που του μετέδιδε το drone, τα F16 που εμείς σηκώσαμε για να το «αναχαιτίσουμε»… Οι Τούρκοι δηλαδή είναι στη φάση των Predators τώρα, κι εμείς στη φάση της … «μυρωδιάς». Οι αδυσώπητοι αριθμοί των πολυσυζητημένων οικονομιών κλίμακος, ακόμη μια φορά μας βάζουν στο περιθώριο των εξελίξεων. Πάλι ουραγοί, ακόμα και σε σχέση με τους μπουνταλάδες. Άλλο το UAS και άλλο το F16. Τα καλύτερα μυαλά έξω κι εδώ εξυπναδίζουν και ανελίσσονται οι αυτοαξιολογούμενοι, οι κραυγάζοντες αγανακτισμένοι, οι χορευτές και οι τραγουδιστές των κομματικών πανηγυρισμών.

Από την άλλη, κάθε μέρα διαβάζουμε για τους Τούρκους, ότι ούτως ειπείν έχουν εξαπολύσει εναντίον μας «υβριδικό» πόλεμο κι εμείς καθόμαστε ανήμποροι. Ο χαρακτηρισμός είναι υπερβολικός και είναι πολύ κακή υπηρεσία του Τύπου αυτή, αφού προκαλεί δέος και σε κάποιους σοκ που δεν αρμόζει στην περίπτωση… εκτός βέβαια, αν τροφοδοτήθηκε από εγωκεντρικούς κρατικούς παράγοντες, οπότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Έστω όμως ότι οι Τούρκοι μπορούν να επιχειρήσουν υβριδικά… Εμείς δεν μπορούμε να αντιδράσουμε υβριδικά; Πόσο τέλος πάντων έχει παχύνει ο εγκέφαλός μας; Πόσο μας έχει καταλάβει η μακαριότητα της μοιρολατρείας; Έχουμε ανταλλάξει ρόλους με τους εξ ανατολών γείτονες; Γίναμε εμείς οι μπουνταλάδες; Ίσως… αφού καταναλώνουμε συνομωσιολογία και παράγουμε ηττοπάθεια.

Από άλλη άποψη βέβαια, κάπου έχουμε πάθει την «αδράνεια του οικείου» δηλαδή όταν κάτι συμβαίνει συχνά, το συνηθίζουμε και δεν μας πειράζει… μπορεί και να μας αρέσει. Έτσι εξήγησε ο Κίσσιντζερ την επιβολή των μουλάδων στην Περσική κοινή γνώμη, έτσι συνήθισαν πολλοί Έλληνες, ιδίως ακρίτες, την αθρόα εισροή παρανόμως εισερχομένων στην Ελληνική Επικράτεια.

Η προφανής παρότρυνσή μου για όσα προανέφερα λοιπόν, είναι:
· Πρέπει να συνέλθουμε, χθες. Να ξαναβάλουμε το εξυπνότερο μυαλό του κόσμου να αντιδράσει με πατέντες στις υβριδικές απειλές. Να σκεφτούμε υβριδικά και όχι απλοϊκά.
· Να καταγράφουμε στο πεδίο και να αναλύουμε τις τεχνικές και τις τακτικές του αντιπάλου. Αν όμως δεν είμαστε στο πεδίο, απλά δεν μπορούμε. Δεν είμαστε στο Αφριν για παράδειγμα.
· Να ξεθάψουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα.
· Να σχεδιάσουμε τεχνολογία, να καβαλήσουμε το 3ο κύμα του Τόφλερ.
· Να προσχωρήσουμε στην 7η Στρατιωτική Επανάσταση, την «επανάσταση των αυτόνομων συστημάτων», με μίξη μηχανών και υπολογιστών, με αυτόνομα οπλικά συστήματα, με σμήνη ρομποτικών όπλων σε πολλαπλούς τομείς και αυτό-οργανωμένα αμυντικά συστήματα, με αναλύσεις μαζικών δεδομένων (big data), με μηχανοποιημένη εκπαίδευση, με Artificial Intelligence, με εφαρμογή της επιστημονικής φαντασίας…

Για όλους τους παραπάνω λόγους, πρέπει να ξέρουμε τον επί της γης σκοπό μας και να τον επιδιώκουμε. Να έχουμε εφαρμόσιμη Εθνική Στρατηγική, η οποία να υλοποιείται συνεπώς και συνεχώς, ανεξάρτητα από τη δημοκρατική εναλλαγή των κυβερνήσεων. Τη μάχη του αυτονόητου ως Έθνος, δεν πρέπει να την χάσουμε και ούτε στιγμή να παραγνωρίσουμε ότι η ελευθερία είναι κόρη της ευφυΐας και εγγονή της ανδρείας. Μόνο μια κοινωνία ενημερωμένων πολιτών, έχει «θεριά ενήμερα» που λέει κι ο Αρκάς, έχει την ωριμότητα να επιλέγει τα καλύτερα, να μην έχει πλειοψηφία αδιόρθωτων κοψοχέρηδων, να χαράσσει εθνικά αυτόνομη πορεία και να βιώνει την πραγματική Δημοκρατία σε ασφαλές κοινωνικό περιβάλλον.

Αν λοιπόν είμαστε τόσο έξυπνοι όσο πιστεύουμε, πρέπει να το αποδείξουμε. Να ενημερωθούμε και να απαιτήσουμε από τους ταγούς σωστούς στόχους, σωστές αποφάσεις ΚΑΙ υλοποίησή τους.

Κων. Β. Κωνσταντάρας

Τα δύσκολα έρχονται... (Του Κώστα Στούπα)

They sentenced me to twenty years of boredom

For trying to change the system from within

I'm coming now, I'm coming to reward them

First we take Manhattan, then we take Berlin…




( Με καταδίκασαν σε 20 χρόνια πλήξης
Για μια προσπάθεια να αλλάξω το σύστημα εκ των έσω
Έρχομαι τώρα, έρχομαι να τους ανταμείψω
Πρώτα θα πάρουμε το Μανχάταν, μετά θα πάρουμε το Βερολίνο…)

Leonard Cohen

Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 μετά τη μεγάλη κρίση του ’29 η Ευρώπη παραδόθηκε σταδιακά στα άκρα. Στη Γερμανία η εξουσία περιήλθε στον Αδόλφο Χίτλερ και στη Γαλλία το ’37 κέρδισε τις εκλογές για πρώτη φορά ο Λέον Μπλουμ που θα μπορούσε να είναι ο Μελανσόν  της εποχής. 

Οι συνέπειες της κρίσης του ’29 δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν οριστικά ούτε με το ναζιστικό μοντέλο του απόλυτου κρατικού ελέγχου της οικονομίας, ούτε με το μοντέλο αύξησης των δημοσίων δαπανών μέσω επενδύσεων σε έργα υποδομής του Ρούσβελτ στις ΗΠΑ.

Την οριστική λύση έδωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος που μηδένισε το κοντέρ καταστρέφοντας υποδομές και υλικά αγαθά και κυρίως τις ψευδαισθήσεις περί κεκτημένων και πασιφισμού που είχαν δημιουργήσει οι δεκαετίες ευημερίας που προηγήθηκαν.

