Δεν βαρεθήκαμε να τρώμε σφαλιάρες; (Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα)

Ανδρέας Ζαμπούκας

Όπως ακριβώς είχα γράψει στο χθεσινό άρθρο, το Κολλέγιο των Επιτρόπων έδωσε το πρώτο τελεσίγραφο για τη Σένγκεν. Και σε περίπου είκοσι μέρες, στη Σύνοδο Κορυφής θα ακολουθήσει η νέα κατσάδα στον ξεκαρδισμένο Πρωθυπουργό μας. Και όλα αυτά συμβαίνουν, αφού πρώτα πέρασε ένας χρόνος εθνικών εξευτελισμών και ταπεινώσεων. Αλλά και πιο πριν, από το 2009, όλα τα χρόνια της κρίσης, η ελληνική κοινωνία  βρέθηκε πολλές φορές, στο στόχαστρο πολλών «καλοθελητών».

Δεν νομίζετε ότι η κατάσταση ξεφεύγει τελείως από το κανονικό; Ότι σπάει  η νόρμα της στοιχειώδους βαρύτητας στη διεθνή επικοινωνία; Αδιαφορώ τελείως αν αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων. Αδιαφορώ επίσης, αν οι απανταχού «Καμένοι» θεωρούν ότι είμαστε μονίμως ο στόχος  μιας «σιωνιστικής» συνομωσίας. Επίσης, δεν μου καίγεται καρφί αν η θυματοποίηση εξυπηρετεί την Αριστερά, ώστε να θρέψει ακόμα πιο πολύ την κουλτούρα της με καταναλώσιμες ήττες.

Δεν είναι βέβαια η μοναδική περίοδος στην «περίεργη» Ιστορία μας που συμβαίνουν αυτά. Πολλές φορές οι σύμμαχοι ή οι «ξένοι» μας αντιμετώπισαν ως «μοναδικότητες» στην διπλωματία και στις διεθνείς σχέσεις. Και καλά πριν την ένταξη μας στην ΕΟΚ αλλά και τώρα; Θα περίμενε κανείς ότι, μετά από τριάντα έξι  χρόνια, θα έχουμε κατανοήσει την ευθύνη της γεωστρατηγική μας θέσης, την αναγκαιότητα της συλλογικής ανάπτυξης, της πολιτισμικής μας υπεροχής έναντι των άλλων, των ασύγκριτων πλεονεκτημάτων μας στην οικονομία, στην αγροτική παραγωγή και στην παιδεία.

Κι όμως, όχι μόνο είμαστε  τελευταίοι σε όλους τους ποιοτικούς δείκτες μεταξύ των εταίρων, όχι μόνο παρανομούμε οπουδήποτε μας δίνεται η ευκαιρία αλλά σερνόμαστε μονίμως, σαν επαίτες και κακόμοιροι πίσω από τις νουθεσίες  των άλλων. Και προτιμάμε πάντα τον ρόλο του θρασύδειλου «κατσικοκλέφτη» αντί να διεκδικούμε την ηγετική θέση του υπεύθυνου  «Ευρωπαίου» σε ολόκληρη την  νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Από πού έχουμε διαμορφώσει αυτή την ψυχολογία του «Ελληνάκου» που σέρνεται  πίσω από τις καταστάσεις δεν ξέρω. Είναι που κουβαλάμε τις «αρρώστιες» του Οθωμανού, είναι που εκλέγουμε κάτι κακόμοιρα ανθρωπάκια να μας διοικήσουν η μήπως είναι η μόνιμη ενοχική διάθεση του μικροαπατεώνα που αρπάζει ό τι του δώσουν  και προσποιείται τον «ανήμπορο» αδικημένο;

Πραγματικά, δεν έχει καμία σημασία αν οι εταίροι μας έχουν δίκιο ή άδικο με το προσφυγικό, την προκειμένη στιγμή. Η θάλασσα είναι δική μας και οφείλουμε να τις βάλουμε σύνορα. Κι αν δεν μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθειά τους. Αλλά δεν κάνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε τα πιο ακριβά εξοπλιστικά προγράμματα στην ΕΕ και δείχνουμε σε όλο τον πλανήτη ότι το κάνουμε μόνο για να παίρνουν τις μίζες οι πολιτικοί μας! Αρκούσε μια διακριτική επίδειξη στο Αιγαίο για να κάνουμε σαφές σε όλους ότι δεν παίζουμε με τα σύνορά μας. Μύτη δεν θα άνοιγε. Το μόνο που θα γινόταν θα ήταν η αφύπνιση Τούρκων, Ευρωπαίων και Αμερικανών ότι δεν σκοπεύουμε να ανεχτούμε ούτε μία ξένη βάρκα στα χωρικά μας ύδατα.

Αλλά πού καιρός για ευθύνη και αποφασιστικότητα. Πού διάθεση για αποτροπή και σοβαρότητα, όταν μέχρι χθες διαδηλώναμε να ανοίξουν τα σύνορα να μπουν όλοι μέσα. Χωρίς να γίνεται καν αντιληπτό από κανέναν πού θα καταλήξουν όλα αυτά τα κύματα των προσφύγων. Γιατί ζώντας μέσα στον νοσηρό εθνολαϊκιστικό αυτισμό μας δεν συνειδητοποιούσαμε  ότι είμαστε μέλη της ΕΕ και ότι οι άνθρωποι μετακινούνται ελεύθερα παντού, στην Ευρώπη.

Σ΄αυτή τη χώρα, δεν ζουν μόνο κουτοπόνηροι «καλπαζοεισπράκτορες» και «θύματα» κατά συνείδηση και επάγγελμα. Υπάρχουν  επιστήμονες, δημιουργικοί επαγγελματίες, φοιτητές, εργαζόμενοι, νέοι  άνθρωποι που δεν ανέχονται πια τον εξευτελισμό. Και κάποια στιγμή, τα πράγματα, θα φτάσουν πραγματικά στο απροχώρητο. Δεν είναι μόνο θέμα ΣΥΡΙΖΑ ο μεταπολιτευτικός  «ραγιαδισμός». Είναι πολιτισμικό «κουσούρι» που καταπίνει γενιές και σαπίζει συνειδήσεις. Κάποτε, δεν πρέπει να διεκδικήσουμε μια πραγματική αξιοπρέπεια στην ευθύνη και στο διεθνές κύρος της κοινωνίας μας στον κόσμο; Πόσες «σφαλιάρες» αντέχουμε ακόμα από «φίλους» και «εχθρούς»;

ΠΗΓΗ 

Ραγδαία αλλαγή σκηνικού στα νερά του Ανατολικού Αιγαίου (Της Κύρας Αδάμ)

