Αλλαγή στολής παραλλαγής του Αμερικανικού Στρατού

ΑΡΘΡΟ

Συλλογή άρθρων του Carnegie Endowment για την Ουκρανία

ΥΠΕΡΣΥΝΔΕΣΜΟΣ στη συλλογή

O Θρίαμβος του Βελισάριου

 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Μήπως οι ΗΠΑ αναζητούν αντικαταστάτη της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης; (του Serdar Turgut στο ALMONITOR)

     (μτφ. Κριστιάν)

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διεξάγουν κοινή συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον, 16 Μαΐου 2013. (Φωτ. REUTERS / Kevin Lamarque)

Αφού εξακολουθεί να υφίσταται πολιτική και κοινωνική αναταραχή στην Τουρκία, η αμερικανική κυβέρνηση έχει αρχίσει να λαμβάνει μέτρα για να υποβαθμίσει την επιρροή και το ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σημαντικές ορατές αλλαγές στην αμερικανική πολιτική αυτή τη στιγμή, οι αλλαγές γίνονται εμφανείς σε ορισμένα ζητήματα που δεν φαίνεται να είναι αλληλένδετα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάζονται σε ρυθμίσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εναλλακτικές λύσεις στην Τουρκία. Λόγω της παγκόσμιας αλλαγής του κλίματος, οι υδάτινοι πόροι -ειδικά στην περιοχή μας- έχουν καταστεί ύψιστης σημασίας. Το Ισραήλ οδηγεί τον κόσμο στην τεχνολογία αφαλάτωσης . Όμως, παρ 'όλες τις αμερικανικές προσπάθειες και παρεμβάσεις, η Τουρκία δεν ακολούθησε την προτεινόμενη πορεία και δεν έλαβε μέτρα για την εξομάλυνση των σχέσεων της με τη χώρα αυτή.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ πήραν αυτό το γεγονός σαν ευκαιρία να παίξουν το ιρανικό χαρτί. Τα μηνύματα από το Ιράν δείχνουν ότι μπορεί να είναι πρόθυμο να αποτελεί ένα μοντέλο του μετριοπαθούς Ισλάμ, τώρα που οι ελπίδες για την Τουρκία και την Αίγυπτο έχουν ελαττωθεί. Αν αυτό θα λειτουργήσει ή όχι είναι ακόμη άγνωστο, αλλά είναι βέβαιο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα τέτοιο σχέδιο. Για τη Τουρκία, είναι σημαντικό να μάθει αν υπάρχει πράγματι τέτοιο αμερικανικό πρόγραμμα.

Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ ετοιμάζεται να ξεκινήσει ένα κοινό πρόγραμμα με το Ιράν για την αφαλάτωση θαλασσινού νερού για να προμηθεύσει το Ιράν με πόσιμο ​​νερό. Ενώ ο καθένας παραδέχεται ότι οι υδάτινοι πόροι στην περιοχή θα είναι πιο πολύτιμοι κατά τα προσεχή έτη, ένα βήμα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ να προμηθεύσει το Ιράν με ένα τέτοιο ζωτικό στοιχείο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρόδρομος των πολιτικών αλλαγών στην περιοχή.

Ενώ το Ιράν εισέρχεται σε κοινά σχέδια με το Ισραήλ, βελτιώνοντας τους δεσμούς του με τις Ηνωμένες Πολιτείες και στέλνοντας μέτρια μηνύματα  στον κόσμο, η Τουρκία επιμένει σε πιο ριζοσπαστική και σκληρή γραμμή.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επεκτείνει εδώ και κάποιο καιρό τις αρμοδιότητες της πρεσβείας τους στο Ερεβάν. Το μέγεθος μιας πρεσβείας θεωρείται ως μια ένδειξη της σημασίας που καταβάλλεται στη χώρα υποδοχής και της ποικιλίας των λειτουργιών που θα αναλάβει αυτή η πρεσβεία. Μια πηγή που γνωρίζει σχετικά καλά τα ζητήματα αυτά μου είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σκέφτονται να χρησιμοποιούν το Ερεβάν ως κόμβος πληροφοριών για την περιοχή. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι δεν έχουν πολλές ελπίδες στην Τουρκία, η οποία στο παρελθόν είχε συνεργαστεί πλήρως στο τομέα των πληροφοριών με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, και ότι υπάρχει αναζήτηση για εναλλακτικές λύσεις.