Το προχθεσινό αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών ανέκοψε προς το παρόν το κύμα επέλασης των άκρων προς την εξουσία.  Μελανσόν και Λεπέν αύξησαν τις δυνάμεις τους αλλά ηττήθηκαν...

Η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν επί της Μαρίν Λεπέν ήταν αναμενόμενη τις τελευταίες εβδομάδες. Η νίκη αυτή μαζί με την επικείμενη της Άγκελα Μέρκελ στη Γερμανία αποτελούν προσωρινό ανάχωμα στην άνοδο του εθνολαϊκισμού σε ολόκληρη τη Δύση.

Η Ευρώπη τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές θα έχει μια ευκαιρία φυγής προς τα εμπρός και αποφυγής της στασιμότητας ή της διάλυσης και επιστροφής στα μεγέθη του έθνους κράτους που θα καταστήσουν τα μέλη της εύκολη λεία στις μεγάλες παγκόσμιες οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές παρουσίες, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Ινδία και δευτερευόντως δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Βραζιλία κλπ.

Αν υπερισχύσουν οι κεντρομόλες δυνάμεις στην Ε.Ε., όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις, το Ηνωμένο Βασίλειο θα είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει καθώς το μέγεθος των οικονομικών συναλλαγών με την Ε.Ε. καθιστά πιο επωφελή την παραμονή στην Ε.Ε.

Η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει την εσωτερική πρόκληση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας που προκαλεί η μετακίνηση φθηνότερου εργατικού δυναμικού από την περιφέρειά της αλλά και εκτός αυτής προς τις πλουσιότερες χώρες...

Κυρίως όμως έχει να αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η αποτυχία τα τελευταία χρόνια να ενσωματώσει τους μετανάστες από περιοχές εκτός Ευρώπης και ιδίως αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν ισλαμική εισβολή.

Οι απόψεις του πατέρα Λεπέν και των διάφορων ακροδεξιών για την  εξόντωση πληθυσμών στις κοιτίδες αναπαραγωγής τους με επιδημίες ή όπλα μαζικής εξόντωσης είναι παιδαριώδεις και εγκληματικές. Η Ευρώπη οφείλει να προστατεύσει τα σύνορά της αλλά και τις αξίες της με δημοκρατικούς τρόπους.

Η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει την πρόκληση του Brexit η οποία από μόνη της δεν θα ήταν δύσκολη υπόθεση λόγω της τεράστιας διαφοράς μεγεθών και ισχύος. Η Ευρώπη έχει όμως να αντιμετωπίσει και το ρήγμα προτεσταντικού Βορρά και  του καθολικού-ορθόδοξου Νότου υπό το βάρος της αδυναμίας του νότου να ανταγωνιστεί οικονομικά το βορρά, κάτι που κάτω από την ομπρέλα του κοινού νομίσματος διευρύνει το χάσμα...

Η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει τη Ρωσία που σαν ένας από τους βασικούς ενεργειακούς προμηθευτές θα προτιμούσε να έχει να διαπραγματευτεί τους όρους με ένα τσούρμο μικρομεσαίων εθνικών κρατών παρά με μια οντότητα με διπλάσιο ή τριπλάσιο πληθυσμό και πολλαπλάσια οικονομική και στρατιωτική ισχύ από την ίδια.

Η Ρωσία παρεμβαίνει ανοιχτά στις υποθέσεις της Ευρώπης ενισχύοντας τις δυνάμεις της άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς που απεργάζονται τη διάλυση της Ευρώπης.  Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί έστειλαν πίσω στη Ρωσία τον εξόριστο Λένιν με έναν πακτωλό χρημάτων και σε λίγα χρόνια κατάφερε να γονατίσει τη ρωσική αυτοκρατορία εκ των έσω με την επανάσταση των μπολσεβίκων. Κάτι ανάλογο φαίνεται πως επιχειρεί η Ρωσία σήμερα με την ΕΕ.

Η Ευρώπη εσχάτως έχει να αντιμετωπίσει και τις ΗΠΑ οι οποίες υπό την προεδρία Τραμπ αντιλαμβάνονται την Ευρώπη σαν οικονομικό και πολιτικό ανταγωνιστή ή ισότιμο εταίρο κάτι που δεν προτιμούν...

Η αλήθεια είναι πως οι πιθανότητες και η ιστορία είναι εναντίον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ευρώπη με  επίκεντρο το γαλλογερμανικό άξονα πρέπει να βρει ικανοποιητικές απαντήσεις για πολλά εσωτερικά και εξωτερικά ερωτήματα που θέτει η πραγματικότητα.

Στα πλαίσια αυτών των απαντήσεων θα κριθεί και η μοίρα της Ελλάδας σε σχέση με τη θέση που θα κατέχει στη νέα αρχιτεκτονική πολλών ταχυτήτων που φαίνεται πως σχεδιάζουν Γάλλοι και Γερμανοί.

Έρχεται μια  Ευρώπη πολλών ταχυτήτων όπου στην πρώτη ταχύτητα  φαίνεται να είναι οι χώρες που ανήκουν στο Ευρώ και τη Σέγκεν και ακολουθούν οι άλλες σε ομόκεντρους κύκλους.

Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο κυρίως λόγω της ανόδου του εθνολαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού.

Οι αιτίες όμως που έχουν δημιουργήσει αυτό το κύμα αντίδρασης στην πρόοδο όπως εκφράζεται από το άνοιγμα των αγορών και των συνόρων με τον πρωτόγνωρο για το σύνολο της ανθρωπότητας υλικό και τεχνολογικό πλούτο έχουν να κάνουν με την πτώση του βιοτικού επιπέδου στη Δύση για μεγάλες κατηγορίες πληθυσμών.

Η διάλυση της Ευρώπης αντί να βελτιώσει αυτήν την κατάσταση θα την επιδεινώσει. Το θεμελιώδες πρόβλημα της Ευρώπης είναι πως ενώ διαθέτει το 7-8% του παγκόσμιου πληθυσμού, διαθέτει το 20% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών.

Η μεγαλύτερη απειλή της Ευρώπης δεν είναι το ελεύθερο διεθνές εμπόριο αλλά η δημογραφική γήρανση. Η Ευρώπη έχει ανάγκη τους μετανάστες αλλά όχι υπό συνθήκες που θυμίζουν εισβολή ορδών όπως πριν την Πτώση της Ρώμης και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η Ευρώπη χρειάζεται τους μετανάστες  αλλά με την αποδοχή εκ μέρους αυτών  των αξιών και της τήρησης των κανόνων του κοσμικού δυτικού κράτους.

Ο Τραμπ και οι εθνολαϊκιστές στην Ευρώπη όπως η Λεπέν, ο Γκρίλο ή ο ημέτερος χαμαιλέων νομίζουν πως αν κλείσουν τα σύνορα θα προστατέψουν τις θέσεις εργασίας. Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη πως τα τελευταία χρόνια τα ρομπότ καταργούν περισσότερες θέσεις εργασίας στη Δύση σε σύγκριση με τους Κινέζους και τους Μεξικάνους.

Ο αυτοματισμός είναι θέμα χρόνου να προκαλέσει ανάλογα προβλήματα ανεργίας στην Κίνα με αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις.

