Απολογούμενοι; (Του Ταξχου εα Βασιλείου Πολυτάρχου)

Απολογητικώς, ενώπιον των τηλε-εισαγγελέων, ο οιονεί ΄΄εκπρόσωπος΄΄ των ΕΔ εκ του Σώματος Γραμματέων Δικαστικού, έθετε στην κρίση τους, υποστηρικτικά παραδείγματα των δεινών που υφίστανται οι στρατιωτικοί και οι οποίοι έτσι, δικαιούνται ανάλογη αντιμετώπιση της Πολιτείας.

Μερικοί αστράτευτοι δημοσιολογούντες ή και λοιποί - επιτηδείως κατά τις προσωπικές τους ανάγκες διαμορφώσαντες, τις συνθήκες υπηρετήσεως της θητείας τους - μέλη των κονκλαβίων τηλεμεσιτείας του τμήματος της διαπλεκόμενης πολιτικής εξουσίας,

με ύφος ανάλογο ετοποθετούντο κατά περίπτωση. Στην καλύτερη, με οικτίρμονα συγκατάνευση και στον αντίποδα με απροκάλυπτη εχθρότητα, έναντι των στρατιωτικών εν γένει.

Εγένονταν μάλιστα επιτόπου αποτιμήσεις των υπηρεσιών μας και σε άλλες περιπτώσεις προστίθετο το επίδομα ΄΄επικινδυνότητος΄΄ σε άλλες αφαιρείτο το ΄΄ειδικών συνθηκών εργασίας΄΄ και σε άλλες προσθαφαιρούντο κατά περίπτωση και άλλα, από τα οποία ορισμένα αγνοούσα.

Προσπάθησα, να υπολογίσω στην κλίμακα των ΄΄τρεχουσών αξιών΄΄ της κοινωνίας μας, την αποτίμηση της προσφοράς μου, πλην εστάθη αδύνατον να ποσοτικοποιήσω όλους αυτούς τους προσδιοριζομένους παράγοντες και να καταλάβω τελικά πως, και…. αν μου αξίζει, να ζω σε αυτήν.

Εγκατέλειψα την προσπάθεια και αναλογίσθηκα αποστασιοποιημένος πιά, ό,τι υποστήκαμε και βιώσαμε όλα αυτά τα χρόνια ως ενεργοί Αξιωματικοί του Στρατού:

Από την πρώτη νεότητά μας ενδυθήκαμε το ράσο της υποταγής, της πειθαρχίας και της αφοσίωσης.

Γιά όποιον αμύητο, τα ίδια ακριβώς σημαίνουν καταναγκασμό, σκλαβιά και εξουθένωση, με κανένα τίμημα ικανό να τα ανταμείψει.

Στερηθήκαμε την ανέμελη περίοδο των σπουδαστικών μας χρόνων και αντ’ αυτού υποστήκαμε βάρβαρα ΄΄καψώνια΄΄, ατέλειωτες δοκιμασίες και βάσανα, απαραίτητα γιά την στρατιωτική μας εκπαίδευση και την ψυχική μας θωράκιση.

Υπομείναμε στη συνέχεια,

Εργασία χωρίς ωράριο, ατέλειωτες ώρες απασχόλησης, συναγερμούς, επιφυλακές και ασκήσεις

Μακρά υπαίθρια διαμονή σε σκηνές ή κατάχαμα και σε οχήματα-άρματα, σε λάσπη βροχή ήλιο και χιόνι, σε πολλαπλές περιόδους κρίσεων και ασκήσεις

Ανυπαρξία πόρων για το έργο μας και εξοντωτική ευθύνη για την εκτέλεσή του,

Ανύπαρκτη οικογενειακή και κοινωνική ζωή,

Περιορισμούς στις ιδιωτικές μας μετακινήσεις (άδεια να πας στην πόλη να ψωνίσεις τα χρειώδη, ή να πας στην παραλία την οικογένεια τα Σ/Κ).

Επανωτές μεταθέσεις σε ΄΄΄άγονες΄΄ περιοχές

Διαμονή σε κοτέτσια και πλυσταριά της επαρχίας, αφημένοι στην εκμετάλλευση από διάφορους αετονύχηδες,

Ψυχική και σωματική εξουθένωση,

Αδυναμία ακόμη να παραβρεθούμε στη γέννηση των παιδιών μας και βία στον χρόνο να τελέσουμε τους γάμους μας.

