Το
πλήρες κείμενο είναι 11 σελίδες και βρίσκεται εδώ: http://neapolitiki.gr/%CE%B7-%
Επιλεγμένα
αποσπάσματα όπως παρακάτω:
♦ Εν
όψει των Ευρωεκλογών, έκρινα χρήσιμο να ενημερώσω τους νεώτερους και να
υπενθυμίσω στους παλαιότερους πώς ξεκίνησε και σε ποιές αρχές και αξίες
θεμελιώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα πού βαδίζει, ποιό
είναι το μέλλον της και ποιά είναι επιτέλους τα όριά της. Γιατί, όσο και αν
ακούγεται περίεργο, κανένας από τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους συνηγόρους της
Ευρωπαϊκής ιδέας δεν μπορεί να σας απαντήσει με σαφήνεια και κατηγορηματικά, ποιά
είναι επιτέλους τα όρια της Ενωμένης Ευρώπης. Μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης που
ξεκίνησε από έξη κράτη και ήδη τα μέλη της έχουν φθάσει τα 28. Και κανείς δεν
αποτολμά να σας πει ποιά μπορεί να είναι η συνέχειά της. Ή μάλλον ο καθένας
έχει και την δική του απάντηση.
……………………………………………………………..
Ατυχώς,
εμείς οι Έλληνες, αγνοούμε ότι ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που πρότεινε την
ένωση της Ευρώπης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας. Την εισηγήθηκε ως
υπουργός Εξωτερικών της Τσαρικής Ρωσσίας στο περίφημο συνέδριο της Βιέννης το
1815, μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Με βάση την Ιερά Συμμαχία τους, οι τότε
συμμαχικές δυνάμεις χάραξαν σύνορα, αναγνώρισαν κράτη και ρύθμισαν τις σφαίρες
επιρροής τους. Το να αποκρύπτουν
σήμερα τον ρόλο του Καποδίστρια οι Δυτικοευρωπαίοι κατανοείται, έστω και αν δεν
συγχωρείται. Βλέπετε, ο προτείνων ήταν Ρώσσος και Έλληνας. Το να τον αγνοούν, όμως, και οι Έλληνες,
δείχνει πόσο η ιστορία μας και οι αντιλήψεις μας προσδιορίζονται από ξένες
επιρροές και συμφέροντα και πόσο περιφρονούμε εαυτούς και την πολυχιλιετή και
γεμάτη προσφορά ιστορία του γένους και του τόπου μας. Ας σημειωθεί ότι
ο Καποδίστριας εκπόνησε το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας μετά την
απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, και αυτό αποτέλεσε, κατά
κάποιον τρόπο, το πρότυπο του σχεδίου της Συνταγματικής Συνθήκης, που έστω και
κολοβή συμφωνήθηκε πρόσφατα από τα 27 κράτη μέλη της Ε.Ε. Οι Ελβετοί, πάντως,
τιμούν τον Καποδίστρια με δύο αγάλματά του, στην Ζυρίχη και στην Γενεύη, αν
θυμάμαι καλά. Εμείς, ως γνωστόν, τον δολοφονήσαμε.
Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης προέκυψε,
αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως διέξοδος στους μέχρι τότε συνεχείς
πολέμους μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών. ………………………
Την
ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης διατύπωσε ως πολιτική πρόταση ο Γάλλος διανοητής Ζαν
Μονέ, την υιοθέτησε και την προώθησε ο τότε Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ
Σουμάν και υλοποιήθηκε, με πρώτο πυρήνα της την ίδρυση της Ευρωπαϊκής
Κοινοπραξίας Άνθρακα και Χάλυβα, στις 18 Απριλίου 1951. Ιδρυτικά μέλη ήταν η Γαλλία, η Ιταλία, η
Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Έξι χώρες. Η επιτυχία
του εγχειρήματος της κοινοπραξίας αυτής οδήγησε, μετά έξι χρόνια, στην ίδρυση
της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, της άλλοτε πασίγνωστης ΕΟΚ ή Κοινής
Αγοράς. Η σχετική Συνθήκη της Ρώμης υπογράφηκε στις 25 Μαρτίου 1957.