Η απάντηση εκεί ποια είναι. Η κατάργηση των μηχανών;

Η νίκη Μακρόν στις γαλλικές εκλογές είναι μια ανάσα και μια παράταση. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα πρέπει να γίνουν στην Ε.Ε. όσα δεν έγιναν τα τελευταία δέκα, όταν όλα πάγωσαν μετά την απόρριψη του ευρωπαϊκού συντάγματος στο γαλλικό δημοψήφισμα.

Είναι παρήγορο πως σε μια αναμέτρηση του ευρωπαϊστή Μακρόν και της ευρωσκεπτικίστριας Λεπέν ο πρώτος κέρδισε τα 2/3 του εκλογικού σώματος. Τις τελευταίες δεκαετίες τα μεγαλύτερα εμπόδια ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είχαν προκύψει από τη Γαλλία. Εκτός από το δημοψήφισμα του 2005 για το ευρωπαϊκό σύνταγμα και το 1954 η Γαλλική Βουλή είχε απορρίψει το σχέδιο για ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα, προς ανακούφιση του Στάλιν.

Όπως γράφαμε και μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών οι προοδευτικές δυνάμεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ανοιχτής κοινωνίας κέρδισαν μια μάχη και όχι τον πόλεμο.

Για την Ελλάδα η εκλογή Μακρόν ενισχύει την υπόθεση της παραμονής στο σκληρό πυρήνα της νέας ΕΕ. Στο εσωτερικό απαξιώνει περισσότερο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ιδεολογικά και πολιτικά κινείται κάπου μεταξύ Λεπέν και Μελανσόν, αλλά για λόγους ιδιοτελούς σκοπιμότητας υποδύεται κάποια θολή, δημαγωγική  εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας του ’70.

kostas.stoupas@capital.gr
ΠΗΓΗ: capital.gr
 

Η Συνθήκη Σένγκεν, οι κακοί χειρισμοί – Η ασύμμετρη απειλή της Λαθρομετανάστευσης

του Αντγου εα Θεοκλήτου Ρουσάκη, Επιτίμου Διοικητού Β΄ ΣΣ

1. ΣΚΟΠΟΣ

Σκοπός της παρούσης αναφοράς είναι να καταδειχθεί ότι, η σημερινή τραγική για τη χώρα μας κατάσταση στο θέμα του προσφυγικού ή μεταναστευτικού ή της λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας, οφείλεται σε ολέθριες αποφάσεις και πολιτικές όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, ιδίως από το 2000 και επέκεινα.

Ακολούθως θα γίνει προσπάθεια να καταδειχθεί με συνοπτικό τρόπο η απειλή που προέκυψε για την χώρα μας με την μαζική εισροή λαθρομεταναστών, που χαρακτηρίζεται ως ασύμμετρη απειλή και είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που δύναται να αντιμετωπίσει μια χώρα διότι μετά την παράνομη διακίνηση όπλων και ναρκωτικών αποτελεί την επικερδέστερη παράνομη διεθνή δραστηριότητα.

Τέλος θα γίνει προσπάθεια καταγραφής με τρόπο επιγραμματικό ενός πλέγματος ενδεικτικών μόνο προτάσεων που αφορούν στην αντιμετώπιση του θέματος, που από πλευράς προτεραιότητας κρίνουμε ότι πρέπει να χαρακτηρισθεί ως ΄΄άκρως επείγον΄΄. Λόγω της ευρύτητας του θέματος δεν θα γίνει στην παρούσα ανάλυση αναφορά στις γενικότερες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές συνθήκες που αφορούν στη δημιουργία των μεταναστευτικών – προσφυγικών ή λαθρομεταναστευτικών ρευμάτων των τελευταίων ετών.

Ο λόγος που επέβαλε την αναφορά αυτή είναι:

Α. Η έλλειψη στοιχειώδους ενημέρωσης από δημοσιογράφους των γνωστών συστημικών μέσων «ενημέρωσης» ή από εκπροσώπους της κυβέρνησης και του κόμματος της αξιωματικής «αντιπολίτευσης» για το περιεχόμενό της συνθήκης Σένγκεν και των Παραρτημάτων της, όπως αυτή χρονικά διαμορφώθηκε από το 1985 και μετά, αλλά κυρίως από το 1992 και μετά, που η τότε Κυβέρνηση της Ελλάδος επέλεξε την είσοδο της χώρας στην Συνθήκη αυτή.

Β. Η ανάδειξη του προβλήματος του μεταναστευτικού ως μία από τις αμεσότερες ασύμμετρες απειλές που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα με υπεύθυνους χειρισμούς, αλλά κυρίως με πλήρη αναθεώρηση της πολιτικής της επί του θέματος, όσο ακόμη είναι καιρός και πριν το πρόβλημα αυτό γίνει χιονοστιβάδα και μας εξαφανίσει ως ο κρατική οντότητα.

2. ΓΕΝΙΚΑ

Δυστυχώς, ό,τι ακριβώς συνέβη με την είσοδό μας στην Ευρωζώνη το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την είσοδό μας στη συνθήκη Σένγκεν. Δηλαδή, εισήλθαμε με άκρως δυσμενείς – καταστροφικούς για τη χώρα μας όρους, χωρίς να πληρούνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις για ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, χωρίς να έχουν εξασφαλισθεί τα στοιχειώδη εθνικά μας συμφέροντα, αλλά και χωρίς να υπάρχει η δέουσα ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών.

Αντιθέτως, υπήρξε συσκότιση, εάν όχι παραπληροφόρηση των πολιτών, ότι η είσοδος της χώρας στη συνθήκη Σένγκεν, θα ήταν εθνικά επωφελής. Αποδεικνύεται όμως αντίθετα ότι οι συνέπειες, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για την ενότητα της Ευρώπης είναι ολέθριες, διότι η κατάργηση των συνοριακών ελέγχων στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον τρόπο που σχεδιάστηκαν, καθώς και η θέσπιση ενιαίων διαδικασιών για τη χορήγηση ασύλου, έγιναν χωρίς να υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης, αλλά και δημιουργία κοινού συστήματος ασφάλειας και άμυνας των χωρών μελών της Ένωσης.

Οι δυσμενείς συνέπειές της συνθήκη του Σένγκεν άρχισαν να γίνονται ιδιαιτέρως αισθητές πριν από έξι περίπου έτη, όταν ξεκίνησε η προκληθείσα από τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης αναταραχή στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και στις χώρες της Μέσης Ανατολής (η περίφημη «Αραβική Άνοιξη»). Ωστόσο, αυτές οι δυσμενείς συνέπειες άρχισαν να κορυφώνονται και να καθίστανται καταστροφικές από το καλοκαίρι του 2015, λόγω της εγκληματικής για τους πρόσφυγες και για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας «πολιτικής» της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., η οποία θα αναλυθεί στη συνέχεια.

