Never a good time to allow the altering of borders by force
Η τρέχουσα γεωπολιτική στιγμή συχνά συγκρίνεται με την προδοσία του Τσάμπερλεν στην Τσεχοσλοβακία το 1938 (Σ). Υπάρχει όμως ένα άλλο σημείο στην ιστορία που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εξίσου καλό παράδειγμα:
Το 1944 ο Στάλιν διαισθανόμενος την νίκη να πλησιάζει, απαίτησε να αναγνωριστεί από τους Συμμάχους ένα μέρος της Πολωνίας ως μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Αντί να απορρίψουν τις απαιτήσεις, οι Σύμμαχοι τελικά άσκησαν πίεση στους Πολωνούς να αποδεχτούν τα ανασχεδιασμένα σύνορα του Στάλιν. Ακούγεται οικείο.
Όταν ο Πολωνός πρωθυπουργός Μικολάιτσικ αρνήθηκε να αποδεχτεί το τελεσίγραφο, ο Τσόρτσιλ εξερράγη: «Δεν είστε κυβέρνηση αν δεν είστε σε θέση να πάρετε οποιαδήποτε απόφαση. Είστε άκαρδοι άνθρωποι που θέλουν να καταστρέψουν την Ευρώπη και μετά να τρέξουν στα δικά τους προβλήματα... Τι βάλατε στην κοινή δεξαμενή; Μπορείτε να αποσύρετε τις διαιρέσεις σας αν θέλετε. Είστε απολύτως ανίκανοι να αντιμετωπίσετε τα γεγονότα. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει τέτοιους ανθρώπους».
Ο Βρετανός πρωθυπουργός ουσιαστικά αποκαλούσε τους Πολωνούς εγωιστές επειδή απαιτούσαν τη διατήρηση του πολωνικού κράτους. Αλλά οι Σύμμαχοι δεν είχαν καμία δικαιολογία να αφήσουν την Πολωνία στη Σοβιετική Ένωση, προδίδοντας μια χώρα που είχε θυσιάσει τόσα πολλά για την ελευθερία της Ευρώπης.
Αυτό που κάνει ο Πρόεδρος Τραμπ με τον Πούτιν δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ποτέ δεν έκρυψε το γεγονός ότι σκοπεύει να κάνει μια «συμφωνία» με τον Πούτιν. Έχει δείξει ελάχιστο ενδιαφέρον για το τι θα σήμαινε αυτό για την Ουκρανία ή για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η πραγματοποίηση της συμφωνίας ήταν πάντα το μοναδικό του συμφέρον. Ο Πούτιν ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί, αλλά μόνο αν η συμφωνία ήταν με τους δικούς του όρους. Επί του παρόντος, θέλει μέρος της Ουκρανίας. Αλλά ο απώτερος στόχος του δεν έχει αλλάξει ποτέ: θα επιτεθεί στην Ουκρανία - και, όταν δει μια ευκαιρία, στην Ευρώπη - με βία.
Και να 'μαστε εδώ, διαβάζοντας το σενάριο του Πούτιν σε μια συμφωνία Πούτιν-Τραμπ.
Είναι επίσης εύκολο να προβλέψουμε τι θα μπορούσε να κάνει η Ουκρανία με αυτό. Η θέση του Προέδρου Ζελένσκι φαίνεται σαφής: απορρίπτει τη συμφωνία. Δεν υπάρχει τρόπος η Ουκρανία να δεχτεί μια συνθηκολόγηση. Όχι όσο είναι ακόμα σε θέση να πολεμήσει και έχει ακόμα συμμάχους που μπορούν να υποστηρίξουν αυτόν τον αγώνα.
Το αναπάντητο ερώτημα είναι τι είναι έτοιμη να κάνει η Ευρώπη τώρα.
