Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ TOY ZELENSKY

Οι πολιτικές διασκέψεις αυτής της εβδομάδας, τονίζουν την τριπλή πρόκληση της Ουκρανίας, για αντοχή στον πόλεμο, ανάκαμψη και ένταξη στην ΕΕ. Οι εταίροι του Κιέβου πρέπει να προσαρμόσουν τη σκέψη τους και στις τρείς αυτές διαστάσεις, ταυτόχρονα.

από την Gwendolyn Sasse*

Οι διαφορετικές διαστάσεις του πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας θα είναι στο προσκήνιο αυτή την εβδομάδα σε μια σειρά εκδηλώσεων γύρω από τη Διάσκεψη για την Ανάκαμψη της Ουκρανίας στο Βερολίνο, που θα λάβει χώρα στις 11-12 Ιουνίου, και τη Σύνοδο Κορυφής για την Ειρήνη στην Ουκρανία, που θα πραγματοποιηθεί στις 15-16 Ιουνίου στην Ελβετία.

Σήμερα θα μιλήσει στο γερμανικό κοινοβούλιο ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Είναι η δεύτερη φορά που θα απευθυνθεί στους Γερμανούς βουλευτές. Η τελευταία του - διαδικτυακή - ομιλία τον Μάρτιο του 2022 ήταν ταυτόχρονα μια απελπισμένη έκκληση και μια ανοιχτή κριτική για τη διστακτική στρατιωτική υποστήριξη της Γερμανίας. Αυτή τη φορά, ο τόνος είναι πιθανό να είναι διαφορετικός, καθώς ο Ζελένσκι θα εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για την ουσιαστική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια. Ωστόσο, το κύριο μήνυμα θα παραμείνει το ίδιο: χρειάζεται περισσότερη υποστήριξη και η Γερμανία και άλλοι αποφασίζουν, σε μεγάλο βαθμό, πώς θα είναι η επόμενη φάση αυτού του πολέμου.

Η παρουσία του Ουκρανού προέδρου στο κοινοβούλιο υπενθυμίζει στους πολιτικούς και στο κοινό την πραγματικότητα ενός πολέμου που, για πολλούς Γερμανούς και άλλους Δυτικοευρωπαίους, φαίνεται ακόμα μακριά. Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μόλις απέδειξαν πώς ο πόλεμος —ή καλύτερα η αντιληπτή ανάγκη τερματισμού του, συνοδευόμενη από παραπληροφόρηση που χορηγήθηκε άμεσα ή έμμεσα από το Κρεμλίνο, επηρέασε πολλές εκλογικές εκστρατείες και αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη.

Η Διάσκεψη για την Ανάκαμψη της Ουκρανίας στο Βερολίνο, που φιλοξενείται από κοινού από τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ουκρανίας, αναμένεται να συγκεντρώσει περισσότερους από 2.000 υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, δημοσιογράφους, ειδικούς και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών, μεταξύ άλλων. Με μια προσέγγιση ολόκληρης της κοινωνίας, συνεχίζει ένα θέμα από προηγούμενα συνέδρια, αλλά προσπαθεί να το ενσωματώσει πιο ολοκληρωμένα στο συνέδριο και να κάνει βήματα προς τη θεσμοθέτησή του.

Η χωρίς αποκλεισμούς συμμετοχή ενός ευρέος φάσματος παραγόντων αποτελεί προϋπόθεση για την κοινωνική ανάκαμψη και τη διατήρηση ενός βαθμού κοινωνικής συνοχής, αλλά δεν μιλούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι με την ίδια δυνατή φωνή σε αυτή τη διαδικασία, η οποία έχει μια ενσωματωμένη εκτελεστική προκατάληψη. Αυτή είναι επίσης μία από τις κύριες προκλήσεις της ενταξιακής διαδικασίας στην ΕΕ.