Με το που ξημέρωσε το νέο έτος, σημειώνεται ραγδαία αλλαγή σκηνικού και πολιτικής από την Αθήνα και την Άγκυρα στα ταραγμένα νερά του Ανατολικού Αιγαίου, που οδηγούν σε τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδας.
Η Τουρκία επιχειρεί για μια ακόμα φορά εμπράκτως να κατοχυρώσει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της κυριαρχίας της Ελλάδας- αυτήν τη φορά στην περιοχή Έρευνας και Διάσωσης μέσα στο FIR Αθηνών- εφαρμόζοντας πρακτική νομιμοποίησης τις παρανομίας της, με συνήγορο, τώρα, την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η έκδοση διεθνών αγγελιών (ΝΟΤΑΜ - Notice to Airmen - ειδοποίηση προς αεροναυτιλλομένους) εκατέρωθεν, σε πραγματικούς χρόνους και για πραγματικά περιστατικά, τείνει να πάρει την επικίνδυνη μορφή... ανταλλαγής εγγράφων, με την Ελλάδα να βγάζει διεθνείς ΝΟΤΑΜ για να τις… αποσύρει αμέσως μετά και με την Τουρκία να καραδοκεί και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο ελληνικές μόνιμες ασάφειες, αλλά και λανθασμένες πολιτικές που εκφράζονται μέσω των ΝΟΤΑΜ της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).
Συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας, απαράδεκτο το ευρωπαϊκό πλαίσιο για την Ελλάδα
Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο καινούργιο, απαράδεκτο και ετεροβαρές σε βάρος της Ελλάδας, ευρωπαϊκό πλαίσιο, με τον περιορισμό του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 6νμ, ως «εξωτερικά ευρωπαϊκά σύνορα» στη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας και την παράνομη εκχώρηση από την Ε.Ε. στην Τουρκία αρμοδιοτήτων να εκτελεί αυτόνομες επιχειρήσεις Έρευνας και Διάσωσης μέσα στο FIR Αθηνών, στο Σχέδιο Δράσης Ε.Ε. – Τουρκίας, τα οποία έχει δεχθεί αδιαμαρτύρητα η ελληνική κυβέρνηση, με την ΥΠΑ, τώρα, να επιχειρεί μέσω ΝΟΤΑΜ να εξισορροπήσει την κατάσταση.
Το νέο αυτό σκηνικό αποτυπώνεται ανάγλυφα την περίοδο 5-8 Ιανουαρίου, στην περιοχή της Ρόδου και φυσικά, τα περιστατικά αυτά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εκλαμβάνονται ως μεμονωμένα ή περιστασιακά.
Αναλυτικότερα:
Στις 5 Ιανουαρίου 2016, στις 04:39 π.μ., η ΥΠΑ εξέδωσε τη ΝΟΤΑΜ 0021 κατηγορίας Α, δηλαδή διεθνούς διανομής, για εκτέλεση Έρευνας και Διάσωσης, επειδή ένα πλοίο κινδύνευε. Η ΥΠΑ όρισε το κέντρο της περιοχής SAR με συντεταγμένες και με ακτίνα 5νμ. Η περιοχή αυτή βρίσκεται στην παραλία του χωριού Λαχανιά της Ρόδου, όπως φαίνεται στον χάρτη με μπλε χρώμα. Μολονότι αυτή η περιοχή SAR καλύπτει αποκλειστικώς ελληνική κυριαρχία, (έδαφος, χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο της Ρόδου), παρά ταύτα, την εξόχως σημαντική ελληνική κυριαρχία η ΥΠΑ δεν την αναφέρει στην αγγελία Α 0021/16.
Στη ΝΟΤΑΜ αυτή η ΥΠΑ ορίζει την περιοχή SAR και δηλώνει διεθνώς τα ακόλουθα: «..Λόγω μεγάλου ρίσκου για την εναέρια κυκλοφορία, ατομικές μονάδες απαιτείται να συντονίζονται με το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας – Διάσωσης ( ΕΚΣΕΔ) στον Πειραιά, εισερχόμενες στην περιοχή η οποία κείται εντός του FIR Αθηνών, που είναι το μόνο αρμόδιο για την περιοχή..».
(φωτ. Η πράσινη γραμμή από Καστελόριζο μέχρι Σάμο οριοθετεί τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα - Συνθήκη Παρισίων 1947. Ο κύκλος με μπλε χρώμα ειναι η περιοχή πραγματικής SAR, που η Άγκυρα θεωρεί δική της. Την περιοχή με κόκκινο η Άγκυρα θεωρεί στο σύνολο της τουρκική κυριαρχία)
Μετά από 90 λεπτά, η Τουρκία απάντησε ότι «...η περιοχή Έρευνας και Διάσωσης κείται στην περιοχή SAR της Τουρκίας, την οποία ο Διεθνής Οργανισμός Ναυσιπλοΐας (ΙΜΟ) την έχει συμπεριλάβει στο Διεθνές Εγχειρίδιο Ναυσιπλοΐας, η οποία ορίζεται από τον 25ο μεσημβρινό..». Δηλαδή διχοτομεί το Αιγαίο.
Σημειώνεται ότι για πρώτη φορά σε πραγματική (όχι άσκηση) Έρευνα και Διάσωση, η Άγκυρα με την συγκεκριμένη ΝΟΤΑΜ Α0039/5-1-2016 αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία εν προκειμένω στη Ρόδο, και τούτο διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι η ΥΠΑ δεν καταχώρησε στην ελληνική ΝΟΤΑΜ την αναφορά στην ελληνική κυριαρχία.
Έτσι, δεν είναι διόλου απίθανο να δούμε στο μέλλον την Άγκυρα να στέλνει στη Ρόδο τουρκικά F-16 δήθεν για βοήθεια σε SAR,να αλωνίζουν στην ελληνική κυριαρχία, χωρίς σχέδια πτήσης και χωρίς να συντονίζονται με το ΕΚΣΕΔ του Πειραιά και να ισχυρίζονται ότι η περιοχή SΑR στη Ρόδο κείται εντός της περιοχής Έρευνας και Διάσωσης της Άγκυρας...
Τρεις ημέρες αργότερα, στις 8 Ιανουαρίου, η ΥΠΑ εξέδωσε τη ΝΟΤΑΜ Α0045 για πραγματική Έρευνα και Διάσωση επίσης στην κυριαρχία της Ρόδου, λόγω πλοίου σε κίνδυνο.
Αυτήν τη ΝΟΤΑΜ, όμως, η ΥΠΑ… την απέσυρε, την εξαφάνισε την ίδια ακριβώς ημέρα 8.1.2016 και δεν την ακύρωσε με νέα ΝΟΤΑΜ -ίσως για να μην την πάρουν χαμπάρι οι Τούρκοι και απαντήσουν. Όμως η Άγκυρα απάντησε αμέσως με τη ΝΟΤΑΜ Α0101/16, σύμφωνα με την οποία η ελληνική ΝΟΤΑΜ Α0045/16 είναι άκυρη, διότι η περιοχή SAR ανήκει στην Άγκυρα.
Η ΥΠΑ αστραπιαία απάντησε στην Τουρκία με τη ΝΟΤΑΜ Α0046/16 με την οποία δηλώνει διεθνώς ότι «η τουρκική ΝΟΤΑΜ Α0101/16 είναι άκυρη» και ότι η μόνη αγγελία που είναι σε ισχύ για το FIR Αθηνών είναι η ελληνική ΝΟΤΑΜ Α0045/16. Αυτή η ΝΟΤΑΜ όμως είναι εξαφανισμένη, άρα ανύπαρκτη, διότι η ίδια η ΥΠΑ την είχε ήδη αποσύρει στα μουλωχτά...
Έτσι οι αεροναυτιλόμενοι χρησιμοποιούν τον ονειροκρίτη για να βρουν την περιοχή που γίνεται SAR για να μην μπουν στην ίδια περιοχή και σκουντουφλήσουν με άλλους που κάνουν SAR.
Η ανεπάρκεια της ελληνικής πλευράς υπονομεύει τα σύνορά της
Το θέμα αυτό είναι εξόχως σοβαρό και επικίνδυνο, διότι αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί με πλήρη ασφάλεια στις αρμοδιότητες που μας έχουν εκχωρήσει οι διεθνείς οργανισμοί για παροχή SAR στο FIR Αθηνών, με αποτέλεσμα να υπονομεύονται τα ελληνικά συμφέροντα.
Επιπροσθέτως, στις 8 Ιανουαρίου, η Τουρκία προχώρησε και σ' έναν άλλο νεωτερισμό, με τη ΝΟΤΑΜ Β0068/16, (σ.σ. οι ΝΟΤΑΜ Β αφορούν μόνον την επικράτεια και δεν είναι διεθνείς), με την οποία η Άγκυρα εκτελεί άσκηση σε περιοχή που φαίνεται με κόκκινη γραμμή στον χάρτη. Μολονότι μέρος της περιοχής βρίσκεται εντός του FIR Αθηνών και καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία, η Τουρκία με την αγγελία αυτή ισχυρίζεται ότι το σύνολο της περιοχής κείται στην τουρκική επικράτεια, καταπατώντας και τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα στην περιοχή, όπως αυτά έχουν καθοριστεί από τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 για τα Δωδεκάνησα.