3. Η εξελικτική διαμόρφωση της Συνθήκης Σένγκεν και των Παραρτήματων της

Η συνθήκη Σένγκεν ή Κώδικας συνόρων του Σένγκεν υπεγράφη, ως αρχική συμφωνία, το 1985 στην κωμόπολη Σένγκεν του Λουξεμβούργου, από την οποία και έλαβε την ονομασία της, με τη συμμετοχή πέντε μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήτοι της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου. Έκτοτε, υπέστη τροποποιήσεις και το τελικό κείμενό της διαμορφώθηκε με τους αριθμ. 562/2006 και 1051/2013 Κανονισμούς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 15ης Μαρτίου 2006 και της 22ας Οκτωβρίου 2013, αντιστοίχως (SCHENGEN-1 και SCHENGEN-2). Η Ελλάδα υπέγραψε τη συνθήκη, προσχωρώντας σ’ αυτήν, το 1992 (επί κυβερνήσεως Κων/νου Μητσοτάκη), την κύρωσε το 1997, με το Νόμο 2514/1997, και την έθεσε σε εφαρμογή το 2000 (επί κυβερνήσεως Σημίτη)

Η αρχική μορφή της συνθήκης Σένγκεν δε θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ιδιαιτέρως επιβλαβής για τη χώρα μας. Βασικός σκοπός της ήταν και είναι η ακώλυτη – ελεύθερη διακίνηση των πολιτών – υπηκόων των χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 20). Προβλέπει, ωστόσο, διαδικασίες για την καλύτερη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης, προκειμένου να καταπολεμηθεί η λαθρομετανάστευση (αυτός είναι ο ορθός όρος, που χρησιμοποιείται στην πρώτη σελίδα της συνθήκης) και η εμπορία ανθρώπων, αλλά και να προληφθεί κάθε απειλή κατά της εσωτερικής ασφάλειας, της δημόσιας τάξης, της δημόσιας υγείας και των διεθνών σχέσεων των κρατών μελών (βλ. άρθρο 12 παρ. 1).

Δικαιούχοι του κοινοτικού δικαιώματος της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των κρατών μελών είναι κυρίως οι πολίτες της Ένωσης (άρθρο 2 παρ. 5α), ενώ ως υπήκοος τρίτης χώρας, ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των κρατών μελών, ορίζεται στη συνθήκη «οποιοσδήποτε δεν είναι υπήκοος της Ένωσης (άρθρο 2 παρ. 6).

Ρητώς προβλέπεται στη συνθήκη η ίδρυση εξειδικευμένης συνοριοφυλακής (άρθρα 14 και 15), αλλά και περιγράφεται ο τρόπος φύλαξης και ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης (π.χ. βλ. άρθρα 4-13).

Όπως σαφώς προκύπτει από το κείμενο της Συνθήκης (SCHENGEN-1), δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη ή διαδικασία αποβολής κράτους – μέλους της Συνθήκης. Ως εκ τούτου, μόνο ως προπαγάνδα και προσπάθεια πρόκλησης πανικού στους Έλληνες πολίτες μπορεί να εκληφθεί από όσους πολιτικούς και δημοσιογράφους διαδίδεται, σε αγαστή συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους, ότι μεθοδεύεται η αποβολή της χώρας μας από τη συνθήκη Σένγκεν. Επιπρόσθετα ουδείς Ευρωπαίος εταίρος επιθυμεί πραγματικά την αποπομπή της Ελλάδος ή άλλου κράτους μέλους της Συμφωνίας, διότι οι Ευρωπαίοι εταίροι θα υποστούν σημαντικές αρνητικές συνέπειες. Θα το επιδιώξουν μόνο, εάν εξασφαλίσουν τη δική μας συναίνεση και υπογραφή σε όρους εξόδου, οι οποίοι θα τους ευνοούν, δηλαδή θα ελαχιστοποιούν τους κινδύνους γι’ αυτούς. Αυτή, λοιπόν, η τακτική παραπληροφόρησης και πρόκλησης πανικού στον ελληνικό λαό γίνεται, προκειμένου να εμφανισθεί η έξοδος της χώρας μας από τη συνθήκη Σένγκεν και από την Ευρωζώνη, ως κάτι καταστροφικό για τη χώρα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ανενημέρωτος και τρομοκρατημένος ελληνικός λαός θα επιθυμεί με κάθε τρόπο την παραμονή της χώρας, στη συνθήκη Σένγκεν, αποδεχόμενος ό,τι του επιβάλλεται, ακόμη και όταν αυτή η παραμονή συνεπάγεται τη σταδιακή καταστροφή του. Είναι φυσικό ότι στο υποσυνείδητο του ελλιπώς ενημερωμένου Έλληνα πολίτη εντυπώνουν τη σκέψη, ότι, αφού θέλουν οι ευρωπαίοι εταίροι να μας εκδιώξουν, τότε μας συμφέρει να παραμείνουμε στη συνθήκη Σένγκεν.

Η μετατροπή της συνθήκης Σένγκεν σε κάτι καταστροφικό για τη χώρα μας άρχισε το έτος 2003, επί κυβερνήσεως Σημίτη, η οποία συνυπέγραψε την 18η Φεβρουαρίου 2003 τον αριθμ. 343/2003 Κανονισμό του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2), που αφορούσε στη «θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους, που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης ασύλου, που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας» (ASYLO). Ο συγκεκριμένος Κανονισμός, λειτούργησε και λειτουργεί ως «Παράρτημα» της συνθήκης Σένγκεν, διότι σχετίζεται άμεσα με τις διαδικασίες ελέγχου στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης.

Έτσι, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τις προβλέψεις του συγκεκριμένου Κανονισμού, οι «χώρες εισόδου» της Ένωσης, που μετέχουν στη συνθήκη Σένγκεν, είναι υποχρεωμένες να δέχονται στο έδαφός τους, όσους υπηκόους τρίτων χωρών πληρούν τις προϋποθέσεις του πρόσφυγα (όχι του μετανάστη). Κατεξοχήν χώρες εισόδου προσφύγων και μεταναστών, που μετέχουν στη συνθήκη Σένγκεν, είναι η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία (βλ. άρθρα 10-14 και 16-20)

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τις προβλέψεις του συγκεκριμένου Κανονισμού (ASYLO), οι υπήκοοι τρίτων χωρών, που πληρούν τις προϋποθέσεις του πρόσφυγα, πρέπει να γίνονται δεκτοί σ’ αυτές τις χώρες («χώρες εισόδου») και να παραμένουν σ’ αυτές. Μόνο δε σ’ αυτές τις «χώρες εισόδου» δύνανται να εργάζονται και όχι στις άλλες χώρες – μέλη της συνθήκης Σένγκεν.

Εάν, όμως, επιλέξουν, αξιοποιώντας την ελεύθερη διακίνηση μεταξύ των χωρών – μελών της συνθήκης Σένγκεν, να ταξιδέψουν στη Γερμανία, στην Αυστρία, στη Σουηδία, κλπ, που ναι μεν είναι χώρες – μέλη της συνθήκης, αλλά όχι «χώρες εισόδου», τότε η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία είναι υποχρεωμένες, εφόσον αποδεικνύεται, ότι ο πρόσφυγας εισήλθε και κατεγράφη σε κάποια από αυτές τις χώρες, να τον δεχθούν πίσω (βλ. άρθρα 16-20).