………………………………..
Στην
ένωση της Ευρώπης έπαιξε, κυρίως, ρόλο, η σχετική βούληση των Ηνωμένων
Πολιτειών της Αμερικής. Οι
Αμερικανοί πίεσαν για την ένωση για δύο κυρίως λόγους: α) Διότι
πλήρωσαν πολύ ακριβά σε αίμα και χρήμα την αλληλοσφαγή των Ευρωπαίων, καθώς
χρειάστηκε να επέμβουν στρατιωτικά και στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Η
σωτήρια επέμβασή τους χρειάστηκε δύο φορές για να βάλουν τέλος στην ευρωπαϊκή
αιματοχυσία και στην παρ’ ολίγο κυριαρχία της ναζιστικής Γερμανίας και της
φασιστικής Ιταλίας σε ολόκληρη την γηραιά ήπειρο και β) διότι ήδη, την πρόσκαιρη
συμμαχία των Δυτικών Συμμάχων με την Σοβιετική Ένωση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο, διαδέχθηκε πολύ σύντομα ο Ψυχρός Πόλεμος και η παγκόσμια ιμπεριαλιστική
αναμέτρηση μεταξύ των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων. Οι ΗΠΑ ενθάρρυναν πιεστικά
τους Ευρωπαίους να ενωθούν, για να εμποδιστεί η περαιτέρω διείσδυση της
Σοβιετικής κυριαρχίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και το πέτυχαν
οικονομικά με το Σχέδιο Μάρσαλ, που οδήγησε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, και
στρατιωτικά με το ΝΑΤΟ, στην Ατλαντική Συμμαχία.
Το
δεύτερο στοιχείο που επιμελώς αποσιωπάται από τους αναλυτές της διαδικασίας
προς την ολοκλήρωση του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι το σε ποιές αρχές και αξίες βάσισαν
την πρωτοβουλία τους οι ιδρυτές της. Να τις θυμηθούμε και να τους θυμηθούμε:
πρώτα–πρώτα οι προαναφερθέντες πιστοί χριστιανοί Μονέ και Σουμάν και
φυσικά ο Γάλλος ηγέτης στρατηγός Ντε Γκώλ, που είχε ως σύμβολό του τον γνωστό
σταυρό της Ιωάννας της Λωραίνης (Ζαν Ντ’ Αρκ). Ήταν επίσης οι
Χριστιανοδημοκράτες ηγέτες της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ και της Ιταλίας Ντε
Γκάσπερι, καθώς και ο καθολικός Βέλγος σοσιαλιστής Ανρί Σπάακ. Είχε
προηγηθεί, αμέσως μετά τον πόλεμο, η ιστορική πρώτη συνάντηση των ηγετών της
Γαλλίας και Γερμανίας Ντε Γκώλ και Αντενάουερ. Τότε, με οδηγό την χριστιανική αγάπη προς τον
πλησίον και το αγαπάτε και τους εχθρούς υμών, επικύρωσαν την συμφιλίωση των δύο
παραδοσιακά εχθρικών χωρών στον περίφημο καθεδρικό ναό της Ρεμς στην Γαλλία,
όπου και προσευχήθηκαν από κοινού.
Οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης διακήρυσσαν ότι το όραμά
τους για την Ενωμένη Ευρώπη στηρίζεται στις αξίες της χριστιανικής πίστης (την
συμφιλίωση, την ειρηνική συνύπαρξη, την αγάπη προς τον πλησίον, την
αλληλεγγύη). Τότε, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και
φυσικά οι κομμουνιστές αλλά και οι ακροδεξιοί, απέρριπταν αυτό το όραμα. Οι
κομμουνιστές και οι ακροδεξιοί το απορρίπτουν και σήμερα.
