Όπως ακριβώς είχα γράψει στο χθεσινό
άρθρο, το Κολλέγιο των Επιτρόπων έδωσε το πρώτο τελεσίγραφο για τη
Σένγκεν. Και σε περίπου είκοσι μέρες, στη Σύνοδο Κορυφής θα ακολουθήσει η
νέα κατσάδα στον ξεκαρδισμένο Πρωθυπουργό μας. Και όλα αυτά συμβαίνουν,
αφού πρώτα πέρασε ένας χρόνος εθνικών εξευτελισμών και ταπεινώσεων.
Αλλά και πιο πριν, από το 2009, όλα τα χρόνια της κρίσης, η ελληνική
κοινωνία βρέθηκε πολλές φορές, στο στόχαστρο πολλών «καλοθελητών».
Δεν νομίζετε ότι η κατάσταση ξεφεύγει
τελείως από το κανονικό; Ότι σπάει η νόρμα της στοιχειώδους βαρύτητας
στη διεθνή επικοινωνία; Αδιαφορώ τελείως αν αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα
για ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων. Αδιαφορώ επίσης, αν οι απανταχού
«Καμένοι» θεωρούν ότι είμαστε μονίμως ο στόχος μιας «σιωνιστικής»
συνομωσίας. Επίσης, δεν μου καίγεται καρφί αν η θυματοποίηση εξυπηρετεί
την Αριστερά, ώστε να θρέψει ακόμα πιο πολύ την κουλτούρα της με
καταναλώσιμες ήττες.
Δεν είναι βέβαια η μοναδική περίοδος
στην «περίεργη» Ιστορία μας που συμβαίνουν αυτά. Πολλές φορές οι
σύμμαχοι ή οι «ξένοι» μας αντιμετώπισαν ως «μοναδικότητες» στην
διπλωματία και στις διεθνείς σχέσεις. Και καλά πριν την ένταξη μας στην
ΕΟΚ αλλά και τώρα; Θα περίμενε κανείς ότι, μετά από τριάντα έξι χρόνια,
θα έχουμε κατανοήσει την ευθύνη της γεωστρατηγική μας θέσης, την
αναγκαιότητα της συλλογικής ανάπτυξης, της πολιτισμικής μας υπεροχής
έναντι των άλλων, των ασύγκριτων πλεονεκτημάτων μας στην οικονομία, στην
αγροτική παραγωγή και στην παιδεία.
Κι όμως, όχι μόνο είμαστε τελευταίοι σε
όλους τους ποιοτικούς δείκτες μεταξύ των εταίρων, όχι μόνο παρανομούμε
οπουδήποτε μας δίνεται η ευκαιρία αλλά σερνόμαστε μονίμως, σαν επαίτες
και κακόμοιροι πίσω από τις νουθεσίες των άλλων. Και προτιμάμε πάντα
τον ρόλο του θρασύδειλου «κατσικοκλέφτη» αντί να διεκδικούμε την ηγετική
θέση του υπεύθυνου «Ευρωπαίου» σε ολόκληρη την νοτιοανατολική
Μεσόγειο.
Από πού έχουμε διαμορφώσει αυτή την
ψυχολογία του «Ελληνάκου» που σέρνεται πίσω από τις καταστάσεις δεν
ξέρω. Είναι που κουβαλάμε τις «αρρώστιες» του Οθωμανού, είναι που
εκλέγουμε κάτι κακόμοιρα ανθρωπάκια να μας διοικήσουν η μήπως είναι η
μόνιμη ενοχική διάθεση του μικροαπατεώνα που αρπάζει ό τι του δώσουν
και προσποιείται τον «ανήμπορο» αδικημένο;
Πραγματικά, δεν έχει καμία σημασία αν οι
εταίροι μας έχουν δίκιο ή άδικο με το προσφυγικό, την προκειμένη
στιγμή. Η θάλασσα είναι δική μας και οφείλουμε να τις βάλουμε σύνορα. Κι
αν δεν μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθειά τους. Αλλά δεν κάνουμε ούτε το
ένα ούτε το άλλο. Έχουμε τα πιο ακριβά εξοπλιστικά προγράμματα στην ΕΕ
και δείχνουμε σε όλο τον πλανήτη ότι το κάνουμε μόνο για να παίρνουν τις
μίζες οι πολιτικοί μας! Αρκούσε μια διακριτική επίδειξη στο Αιγαίο για
να κάνουμε σαφές σε όλους ότι δεν παίζουμε με τα σύνορά μας. Μύτη δεν θα
άνοιγε. Το μόνο που θα γινόταν θα ήταν η αφύπνιση Τούρκων, Ευρωπαίων
και Αμερικανών ότι δεν σκοπεύουμε να ανεχτούμε ούτε μία ξένη βάρκα στα
χωρικά μας ύδατα.
Αλλά πού καιρός για ευθύνη και
αποφασιστικότητα. Πού διάθεση για αποτροπή και σοβαρότητα, όταν μέχρι
χθες διαδηλώναμε να ανοίξουν τα σύνορα να μπουν όλοι μέσα. Χωρίς να
γίνεται καν αντιληπτό από κανέναν πού θα καταλήξουν όλα αυτά τα κύματα
των προσφύγων. Γιατί ζώντας μέσα στον νοσηρό εθνολαϊκιστικό αυτισμό μας
δεν συνειδητοποιούσαμε ότι είμαστε μέλη της ΕΕ και ότι οι άνθρωποι
μετακινούνται ελεύθερα παντού, στην Ευρώπη.
Σ΄αυτή τη χώρα, δεν ζουν μόνο
κουτοπόνηροι «καλπαζοεισπράκτορες» και «θύματα» κατά συνείδηση και
επάγγελμα. Υπάρχουν επιστήμονες, δημιουργικοί επαγγελματίες, φοιτητές,
εργαζόμενοι, νέοι άνθρωποι που δεν ανέχονται πια τον εξευτελισμό. Και
κάποια στιγμή, τα πράγματα, θα φτάσουν πραγματικά στο απροχώρητο. Δεν
είναι μόνο θέμα ΣΥΡΙΖΑ ο μεταπολιτευτικός «ραγιαδισμός». Είναι
πολιτισμικό «κουσούρι» που καταπίνει γενιές και σαπίζει συνειδήσεις.
Κάποτε, δεν πρέπει να διεκδικήσουμε μια πραγματική αξιοπρέπεια στην
ευθύνη και στο διεθνές κύρος της κοινωνίας μας στον κόσμο; Πόσες
«σφαλιάρες» αντέχουμε ακόμα από «φίλους» και «εχθρούς»;