Η ανάκαμψη της Ουκρανίας και η ένταξη στην ΕΕ τείνουν να συζητούνται σαν να αποτελούν μια γενική διαδικασία. Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των εγγενών λογικών τους και οι δύο πρέπει να συνδέονται ενεργά για να αλληλοενισχύονται και να δημιουργούν συνέργειες.

Η προσχώρηση στην ΕΕ έχει ένα σαφές καταληκτικό σημείο - την ένταξη - και μια σχετικά σαφώς καθορισμένη πορεία στα κεφάλαια των συνθηκών και του κεκτημένου. Συγκριτικά, η ανάκαμψη μπορεί να λάβει διαφορετικές μορφές και περιλαμβάνει ένα πολύ ευρύτερο σύνολο εγχώριων και διεθνών παραγόντων. Επίσης, δεν μετριέται σε ένα τελικό σημείο και ενώ υπάρχει εξάρτηση από εξωτερική υποστήριξη, δεν υπάρχει ισοδύναμο με το δικαίωμα αρνησικυρίας που διατηρούν τα κράτη μέλη της ΕΕ για να αποφασίσουν εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις για να γίνει αποδεκτό ένα νέο κράτος μέλος. Τόσο το σχέδιο για την Ουκρανία της ουκρανικής κυβέρνησης όσο και η Διευκόλυνση της ΕΕ για την Ουκρανία στοχεύουν στη σύνδεση των δύο διαδικασιών. Θα είναι απαραίτητο να πειστεί ένα ευρύτερο φάσμα διεθνών παραγόντων να αποδεχθούν και να συμμετάσχουν σε αυτήν τη σύνδεση με την προσχώρηση στην ΕΕ.

Μετά τη Διάσκεψη για την Ανάκαμψη της Ουκρανίας, ο Ζελένσκι αναμένεται επίσης να παραστεί στη συνάντηση της G7 στην Ιταλία πριν μεταβεί στην Ελβετία για μια σύνοδο κορυφής για την ειρήνη που ξεκίνησε η Ουκρανία. Αναμένεται να συγκεντρώσει περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τον Παγκόσμιο Νότο, από τις προηγούμενες ειρηνευτικές συνόδους κορυφής και συνομιλίες στην Κοπεγχάγη, την Τζέντα, τη Μάλτα και το Νταβός.

Το συνέδριο στο Nidwalden της Ελβετίας θα πραγματοποιηθεί ξανά χωρίς τη Ρωσία. Στόχος είναι να λάβει την επίσημη υποστήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών για μέρος του ειρηνευτικού σχεδίου δέκα σημείων του Zelensky, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην G7 τον Νοέμβριο του 2022. Αυτή η φόρμουλα ειρήνης εξαρτάται από την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων, την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και εγγυήσεις ασφαλείας.

Αντί να περιμένουμε από τις χώρες να υπογράψουν και τα δέκα σημεία, το σχέδιο τώρα είναι να συγκεντρωθεί η υποστήριξη γύρω από τα σημεία που φαίνονται λιγότερο αμφιλεγόμενα: καμία πυρηνική απειλή, ασφάλεια των πυρηνικών εγκαταστάσεων, επισιτιστική ασφάλεια και σεβασμός στον Χάρτη του ΟΗΕ. Παρόλο που η ρωσική κρατική ρητορική γελοιοποιεί τη διάσκεψη και η Κίνα και η Βραζιλία έχουν ανακοινώσει ότι δεν θα παραστούν, βοηθά να ενσωματωθεί ο πόλεμος σε μια πιο παγκόσμια ατζέντα. Το πιο σημαντικό, υπογραμμίζει ότι η μάχη σε έναν πόλεμο και η διαπραγμάτευση δεν αλληλοαποκλείονται - και και τα δύο θα είναι σημαντικά για τον τερματισμό του πολέμου.