Θα
προσθέσω και κάτι πολύ σημαντικό,
που έχει επιμελώς αγνοηθεί από την μνήμη της ιστορίας, και νομίζω ότι δεν
αναφέρεται πιά σε κανένα επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπάρχει,
γενικά, η εντύπωση, ότι ο γνωστός κύκλος
με τα αστέρια στην επίσημη σημαία της άλλοτε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκής Ένωσης,
αντιστοιχούσε προς τον αριθμό των κρατών μελών της, όπως συμβαίνει με την
αστερόεσσα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται
για πλάνη, αφού τα
αστέρια της Ευρωπαϊκής σημαίας είναι 12, ενώ η ΕΟΚ ξεκίνησε με έξι κράτη μέλη
και σήμερα αριθμεί 28. Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι που σχεδίασαν την σημαία
και που οριστικοποιήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1955, την εμπνεύσθηκαν από την
Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη, και συγκεκριμένα από την εξής φράση: «Και σημείον
μέγα ώφθη εν τω ουρανώ. Γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον και η σελήνη υποκάτω των
ποδών αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα, και εν
γαστρί έχουσα, και κράζει ωδίνουσα και βασανιζομένη τεκείν». Μία
σπάνια εικόνα της Παναγίας με φωτοστέφανο από 12 αστέρια υπάρχει στον ναό της
Αγίας Ειρήνης στην Αθήνα (οδός Αιόλου).
Ο
καθηγητής της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ Π. Τζαμαλίκος, που
ερεύνησε επιμελώς το θέμα, μας υπενθυμίζει: «Η λογική και ο συμβολισμός της ευρωπαϊκής σημαίας δεν είναι άλλος από
εκείνη των πιστών Χριστιανών που οραματίστηκαν την Ένωση και υπογραμμίζει τον
θρησκευτικό χαρακτήρα και το κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο των κρατών που
συνέστησαν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα». Ο τότε Ιρλανδός πρόεδρος των
υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης Λίαμ Κόσγκρέϊβ, υψώνοντας την
σημαία αυτήν στο Στρασβούργο στις 13-12-1955, είπε: «Το 12 είναι το σύμβολο της πληρότητας και της απλότητας, έτσι όπως
πρέπει να είναι η ενότητα των λαών μας. Να κυματίζει επί μακρόν, ελεύθερα και
ειρηνικά, με την ευλογία του Θεού». Και όπως σχολιάζει ο καθηγητής
Τζαμαλίκος: «Ήταν η εποχή που οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες
αναφέρονταν στον Θεό. Σε αντίθεση με το σήμερα, όπου στον Θεό αναφέρονται μόνον
οι Αγιατολλάχ, οι Ταλιμπάν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη ο Θεός είναι
απαγορευμένος από τον δημόσιο πολιτικό λόγο» ( Περιοδικό Πανεπιστημιούπολη,
2003).
………………………………………………………………………….
Ενώ οι κυριαρχούντες άθεοι
του Διαφωτισμού και οι πρώην κομμουνιστές, μαζί με πολλούς μαρξίζοντες
σοσιαλιστές, αρνούνται στην πολιτική διάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάθε
αναφορά στις χριστιανικές αξίες της, στις οποίες αυτή θεμελιώθηκε. Έτσι, εκτός
των άλλων, διευκολύνεται ο εξισλαμισμός της, προκειμένου να μην έχει τον
χαρακτήρα Χριστιανικής Λέσχης.
……………………………………………………...
Από
τα προαναφερθέντα, πολλοί αναγνώστες θα διερωτώνται: μα ποιά είναι επιτέλους τα όρια της Ευρώπης και με ποιά κριτήρια
θεωρείται μία χώρα ευρωπαϊκή. Το ερώτημα απασχολεί κάθε σοβαρό μελετητή
του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, αλλά ελάχιστα την πολιτική ηγεσία των 27 χωρών. Κι
αυτό, γιατί μεταξύ άλλων, έστω και αν δεν γίνεται επισήμως εμφανές, οι τύχες
των Ευρωπαίων εξακολουθούν να τελούν υπό την διακριτική κηδεμονία των ΗΠΑ και
τον αντιευρωπαϊκό αρνητικό σκεπτικισμό της Βρεταννίας, με την έμμεση υπονόμευση
της Ευρωπαϊκής Ένωσης από μέρους της με κάθε τρόπο.