Νταβός – Κυπριακό: Στην παγίδα του «σκοτεινού» Νορβηγού

Φωτ.: Ο κ. Eide (δεξιά) αποφεύγει να πει το βασικό: ποιος θα πληρώσει τα δισεκατομμύρια δολάρια που θα απαιτηθούν τόσο για τις αποζημιώσεις περιουσιών, όσο και για την αναβάθμιση των υποδομών στα Κατεχόμενα, τη συμβατότητα των υποδομών μεταξύ των δυο συνιστώντων κρατιδίων και τη σύγκλιση των οικονομιών τους. 

Στην παγίδα που έχει στήσει ο «σκοτεινός Νορβηγός», πρώην υπουργός εξωτερικών της χώρας του και τώρα ειδικός σύμβουλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, Espen Barth Eide, μπαίνει η Κύπρος, καθώς ο Νίκος Αναστασιάδης θεωρεί ότι μπορεί να αντέξει το πλαίσιο ασφυκτικών πιέσεων που ασκείται από κάθε πλευρά ώστε η παρούσα διαδικασία των συνομιλιών να καταλήξει σε συμφωνία η οποία θα εγκριθεί σε δημοψήφισμα.

Ο κ. Eide, ο οποίος τυγχάνει και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του World Economic Forum του Νταβός, γνωρίζοντας ότι στο ελβετικό θέρετρο θα είναι παρόντες όλοι σχεδόν οι εξωκυπριακοί πρωταγωνιστές του Κυπριακού, φρόντισε ώστε στον κατάλογο των προσκεκλημένων να βρεθεί όχι μόνο ο πρόεδρος της Κύπρου, αλλά και ο ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Mustafa Akıncı.

Αφού λοιπόν επεχείρησε με επίσημο τρόπο να προωθήσει την πάγια τουρκική επιδίωξη για επίλυση του Κυπριακού μέσω Πενταμερούς Διάσκεψης (των τριών εγγυητριών δυνάμεων Ελλάδας - Τουρκίας - Βρετανίας και των δυο κοινοτήτων) η οποία υποβαθμίζει τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας σε εκπρόσωπο κοινότητας, συναντώντας την κατηγορηματική αντίδραση της Αθήνας και της Λευκωσίας επέβαλε την Τριμερή συνάντηση των δυο κοινοτήτων με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Ban Ki-moon, που θα βρίσκεται και ο ίδιος στο Νταβός.

Μόλις χθες έγινε γνωστό ότι ως δια θαύματος κλείστηκαν συναντήσεις στο περιθώριο του Φόρουμ, του κ. Akıncı με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Joe Biden και τον υπουργό εξωτερικών John Kerry, ενώ στο Νταβός θα έχουν συνάντηση και ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, με τον Ahmet Davutoğlu, αλλά παρών θα είναι και ο Βρετανός πρωθυπουργός, David Cameron.

Η Τριμερής συνάντηση γίνεται σε ένα πολύ πιεστικό περιβάλλον, όπου ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, έχοντας τη στήριξη Αμερικανών και Ευρωπαίων (μόλις το Σάββατο και η Γερμανίδα Καγκελάριος, Angela Merkel, μίλησε για την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού) θα απαιτήσει συγκεκριμένο πλαίσιο και χρονοδιάγραμμα για την επίτευξη συμφωνίας. Το ίδιο κλίμα έχει καλλιεργηθεί σε όλες τις ξένες πρωτεύουσες με ευθύνη και του ίδιου του κ. Αναστασιάδη, που όλο αυτό το διάστημα αντί να προβάλλει τις όλο και πιο ακραίες απαιτήσεις που εγείρονται από τουρκικής πλευράς, παρασύρεται σε επικοινωνιακά παιγνίδια του κ. Eide που στέλνουν λανθασμένα μηνύματα διεθνώς.

Σύμφωνα με κυπριακές πηγές, ο κ. Αναστασιάδης δέχθηκε αυτήν τη συνάντηση μόνο και μόνο για να εξηγήσει στον Ban Ki-moon ότι υπάρχουν ακόμη σοβαρές δυσκολίες στις συνομιλίες και η εικόνα που μεταδίδει ο κ. Άϊντα δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Αλλά ευρισκόμενος στον «λάκκο των λεόντων» του Νταβός θα είναι μεγάλη επιτυχία για τον κ. Αναστασιαδη αν δεν φύγει φορτωμένος με χρονοδιάγραμμα και με νέες υποχωρείς από το ελβετικό θέρετρο.

Και ο Τάσος Παπαδόπουλος το 2004 πήγε στην Νέα Υόρκη θεωρώντας ότι θα μπορούσε να αντέξει τις πιέσεις του διεθνούς παράγοντα, και επέστρεψε τελικά με μια συμφωνία για εντατικές διαπραγματεύσεις στο Μπουργκενστοκ, συμφωνία και δημοψηφίσματα.

Τότε ο Τάσος Παπαδόπουλος είχε στο μυαλό του την εναλλακτική της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν στο δημοψήφισμα. Αλλά αυτά γίνονται μόνο μια φορά…

Η διαπραγμάτευση για το κυπριακό πάντως καθημερινά αντιμετωπίζει όλο και νέα προβλήματα. Μετά την απουσία οποιασδήποτε προόδου στο θέμα των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων για τις Εγγυήσεις , το ζήτημα παραπέμπεται για το τέλος της διαδικασίας, όπως επίσης και το εδαφικό, ενώ για τις περιουσίες ακόμη παραμένει χάσμα μεταξύ των δυο πλευρών που δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποιος θα έχει την πρώτη επιλογή, ο νόμιμος ιδιόκτητης η ο νυν (καταπατητής).