Αυτό που δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε είναι ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αρχίσει να λαμβάνει κάποια παράλληλα μέτρα εναντίον της Τουρκίας, καθώς οι σχέσεις έγιναν τεταμένες, ειδικά μετά την επίσκεψη στη Ουάσιγκτον του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιχειρούν ποτέ με ένα και μόνο σχέδιο σε τέτοια θέματα. Έχουν πάντα ένα σχέδιο Β και Γ. Δηλαδή, αν και μπορεί να υπάρχει σχέδιο για να σβήσει την Τουρκία από την ατζέντα τους, οι σχέσεις μπορούν ακόμα να βελτιωθούν και μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη μια ορθολογική διαδικασία.

Το καλύτερο και, για μένα, το πιο σημαντικό σχετικό σημάδι ήρθε από τη Νότια Κύπρο, αλλά για κάποιο λόγο αγνοήθηκε από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, ο Έλληνας Κύπριος ηγέτης, δήλωσε ότι μια συμφωνία που θα τερματίσει τη 40-χρόνη διαίρεση της Κύπρος μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Ο Αναστασιάδης είπε ότι μια συμφωνία στη Κύπρο μπορεί να επιτρέψει στην Τουρκία να μεταφέρει το φυσικό αέριο που βρέθηκε στην περιοχή σε άλλες χώρες και σημείωσε ότι η κατασκευή ενός αγωγού προς την Τουρκία ήταν η φθηνότερη επιλογή.

Έγραψα για αυτό το θέμα πολλές φορές σε αυτήν τη στήλη. Ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στον κόσμο, ανακαλύφθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο. Υπό την ηγεσία του Ισραήλ, όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν τα μάτια τους προς αυτή τη λεκάνη που ονομάζεται Λεβιάθαν . Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ έχουν ήδη λάβει μέτρα για τον έλεγχο αυτού του κοιτάσματος. Οι Έλληνοκύπριοι εισήλθαν μετά την επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Τώρα έχουμε ένα μήνυμα από το εν λόγω μπλοκ που θα μπορούσε να σημαίνει την επιθυμία να φέρουν την Τουρκία πίσω σε αυτή τη πτυχή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ήταν ένα μήνυμα που εγκρίθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με άλλα λόγια, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να διατηρούν την ελπίδα ότι η Τουρκία θα απαλλαγεί από τις ιδεολογικές εμμονές της και θα αρχίσει να σκέπτεται τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της, και προσπαθεί να προωθήσει τη συνεργασία Τουρκίας-Ισραήλ, για τον έλεγχο των αποθεμάτων φυσικού αερίου.

Πραγματικά χρειαζόμαστε αυτό το είδος συνεργασίας για το νερό, αλλά το Ιράν παρενέβη για να καλύψει το κενό που μας άφησε πίσω. Αν προκαλέσουμε ένα κενό για το θέμα του φυσικού αερίου, σίγουρα κάποιος άλλος θα το συμπληρώσει.

Πιστεύω ότι η Τουρκία θα πρέπει να σφίξει το χέρι που δίνεται και να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ γρήγορα, χωρίς την επιβολή αυστηρών όρων. 

Αυτό είναι ό, τι απαιτούν τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/politics/2014/02/turkey-us-replacement-role-region.html##ixzz2u5BxiT32

Ψεύτικοι φίλοι: Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται σκληρές με την Τουρκία (του Michael J. Koplow)

Περίληψη: 