………………………………………………………………….
Είναι σαφέστερο τώρα, ότι θα πρέπει
επιτέλους να απαντηθεί το ερώτημα: ποιά είναι η Ευρώπη και ποιά τα όριά της,
καθώς φαίνεται μετέωρη, χωρίς κοινή οικονομική πολιτική, κοινή εξωτερική
πολιτική και αμυντική πολιτική, δηλαδή ανολοκλήρωτη. Αντίθετα, έχει
απομακρυνθεί η προσδοκία για την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης,
κατά το αμερικανικό πρότυπο.
Όσο
κι αν φαίνεται περίεργο, όχι μόνον δεν υπάρχει σαφής ορισμός της Ευρώπης, αλλά
αποφεύγεται όπως από τον διάβολο το λιβάνι ακόμα και κάθε συζήτηση για το ποιά
είναι η Ευρώπη και ποιά είναι τα όριά της.
Εξ
όσων γνωρίζω, σε καμμία
συνθήκη, σε κανένα επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν προσδιορίζεται
ποιά είναι η Ευρώπη……………………………………….. Ίσως στο υποσυνείδητό τους
λειτουργεί η υπόμνηση ότι, στην πραγματικότητα, η ένωση της Δυτικής Ευρώπης
προέκυψε από το Σχέδιο Μάρσαλ και παγιώθηκε από την δημιουργία του Ατλαντικού
Συμφώνου, δηλαδή του ΝΑΤΟ. Πράγμα που σημαίνει ότι τα οράματα των Ευρωπαϊστών υλοποιήθηκαν υπό την
πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες, όπως είναι ήδη γνωστό, φαίνεται να
εξακολουθούν και σήμερα να έχουν πιεστική άποψη και για το ποιές χώρες μπορούν
ή επιβάλλεται να ανήκουν στην Ε. Ε. Πρόσφατη επιβεβαίωση η ασκηθείσα
πίεση να προωθηθεί η σύνδεση της Ουκρανίας με την Ε.Ε., με αποτέλεσμα να χάσει
την χερσόνησο της Κριμαίας, που επανενώθηκε με την Ρωσσία, με κίνδυνο περαιτέρω
διχόμησής της.
…………………………
Όμως, ο γεωγραφικός
προσδιορισμός της Ευρώπης, αυτονόητος πριν λίγα χρόνια, σήμερα απορρίπτεται από
τους επίσημους εκφραστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τους περισσότερους
δεδηλωμένους υπέρμαχους της Ενωμένης Ευρώπης. Αντίθετα, η έννοια της
Ευρώπης τείνει βαθμιαία να ταυτισθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση. ……………………………Γίνεται
επίσης δεκτό ότι γεωγραφικά μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Τουρκία, θεωρήθηκαν
ευπρόσδεκτες ως μέλη της Ε.Ε. Ακριβώς γι’ αυτό απορρίπτονται ως στοιχείο της
ευρωπαϊκής ταυτότητας και τα γεωγραφικά όρια και τα κοινά πολιτιστικά
χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό προβάλλεται μεν η πολυπολιτισμικότητα ως αποδοχή και
προστασία της διαφορετικότητας, αλλά και ως απόρριψη της κυρίαρχης ευρωπαϊκής
ταυτότητας. Απορρίπτεται ακόμα και η Ιστορία.
Αλλά,
αν αρκούν τα προαναφερθέντα, τότε η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης τείνει
να μην έχει όρια. Αφού έτσι μπορεί ή και οφείλει να περιλάβει στους κόλπους της
και κάθε άλλη εκτός αυτής χώρα, που υιοθετεί ή δηλώνει ότι υιοθετεί, σέβεται
και εφαρμόζει ή δέχεται να εφαρμόσει στην πράξη αυτό το κοινωνικοοικονομικό και
πολιτικό μοντέλο. Άρα είναι μία έννοια ρευστή, που για λόγους ιστορικούς
ξεκίνησε με πυρήνα έξι χώρες της Δυτικής Ευρωπαϊκής Ηπείρου, αλλά έκτοτε
συνεχώς διευρύνεται, χωρίς να μπορεί κανείς να αρνηθεί την ένταξη σ΄αυτήν
και απροσδιορίστου αριθμού χωρών.