Είναι, λοιπόν, προφανές, ότι ο συγκεκριμένος Κανονισμός εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί κατά απόλυτο τρόπο τις χώρες της βόρειας και δυτικής Ευρώπης και ιδίως τη Γερμανία, που αποτελεί τον βασικό πόλο έλξης και προορισμό προσφύγων και μεταναστών, καθότι προβάλλει τα τελευταία χρόνια, ως η πιο ισχυρή και ακμάζουσα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Αντιθέτως, οι χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, που είναι οι κατεξοχήν «χώρες εισόδου» προσφύγων και μεταναστών (ιδίως η Ελλάδα), συνυπέγραψαν έναν Κανονισμό, που μακροπρόθεσμα θα λειτουργούσε σε βάρος των συμφερόντων τους και θα τις μετέτρεπε σε αποθήκη εξαθλιωμένων προσφύγων και λαθρομεταναστών.

Ωστόσο, για να λειτουργήσει ο Κανονισμός προς όφελος της Γερμανίας και των υπολοίπων βόρειων και δυτικών ευρωπαϊκών χωρών, απαιτείται οι «χώρες εισόδου» των κρατών – μελών της συνθήκης Σένγκεν, δηλαδή η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, να καταγράφουν όσους πρόσφυγες και μετανάστες εισέρχονται στα εδάφη τους και να αποστέλλουν αυτά τα στοιχεία στα άλλα κράτη – μέλη, ώστε εάν βρεθούν στη Γερμανία, στην Αυστρία, κλπ, να μπορούν αυτές οι χώρες να τους στείλουν πίσω στη «χώρα εισόδου», η οποία θα είναι υποχρεωμένη να τους δεχθεί. Εάν, όμως, δεν καταγράφονται, τότε δεν θα είναι ευχερές να αποδειχθεί ποία είναι η «χώρα εισόδου», ώστε να την υποχρεώσουν να αποδεχθεί την επιστροφή των προσφύγων και των μεταναστών. Αυτήν την κομβική προϋπόθεση είναι σημαντική και χρήσιμη στην κατανόηση όσων συνέβησαν στη συνέχεια και εξελίσσονται στις μέρες μας.

Για να εξασφαλίσουν, στο μέτρο του δυνατού, η Γερμανία και οι υπόλοιπες χώρες της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, ότι αυτή η καταγραφή θα γίνεται, προώθησαν την επόμενη χρονιά, δηλαδή το έτος 2004, με την ψήφιση του αριθμ. 2007/2004 Κανονισμού του Συμβουλίου της Ε.Ε., την ίδρυση – σύσταση της περίφημης FRONTEX, δηλαδή «του ευρωπαϊκού οργανισμού για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αυτό συνέβη επί κυβερνήσεως Καραμανλή.

Ο χρόνος, που επελέγη για την κατάρτιση και ψήφιση των προαναφερθέντων Κανονισμών, δηλαδή τα έτη 2003 και 2004, δεν ήταν τυχαίος. Είχαν προηγηθεί οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και είχαν ήδη αρχίσει να δημιουργούνται τα πρώτα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, με κατεύθυνση την Ευρώπη και ιδίως τη Γερμανία και τις άλλες χώρες της βόρειας και της δυτικής Ευρώπης. Γ’ αυτόν το λόγο η Γερμανία έσπευσε να προστατεύσει τον εδαφικό χώρο της, συνεργαζόμενη και με άλλες ενδιαφερόμενες χώρες (π.χ. Γαλλία, Αυστρία), καθώς και με τις χώρες, που λειτουργούσαν, ως δορυφόροι της. Δυστυχώς, σ’ αυτήν την επιδίωξή της βρήκε πρόθυμες κυβερνήσεις στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία, οι οποίες είχαν πλέον καταστεί δορυφόροι και λειτουργούσαν υπέρ μίας γερμανικής Ευρώπης, τις δυσμενέστατες συνέπειες της οποίας βιώνουμε τα τελευταία έξι χρόνια.

Επιπλέον, στη συνθήκη Σένγκεν (SCHENGEN-1), υπήρχε πρόβλεψη στα άρθρα 23-31 για προσωρινή επαναφορά του ελέγχου στα εσωτερικά σύνορα της Ένωσης ( δηλαδή το λεγόμενο ΄΄ κλείσιμο των συνόρων ΄΄), υπό συγκεκριμένες – αυστηρώς περιορισμένες περιπτώσεις, που σχετίζονται με λόγους δημόσιας τάξης και εσωτερικής ασφάλειας μίας ή περισσοτέρων χωρών – μελών της συνθήκης Σένγκεν. Η επαναφορά των ελέγχων προβλεπόταν να έχει ανώτατη διάρκεια 30 ημέρες και δυνατότητα ανανέωσης αυτών των περιορισμών για περιόδους, που δεν θα υπερβαίνουν τις επιπλέον 30 ημέρες (SCHENGEN-1)

Το δε 2011, επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου, ο εν λόγω Κανονισμός, τροποποιήθηκε, με τον αριθμ. 1168/2011 Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 25ης Οκτωβρίου 2011 (FRONTEX), προκειμένου να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο ο ρόλος της FRONTEX. Η FRONTEX, επί της ουσίας, δεν στοχεύει τόσο στη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων των χωρών – μελών της συνθήκης, που είναι «χώρες εισόδου», αλλά στην εξασφάλιση, ότι όσοι πρόσφυγες και μετανάστες εισέρχονται στις «χώρες εισόδου» (π.χ. στην Ελλάδα) θα καταγράφονται, ώστε, εάν βρεθούν στη συνέχεια στη Γερμανία ή σε άλλη χώρα της βόρειας ή της δυτικής Ευρώπης, να επιστρέφονται στη «χώρα εισόδου», η οποία θα είναι υποχρεωμένη να τους δεχθεί πίσω.

Με αφορμή όμως:

α) το ξέσπασμα της «Αραβικής Άνοιξης» στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που απεδείχθη «Αραβικός Χειμώνας», πάλι με ευθύνη των Δυτικοευρωπαϊκών χωρών και τη συνδρομή της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, αλλά και

β) τη διαπίστωση, εκ μέρους της Γερμανίας, ότι η καταγραφή των προσφύγων και των μεταναστών στις «χώρες εισόδου», δηλαδή στην Ελλάδα (ιδίως σ’ αυτήν), στην Ιταλία και στην Ισπανία,

δεν ήταν η ενδεδειγμένη, μεθοδεύτηκε, κυρίως από τη Γερμανία, η τροποποίηση της συνθήκης Σένγκεν, αλλά και η ενίσχυση του ρόλου της FRONTEX.

Ειδικότερα την 22α Οκτωβρίου 2013 η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου συνυπέγραψε τον αριθμ. 1051/2013 Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τον οποίο τροποποιήθηκε – συμπληρώθηκε η συνθήκη Σένγκεν (SCHENGEN-2). Για μία ακόμη φορά, σκοπός των τροποποιήσεων και συμπληρώσεων ήταν η προστασία της Γερμανίας και των λοιπών χωρών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, που αποτελούν πόλο έλξης και προορισμό για τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων και των μεταναστών.