Ως σύμμαχος των ΗΠΑ, η Τουρκία απέχει για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά είναι μόλις πρόσφατα που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αρχίσει να εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους. Αν η ξαφνική μεταστροφή τής Τουρκίας σε μια σειρά από ζητήματα αποτελεί μια κάποια ένδειξη, η κυβέρνηση Ομπάμα θα έπρεπε να είχαν θέσει ως προτεραιότητα εδώ και πολύ καιρό το να είναι όλο και πιο σκληρή με την Τουρκία.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, και ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, έκαναν κάτι το εξαιρετικό όταν έβγαιναν από μια διμερή συνάντηση στο περιθώριο της Συνόδου των Φίλων τής Συρίας στο Παρίσι στις 12 Ιανουαρίου. Τέτοιες περιπτώσεις συνήθως χαρακτηρίζονται από προβλέψιμη στερεότυπη ρητορική για το πόσο παραγωγική ήταν η συζήτηση και πόσο στενά οι δύο χώρες συνεργάζονται για να λύσουν τα πιεστικά παγκόσμια προβλήματα, και τα σχόλια του Νταβούτογλου [3] ακολούθησαν το πρότυπο σενάριο. Αυτό που συνέβη στην συνέχεια ήταν τι ασυνήθιστο. Αφότου ο Νταβούτογλου τελείωσε την ομιλία του, ο Κέρι εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία να επιπλήξει τον Τούρκο ομόλογό του επειδή παρέλειψε να αναφέρει ένα σημαντικό κομμάτι των συνομιλιών: την εμφατική απόρριψη από τον Κέρι [4] των τουρκικών ισχυρισμών ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμειγνύονται στην πολιτική τής Τουρκίας και ότι προσπαθούν να επηρεάσουν τις τουρκικές εκλογές. Καθώς ο Νταβούτογλου κοιτούσε το πάτωμα συνεσταλμένα, ο Κέρι συνέχισε λέγοντας ότι ο ο Νταβούτογλου πλέον κατανόησε την επισήμανση, και είπε ότι οι δύο χώρες «πρέπει να ηρεμήσουν τα νερά και να προχωρήσουν προς τα εμπρός».

Οι δηλώσεις Κέρι ήρθαν ως απάντηση σε αυτό που έχει γίνει μια συνήθης στρατηγική τής τουρκικής κυβέρνησης, δηλαδή να μεταθέτει τις ευθύνες σε εξωτερικές δυνάμεις, και ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν έρχεται αντιμέτωπη με κάθε είδους εσωτερική αντιπολίτευση. Κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί τον Ιούνιο, για παράδειγμα, τουρκικές κυβερνητικές προσωπικότητες κατηγόρησαν την Ουάσιγκτον, το CNN και τις «ξένες δυνάμεις» για υποκίνηση των ταραχών. Πιο πρόσφατα, όταν το εξελισσόμενο σκάνδαλο διαφθοράς ξέσπασε δημοσίως στα τέλη Δεκεμβρίου, Τούρκοι υπουργοί έσπευσαν να δηλώσουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το κρυφό χέρι πίσω από την ανίχνευση των δωροδοκιών. Ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απείλησε να απελάσει τον πρεσβευτή των ΗΠΑ, Φράνσις Ρικιαρντόνε [5] επειδή δήθεν προκαλεί την Τουρκία και «υπερβαίνει τα όρια», μια αναφορά στους ισχυρισμούς ότι ο πρέσβης κατά κάποιο τρόπο αναμειγνύεται στις τουρκικές υποθέσεις και σπρώχνει τις έρευνες για τους κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει κατηγορήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες για τον αυτοτραυματισμό της. Αλλά αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτέλους αντέδρασαν δυναμικά. Και, αν η συμπεριφορά τής Τουρκίας μετά το ράπισμα αποτελεί κάποια ένδειξη (έκανε μια γρήγορη μεταστροφή σε μια σειρά από ζητήματα που έχουν ιδιαίτερα εξαγριώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες), η κυβέρνηση Ομπάμα θα πρέπει να κάνει προτεραιότητά της την λήψη μιας πιο σκληρής στάσης απέναντι στην Τουρκία.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΤΑΙΡΟΣ

Οι Τούρκοι αξιωματούχοι αρέσκονται να περιγράφουν τα τελευταία χρόνια ως μια χρυσή εποχή στις διμερείς σχέσεις. Ιδίως ο Νταβούτογλου, αρέσκεται να υπερβάλει σχετικά με την «εταιρική σχέση μοντέλο» μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό στο οποίο ανταποκρίνεται είναι η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών νωρίς κατά την πρώτη θητεία τού Ομπάμα να αντιμετωπίσει την Τουρκία με το γάντι, παρά την ολοένα και πιο μακρά ιστορία ανησυχητικής τουρκικής συμπεριφοράς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν δύο βασικά κίνητρα. Το πρώτο ήταν η ελπίδα ότι η Τουρκία θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένα δημοκρατικό παράδειγμα για άλλες μουσουλμανικές χώρες. Για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της μοναδικής ιστορίας τής Τουρκίας [6] και του ξεχωριστού μίγματός της σχετικά με τα διαρθρωτικά ζητήματα, δεν επρόκειτο ποτέ να είναι ένα καλό μοντέλο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Ουάσιγκτον από το να την προωθήσει ολόψυχα.