Καμμιά μεγάλη γιορτή ξεγνοιασιάς για εμάς και τις οικογένειές μας, καμμία σχόλη, κανένα ανέμελο καλοκαίρι,

Πάντα ξένοι και απομονωμένοι, πάντα στον δρόμο με τις οικοσκευές κτυπημένες, συρόμενες με τα φορτηγά παρατημένες σε λιμάνια, μαζί με τις ζωές των παιδιών και συζύγων μας.

Αυτά και άλλα πολλά δυσκολότερα ήταν η ζωή μας και το αποδεχόμασταν, ως φύση της εργασίας μας και ούτε κατά διάνοια, υπήρχε πρόφαση μειωμένης απόδοσης στην εργασία. Αντίθετα, ήμασταν όλοι περήφανοι, για αυτό που είμαστε και κάναμε.

Περισσότερο όμως,

ουδείς από τους εμπόρους της εξουσίας ρουσφετολογικώς μας διόρισε (με την αξία μας πετύχαμε, από δύσκολες εξετάσεις) αλλά, μας υποβίβασαν και μας εξίσωσαν με τους αφισσοκολητές και τους πάσης χρήσεως ΄΄κοπρίτες΄΄ τους όπως τους αποκάλεσαν, που χωρίς άλλα προσόντα εισέρευσαν και κατέλαβαν το δημόσιο. Και όμως εμείς στοχοποιούμαστε από τους ίδιους τους αίτιους της καταστροφής, για δήθεν προνόμια, που αφειδώς και πολλαπλώς διανεμήθηκαν και απολαμβάνουν και οι τελευταίοι των υπαλλήλων.

Πιστεύω, ότι είναι εύλογο το ερώτημα για εμάς πλέον :

Πρέπει να θέτουμε την τιμή και την αξιοπρέπειά μας στην κρίση των διάφορων αυτόκλητων διαπλεκόμενων εκτιμητών της ύπαρξής μας ???

Κατηγορηματικά όχι!!!

Έχουμε θεσμοθετημένη υπόσταση και δια βίου ευθύνη την υπεράσπιση της Πατρίδος και αυτός ο ρόλος, μας δίνει τιμή και αξιοπρέπεια αδιαπραγμάτευτη!!!.

Έχουμε όμως καθήκον να τις προστατεύσουμε…

Βασίλειος Πολυτάρχος

εν αποστρατεία τεθείς

(μη απολογούμενος)

Η τέχνη του πολέμου
 

Η Τέχνη του Πολέμου είναι ένα από τα αρχαιότερα βιβλία στρατιωτικής στρατηγικής στον κόσμο. Είναι το πρώτο κι ένα από τα πιο επίτυχημένα έργα για τη στρατηγική και άσκησε τεράστια επιρροή στην Ανατολική και Δυτική στρατιωτική σκέψη, επιχειρηματικές τακτικές αλλά ακόμα και σε άλλους τομείς.

Είναι μια κινεζική στρατιωτική πραγματεία που γράφτηκε κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα π.Χ. από τον Σουν Τζου. Αποτελείται από 13 κεφάλαια, καθένα από τα οποία καταπιάνεται με μια πτυχή του πολέμου, έχει χαρακτηριστεί ως καθοριστικό έργο για τις στρατιωτικές στρατηγικές και τακτικές της εποχής του.

Ο Sun Tzu δεν είναι ένας ακόμα αιμοδιψής στρατηγός της Ιστορίας. Από την πρώτη σελίδα της πραγματείας του, άλλωστε ορίζει τον πόλεμο ως την έσχατη λύση. Και δηλώνει σαφώς ότι θα πρέπει να φροντίζουμε να είναι όσο γίνεται πιο σύντομος για να επιφέρει το ελάχιστο δυνατό κόστος σε ζωές και υλικά αγαθά στους δύο αντιπάλους.

___

Κάποια από τα σημαντικότερα σημεία του βιβλίου είναι τα παρακάτω :

Στην πρακτική τέχνη του πολέμου, το καλύτερο απ’ όλα είναι να καταλάβεις τη χώρα του εχθρού σε καλή κατάσταση και τάξη. Το να τη συντρίψεις και να την καταστρέψεις δεν είναι καλό. […]

Από αυτό βγαίνει, ότι το να πολεμάς και να νικάς σε όλες τις μάχες, δεν είναι το καλύτερο. Η άριστη ενέργεια στον πόλεμο είναι να υποταχτεί ο εχθρός χωρίς μάχη.