Είναι εντελώς προβληματικό ότι έχει υπάρξει θεωρητικά σύγκλιση σε θέματα για τα οποία ενδιαφέρονται οι Τουρκοκύπριοι, ενώ, αντιθέτως, σε κρίσιμα κεφάλαια που μόνο αυτά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πλειοψηφία υπερψήφισης της λύσης από τους Ελληνοκύπριους, παραμένουν οι εκκρεμότητες και η συζήτηση παραπέμπεται σε... επόμενο στάδιο.

Ένα από τα μεγάλα κενά στο πακέτο της διαπραγμάτευσης είναι το ποιος θα καλύψει το κόστος της λύσης,για το οποίο επίσης δεν υπάρχει σαφής εικόνα, με τον Mustafa Akıncı να το ανεβάζει στο εξωφρενικό ποσό των 25 δισ. Δολαρίων, με την λογική ότι θα πρέπει να χρυσοπληρωθούν οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι που θα υποχρεωθούν να επιστρέψουν τις καταπατημένες ελληνοκυπριακές περιουσίες.

Ο «σκοτεινός» Νορβηγός σε συνέντευξη του στο ΚΥΠΕ την Παρασκευή αντιλαμβανόμενος ότι το θέμα του κόστους της λύσης μπορεί να αποβεί καθοριστικό, δηλώνει ότι ο στόχος είναι να μην επωμιστούν οι Κύπριοι αυτό το κόστος που θα ισοδυναμεί με νέο Μνημόνιο, δηλώνοντας συγχρόνως ότι ούτε ο ίδιος δεν έχει αυτήν τη στιγμή εικόνα για το κόστος της λύσης. Ο κ. Eide όμως αποφεύγει να πει το βασικό: ποιος θα πληρώσει τα δισεκατομμύρια δολάρια που θα απαιτηθούν τόσο για τις αποζημιώσεις περιουσιών, όσο και για την αναβάθμιση των υποδομών στα Κατεχόμενα, τη συμβατότητα των υποδομών μεταξύ των δυο συνιστώντων κρατιδίων και τη σύγκλιση των οικονομιών τους.

Γιατί είναι προφανές ότι στην παρούσα συγκυρία ούτε οι ΗΠΑ, ούτε πολύ περισσότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε θέση να συνεισφέρουν πέραν ορισμένων συμβολικών ποσών.

Σοβαρό προβληματισμό όμως και εντονότατες αντιδράσεις έχει προικίσει στην Κύπρο η συνέντευξη του υπουργού εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη στους Financial Times, καθώς εμφανίζεται η Λευκωσία να αποδέχεται την πιο ακραία απαίτηση της τουρκοκυπριακής πλευράς για εγγυημένη πλειοψηφία πληθυσμού και περιουσιών στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. Η θέση αυτή που ουσιαστικά ακυρώνει τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού κεκτημένου και τις αρχές για ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση, αποβλέπει στην εμπέδωση της διζωνικότητας και την αποφυγή όσμωσης των δυο κοινοτήτων, όπως θα ήταν φυσιολογικό να συμβαίνει σε μια ομοσπονδία.

Συγχρόνως όμως θέτει και σοβαρότατους περιορισμούς στο εύρος των περιουσιακών ρυθμίσεων, καθώς με δεδομένο ότι η τουρκική πλευρά απορρίπτει επιστροφές εδαφών μεγάλης κλίμακας, σημαίνει ότι δεν θα επιστραφούν και περιουσίες ώστε να μην ανατραπεί η εγγυημένη πλειοψηφία περιουσιών.

Ο Ιωάννης Κασουλίδης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «δεν έχουμε πρόθεση, ως ελληνοκυπριακή πλευρά, να μεταμορφώσουμε το βόρειο τμήμα του νησιού μέσω πληθυσμού ή ιδιοκτησίας περιουσιών», δήλωση που ερμηνεύθηκε ως πλήρης αποδοχή της τουρκοκυπριακής απαίτησης και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή της διαδικασίας των συνομιλιών. Τη δήλωση αυτή ο κ. Κασουλίδης ουδέποτε την ανασκεύασε, υποχρεώνοντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Νίκο Χριστοδουλίδη, μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν να δηλώσει ότι «δεν τίθεται θέμα εγγυημένων πλειοψηφιών, είτε στο θέμα των περιουσιών είτε στο θέμα του πληθυσμού». Ο κ. Χριστοδουλίδης θέλοντας να δικαιολογήσει τα λεγόμενα του υπουργού εξωτερικών είπε ότι η δήλωση του αφορούσε το δεδομένο ότι η πλειοψηφία των εδαφών με ελληνοκυπριακές περιουσίες θα επιστραφεί, οπότε δεν θα άρχει ενδεχόμενο για πλειοψηφία ελληνοκυπριακών περιουσιών στο τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο.

Βεβαίως κάθε άλλο παρά πειστικές είναι αυτές οι εξηγήσεις, καθώς όχι μόνο δεν έχει συζητηθεί ακόμη το εδαφικό, αλλά παραπέμπεται στο τέλος της διαδικασίας. Και φυσικά δεν καλύπτει το δικαίωμα ενός Ελληνοκυπρίου να αγοράσει περιουσία στο μελλοντικό συνιστών τουρκοκυπριακό κρατίδιο.

Μένει πλέον να αποδειχθεί ότι ο Ιανουάριος και το Νταβός δεν θα είναι για μια ακόμη φορά «στοιχειωμένα» για το Κυπριακό…

ΠΗΓΗ

"ΚΟΚΤΑΙΗΛ" ΕΥΠΕΠΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΠΕΡΙ ΡΩΣΙΑΣ

Πράβδα: Σενάρια πραγματικού πολέμου Ρωσίας-Τουρκίας

Η ρωσική εφημερίδα καταγράφει τις απόψεις στρατιωτικών αναλυτών

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11/01/2016 13:38

Το ενδεχόμενο ενός πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας είναι πάντοτε θέμα συζήτησης θεωρητικών της συνωμοσίας, της γεωπολιτικής ανάλυσης και φυσικά, της καναπεδο-φλυαριας. Πήρε όμως πιο συγκεκριμένες διαστάσεις  ύστερα από τη δήλωση του τούρκου προέδρου Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι «δεν θα ανεχθεί» ρωσική επίθεση σε τουρκικές αεροπορικές δυνάμεις. 

Ας δούμε λοιπόν τι είδους πόλεμος μπορεί να γινει--της Ρωσίας με την Τουρκία, χώρας-μελους του ΝΑΤΟ. Πως θα εξελιχθεί ένας τέτοιος πόλεμος; Η «Πράβδα» συζήτησε το θέμα με σοβαρούς στρατιωτικούς αναλυτές και κατέγραψε τις απόψεις τους.