Το δεύτερο κίνητρο ήταν η πεποίθηση ότι η Τουρκία θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως συνομιλητής μεταξύ τής Δύσης και της Μέσης Ανατολής. Έχοντας δεσμούς με ομάδες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα και σχέσεις με το Ιράν, η Τουρκία θεωρήθηκε ως αναντικατάστατη, και η Ουάσιγκτον ήταν απρόθυμη να την αποξενώσει. Ακόμα και όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαθίδρυσαν μια πολιτική άμεσα προορισμένη να αντιμετωπίσει την προβληματική τουρκική συμπεριφορά, εξακολούθησαν να δίνουν υπερβολικά μεγάλο χρονικό περιθώριο στην Τουρκία. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο του 2013, όταν το Κογκρέσο ψήφισε νόμο που απαγορεύει ρητά την εμπορία φυσικού αερίου με αντάλλαγμα χρυσό, ώστε να ανακόψουν το τουρκικό σπάσιμο των κυρώσεων κατά του Ιράν, χορηγήθηκε στην Τουρκία χρονική περίοδος προσαρμογής έξι μηνών. Το μόνο πράγμα που έκανε ήταν αυτή η καθυστέρηση να επιτρέψει ολοένα πιο τολμηρή τουρκική διάσπαση των κόκκινων γραμμών των ΗΠΑ.

Και ήταν όντως διάσπαση. Όπως έχει τεκμηριωθεί [7] επανειλημμένα [8], η τουρκική δημοκρατία υπήρξε εκτός γραμμής για κάποιο χρονικό διάστημα. Από τότε που κέρδισε την επανεκλογή του το 2007, το ΑΚΡ έχει συστηματικά καταπιέσει πολιτικούς αντιπάλους, παγίωσε την κρατική εξουσία, και κάνει ό, τι μπορεί για να περιθωριοποιήσει την αδύναμη αντιπολίτευση. Φυλάκισε δημοσιογράφους σε πρωτοφανείς αριθμούς, δίωξε πολίτες για εξύβριση του πρωθυπουργού, υπέβαλλε εταιρείες που δυσκόλεψαν την κυβέρνηση σε συντριπτικά πρόστιμα, και καταδίκασε αξιωματικούς τού στρατού με κατηγορίες βασισμένες σε πλαστά στοιχεία. Όλο αυτό το διάστημα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν καθίσει σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο με κλειστό το στόμα. Αξιωματούχοι τού Στέιτ Ντιπάρτμεντ επαναλάμβαναν το σύνθημα ότι η Τουρκία είναι πιο δημοκρατική από ό, τι υπήρξε ποτέ, και το 2012, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εξέλαβε τον Ερντογάν ως έναν από τους πέντε ηγέτες τού κόσμου [9] με τους οποίους έχει την στενότερη και πιο έμπιστη σχέση.

Οι τουρκικές προκλήσεις εκτείνονται πολύ πέρα από τις εσωτερικές μηχανορραφίες, στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Πάρτε το Ιράν, για παράδειγμα. Η Τουρκία ψήφισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας τού ΟΗΕ εναντίον των επιπλέον κυρώσεων στο Ιράν. Στύλωσε τα πόδια της για την φιλοξενία των εγκαταστάσεων των ραντάρ X-Band τού ΝΑΤΟ στο έδαφός της, τα οποία αποσκοπούν στην προστασία των κρατών τού ΝΑΤΟ από τους ιρανικούς βαλλιστικούς πυραύλους. Βοήθησε το Ιράν να παρακάμψει το καθεστώς των διεθνών κυρώσεων. Μέχρι που υπαινίχθηκε ότι υπάρχει φυσικό δικαίωμα του Ιράν [10] σε ένα πυρηνικό πρόγραμμα και την πλήρη υποστήριξη της Τουρκίας [11] στις πυρηνικές φιλοδοξίες του.