Οι εμφανίσεις του Ζελένσκι αυτή την εβδομάδα αποδεικνύουν ότι έχει τη νομιμότητα να ενεργήσει. Αυτό το ζήτημα έχει κερδίσει έδαφος μεταξύ των δεξιών και αριστερών κομμάτων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ουκρανία, η διεξαγωγή εκλογών όταν έληξε η θητεία του κοινοβουλίου και του Ζελένσκι, δεν είναι επί του παρόντος ένα ζήτημα - εκτός αν το κάνει η Δύση. Στην Ουκρανία, ο Ζελένσκι παραμένει μακράν ο πιο δημοφιλής πολιτικός.

Αυτή η εβδομάδα υπογραμμίζει το δίλημμα της Ουκρανίας για ταυτόχρονο: πρέπει να αντιμετωπίσει την καταπολέμηση ενός πολέμου, να προωθήσει την ανάκαμψή του και να επιδιώξει την ένταξη στην ΕΕ ταυτόχρονα. Οι εταίροι του Κιέβου έχουν ακόμη δρόμο να διανύσουν για να προσαρμοστούν στη σκέψη και στις τρεις αυτές διαστάσεις ταυτόχρονα. Η ομιλία του Ζελένσκι στο γερμανικό κοινοβούλιο θα πρέπει να είναι μια έντονη υπενθύμιση της πραγματικότητας ενός ατέρμονa  πολέμου. Χωρίς τη διάσταση της ασφάλειας, οι συζητήσεις για την ανάκαμψη και την ένταξη στην ΕΕ παραμένουν κούφιες.

*μη μόνιμη, ανώτερη συνεργάτις στο Carnegie Europe και διευθύντρια του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών (ZOiS) στο Βερολίνο.

**Πρώτη δημοσίευση στο: Carnegieendowment. org

*** Το κείμενο έχει μεταφραστεί από το πρωτότυπο με google translate, οπότε η πιστότητα και ποιότητα της μετάφρασης αμφισβητούνται. Στον παραπάνω σύνδεσμο προς το Carnegie Endowment μπορείτε να δείτε την αυθεντική δημοσίευση.

**** Δείτε και αυτό το άρθρο : Ukraine’s Recovery and EU Accession: The Importance of Inclusive Participation

ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜ, στο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

 

 

ΣΥΝΟΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ

 

Το μυστικό σχέδιο "Κροατία" του 2012

Το βιβλίο που συνυπογράφουν η Ελένη Βαρβιτσιώτη και η Βικτώρια Δενδρινού αποκαλύπτει το παρασκήνιο του μυστικού σχεδίου που κατέστρωνε η ΕΕ για να διαχειριστεί την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ. Τίτλος του "Η Τελευταία Μπλόφα" και περιεχόμενό του το διαβόητο Σχέδιο Β’, δηλαδή η διαχείριση του Grexit.

Η αρχή της ιστορίας μάς μεταφέρει πίσω στο 2012 όταν η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας  και μια μικρή ομάδα αξιωματούχων της ΕΕ και του ΔΝΤ εξέταζαν μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τον τρόπο που η χώρα θα μπορούσε να βγει από τη νομισματική ένωση. Καθώς το ζήτημα ήταν ιδιαίτερα "λεπτό", για να μην υπάρξει κάποια διαρροή που θα προκαλούσε πανικό, το σχέδιο "καμουφλαρίστηκε". Του δόθηκε το κωδικό όνομα "Ένταξη της Κροατίας στην ΕΕ". Και αυτό γιατί το 2012 η Κροατία δεν είχε ενταχτεί στην Ένωση, οπότε δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος το σχέδιο να τραβήξει την προσοχή. Με αυτόν τον κωδικό γινόντουσαν οι συναντήσεις της ομάδας των αξιωματούχων, ενώ τα κόκκινα ντοσιέ που έφεραν μαζί τους έφεραν την ετικέτα "Ένταξη Κροατίας". Τελικά, τη δεδομένη χρονική στιγμή, το Grexit αποφεύχθηκε και τα ντοσιέ κλειδώθηκαν στα γραφεία αυτής της μικρής ομάδας αξιωματούχων.