Ο Μιχαήλ Αλεξαντροφ, προϊστάμενος του Κέντρου Στρατιωτικών και Πολιτικών Μελετών, πιστεύει ότι σε περίπτωση πολέμου η Ρωσία πρέπει να κάνει ευθύς αμέσως χρήση πυρηνικών όπλων επειδή διακυβεύεται η ύπαρξη της χώρας. «Θα ήταν λάθος της Ρωσίας να μη χρησιμοποιήσει πυρηνικά οπλα. Η Δύση και η Τουρκία θα επιχειρήσουν να μας ωθήσουν σε πόλεμο φθοράς, όπως στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1853-1856. Δηλαδή σε βραδεία κλιμάκωση των επιχειρήσεων, με εξεγέρσεις στην περιοχή του Καυκάσου, ενώ  και η ρωσική μονάδα στη Συρία θα εξοντωθεί. Η Δύση θα βοηθήσει την Τουρκία--θα εγκατασταθούν στο έδαφος της στρατιωτικές δυνάμεις και αεροπορία υψηλής τεχνολογίας. Θα εφαρμόσουν την τακτική του πολέμου βραδείας τριβής.

Κατά την άποψη μου, αν πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία αυτός θα είναι πόλεμος αποφασιστικής σημασίας, ταχύς και σύντομος. Η  Ρωσία θα πρέπει να καταφέρει πυρηνικά πλήγματα σε στόχους στρατιωτικούς και στην υποδομή της Τουρκίας από την πρώτη στιγμη--όχι, φυσικά, σε πόλεις όπου ζουν άνθρωποι, αλλά στα στρατηγεία, στα μεγάλα κέντρα επικοινωνίας, στις αποθήκες όπλων, στα αεροδρόμια και στα λιμάνια. Από τις πρώτες ώρες του πολέμου η Ρωσία πρέπει να καταστρέψει όλη την στρατιωτική υποδομή της χώρας. Και δεν χρειάζονται βαλιστικοί πύραυλοι για αυτά τα πλήγματα. Αρκούν οι πύραυλοι Iskander-M με πυρηνικές κεφαλές. Μόλις η στρατιωτική υποδομή καταστραφεί θα κινηθούν ρωσικές δυνάμεις και θα καταλάβουν την περιοχή των Στενών».

Και η Δύση; Η Δύση δεν θα έχει χρόνο να αντιδράσει. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα φοβηθούν τόσο πολύ που ούτε θα τολμήσουν να επεμβούν. Οι  Αμερικανοί θα πρέπει να επιλεξουν--είτε να αρχίσουν έναν στρατηγικό πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία είτε όχι.  Αποτελεσμα--η Ρωσία θα καταλάβει την περιοχή των Στενών. Όλη η άλλη χώρα θα μείνει στην Τουρκία, λέγει ο Μιχαήλ Αλεξαντρωφ.

Υπάρχει και μη πυρηνικό σενάριο και το παρουσιάζει ο Σεργκέι Ερμακωφ, υποδιευθυντής του Κέντρου  Ανάλυσης RΙSΙ της Ταυρίδας. Λέγει:

«Ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει πραγματική σύγκρουση. Η χρήση πυρηνικών όπλων γίνεται μόνο σε έσχατη αναγκη. Σε έναν "κανονικό" πόλεμο τα πάντα αποκτούν χαρακτήρα στρατιωτικού μεσου. Υπάρχουν πολλοί παίκτες εναντίον της Τουρκίας. Σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης οι Κούρδοι θα κάνουν την περιοχή κομμάτια καθώς ο πόλεμος είναι το στοιχείο τους».

«Από στρατιωτικής πλευράς η Τουρκία είναι ισχυρή αλλά όχι τόσο που να μπορεί να αντιμετωπίσει τη Ρωσία. Ο στόλος μας είναι σε θέση να καταφέρει πλήγματα από πολύ μακριά, και πέρα από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Νικητής σε έναν σύγχρονο πόλεμο είναι εκείνος που χρησιμοποιεί διαφορετικές δυνάμεις και το πιο αναπτυγμένο σύστημα ελέγχου της μάχης. Η Ρωσία έχει ένα πλεονέκτημα εδω--έχουμε το δορυφορικό σύστημα καθορισμού θέσεων και το σύστημα παρακολούθησης και ελέγχου της μάχης τα οποία μας δίδουν πλήρη εικόνα του θεάτρου στρατιωτικών επιχειρήσεων ανά πάσα στιγμή. Φυσικά, θα χρησιμοποιήσουμε την αεροπορία. Η ρωσική βάση στη Συρία συντομεύει σημαντικά τον χρόνο πτήσης εναντίον τουρκικών στοχων. Έτσι, η Τουρκία θα αντιμετωπίσει απειλές από διάφορα μέρη», λέγει ο Σεργκέι Ερμακωφ.

Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, η Τουρκία είναι μέλος του και ως χωρά οπωσδήποτε δικαιούται να ζητήσει την ενεργοποίηση του  άρθρου 5. Αλλά, αφ'ενος η στρατιωτική ισχύς της Ρωσίας και αφ' εταίρου η διστακτικότητα της Ευρώπης να αναμειχθεί στη σύγκρουση--οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ απαιτούν πλήρη ομοφωνια--όλα τα μέλη της Συμμαχίας θα πρέπει να συμφωνήσουν κατά πόσον το ΝΑΤΟ θα πρέπει να σταθεί αντιμέτωπο σε έναν επιτιθέμενο. Αλλά τότε  πρέπει να καθοριστεί ποιος είναι ο άμεσα επιτιθέμενος. Αν η Τουρκία προκαλέσει τη σύγκρουση ίσως το ΝΑΤΟ δεν προσφύγει στο άρθρο 5. Επίθεση είναι ένα πράγμα, αλλά μια χώρα που επιχειρεί σύγκρουση και σέρνει το ΝΑΤΟ είναι άλλο πράγμα. Σε μια τέτοια περίπτωση το ΝΑΤΟ θα προσπαθήσει να μη αναμειχθεί. Κανένας δεν θέλει να αναμειχθεί σε άμεση στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία. Ο πυρηνικός πόλεμος είναι μια παγκόσμια τραγωδία, καταλήγει ο Ερμπακωφ 

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=767820

Τα… απρόβλεπτα ρωσικά όπλα

Τι φοβάται το ΝΑΤΟ και προσπαθεί να αποφύγει το αναπόφευκτο

του Κίμωνα Γεωργακάκη

Την ανησυχία του ΝΑΤΟ για την ανάπτυξη ρωσικών συστοιχιών πυραύλων πεδίου μάχης τύπου Ισκαντέρ (SS-26), που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, στον θύλακα του Καλίνινγκραντ, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στην Πολωνία και την Λιθουανία, εξέφρασε ο στρατιωτικός διοικητής της Ατλαντικής Συμμαχίας, Αμερικανός πτέραρχος, Φίλιπ Μπρίντλοβ, εκτιμώντας ότι πρέπει να υπάρξει καλύτερη επικοινωνία με την Μόσχα.

Απ” ότι φαίνεται η Δύση φοβάται πάνω απ” όλα την ανεπτυγμένη ρωσική τεχνολογία όπλων, η οποία απρόβλεπτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της, ενώ τα όποια μυστικά της δεν είναι εύκολα προσβάσιμα για τις μυστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Οι πύραυλοι Ισκαντέρ είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν πόσο μάλλον να αναχαιτισθούν μετά την εκτόξευση. Στην Ρωσία έχουν δηλώσει άλλωστε σε όλους τους τόνους ότι θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά, άπαξ και απειληθεί η ασφάλεια της χώρας.