Πλέον, με την τροποποίηση της συνθήκης που έγινε με τον προαναφερθέντα Κανονισμό, καθίσταται ευχερέστερη η επαναφορά των ελέγχων στα εσωτερικά σύνορα της Ένωσης ή, όπως συνηθίζεται να λέγεται, το «κλείσιμο των συνόρων». Αρκεί, για παράδειγμα, η διαπίστωση, ότι η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης (π.χ. της Ελλάδας) δεν είναι επαρκής ή δεν είναι εφικτή. Παράλληλα, η διάρκεια του «κλεισίματος των συνόρων» (επαναφοράς των ελέγχων) από τριάντα ημέρες αυξήθηκε σε έξι μήνες, με δυνατότητα παράτασης για δύο έτη (βλ. άρθρο 23 παρ. 4 – SCHENGEN-2). Με αυτές τις τροποποιήσεις, τέθηκε ουσιαστικά και η λογική των hotspots (κέντρα φιλοξενίας και κέντρα φύλαξης) στην Ελλάδα.

Όλα αυτά υπεγράφησαν από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά – Βενιζέλου), που στηρίζονται από κόμματα (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.), τα οποία σήμερα εμφανίζονται τιμητές και ως σωτήρες, κατηγορώντας όλους τους άλλους. Αυτό, ωστόσο δεν εξαγνίζει τις εγκληματικές ευθύνες της τωρινής κυβέρνησης, στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω.

Πρέπει, όμως να επισημανθεί, ότι στη συνθήκη Σένγκεν δεν μετέχουν αυτή τη στιγμή πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ορισμένες από τις οποίες επιθυμούν συνειδητά να διατηρήσουν τους ελέγχους στα σύνορά τους. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οποίες δεν ισχύει σήμερα η συνθήκη Σένγκεν, είναι η Αγγλία, η Ιρλανδία, η Κροατία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Κύπρος.

Συγκρατείστε το γεγονός, ότι για την Κύπρο και τη Βουλγαρία, δύο όμορες με την Ελλάδα, αλλά και με την Τουρκία, χώρες, δεν αντιμετωπίζουν μεταναστευτικό ρεύμα, παρά το γεγονός, ότι η Βουλγαρία έχει εκτεταμένα χερσαία σύνορα με την Τουρκία. Η διαφοροποίησή τους με την Ελλάδα, συνίσταται στο ότι α) δεν ισχύει σ’ αυτές η συνθήκη Σένγκεν, β) έχουν πιο αυστηρή εσωτερική νομοθεσία και γ) έχουν σοβαρή και σταθερή εξωτερική πολιτική.

Αντιθέτως, η Ελλάδα, υιοθετώντας εσωτερική νομοθεσία ιδιαιτέρως ευνοϊκή για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αρχής γενομένης από την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, σε συνδυασμό με όσα επακολούθησαν στο κομβικό για τις εξελίξεις έτος 2015, οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία, τόσο για τη χώρα μας, όσο και για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για τους οποίους υποκριτικά κόπτεται η κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.

Είναι σημαντικό επίσης ν΄ αναφερθεί ο ρόλος που παίζει ο φράχτης στον Έβρο, για τον οποίο ορισμένοι δολίως και ορισμένοι από άγνοια της κατάστασης ή από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ζητούσαν να μην κατασκευασθεί και πλέον να κατεδαφισθεί. Πριν την κατασκευή του φράχτη, οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές διοχετεύονταν από τους Τούρκους διακινητές μέσω Έβρου. Το πρόβλημα ήταν μεγάλο. Πλην όμως, με την κατασκευή του φράχτη, σχεδόν εξαλείφθηκε η μεταναστευτική ροή από τα χερσαία σύνορα της χώρας μας με την Τουρκία.

Θα ανέμενε στη συνέχεια κάποιος, να διοχετευθούν αυτές οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές στη Βουλγαρία, της οποίας τα χερσαία σύνορα με την Τουρκία είναι επίσης εκτεταμένα, αλλά και δεν υπάρχει το εμπόδιο κάποιου μεγάλου φράχτη. Αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη, διότι απλούστατα προστάτευσε τη Βουλγαρία το γεγονός, ότι δεν ήταν μέλος της συνθήκης Σένγκεν, όπως η Ελλάδα, αλλά και ότι είχε αυστηρότερη εσωτερική νομοθεσία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αυτό πρακτικά σήμαινε, ότι όποιος εισερχόταν στη Βουλγαρία δεν είχε την ίδια ευκολία να μεταβεί σε χώρες της βόρειας και της δυτικής Ευρώπης (κυρίως στη Γερμανία και στη Σουηδία). Ως εκ τούτου, οι μεταναστευτικές ροές διοχετεύθηκαν από τους Τούρκους διακινητές στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Πλην όμως, αυτές οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές προς τα νησιά της χώρας μας έλαβαν τεράστιες διαστάσεις από τα τέλη της ανοίξεως του 2015. Το μόνο που άλλαξε και δικαιολογεί αυτήν την τεράστια αύξηση της μεταναστευτικής – προσφυγικής ροής προς τη χώρα μας, ήταν η εγκληματική για τη χώρα μας, αλλά και για τους ίδιους τους δυστυχείς πρόσφυγες και μετανάστες, πολιτική ανοικτών συνόρων, που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τα πάντα μετεβλήθησαν απότομα, όταν η τότε αρμόδια Υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου, έστειλε, με δημόσιες δηλώσεις της, το μήνυμα και στη συνέχεια την αντίστοιχη εντολή προς τους συνοριοφύλακες, ότι ουδείς παρανόμως εισελθών στη χώρα θα συλλαμβάνεται, αλλά και δεν θα εγκλείεται σε ειδικούς καταυλισμούς, οι ελάχιστοι των οποίων καταργήθηκαν, αντί να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης σ’ αυτούς.

Παράλληλα, ο υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ., δημοσίως και ευθέως δήλωσε, ότι πολιτική της Ελλάδας είναι να αφήσει ελεύθερη τη δίοδο σε πρόσφυγες και μετανάστες, προκειμένου στη συνέχεια να προωθηθούν στη Γερμανία και στις άλλες χώρες της βόρειας και της δυτικής Ευρώπης . Απείλησε μάλιστα και για διευκόλυνση εισόδου τζιχαντιστών στην Ευρώπη.