Θα ακολουθήσει η Ευρώπη το παράδειγμα του Προέδρου Ζελένσκι και θα συνεχίσει να απορρίπτει τη συμφωνία Πούτιν-Τραμπ; Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν εκείνοι που ήδη πιστεύουν ότι το να πιέσουν την Ουκρανία να παραδοθεί είναι ο καλύτερος δρόμος προς τα εμπρός. Κάποιοι μπορεί ακόμη και να πιστεύουν ότι οι Ουκρανοί είναι «αδιάφοροι» που έχουν απαιτήσεις. Από την άποψη ενός κουρασμένου από τον πόλεμο δυτικού υπεύθυνου λήψης αποφάσεων, η συμφωνία Τραμπ-Πούτιν μπορεί να φαίνεται δελεαστική. Μπορεί να επιτύχει μια εκεχειρία, όσο προσωρινή κι αν είναι, σκέφτονται. Κάνει τον πόλεμο πρόβλημα κάποιου άλλου, λένε στον εαυτό τους. Και, λένε, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κατευνάσουμε τον Πρόεδρο Τραμπ, ειδικά αν απειλήσει να εγκαταλείψει την Ευρώπη.
Στους υποστηρικτές της ακατάστατης αναδιαμόρφωσης των συνόρων λέω: το έχουμε ξαναζήσει αυτό. Μία από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η εγκατάλειψη συμμάχων - φίλων - που πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών και των Αμερικανών, αφήνοντάς τους για δεκαετίες εξουθενωτικής σοβιετικής κυριαρχίας, επειδή ήταν «βολικό», ή όπως έλεγαν, «δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε».
Αυτή η ηττοπαθής αδιαφορία δεν είναι τόσο πειστική αυτή τη φορά. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να βοηθήσουμε την Ουκρανία. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την Ουκρανία ως έναν αληθινό σύμμαχο που πολεμά όχι μόνο στο πλευρό μας, αλλά και για εμάς. Δεν θα υπήρχε κρυψώνα πίσω από κενά λόγια. Ενώ, η έγκριση του συμφώνου ή η πίεση στην Ουκρανία να το αποδεχτεί θα έφερνε γενεαλογική ντροπή.
Οι νικητές αποφεύγουν την κρίση - γι' αυτό σπάνια θυμόμαστε τα λόγια του Τσώρτσιλ στον Μικολάιτσικ. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι νικήτρια αυτή τη στιγμή. Βρίσκεται στο δρόμο για να γίνει το επόμενο θύμα. Έτσι, αν μη τι άλλο, πρέπει να ενεργοποιηθεί η αυτοσυντήρηση, πείθοντας τις ευρωπαϊκές χώρες ότι η δυνατότητα αλλαγής των συνόρων με τη βία θα ήταν μια αυτοκτονική κίνηση.
Και τελικά, η ισχύς της συμφωνίας Τραμπ-Πούτιν εξαρτάται από την υποστήριξη άλλων. Το έντιμο πράγμα που πρέπει να κάνουμε θα ήταν να μην την υποστηρίξουμε. Αν η Ευρώπη σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας, η συμφωνία θα διαρκέσει μόνο για μια σύντομη στιγμή στην Αλάσκα.
Σ (σημείωση Κων. Β. Κωνσταντάρα): Τον Σεπτέμβριο του 1938, Ο πρωθυπουργός του ΗΒ Τσάμπερλεν, συμφώνησε με τον Γάλλο Νταλαντιέ, τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι (Συμφωνία του Μονάχου), απούσης της Τσεχοσλοβακίας, να παραδοθεί η (Γερμανόφωνη) περιοχή της Σουδητίας από την Τσεχοσλοβακία στη Γερμανία, με αντάλλαγμα την υπόσχεση του Χίτλερ να μην διεκδικήσει άλλες περιοχές. 6 μήνες μετά, το Μάρτιο του 1939, η Γερμανία κατέλαβε την υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία.
Στα ενδότερά μας βέβαια, δεν βλέπουμε την Τουρκία να έχει ικανοποιηθεί με το 40% της Κυπριακής επικράτειας...τουναντίον. Μάλλον σαν ορεκτικό το αντιμετωπίζει...