Η συγκεκριμένη ρητορική των Ρώσων έχει βάλει σε βαθιές σκέψεις τους παγκοσμιοποιητές της Δύσης, οι οποίοι βλέπουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια να καθυστερούν λόγω Κρεμλίνου. Μετά την μεσοβέζικη λύση στην Συρία με παρέμβαση Πούτιν, η σημαντική για την Ευρωατλαντική συμμαχία, Ουκρανία, -εκτός των άλλων οι δυτικές δυνάμεις θα πλησίαζαν ακόμα πιο κοντά στα δυτικά ρωσικά σύνορα- καταλήγει στην αγκαλιά της Ρωσίας, παίρνοντας παχυλό δάνειο και μειωμένη τιμή φυσικού αερίου ως αντάλλαγμα.

Όπως πολλάκις έχω γράψει, η Ρωσία αντιστέκεται για δικά της συμφέροντα στην δημιουργία ενός δυτικότροπου παγκόσμιου κέντρου εξουσίας που επιδιώκει να κατέχει, μεταξύ άλλων, όλες τις ενεργειακές πηγές του πλανήτη, προκειμένου να ελέγχει απόλυτα τα κράτη. Μέσα σε αυτές βρίσκεται και το πλούσιο φυσικό αέριο των Ρώσων, το οποίο μάλιστα αποτελεί σπουδαίο διπλωματικό «εργαλείο» της Μόσχας. Γι” αυτό η κυβέρνηση Πούτιν θυμίζει στο ΝΑΤΟ ότι διαθέτει αρκετό οπλισμό για να το υπερασπίσει, στήνοντας πυραύλους σε στρατηγικά σημεία και αναβαθμίζοντας τα υπάρχοντα «παιχνίδια» της.

Η απρόβλεπτη χρήση-λειτουργία των ρωσικών υπερόπλων αναγκάζει μέχρι στιγμής Η.Π.Α. και συμμάχους να αποφεύγουν να σκέφτονται την σύγκρουση με την Ρωσία και να προβαίνουν αντ” αυτού σε διπλωματικές υποχωρήσεις. Ωστόσο, όσο ο Πούτιν παραμένει στην εξουσία και εφόσον συνεχίζει να μην υποτάσσεται στις πολιτικοοικονομικές επιταγές των παγκοσμιοποιητών, ο παγκόσμιος πόλεμος με έπαθλο τις ενεργειακές πηγές της «Αρκούδας» είναι αργά ή γρήγορα αναπόφευκτος.

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

http://www.pygmi.gr/%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B7-%CE%AC%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%B7/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B1-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%B1/#sthash.S3OaLbUU.dpu

 

Iskander M: Οι «Μεγαλέξανδροι» του 21ου αιώνα

27 Νοεμβρίου 2013 Βίκτορ Λιτόβκιν

Τα σύγχρονα πυραυλικά συστήματα «Iskander M», παραλαμβάνουν οι ρωσικές Ενοπλες Δυνάμεις. Μόλις πρόσφατα, στο πολύγωνο δοκιμών, στην περιοχή «Καπούστιν Γιάρ» (Kapustin Yar), έγινε η επίσημη τελετή παράδοσης-παραλαβής στον Στρατό Ξηράς της δεύτερης πλήρως συγκροτημένης ταξιαρχίας αυτοκινούμενων εκτοξευτών τακτικών πυραύλων.

Πηγή: ITAR-TASS

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσίας εκσυγχρονίζονται και αναβαθμίζουν το πυραυλικό τους οπλοστάσιο. Η δεύτερη ταξιαρχία του συστήματος βαλλιστικών πυραύλων «Iskander» (Μέγας Αλέξανδρος), θα εγκατασταθεί στην περιοχή Κρασνοντάρ, στη Νότιο Ρωσία. Η πρώτη, η οποία παραδόθηκε στο ρωσικό Στρατό αυτό το καλοκαίρι, έχει ήδη πάρει «φύλλο πορείας» για την πόλη Μπιρομπιντζάν, στη ρωσική άπω Ανατολή.

Αν και τα στοιχεία σχετικά με τους «Iskander – M» παραμένουν μυστικά, κατά πληροφορίες, το εξοπλιστικό πρόγραμμα μέχρι το 2020, προβλέπει την ανάπτυξη 10 πλήρως συγκροτημένων ταξιαρχιών. Κάθε χρόνο, λοιπόν, θα εντάσσονται στις  ΕΔ από δύο ταξιαρχίες. Κάθε μια από αυτές θα αποτελείται από 12 αυτοκινούμενους εκτοξευτές πυραύλων και το αντίστοιχο «πάρκο» οχημάτων υποστήριξης των συγκροτημάτων.

Ο «Μεγαλέξανδρος» κατά τα αδερφάκια του

Επιχειρησιακά έτοιμοι

Σχηματισμοί αυτοκινούμενων εκτοξευτών τακτικών πυραύλων «Iskander – M», υπάρχουν στη Δυτική και Κεντρική Στρατιωτικές περιοχές. Σχηματισμοί σε επίπεδο ταξιαρχίας, βρίσκονται στις Ανατολική και Νότια Στρατιωτικές Περιοχές.

Προς το παρόν, βαλλιστικά συστήματα κλάσης «Iskander», διαθέτει μόνο η Ρωσία. Αρχικά, το συγκρότημα είχε σχεδιαστεί για τη Μέση Ανατολή. Πολύ πιθανόν δε, να προορίζονταν για τη Συρία. Για το λόγο αυτό, η ονομασία του πυραυλικού συγκροτήματος έλαβε το όνομα «Ισκαντέρ» (Iskander), του προέρχεται από την αραβική ονομασία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αλλά η επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και του Ισραήλ που σημειώθηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1990, και η επίμονη παράκληση του Τελ Αβίβ να μην πωληθούν αυτά τα πυραυλικά συστήματα στη Δαμασκό, έπαιξε σίγουρα κάποιο ρόλο ώστε να μην «φύγουν» οι Iskander εκτός ρωσικών συνόρων.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει και «εξαγώγιμη» εκδοχή του συστήματος. Το συγκεκριμένο βαλλιστικό συγκρότημα, λέγεται «Iskander – E», και οι πύραυλοι που διαθέτει μπορούν να πετάξουν σε απόσταση μέχρι 300 Km. Να σημειωθεί πως η μεγάλη εμβέλεια για τα τροποποιημένα συστήματα που προορίζονται για το εξωτερικό, απαγορεύεται από διεθνείς Συνθήκες. Πάντως, εκτός από τους «Iskander – Ε», υπάρχουν τα συστήματα «Iskander – Μ» και «Iskander - Κ». Το επιχειρησιακό – τακτικό συγκρότημα με το γράμμα «Μ», διαθέτει βαλλιστικούς πυραύλους με εμβέλεια μέχρι 500 km. Η μεγαλύτερη εμβέλεια, απαγορεύεται από τη Συνθήκη απαγόρευσης, κατασκευής και ανάπτυξης Πυραύλων Μέσου Βεληνεκούς (INF). Και όπως λένε οι ειδικοί εμπειρογνώμονες, αν αυτή η Συνθήκη ακυρωθεί, τότε οι πύραυλοι σίγουρα θα «πετάξουν» μακρύτερα. Η έκδοση του «Iskander» με το γράμμα «Κ», διαθέτει δύο υπερηχητικά βλήματα τύπου Κρουζ (Cruise), τα οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανιχνευθούν από τα συστήματα αντιπυραυλικής και αντιαεροπορικής άμυνας.