Όλα, λοιπόν, καταδεικνύουν, ότι η «πολιτική» της κυβέρνησης ήταν προϊόν πάγιων ιδεοληψιών, επικίνδυνων για τη χώρα μας, τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα. Δυστυχώς η κατάσταση θα επιδεινωθεί μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντη αποθήκη εξαθλιωμένων προσφύγων και μεταναστών με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλους τους τομείς (υγεία, ασφάλεια, οικονομία, κλπ). Παράλληλα, αυτή η πολιτική, στοχοποίησε τη χώρα μας, εμφανίζοντάς την παγκοσμίως, ως «ξέφραγο αμπέλι» και ως μη τηρούσα τις συμφωνίες, που υπογράφει. Αντί δηλαδή, να στοχοποιείται η Τουρκία και ο καταστροφικός ρόλος της, τόσο στη Συρία, όσο και στο ζήτημα των προσφυγικών – μεταναστευτικών ροών, η ελληνική κυβέρνηση κατόρθωσε να στοχοποιήσει τη χώρα μας, αλλά και να την αφήσει χωρίς συμμαχίες, όχι μόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μεταξύ των βαλκανικών χωρών.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι, αμέσως μετά από αυτή τη σοβαρή και εγκληματική στροφή στη μεταναστευτική «πολιτική» της χώρας (εάν ποτέ υπήρξε δομημένη μεταναστευτική πολιτική), μειώθηκαν απότομα οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές προς την Ιταλία και προς την Ισπανία. Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι μετανάστες και πρόσφυγες από τις χώρες της βόρειας και υποσαχάριας Αφρικής προτιμούν πλέον να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι φθάνοντας στα παράλια της Τουρκίας, αφού προηγουμένως διασχίσουν τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία, προκειμένου να περάσουν απέναντι στα ελληνικά νησιά, ρισκάροντας ακόμη και τη ζωή τους στην ταραγμένη θάλασσα του Αιγαίου, αντί να επιλέξουν τις πλησιέστερες σ’ αυτούς χώρες της Ιταλίας και της Ισπανίας, όπως συνέβαινε πριν το καλοκαίρι του 2015.

Υπό αυτή την έννοια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρει τεράστιες ευθύνες, τόσο για το ανθρώπινο δράμα, που συντελείται στις ακτές του Αιγαίου και πλέον και στο εσωτερικό της χώρας μας, όσο και για το εθνικό έγκλημα, που συντελείται σε βάρος της χώρας μας.

Εάν μάλιστα ληφθούν σοβαρά υπόψη οι απόψεις, που δημοσίως εκφράσθηκαν από αρμοδίους Υπουργούς της Κυβέρνησης (Ξυδάκη και Μουζάλα), ότι δηλαδή οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές θα συμβάλλουν στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, αποδεικνύεται δυστυχώς περίτρανα ότι υπάρχει αδυναμία αντιλήψεως από την Κυβέρνηση ενός τεράστιου προβλήματος. Ενός προβλήματος που γίνεται οξύτερο διότι με την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης αυξάνεται διαρκώς και η φυγή – μετανάστευση Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό. Έτσι ίσως θα πρέπει να ανησυχούμε, πως ό,τι συμβαίνει αποτελεί μέρος ενός καλοσχεδιασμένου σχεδίου, που επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα από χώρα σε χώρο αποθήκευσης λαθρομεταναστών, εξ αιτίας του καταστροφικού συνδυασμού ανικανότητας και στείρας ιδεοληψίας της Κυβέρνησης, προκειμένου ο όγκος των μεταναστευτικών ροών να κρατηθεί και όσο αντέξει, έξω από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ.

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και κατάρρευσης της χώρας είναι ανθρωπίνως αδύνατο να φιλοξενηθούν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα εγκλωβιστούν μόνιμα στη χώρα μας. Τίποτε δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Η δε αξιέπαινη προσπάθεια ιδιωτών – πολιτών και ΜΚΟ (όχι όλων, διότι κάποιες διαδραματίζουν ύποπτο ρόλο) δεν δύναται να καλύψει τις τραγικές ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους.

4. Η ασύμμετρη απειλή των λαθρομεταναστευτικών εισροών

Οι συνέπειες της μαζικής αυτής λαθρομετανάστευσης κρίνονται σοβαρές σε πολλούς τομείς της κρατικής μας οντότητας όπως στον οικονομικό τομέα, στον τομέα της υγείας, του τουρισμού, της κοινωνικής συνοχής, της παιδείας κλπ. Εκεί όμως που το θέμα είναι μείζον και εθνικής σημασίας, είναι στον τομέα της ασφάλειας της χώρας και της διατήρησης της εθνικής μας υπόστασης ως έθνους.

Τούτο διότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί μια ασύμμετρη απειλή η οποία υποβόσκει στα θεμέλια του συστήματος αμύνης και ασφαλείας της χώρας καθ΄ όσον:

Α. Οι λαθρομετανάστες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, πλην ελαχίστων Συρίων, είναι Μουσουλμάνοι και συνδέονται εθνολογικά και θρησκευτικά με τον εξ ανατολών εχθρό μας, που είναι βέβαιο ότι θα τους χρησιμοποιήσει και θα τους βοηθήσει να οργανωθούν σε συμπαγείς κοινότητες προκειμένου να τους ποδηγετήσει για την επίτευξη των στόχων του στο Αιγαίο και την Θράκη. Πρέπει δε να θεωρούμε βέβαιο ότι για το ενδεχόμενο αυτό, η Τουρκία έχει ήδη δημιουργήσει την απαραίτητη υποδομή με κατάλληλους ανθρώπους (πράκτορες, στελέχη ειδικών επιχειρήσεων, ειδικούς σε δολιοφθορές κλπ) που ήδη βρίσκονται μεταξύ των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και θα ακολουθήσουν και άλλοι.

Είναι εφιαλτικό μόνο και στη σκέψη το σενάριο μιας κρίσης ή ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία και ενώ το μείζων της αμυντικής μας προσπάθειας να είναι προσανατολισμένο προς ανατολάς, στα νώτα μας και εντός της χώρας μας να καταστρέφονται εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, λιμάνια , αεροδρόμια, υδραγωγεία, νοσοκομεία, γέφυρες, οδικοί άξονες, σιδηροδρομικό δίκτυο ή να σφάζεται άμαχος πληθυσμός.

Β. Επιπρόσθετα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι μεταξύ των λαθρομεταναστών παρεισέφρησαν ή θα παρεισφρήσουν στελέχη ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων προκειμένου να συνεχίσουν στην Ελλάδα ή στην υπόλοιπη Ευρώπη το έργο που άρχισαν οι ομοϊδεάτες τους στις Βρυξέλες και στο Παρίσι δημιουργώντας κλίμα ανασφάλειας σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους σε όλο τον Δυτικό κόσμο.

Γ. Εξίσου σοβαρή είναι και η απειλή που δημιουργούν οι λαθρομετανάστες και στην κοινωνική συνοχή της χώρας μας. Προερχόμενοι από χώρες με εντελώς διαφορετικό από εμάς πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο, κυρίως δε με διαφορετική θρησκεία που διδάσκει και απαιτεί την εξόντωση όποιου δεν ασπάζεται τις αρχές του κορανίου και τον ισλαμισμό, δημιουργούν κλειστές κοινωνίες. Συγκροτούν έτσι αρραγείς φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες που όχι μόνο δεν αφομοιώνονται από τις τοπικές κοινωνίες, όπως αποδεικνύεται σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, αλλά προσπαθούν μαχητικά και δια της βίας να επιβληθούν επ΄ αυτών, αποκτώντας τελικά κοινωνική αυτοδυναμία, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να γίνουν πρόσφυγες στη χώρα τους.