Η
ιστορία θέλει την Ευρώπη να έχει αφετηρία την ελληνική μυθολογία και βάση τις
πολιτικές και πολιτιστικές αξίες που πήγασαν από την αρχαία Ελλάδα και την
αρχαία Ρώμη. Αυτά τα δύο συστήματα αξιών και κανόνων εμπλουτίσθηκαν και
συνδιαμορφώθηκαν υπό την καταλυτική επήρεια της Χριστιανικής θρησκείας, που
κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή κυρίως ήπειρο και στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με
ενοποιητικό κρίκο την Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε ότι ο Απόστολος Παύλος,
διδάσκοντας τον χριστιανισμό στο μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου,
επονομάστηκε Απόστολος των Εθνών. Άλλωστε και ο διαφωτισμός, με καθυστέρηση
αιώνων, βασίσθηκε στις θεμελιώδες αρχές και αξίες του Χριστιανισμού, όπως
διακηρύχθηκαν από τον Απόστολο Παύλο, έστω και αν πολύ βολικά το λησμονούν αυτό
οι ‘’προοδευτικοί’’ (εντός εισαγωγικών) πολέμιοι της καθοριστικής
χριστιανικής συμβολής στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Άλλωστε, ακόμα και ο άθεος
Βολταίρος αναγνώριζε τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης. Ενώ ο μέγας
σοσιαλιστής ιστορικός Μπρωντέλ υπογραμμίζει ότι «ο Ευρωπαίος, ακόμη κι αν
είναι άθεος, παραμένει δέσμιος μιας ηθικής και μιας αντίληψης που έχουν βαθειές
ρίζες στην Χριστιανική παράδοση».
Από
τον φόβο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος βαρύνεται και με πλήθος
εγκλημάτων (που όμως και αυτά συνθέτουν την ιστορία της Ευρώπης και σφράγισαν
τον πολιτισμό της), καταλήγουμε στον αθεϊστικό φονταμενταλισμό. Γιατί
Ευρώπη χωρίς πολιτιστική ταυτότητα δεν νοείται, το δε πολυπολιτισμικό υποκατάστατο,
εν ονόματι του οποίου απορρίπτεται η χριστιανική πηγή του Ευρωπαϊκού και κατά
προέκταση του Δυτικού πολιτισμού, είναι παραίτηση από την έννοια της Ευρώπης.
Συνεπώς,
είναι επείγουσα ανάγκη να προσδιορισθούν, επιτέλους, τα όρια της Ευρώπης, με
βάση τα προαναφερθέντα και κυρίως το όραμα και τους στόχους των ιδρυτών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως
τονίσθηκε προ ετών σε μια σχετική ημερίδα στις Βρυξέλλες, η Ευρώπη δεν
μπορεί να στρέφεται κατά της ταυτότητάς της. Δεν μπορεί να στρέφεται κατά του
εαυτού της. ………………….
Είναι
γνωστή η ένσταση. Η Ευρώπη δεν είναι μία χριστιανική λέσχη. Ασφαλώς δεν είναι
κλειστή λέσχη μόνον για Χριστιανούς. Άλλωστε, πρώτος ο Χριστός διακήρυξε τον
διαχωρισμό κράτους και θρησκείας με το περίφημο «Απόδοτε τα του Καίσαρος τω
Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Όμως δεν μπορεί να απεκδυθεί την πολιτιστική
της ταυτότητα, που ταυτίζεται εν πολλοίς με τον Χριστιανισμό. Σε αυτήν
καταφεύγουν από κάθε άλλη περιοχή διωκόμενοι ή πενόμενοι μετανάστες με άλλη
θρησκευτική πίστη και πολιτιστική ταυτότητα, και γίνονται δεκτοί ως ευρωπαίοι
συμπολίτες, με την προϋπόθεση ότι σέβονται τις αξίες, τους νόμους και την
ισότητα όλων, κάτι που δεν είναι αυτονόητο για πολλούς αλλόθρησκους. Η ουσιαστική παραίτηση από το
θρησκευτικό τμήμα της πολιτιστικής ταυτότητας της Ευρώπης διευκολύνει αθέλητα
και από κάποιους ηθελημένα στον βαθμιαία εξισλαμισμό της, καθώς ασυγκράτητα την
κατακλύζουν τα μεταναστευτικά ρεύματα από μουσουλμανικές κυρίως χώρες, όπου η
θρησκευτική πίστη είναι ζώσα και καθορίζει ακόμα και την καθημερινή συμπεριφορά
των ανθρώπων και που απαιτεί τον εξισλαμισμό των απίστων ή την εξόντωσή
τους (όπως το επιδιώκουν ακραίοι ισλαμιστές της Αλ Κάϊντα, κ.α.).