Αλλά μετά ήρθαν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης

Πέρασαν τρία χρόνια. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 η Ελλάδα είχε επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, με την αντιμνημονιακή ρητορική του. Όπως αναφέρει το βιβλίο, στις 12 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς, δηλαδή την επομένη εκείνου του αλήστου μνήμης Eurogroup, στο οποίο συμμετείχε ο τότε ΥΠΟΙΚ Γιάνης Βαρουφάκης, ο εφιάλτης του Grexit επανάκαμψε δυναμικά. Εκείνη την ημέρα ο τότε επικεφαλής του EWG, Τόμας Βίζερ, ήταν ο πρώτος που ανέσυρε από το συρτάρι του το κόκκινο ντοσιέ…

Επιχείρηση "Αλβανία"

Όμως πλέον η "Κροατία" είχε ένα πρόβλημα. Η χώρα είχε γίνει μέλος της ΕΕ, οπότε έπρεπε να βρεθεί νέα κωδική ονομασία. Τελικά η επιχείρηση ονομάστηκε "Αλβανία: ανάλυση και σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ενδεχόμενης  χρεοκοπίας 2015". Παρά την περιπλοκότητα του σχεδίου, που εξέταζε όλα τα πιθανά τεχνικά και νομικά ζητήματα που προέκυπταν από ένα πιθανό Grexit, το σχέδιο είχε υλοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό εντός 60 ημερών. Στην πρώτη σελίδα του σχεδίου, το οποίο είχε την ένδειξη "Αυστηρά Προσωπικό", με bold γράμματα ανέφερε: "Οι συνέπειες ενός τέτοιου σεναρίου είναι ακραίες και μπορούν να βάλουν την Ελλάδα σε ένα ταχύ μονοπάτι προς την έξοδο από την Ευρωζώνη και πιθανώς από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάθε απαραίτητη δράση πρέπει να ληφθεί για να αποφευχθεί αυτό το σενάριο και να μην ενεργοποιηθεί το πλάνο έκτακτης ανάγκης".

Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο, η ομάδα των αξιωματούχων συναντήθηκε συνολικά μόνο τρεις φορές: Μια φορά στην έδρα της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη τον Μάρτιο και δύο στο κτίριο "Καρλομάγνος" στις Βρυξέλλες, τον Απρίλιο και τον Ιούνιο όταν το ελληνικό "δράμα" έφτανε στην κορύφωσή του.

Για να τηρηθεί απόλυτη μυστικότητα και να εξαλειφθούν τα ηλεκτρονικά ίχνη, σε αυτές τις συναντήσεις οι αξιωματούχοι αντήλλασσαν τα έγραφά τους αποκλειστικά σε χαρτί.

"Αν διαφωνήσουμε, όλα τελείωσαν"

Το βιβλίο αναφέρεται αναλυτικά στη συνάντηση της Άνγκελα Μέρκελ με τον Φρανσουά Ολάντ τη Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015, αμέσως μετά το ελληνικό δημοψήφισμα, στο Παρίσι.

"Τα πάντα εξαρτώνται πλέον από εμάς", είπε ο Ολάντ στη Μέρκελ. "Προτείνω να συζητήσουμε και στο τέλος ό,τι κι αν βγει να συμφωνήσουμε". Και για τους δυο τους, το να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος σε κάτι τόσο κρίσιμο ήταν υψίστης σημασίας. "Αν διαφωνήσουμε, όλα τελείωσαν".

Σύμφωνα με το βιβλίο, η Άνγκελα Μέρκελ συμφώνησε. "Έχω δύο επιλογές. Είμαι εντάξει και με τις δύο: Η Ελλάδα μένει ή η Ελλάδα φεύγει. Αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να το κάνω χωρίς τη δική σου σύμφωνη γνώμη". "Και για μένα το ίδιο ισχύει", απάντησε ο Ολάντ. "Ας δούμε τι σημαίνει καθεμία από αυτές τις επιλογές".