Πυρηνικές κεφαλές

Αλλά το κύριο πλεονέκτημα των πυραύλων «Iskander», τόσο των βαλλιστικών, όσο και των βλημάτων Κρουζ, είναι ότι πετούν σε μια απρόβλεπτη τροχιά. Ο πύραυλος «M», ξεκινάει σαν βαλλιστικός, αλλά σε κάποιο σημείο της τροχιάς του εκτελεί πτήσεις προς το στόχο όπως ένα βλήμα Κρουζ. Στη συνέχεια, περνάει πάλι σε βαλλιστική τροχιά και χτυπάει το στόχο με υπερηχητική ταχύτητα. Τις ίδιες ιδιότητες έχει και το βλήμα «Iskander» - Κρουζ. Επιπλέον, οι πύραυλοι μπορούν να μεταφέρουν εξαιρετικά ισχυρές εκρηκτικές κεφαλές καθώς επίσης και πυρηνικές κεφαλές.

Σήμερα, οι πυρηνικές κεφαλές στη Ρωσία δεν είναι τοποθετημένες στους πυραύλους, αλλά φυλάσσονται σε ειδικούς αποθηκευτικούς χώρους. Ωστόσο, εάν η πρόταση της Ρωσίας για να αποσυρθούν όλα τα πυρηνικά όπλα από τρίτες χώρες και να μεταφερθούν, πίσω, στο έδαφος της χώρας που τους εγκατέστησε (η πρόταση αφορά κυρίως τις ΗΠΑ, οι οποίες διαθέτουν στην Ευρώπη περίπου διακόσιες πυρηνικές βόμβες B61), δεν γίνει αποδεκτή, τότε πιθανώς να έχουμε και αλλαγή στη «χωροταξία» του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι στους «Iskander», ή στους χώρους ανάπτυξής τους, δεν θα εμφανιστούν «ειδικά πυρομαχικά» (πυρηνικές κεφαλές).

Στρατηγική διοίκηση

Η σύνθεση μιας ταξιαρχίας αυτοκινούμενων εκτοξευτών τακτικών πυραύλων «Iskander – M», όπως και «Iskander – K», δεν περιλαμβάνει κάποια σημαντικά συστήματα επικοινωνιών-διαβιβάσεων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς, το συγκρότημα είναι σχεδιασμένο να εκτελεί τις αποστολές του με εντολή από τη διοίκηση της στρατιάς, ή της στρατιωτικής διοίκησης της περιοχής που ανήκει η συστοιχία. Οι μονάδες Iskander ενεργούν σύμφωνα με το επιχειρησιακό σχέδιο του συγκεκριμένου σχηματισμού και θα πρέπει να λαμβάνουν τις συντεταγμένες των στόχων και τις εντολές για δράση, μόνο από αυτές. Τα Επιτελεία των μεγάλων σχηματισμών λαμβάνουν πληροφορίες για τους στόχους από δορυφόρους, από αεροσκάφη αναγνώρισης μεγάλης εμβέλειας, από μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα και από άλλες στρατιωτικές πηγές πληροφοριών. Σε αυτό το επίπεδο, δημιουργείται  ένα ενιαίο πρωτόκολλο πληροφοριών και (δια)-συνδεσιμότητας, που περιλαμβάνει ένα ενιαίο σύστημα ονοματολογίας, μορφής και αλγορίθμου λήψης και διαβίβασης πληροφοριών, στο οποίο είναι συνδεδεμένα όχι μόνο τα συστήματα διαβιβάσεων και επιχειρήσεων των δυνάμεων του Στρατού Ξηράς, αλλά και άλλων Κλάδων και  Όπλων των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Με τη δημιουργία του ενιαίου πρωτοκόλλου, προς το παρόν υπάρχουν κάποια προβλήματα. Ωστόσο, όπως επιβεβαιώνει ο επικεφαλής των Πυραυλικών Δυνάμεων και Πυροβολικού του Στρατού Ξηράς, ταξίαρχος Μιχαήλ Ματβεγίεβσκι, οι υφιστάμενοι του χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο τα σύγχρονα «έξυπνα» μέσα πληροφοριών που έχουν στη διάθεσή τους. Στα παραδοσιακά συστήματα αναγνώρισης προστέθηκαν και τα μη επανδρωμένα εναέρια μέσα, που επιτρέπουν σε πραγματικό χρόνο και με την απαιτούμενη για τις πυραυλικές δυνάμεις ακρίβεια, να αναγνωρίζουν και να «εγκλωβίζουν» στο στόχο δυνάμεις και εγκαταστάσεις του εχθρού, εξασφαλίζοντας τη διόρθωση του πυρός και τα χτυπήματα ακριβείας. «Αυτό δεν είναι κάτι θεωρητικό», βεβαιώνει ο ταξίαρχος. «Τα “έξυπνα” συστήματα έχουν ενσωματωθεί στον επιχειρησιακό μας σχεδιασμό και έχουν δοκιμαστεί στο πεδίο δοκιμών «Λούζκι», στη διάρκεια των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με τη Λευκορωσία “Δύση – 2013”», προθέτει ο αξιωματικός.

http://gr.rbth.com/tecnology/2013/11/27/iskander_m_oi_megaleksandroi_toy_21oy_aiona_26771

 

Ενας διάλογος άνευ αντικειμένου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ*
 

Η ​​Παιδεία είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα, καθώς έτσι το κάθε κοινωνικό σύνολο καθορίζει και σταθεροποιεί τα όριά του, προωθεί τις αξίες του και προετοιμάζει στελέχη για την αναπαραγωγή του. Η λειτουργία αυτή δεν ασκείται αποκλειστικά στο εθνικό πλαίσιο. Στην παράδοσή μας, πριν από το ελληνικό κράτος, εντασσόταν στην τοπική κλίμακα του Κοινοτισμού και στη δικτυωτή κλίμακα της Εκκλησίας.

Τον 19ο αιώνα, η Παιδεία έγινε το βασικό εργαλείο για τον μετασχηματισμό των Ρωμιών σε Ελληνες. Η νέα εθνοκρατική οντότητα, συγκροτημένη σύμφωνα με ένα γεωπολιτικό πρότυπο αλλότριο προς τις αυτοκρατορικές καταβολές της, αναδύθηκε με μιαν αβέβαιη, επώδυνη διαδικασία. Η κριτική προσέγγιση η οποία χαρακτήριζε τα δυτικοευρωπαϊκά εκπαιδευτικά συστήματα συνεπαγόταν κινδύνους. Η ιστορική αυτή πραγματικότητα κληροδότησε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έναν συντηρητικό χαρακτήρα, όπου παγιδεύονται τόσο οι υπέρμαχοι όσο και οι αμφισβητίες του.