Έτσι η ανώτερη μορφή στρατηγικής είναι το να ματαιώνεις τα σχέδια του εχθρού. Το δεύτερο καλύτερο πράγμα είναι να αποτρέπεις τη συνένωση των εχθρικών δυνάμεων απομονώνοντας τον εχθρό από τους συμμάχους του. […]

Η χειρότερη επιλογή απ’ όλες, είναι να πολιορκείς τειχισμένες πόλεις. […]

Γι’ αυτό λοιπόν ο επιδέξιος ηγέτης υποτάσσει τα τμήματα το εχθρού χωρίς να δώσει καμμιά μάχη. Κυριεύει τις πόλεις του χωρίς να τις πολιορκεί. Ανατρέπει το βασίλειό του χωρίς μακροχρόνιες επιχειρήσεις στο πεδίο μάχης. […]

Πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχουν πέντε βασικές απόψεις για τη νίκη:

• Θα νικήσει εκείνος που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε ν’ αποφύγει τον πόλεμο.
• Θα νικήσει εκείνος που ξέρει να χειρίζεται τόσο τις περισσότερες όσο και τις λιγότερες δυνάμεις.
• Θα νικήσει εκείνος, του οποίου το στράτευμα διακατέχεται από το ίδιο πνεύμα σε όλα του τα επίπεδα.
• Θα νικήσει εκείνος που, ενώ ο ίδιος είναι προετοιμασμένος, περιμένει για να πιάσει τον εχθρό απροετοίμαστο.
• Θα νικήσει εκείνος που έχει εξουσία στο στράτευμα και δεν δέχεται παρεμβάσεις από τον ηγεμόνα.

Εάν γνωρίζεις τον εχθρό και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι για το αποτέλεσμα ακόμα κι εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά δεν γνωρίζεις τον εχθρό, για κάθε νίκη που θα κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε το εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη.

Κάθε πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση.

Όταν, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, ο εχθρός ζητάει ανακωχή, συνωμοτεί.

Εάν κάποιος με ρωτήσει «Είναι δυνατόν να έχει ένα στράτευμα μια τέτοια ακαριαία αντίδραση;» θα απαντήσω: «Είναι». Γιατί, μολονότι οι άντρες του Βου και του Γιούε αλληλομισούνται, εάν βρεθούν μαζί σ’ ένα πλοίο που θαλασσοδέρνεται, θα συνεργαστούν, όπως το δεξί χέρι με το αριστερό.

Ο στρατηγός θα πρέπει, επίσης, να αλλάζει τις μεθόδους του και να τροποποιεί τα σχέδια του, ώστε οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν τι κάνει.

Όταν περικυκλώνεις έναν εχθρό, άφηνέ του μια διέξοδο φυγής.

Το να είσαι ανίκητος εξαρτάται από την άμυνα. Η πιθανότητα να νικήσεις εξαρτάται από την επίθεση.

Ο πολεμιστής είναι δυνατός, όταν αναγκάζει τον εχθρό να του απαντήσει. Είναι αδύνατος, όταν αυτός απαντά στον εχθρό.

Προσποιήσου ότι είσαι κατώτερος και ενθάρρυνε την αλαζονεία του εχθρού.

Οι αρχές της στρατηγικής είναι να ξέρεις το πεδίο μάχης, να ξέρεις τις δυνάμεις του αντιπάλου σου και να κάνεις κάτι που ο αντίπαλος σου δεν περιμένει.

Οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονται καθώς τις αρπάζουμε.

Να φαίνεσαι αδύναμος όταν είσαι δυνατός και δυνατός όταν είσαι αδύναμος.

Φτιάξε μια χρυσή γέφυρα για να μπορέσει να περάσει ο εχθρός σου υποχωρώντας.

Πέντε ελαττώματα επικίνδυνα για ένα στρατηγό: Αν είναι παράτολμος, οι άντρες του θα σκοτωθούν. Αν είναι δειλός, ο στρατός του θα αιχμαλωτισθεί. Αν είναι οξύθυμος, θα αντιδρά από θυμό. Αν είναι υπερόπτης, μπορεί να εξαπατηθεί. Αν είναι δεμένος με τους άντρες του, θα διστάσει την κρίσιμη στιγμή.

Θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει.

Σουν Τζου, Η Τέχνη του Πολέμου (5ος αι. π.Χ.)

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

The Push to Ignite a Turkish Civil War Through a Syrian Quagmire

Mahdi Darius NAZEMROAYA | 14.08.2012 | 00:00

Turkey itself is a major target for destabilization, upheaval, and finally balkanization through its participation in the US-led siege against Syria. Ankara has burned its bridges in Syria for the sake of its failing neo-Ottoman regional policy. The Turkish government has actively pursued regime change, spied on Syria for NATO and Israel, violated Syrian sovereignty, supported acts of terrorism and lawlessness, and provided logistical support for the insurgency inside Syria.  Any chances of seeing some form of Turkish regional leadership under neo-Ottomanism have faded. Turkey’s southern borders have been transformed into intelligence and logistical hubs for the CIA and the Mossad in the process, complete with an intelligence «nerve centre» in the Turkish city of Adana. Despite Turkey’s denials, reports about Adana are undeniable and Turkish officers have also been apprehended in covert military operations against the Syrian Arab Republic. The Turkish Labour Party has even demanded that the US General Consul in Adana be deported for «masterminding and leading the activities of Syrian terrorists». Mehmet Ali Ediboglu and Mevlut Dudu, two Turkish MPs, have also testified that foreign fighters have been renting homes on Turkey’s border with Syria and that Turkish ambulances have been helping smuggle weapons for the insurgents inside Syria.   Turkish Regional Isolation If the Syrian state collapses, neighbouring Turkey will be the biggest loser. Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and his government are foolishly aligning Turkey for disaster. Aside from Ankara’s historically bad relations with Armenia, Erdogan has managed to singlehandedly alienate Russia and three of Turkey’s most important neighbours. This has damaged the Turkish economy and disrupted the flow of Turkish goods. There have been clamp downs on activists too in connection with Turkey’s policy against Damascus. The freedom of the Turkish media has been affected as well; Erdogan has moved forward with legislation to restrict media freedoms. Prime Minister Erdogan and Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoglu have even both attacked «reporters who quoted President Assad’s statements in Cumhuriyet, accusing them of treason, because they had questioned the official Turkish account of the Turkish jet shot down by in Syria [for spying]». To Turkey’s eastern flank tensions are building between it and both Iraq and Iran. Baghdad is reviewing its diplomatic ties with the Turkish government, because Ankara is encouraging the Kurdistan Regional Government in Northern Iraq to act independently of Iraq’s federal government. Erdogan’s government has done this partially as a result of Baghdad’s steadfast opposition to regime change in Syria and in part because of Iraq’s strengthening alliance with Iran. Tehran on the other hand has halted the visa-free entry of Turkish citizens into Iran and warned the Turkish government that it is stroking the flames of a regional fire in Syria that will eventually burn Turkey too.    Growing Internal Divisions in Turkey Despite all the patriotic speeches being made by the Turkish government to rally the Turkish people against Syria, Turkey is a much divided nation over Erdogan’s hostilities with Damascus. A significant portion of the Grand National Assembly of Turkey or Turkish Meclis and Turkey’s opposition parties have all condemned Erdogan for misleading the Turkish people and stirring their country towards disaster. There is also growing resentment amongst the citizens of Turkey about Erdogan’s cooperation with the US, NATO, Israel, and the Arab dictatorships – like Qatar and Saudi Arabia – against the Syrians and others. The majority of Turkish citizens oppose Turkish ties to Israel, the hosting of NATO facilities in Turkey, the missile shield project, and cooperation with the US in the Middle East.    The Republican People’s Party, Turkey’s second largest political party its main opposition party, has condemned the government in Ankara over Syria. Their leader, Kemal Kilicdaroglu, has openly accused Prime Minister Erdogan of interfering in the internal affairs of Syria.  