Επί μία σχεδόν ώρα, οι δύο ηγέτες εξέταζαν το καθένα από αυτά τα ενδεχόμενα από διάφορες βασικές οπτικές γωνίες. Πρώτα εξέτασαν τις οικονομικές συνέπειες. Ήταν σαφές ότι το κόστος ενός Grexit θα ήταν μεγάλο και απρόβλεπτο, αλλά η Μέρκελ ήξερε τους αριθμούς και δεν αρκούσαν για να της αλλάξουν γνώμη. Κανένα επιχείρημα από μόνο του δεν θα ήταν αρκετό για να την πείσει, αλλά το σύνολο των συνεπειών σε διάφορους τομείς θα μπορούσε να γείρει την πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη πλευρά.

Μετά από σαράντα πέντε λεπτά, κατά τα οποία το μόνο που ακουγόταν στην αίθουσα ήταν ο έντονος διάλογος μεταξύ των δύο ηγετών και η φωνή των διερμηνέων τους, η Μέρκελ αποφάσισε ότι είχε αρκετές πληροφορίες για να καταλήξει σε μια επιλογή. Προς ανακούφιση του Ολάντ, ήταν η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. 

Με πληροφορίες από skai.gr, Καθημερινή 

ΠΗΓΗ

Τα δύσκολα έρχονται... (Του Κώστα Στούπα)

They sentenced me to twenty years of boredom

For trying to change the system from within

I'm coming now, I'm coming to reward them

First we take Manhattan, then we take Berlin…




( Με καταδίκασαν σε 20 χρόνια πλήξης
Για μια προσπάθεια να αλλάξω το σύστημα εκ των έσω
Έρχομαι τώρα, έρχομαι να τους ανταμείψω
Πρώτα θα πάρουμε το Μανχάταν, μετά θα πάρουμε το Βερολίνο…)

Leonard Cohen

Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 μετά τη μεγάλη κρίση του ’29 η Ευρώπη παραδόθηκε σταδιακά στα άκρα. Στη Γερμανία η εξουσία περιήλθε στον Αδόλφο Χίτλερ και στη Γαλλία το ’37 κέρδισε τις εκλογές για πρώτη φορά ο Λέον Μπλουμ που θα μπορούσε να είναι ο Μελανσόν  της εποχής. 

Οι συνέπειες της κρίσης του ’29 δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν οριστικά ούτε με το ναζιστικό μοντέλο του απόλυτου κρατικού ελέγχου της οικονομίας, ούτε με το μοντέλο αύξησης των δημοσίων δαπανών μέσω επενδύσεων σε έργα υποδομής του Ρούσβελτ στις ΗΠΑ.

Την οριστική λύση έδωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος που μηδένισε το κοντέρ καταστρέφοντας υποδομές και υλικά αγαθά και κυρίως τις ψευδαισθήσεις περί κεκτημένων και πασιφισμού που είχαν δημιουργήσει οι δεκαετίες ευημερίας που προηγήθηκαν.

Το προχθεσινό αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών ανέκοψε προς το παρόν το κύμα επέλασης των άκρων προς την εξουσία.  Μελανσόν και Λεπέν αύξησαν τις δυνάμεις τους αλλά ηττήθηκαν...

Η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν επί της Μαρίν Λεπέν ήταν αναμενόμενη τις τελευταίες εβδομάδες. Η νίκη αυτή μαζί με την επικείμενη της Άγκελα Μέρκελ στη Γερμανία αποτελούν προσωρινό ανάχωμα στην άνοδο του εθνολαϊκισμού σε ολόκληρη τη Δύση.

Η Ευρώπη τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές θα έχει μια ευκαιρία φυγής προς τα εμπρός και αποφυγής της στασιμότητας ή της διάλυσης και επιστροφής στα μεγέθη του έθνους κράτους που θα καταστήσουν τα μέλη της εύκολη λεία στις μεγάλες παγκόσμιες οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές παρουσίες, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Ινδία και δευτερευόντως δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Βραζιλία κλπ.