* * *
………………………………...
Ελπίδα όλων όσοι πιστεύουμε στην ανάγκη της Ενωμένης Ευρώπης είναι να μην
καταλήξει σ΄ έναν γραφικό πολυεθνικό θεσμό, όπως π.χ. ο ΟΗΕ, ο οποίος δεν
μπορεί να κάνει τίποτα αν διαφωνεί έστω και μία χώρα από τα πέντε μόνιμα μέλη
του Συμβουλίου Ασφαλείας, τον πιό αντιδημοκρατικό θεσμό στο παγκόσμιο σύστημα.
………………….
Η πρόσφατη πρωτοφανής
οικονομική κρίση και το αβέβαιο μέλλον της παγκόσμιας και ιδιαίτερα της
Ευρωπαϊκής οικονομίας, καθώς και το ασυγκράτητο και ανεξέλεγκτο κύμα των
λαθρομεταναστών, που μαζί με την διεκδίκηση του δικαιώματος της επιβίωσης και
ενός καλύτερου αύριο μεταφέρουν και την φιλοδοξία να επιβάλουν βαθμιαία και την
κυριαρχία της ισλαμικής θρησκείας στην θρησκευτικά αδιάφορη Ευρώπη, δεν
επιτρέπουν μεγάλο περιθώριο αισιοδοξίας. Οι κατά καιρούς
μαζικές αντιδράσεις στην Αθήνα από εύθικτους μουσουλμάνους, που έχουν καταφύγει
στην Ελλάδα, προοιωνίζονται απρόβλεπτης εκτάσεως δεινά, αν δεν αντιμετωπισθεί
αμέσως ριζικά και αυστηρά η λαθρομετανάστευση, με ανάσχεση εισόδου και με άμεση
απέλαση κάθε παρεκτρεπόμενου. Βεβαίως είναι απαράδεκτο να μην διευκολύνεται
η ανέγερση ενός μεγάλου τεμένους για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι, όπως και
οι χριστιανοί σε μουσουλμανικές χώρες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα θρησκευτικό τους πιστεύω μπορεί να γίνει ανεκτό
να εκδηλώνεται με το μίσος κατά των άπιστων (Χριστιανών και Εβραίων) και με την
εφαρμογή σε πράξη της εντολής του Προφήτη Μωάμεθ να επιβληθεί ακόμα και δια του
ξίφους το Κοράνι και η Σαρία και στην Ευρώπη.
……………………………………..
Πάντως,
κανείς πια δεν μπορεί να αγνοεί είτε να εθελοτυφλεί ότι τα διαρκώς
διογκούμενα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη, που σε εποχές ευημερίας
ήταν ευπρόσδεκτα για να καλύπτουν την ευρωπαϊκή υπογεννητικότητα με νεανικό
εργατικό δυναμικό, προκαλούν τάσεις σχεδόν βίαιης μεταστροφής των Ευρωπαίων
προς τον ευρωσκεπτικισμό, την αναγέννηση του κακώς νοούμενου εθνικισμού και
στην αναβίωση των ρατσιστικών απωθημένων τους.
………………………………………………………
ΣΧΟΛΙΟ ΚΒΚ : Δείτε και σχετικό βίντεο ΕΔΩ