Kilicdaroglu has been joined by Turkey’s other political parties in the condemnations of Erdogan and his ruling Justice and Development Party. Devlet Bahceli, the leader of the Nationalist Movement Party, has warned the Turkish government not to drag their country into a war with Syria through intervention. «Some Western countries have put pressure on Turkey for an intervention in Syria. Turkey should not fall into this trap,» Bahceli, who leads the third largest Turkish political party, has warned Erdogan according to the Turkish press. The Peace and Democracy Party, which is the fourth largest Turkish political party, has also clarified that it is against war with Syria. The politician Selahattin Demirtas, who is one of the leaders of the Peace and Democracy Party, has warned that any military intervention by Ankara in Syria would drag Turkey into a broader regional war. Hasan Basri Ozbey, the deputy leader of the Turkish Labour Party, has announced that his political party will file a complaint against Turkish President Abdullah Gul with the Turkish Meclis and the Turkish Higher Court to prosecute Gul, because the Labour Party «has clear evidence that [Gul] incited terrorism and war on Syria and signed a secret agreement with the United States, which alone is grounds for trial». Mustafa Kamalak, the leader of the Felicity Party, has even led a Turkish delegation to visit Bashar Al-Assad to show their support for Syria and opposition to Erdogan’s policies. The mobilization of the Turkish military on the Syrian border as a show of force is a psychological tactic to scare the Syrian regime. Any large-scale military operations against the Syrians would be very dangerous for Turkey and could fragment the Turkish Armed Forces. Segments of the Turkish military are at odds with the Turkish government and the military itself is divided over Turkish foreign policy. Erdogan does not even trust half of Turkey’s own military leaders and has arrested forty of them for planning to overthrow him.  How can he send such a force to even attack neighbouring Syria or think that he can control it during a broader war?   The Dangers of «Blowback» from Syria While Turkey is trumpeting that it will not allow Kurdish militias to establish bases in northern Syria, the Turkish government is actually facilitating this itself.  There is a real risk of «blowback» from Syria for Turkey. Like Syria, Turkey is a kaleidoscope of various peoples and faiths. The people of Turkey are held together by the primacy of the Turkish language and a shared citizenship. Turkey’s minorities constitute at the very minimum one-third of the country. A significant proportion of Turkey’s minority communities have ties to Syria, Iraq, or Iran.  The Kurds and other similar Iranic peoples alone form about 25% of Turkey’s population, which means one out of four Turkish citizens are of Kurdish and Iranic stock. Other ethnic minorities include Arabs, Armenians, Assyrians, Azerbaijanis, Bulgarians, and Greeks. No exact figures have ever been available about Turkey’s Shiite Muslims, because of the historical persecution and restrictions on Shia Muslims in Turkey from Ottoman times. Anywhere from 20% to 30% or more of the Turkish population may be categorized as Shiite Muslims, which includes Alevis, Alawites, and Twelvers. Turkey also has a small Christian minority, some of which have historic or organizational ties to Syria like Turkey’s Alawites and ethnic Arabs. Turkey will be consumed too, one way or another, should a broader sectarian conflict spread from Syria and should the Syrians be violently divided along sectarian fault lines.   The Self-Destructive Nature of Turkish Involvement in Syria All the factors discussed above are a receipt for disaster. The possibly of a civil war in Turkey is a real possibility in an increasingly polarized Turkish state. Should Syria burn, Turkey will ultimately burn too. This is why a whole spectrum of Turkish leaders have been warning their country and people that that the consequences for the fire that Erdogan, Davutoglu, and Gul are stroking in Syria will have disastrous consequences for Turkey and all the countries bordering Syria.  Erdogan’s government has managed to alienate Turkey from its most important neighbours, hurt the Turkish economy, and destabilize their country’s own borders. This, however, is only the tip of the iceberg compared to the damages they could unleash on Turkey. The Turks have been walking into a trap, where they are slated for a self-destructive kamikaze operation against Syria. The US-led siege on Syria intends to create chaos across the entire Middle East and ignite multiple regional conflicts. Violence and conflict from Syria are intended to consume Lebanon and Iraq too. Within this mêlée, Turkey has been slated to be weakened and divided – just as the US, NATO, and Israel have envisaged in their project to create a «new Middle East». SOURCE:  Strategic Culture Foundation

Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής

του Π. Κονδυλη
Σύντομο απόσπασμα
“Η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού [...] δεν προσκρούει απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει [...] τη νοοτροπία και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. [...] Δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του.”

http://kondylis.wordpress.com/2010/08/02/illusions/