Αν υπερισχύσουν οι κεντρομόλες δυνάμεις στην Ε.Ε., όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις, το Ηνωμένο Βασίλειο θα είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει καθώς το μέγεθος των οικονομικών συναλλαγών με την Ε.Ε. καθιστά πιο επωφελή την παραμονή στην Ε.Ε.

Η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει την εσωτερική πρόκληση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας που προκαλεί η μετακίνηση φθηνότερου εργατικού δυναμικού από την περιφέρειά της αλλά και εκτός αυτής προς τις πλουσιότερες χώρες...

Κυρίως όμως έχει να αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η αποτυχία τα τελευταία χρόνια να ενσωματώσει τους μετανάστες από περιοχές εκτός Ευρώπης και ιδίως αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν ισλαμική εισβολή.

Οι απόψεις του πατέρα Λεπέν και των διάφορων ακροδεξιών για την  εξόντωση πληθυσμών στις κοιτίδες αναπαραγωγής τους με επιδημίες ή όπλα μαζικής εξόντωσης είναι παιδαριώδεις και εγκληματικές. Η Ευρώπη οφείλει να προστατεύσει τα σύνορά της αλλά και τις αξίες της με δημοκρατικούς τρόπους.

Η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει την πρόκληση του Brexit η οποία από μόνη της δεν θα ήταν δύσκολη υπόθεση λόγω της τεράστιας διαφοράς μεγεθών και ισχύος. Η Ευρώπη έχει όμως να αντιμετωπίσει και το ρήγμα προτεσταντικού Βορρά και  του καθολικού-ορθόδοξου Νότου υπό το βάρος της αδυναμίας του νότου να ανταγωνιστεί οικονομικά το βορρά, κάτι που κάτω από την ομπρέλα του κοινού νομίσματος διευρύνει το χάσμα...

Η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει τη Ρωσία που σαν ένας από τους βασικούς ενεργειακούς προμηθευτές θα προτιμούσε να έχει να διαπραγματευτεί τους όρους με ένα τσούρμο μικρομεσαίων εθνικών κρατών παρά με μια οντότητα με διπλάσιο ή τριπλάσιο πληθυσμό και πολλαπλάσια οικονομική και στρατιωτική ισχύ από την ίδια.

Η Ρωσία παρεμβαίνει ανοιχτά στις υποθέσεις της Ευρώπης ενισχύοντας τις δυνάμεις της άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς που απεργάζονται τη διάλυση της Ευρώπης.  Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί έστειλαν πίσω στη Ρωσία τον εξόριστο Λένιν με έναν πακτωλό χρημάτων και σε λίγα χρόνια κατάφερε να γονατίσει τη ρωσική αυτοκρατορία εκ των έσω με την επανάσταση των μπολσεβίκων. Κάτι ανάλογο φαίνεται πως επιχειρεί η Ρωσία σήμερα με την ΕΕ.

Η Ευρώπη εσχάτως έχει να αντιμετωπίσει και τις ΗΠΑ οι οποίες υπό την προεδρία Τραμπ αντιλαμβάνονται την Ευρώπη σαν οικονομικό και πολιτικό ανταγωνιστή ή ισότιμο εταίρο κάτι που δεν προτιμούν...

Η αλήθεια είναι πως οι πιθανότητες και η ιστορία είναι εναντίον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ευρώπη με  επίκεντρο το γαλλογερμανικό άξονα πρέπει να βρει ικανοποιητικές απαντήσεις για πολλά εσωτερικά και εξωτερικά ερωτήματα που θέτει η πραγματικότητα.

Στα πλαίσια αυτών των απαντήσεων θα κριθεί και η μοίρα της Ελλάδας σε σχέση με τη θέση που θα κατέχει στη νέα αρχιτεκτονική πολλών ταχυτήτων που φαίνεται πως σχεδιάζουν Γάλλοι και Γερμανοί.

Έρχεται μια  Ευρώπη πολλών ταχυτήτων όπου στην πρώτη ταχύτητα  φαίνεται να είναι οι χώρες που ανήκουν στο Ευρώ και τη Σέγκεν και ακολουθούν οι άλλες σε ομόκεντρους κύκλους.

Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο κυρίως λόγω της ανόδου του εθνολαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού.

Οι αιτίες όμως που έχουν δημιουργήσει αυτό το κύμα αντίδρασης στην πρόοδο όπως εκφράζεται από το άνοιγμα των αγορών και των συνόρων με τον πρωτόγνωρο για το σύνολο της ανθρωπότητας υλικό και τεχνολογικό πλούτο έχουν να κάνουν με την πτώση του βιοτικού επιπέδου στη Δύση για μεγάλες κατηγορίες πληθυσμών.

Η διάλυση της Ευρώπης αντί να βελτιώσει αυτήν την κατάσταση θα την επιδεινώσει. Το θεμελιώδες πρόβλημα της Ευρώπης είναι πως ενώ διαθέτει το 7-8% του παγκόσμιου πληθυσμού, διαθέτει το 20% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών.

Η μεγαλύτερη απειλή της Ευρώπης δεν είναι το ελεύθερο διεθνές εμπόριο αλλά η δημογραφική γήρανση. Η Ευρώπη έχει ανάγκη τους μετανάστες αλλά όχι υπό συνθήκες που θυμίζουν εισβολή ορδών όπως πριν την Πτώση της Ρώμης και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η Ευρώπη χρειάζεται τους μετανάστες  αλλά με την αποδοχή εκ μέρους αυτών  των αξιών και της τήρησης των κανόνων του κοσμικού δυτικού κράτους.

Ο Τραμπ και οι εθνολαϊκιστές στην Ευρώπη όπως η Λεπέν, ο Γκρίλο ή ο ημέτερος χαμαιλέων νομίζουν πως αν κλείσουν τα σύνορα θα προστατέψουν τις θέσεις εργασίας. Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη πως τα τελευταία χρόνια τα ρομπότ καταργούν περισσότερες θέσεις εργασίας στη Δύση σε σύγκριση με τους Κινέζους και τους Μεξικάνους.

Ο αυτοματισμός είναι θέμα χρόνου να προκαλέσει ανάλογα προβλήματα ανεργίας στην Κίνα με αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις.

Η απάντηση εκεί ποια είναι. Η κατάργηση των μηχανών;

Η νίκη Μακρόν στις γαλλικές εκλογές είναι μια ανάσα και μια παράταση. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα πρέπει να γίνουν στην Ε.Ε. όσα δεν έγιναν τα τελευταία δέκα, όταν όλα πάγωσαν μετά την απόρριψη του ευρωπαϊκού συντάγματος στο γαλλικό δημοψήφισμα.

Είναι παρήγορο πως σε μια αναμέτρηση του ευρωπαϊστή Μακρόν και της ευρωσκεπτικίστριας Λεπέν ο πρώτος κέρδισε τα 2/3 του εκλογικού σώματος. Τις τελευταίες δεκαετίες τα μεγαλύτερα εμπόδια ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είχαν προκύψει από τη Γαλλία. Εκτός από το δημοψήφισμα του 2005 για το ευρωπαϊκό σύνταγμα και το 1954 η Γαλλική Βουλή είχε απορρίψει το σχέδιο για ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα, προς ανακούφιση του Στάλιν.

Όπως γράφαμε και μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών οι προοδευτικές δυνάμεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ανοιχτής κοινωνίας κέρδισαν μια μάχη και όχι τον πόλεμο.

Για την Ελλάδα η εκλογή Μακρόν ενισχύει την υπόθεση της παραμονής στο σκληρό πυρήνα της νέας ΕΕ. Στο εσωτερικό απαξιώνει περισσότερο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ιδεολογικά και πολιτικά κινείται κάπου μεταξύ Λεπέν και Μελανσόν, αλλά για λόγους ιδιοτελούς σκοπιμότητας υποδύεται κάποια θολή, δημαγωγική  εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας του ’70.

kostas.stoupas@capital.gr
ΠΗΓΗ: capital.gr