Με το τέλος της Μεγάλης Ιδέας και την προς τα έσω στροφή, το εκπαιδευτικό μας σύστημα απέκτησε και οικονομικούς στόχους. Μετά τον Εμφύλιο η τάση ενισχύθηκε· επέδρασε και ο διάχυτος οικονομισμός του Ψυχρού Πολέμου. Βασικά, η εξήγηση για τη «χρησιμοθηρική» στροφή της εκπαίδευσης ανάγεται στη γεωπολιτική σταθερότητα της περιόδου αυτής, η οποία απώθησε τους φόβους για ενδεχόμενη αμφισβήτηση του πολιτικού χάρτη. Η αναπτυσσόμενη εθνική οικονομία προέταξε τις τεχνολογικές εφαρμογές και υποβάθμισε την προετοιμασία για γεωπολιτικούς και γεωοικονομικούς μετασχηματισμούς. Η περίκλειστη αντι-πνευματική ατμόσφαιρα ενισχύθηκε στα χρόνια της προσοδοκρατίας (1981-2009), όταν η εξασφάλιση του διπλώματος, ανεξαρτήτως του πραγματικού αντικρίσματος σε γνώση, αποτελούσε προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη διανομή του έξωθεν μάννα.

Οι έως τώρα μεταρρυθμιστικές προσπάθειες κινήθηκαν γύρω από αυτά τα διακυβεύματα. Ουδέποτε αμφισβητήθηκε το μονοπώλιο του συγκεντρωτικού κράτους στον καθορισμό των εκπαιδευτικών κατευθύνσεων.

Μια στεγανή εθνοκρατική αντίληψη καθόρισε το πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα σε θέσεις οι οποίες ανάγονται στον 19ο αιώνα («συντηρητικοί») και την ανάμνηση της βενιζελικής μεταρρύθμισης του Μεσοπολέμου («προοδευτικοί»). Επί εξήντα χρόνια τίποτε δεν κλόνισε τον εκπαιδευτικό αναχρονισμό.

Ομως, ήδη πριν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και με επιταχυνόμενο ρυθμό, το πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα έπρεπε να επινοηθεί η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, άλλαξε τάχιστα. Τα εθνικά σύνορα έχασαν ένα μεγάλο μέρος από την οικονομική και πολιτική λειτουργία τους. Οι τεχνολογικές εξελίξεις οδήγησαν σε επαναστατικές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές αλλαγές. Μέσα στον καινούργιο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η Παιδεία εξακολουθεί μεν να διαμορφώνει τις συλλογικές ταυτότητες, όχι όμως αποκλειστικά στην εθνική κλίμακα. Η τοπική, η ευρωπαϊκή και η διασπορική/δικτυωτή κλίμακα διεκδικούν δικαιώματα. Στον οικονομικό τομέα, οι ειδικότητες και τα επαγγέλματα μετασχηματίζονται συνεχώς. Τέλος, στον ρευστό κόσμο των οικονομικών κρίσεων, η φοίτηση σε προβεβλημένα εκπαιδευτικά ιδρύματα αποτελεί τη μοναδική ασφαλή οικονομική επένδυση. Το πεδίο της Παιδείας ανάγεται σε καθοριστικό παράγοντα για την κατανομή των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

Η απόσταση ανάμεσα στην εν Ελλάδι θεματική για την Παιδεία και τα νέα διακυβεύματα καθιστά, επί δεκαετίες, τον διάλογο για τα εκπαιδευτικά ζητήματα χωρίς πραγματικό περιεχόμενο. Οι απόπειρες για μεταρρύθμιση, ακόμη και οι θαρραλέες, χαρακτηρίζονται από μεγάλη υστέρηση· οι αντιμεταρρυθμιστικές θέσεις εκφράζουν νοσταλγία για μια ανύπαρκτη πλέον εκπαιδευτική πραγματικότητα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ουδείς επίστευσε πραγματικά στις προοπτικές της ελληνικής Παιδείας. Κυριάρχησαν διάφοροι επί μέρους στόχοι, άσχετοι με την ουσία. Οι εκάστοτε υπουργοί φιλοδοξούν να αφήσουν το όνομά τους, οι πανεπιστημιακοί να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, οι εκπαιδευτικοί να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, η «αναγκαία» παραπαιδεία να διατηρείται αλώβητη, τα κόμματα να εμφανίζονται ότι προασπίζουν την εκπαιδευτική ισότητα.

Εν τω μεταξύ, extra muros, τα εκπαιδευτικά δρώμενα μετασχηματίζονται ταχύρρυθμα, ακολουθώντας το γεωοικονομικό, γεωπολιτικό και τεχνολογικό περιβάλλον. Το παραδοσιακό Πανεπιστήμιο περιθωριοποιείται.

Οι νέες μορφές μάθησης και έρευνας, το μεγαλύτερο τμήμα της μετάδοσης των γνώσεων, θα διεξάγονται σύντομα εξ αποστάσεως και μαζικά, χάρη στις δυνατότητες της τεχνολογίας. Η προσωπική επαφή ανάμεσα στον καθηγητή και τον φοιτητή θα διατηρηθεί για μια μικρή, εκλεκτή μειονότητα. Αυτή η εκπαιδευτική και ερευνητική ελίτ θα είναι αναγκαστικά παγκοσμιοποιημένη. Οποιες εθνικές εκπαιδευτικές και ερευνητικές κοινότητες δεν κατορθώσουν να ενταχθούν οργανικά σε διεθνή δίκτυα, θα απομονωθούν ή και θα απαλειφθούν.
Οσο αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τη δυναμική και τη ρευστότητα του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος, προετοιμάζουμε τη σαρωτική κατάρρευση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Οι ελληνικές οικογένειες θα προσαρμόσουν τις εκπαιδευτικές τους στρατηγικές στις συνθήκες της παγκόσμιας πάλης για την εκπαιδευτική επένδυση. Η απαξίωση του παρακμιακού εκπαιδευτικού και πανεπιστημιακού συστήματος θα επιφέρει την κρατική υποχρηματοδότησή του. Η παγκοσμιοποίηση, έναντι της οποίας η πανεπιστημιακή και εκπαιδευτική κοινότητα ορθώνει τείχη, θα εισδύσει βίαια, απαλείφοντας τα στοιχεία ελληνικότητας, χάρη στα οποία υφιστάμεθα ως πολιτισμικό σύνολο. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει σε αφελληνισμό, πολύ περισσότερο από όσο «απειλούν» τα μαζικά μεταναστευτικά κύματα. Ταυτοχρόνως θα ενταθούν οι ανισότητες.
Ο διάλογος για την Παιδεία πρέπει να ανατρέψει «ταμπού», όπως ο μονοπωλιακός ρόλος του κράτους. Η διεθνοποίηση θα αξιοποιήσει την ελληνική πανεπιστημιακή διασπορά· η αποκέντρωση θα μεταθέσει τις εκπαιδευτικές αρμοδιότητες στις τοπικές κοινωνίες, στην Κοινωνία των Πολιτών και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Πρόκειται για τα πρώτα εκ των ων ουκ άνευ για τη διέξοδο από τον αναχρονισμό. Οι φορείς και οι παράγοντες αυτοί πρέπει να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά στους οργανωμένους και συγκροτημένους, αλλά παρακμιακούς, εκπροσώπους του εθνοκρατικού λόγου.

* Ο κ. Γιώργος Πρεβελάκης είναι καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σορβόννη (Paris I).

ΠΗΓΗ