Δ. Τέλος οι λαθρομετανάστες, ένα μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι βέβαιο ότι θα μείνουν στην πατρίδα μας λόγω των δεσμεύσεων και υποχρεώσεων που ανέλαβαν ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες, με τους πολύ αυξημένους ρυθμούς της πληθυσμιακής ανάπτυξής τους, θα καταστούν πολύ γρήγορα πλειοψηφία στη χώρα μας, κατ΄ αρχήν στις περιοχές που θα εγκατασταθούν και εν συνεχεία στο σύνολο του πληθυσμού. Εάν στη Μ. Βρετανία , μια μεγάλη χώρα της Ευρώπης, οι Βρετανοί θα είναι μειοψηφία σε λιγότερο από 10 χρόνια, είναι εύκολο να αντιληφθούμε τις επιπτώσεις που θα έχει για τη χώρα μας αυτό το φαινόμενο όσον αφορά την εθνική μας ασφάλεια και εδαφική μας κυριαρχία , όταν εθνολογικά οι πρόσφυγες είναι συγγενείς με γειτονικά μας κράτη που διεκδικούν εδάφη από τη χώρα μας.

5. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Ασχέτως, όμως του τι πράττει ή δεν πράττει η κυβέρνηση, είναι σημαντικό να γνωρίζει ο πολίτης, ότι υπήρχαν και υπάρχουν δυνατότητες αντιμετώπισης του προβλήματος, πάντοτε εντός του πλαισίου της διεθνούς νομιμότητας, τις οποίες όμως η ελληνική πολιτική αποφεύγει συστηματικά να αξιοποιήσει. Όσο όμως παρέρχεται ο χρόνος και η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο οι δυνατότητες περιορίζονται δραματικά. Για τον λόγο αυτό μεταξύ ενδεχομένως και άλλων μέτρων προτείνεται να μελετηθούν και τα παρακάτω.

Α. Να καταγγελθεί με κάθε τρόπο ο ρόλος της Τουρκίας και να επιδιωχθεί η λήψη μέτρων σε βάρος της. Απαιτείται επικοινωνιακή εκστρατεία. Το δε δικαίωμα «βέτο», το οποίο διαθέτουμε σε όλους τους οργανισμούς, στους οποίους μετέχουμε από κοινού με την Τουρκία, πρέπει πλέον να ασκείται συστηματικά από την κυβέρνηση σε σχέση με τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα είχαμε πολλούς συμμάχους, δεδομένου, ότι ήδη η Τουρκία είναι «στριμωγμένη» διεθνώς στο ζήτημα της Συρίας και της εκ μέρους της ενίσχυσης των τζιχαντιστών.

Β. Οικοδόμηση συμμαχιών με τις βαλκανικές χώρες, οι οποίες, εάν υποκύψει η Ελλάδα, θα είναι ο επόμενος στόχος της Τουρκίας, αλλά και με τις υπόλοιπες «χώρες εισόδου» της συνθήκης Σένγκεν, οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με την Ελλάδα, αλλά πλέον σε μικρότερο βαθμό, ελέω της δικής μας άφρονος πολιτικής.

Γ. Καταγγελία του ρόλου της Τουρκίας για το προσφυγικό στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε το οποίο ήδη αναγνώρισε ότι οι μεγάλες προσφυγικές ροές είναι «απειλές για την Ειρήνη».

Δ. Να καταστεί η Ελλάδα μη ελκυστική χώρα προορισμού για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και να ποινικοποιηθεί, με αυστηρές ποινές, η παράνομη είσοδος στη χώρα μας για όλους τους εισερχομένους, πλην όσων αποδεικνύουν, ότι είναι πρόσφυγες πολέμου και όσων κινδυνεύει η ζωή τους στην Τουρκία.

Ε. Να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία για τους διακινητές προσφύγων και μεταναστών, με την τιμωρία τους να είναι παραδειγματική.

Στ. Να ενεργοποιηθούν τα κέντρα κράτησης μεταναστών, στα οποία όμως θα υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, και να εξασφαλισθεί η ταχύτατη επαναπροώθησή τους στη χώρα τους.

Ζ. Να εξασφαλισθούν ανθρώπινες συνθήκες, εντός οργανωμένων καταυλισμών, αποκλειστικά για τη φιλοξενία προσφύγων πολέμου, σε περιοχές, που θα επιλεγούν προσεκτικά, κατόπιν συνεννόησης με τους τοπικούς φορείς.

Η. Να επιδιωχθεί η διαλογή και ταυτοποίηση μεταναστών – προσφύγων να πραγματοποιείται στην Τουρκία και η μετακίνησή τους να γίνεται απευθείας από εκεί στα κράτη υποδοχής.

Θ. Ενεργοποίηση όλων των μηχανισμών εσωτερικής ασφάλειας της χώρας, ώστε να αποτραπεί η δημιουργία τρομοκρατικών πυρήνων και προβοκάτσιας, αλλά και να εντοπισθεί και απενεργοποιηθεί η παράνομη δραστηριότητα ύποπτων ΜΚΟ.

Ι. Η απεμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων από τις ΄΄ δουλείες φιλοξενίας ΄΄ μεταναστών –προσφύγων – λαθρομεταναστών ( έργο ξένο και απαξιωτικό για την αποστολή τους) και εμπλοκή τους σε συνεργασία με το Λιμενικό Σώμα και την Αστυνομία στην επιτήρηση των νησιωτικών συνόρων μας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ως εκ της αποστολής τους και της κεκτημένης τεχνογνωσίας τους αλλά και του σύγχρονου τεχνικού εξοπλισμού που διαθέτουν όπως, θερμικά και νυκτερινά μέσα επιτήρησης, μη επανδρωμένα εναέρια μέσα, αλλά και τα μέσα της Αεροπορίας Στρατού και ανάλογα σκάφη του Π.Ν. είναι πολλαπλά χρησιμότερες για την αντιμετώπιση του θέματος σε ένα έργο που ουδείς άλλος δύναται να παρέχει, από το να μαγειρεύουν συσσίτια ή να εγκαθιστούν καταλύματα και τουαλέτες, έργο απαραίτητο μεν αλλά που μπορεί να το αναλάβουν άλλοι φορείς.

Ια. Να ζητήσουμε την αλλαγή της συνθήκης Σένγκεν και ιδίως του Κανονισμού με αριθμ. 343/2003 (ASYLO , ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ), με απειλή αποχώρησης της χώρας μας από τη συνθήκη, την οποία απειλή να υλοποιήσουμε, εάν δεν υπάρξουν δραστικές αλλαγές στη συνθήκη, καθ΄ όσον, το περιεχόμενό της και των «Παραρτημάτων» της είναι εξοργιστικά ετεροβαρές για τις «χώρες εισόδου».

6. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείνοντας την παραπάνω καταγραφή σκέψεων και απόψεων, εκτιμάται ότι πριν και πάνω από κάθε μέτρο ή ενέργεια για την πρόκληση της αντιμετώπισης της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, ως βασικού παράγοντα της λαθρομετανάστευσης , είναι ο σαφής καθορισμός και η κοινή αποδοχή από τις πολιτικές ηγεσίες της φύσης και της οξύτητας του προβλήματος για την πατρίδα μας πέρα από κάθε άλλη σκέψη κομματική ή ιδεοληπτική. Τούτο απαιτεί εκτός των προαναφερθέντων πολιτική συναίνεση και απεμπόληση από όλους των όποιων μικροπολιτικών συμφερόντων που θα δημιουργήσουν στη χώρα ΄΄ ανήκεστο βλάβη΄΄