Μετά, υπάρχει η Συρία, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σε αντίθεση με την Τουρκία για την υποστήριξή της στις αντι-δυτικές τζιχαντιστικές ομάδες. Ή για το Ισραήλ, όπου η άρνηση της Τουρκίας να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τον πρώην σύμμαχό της περιέπλεξε τις αμερικανικές προσπάθειες μοιράσματος πληροφοριών. Η ενίσχυση της χώρας προς την Χαμάς σε βάρος τής Παλαιστινιακής Αρχής υπήρξε το ίδιο καταστροφική. Στο Ιράκ, η Τουρκία έχει επανειλημμένα αποπειραθεί να υπονομεύσει την κυβέρνηση Μαλίκι και αντιμετωπίζει την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν ως πλήρως ανεξάρτητη οντότητα από την Βαγδάτη.

Ακόμη πιο σοβαρή ήταν ανακοίνωση της Τουρκίας τον Σεπτέμβριο ότι είχε επιλέξει την China Precision Machinery Export-Import Corporation (CPMEIC), μια κινεζική εταιρεία που βρισκόταν σε καθεστώς κυρώσεων επειδή παραβίασε το Νόμο για την Μη Διάδοση των Όπλων στο Ιράν, την Βόρεια Κορέα και την Συρία, να συμπαραγάγει με την Τουρκία ένα νέο σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας. Η χώρα απέρριψε προσφορές από τις εταιρείες συμμάχων στο ΝΑΤΟ. Η κίνηση αυτή σήμαινε ότι η Τουρκία όχι μόνο περιφρονούσε το καθεστώς κυρώσεων που οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν προσεκτικά δομήσει, αλλά και ότι η Τουρκία είχε αγοράσει ένα σύστημα που δεν θα μπορούσε να ενσωματωθεί [12] στην ευρύτερη αντιπυραυλική ασπίδα τού ΝΑΤΟ.

ΣΚΛΗΡΑ ΛΟΓΙΑ

Η κινεζική συμφωνία φαίνεται να αποτέλεσε μια κόκκινη γραμμή. Προκάλεσε τουλάχιστον μια προσωρινή μετατόπιση στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Άγκυρα. Η απόφαση της Τουρκίας να πάει με την κινεζική εταιρεία, μια απόφαση που προήλθε από τις προτεραιότητες της Τουρκίας για μεταφορά τεχνολογίας και κοινή συμπαραγωγή προκειμένου να ενισχύσει την δική της αμυντική βιομηχανία, προκάλεσε μια κρίση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες απάντησαν με σκληρές δημόσιες και ιδιωτικές προειδοποιήσεις ότι η Τουρκία ανοίγεται στο ενδεχόμενο κυρώσεων και ότι προκαλεί τους εταίρους τής Τουρκίας στο ΝΑΤΟ να επανεξετάσουν τον ρόλο τής Τουρκίας στην συμμαχία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ δήλωσαν επίσης στην Τουρκία με σαφήνεια ότι το κινεζικό σύστημα δεν θα είναι συμβατό με τα ραντάρ και τα αμυντικά συστήματα του ΝΑΤΟ και ότι, επομένως, θα ήταν άχρηστο. Στη συνέχεια ήρθε η δημόσια παρουσίαση από τον Κέρι τον Ιανουάριο, αυτού που πρέπει να ήταν απίστευτα άβολη συνομιλία, και άλλες αμερικανικές αντιδράσεις για στις κατηγορίες κατά του Ρικιαρντόνε [13].

Σε άλλους τομείς, επίσης, ο τόνος των ΗΠΑ έχει γίνει σκληρότερος. Για παράδειγμα, σκεφτείτε ότι όταν ο Ερντογάν αποκάλεσε το Ισραήλ ως ένα τρομοκρατικό κράτος το Νοέμβριο του 2012, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν προχώρησε παραπάνω [14] από το να πει ότι τα σχόλιά του «δεν είναι εποικοδομητικά αυτή τη στιγμή». Αλλά όταν κατηγόρησε το Ισραήλ ότι κρύβεται πίσω από το στρατιωτικό πραξικόπημα της Αιγύπτου τον Αύγουστο του 2013, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αντέτεινε [15] λέγοντας: «καταδικάζουμε έντονα τις δηλώσεις που έγιναν από τον πρωθυπουργό Ερντογάν σήμερα. Το να υποδεικνύει ότι το Ισραήλ είναι κατά κάποιον τρόπο υπεύθυνο για τα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο είναι προσβλητικό, αβάσιμο και λάθος».

Μέχρι στιγμής, τα στοιχεία δείχνουν ότι η λήψη μιας σκληρότερης γραμμής για την Τουρκία λειτουργεί καλά. Στις αρχές Φεβρουαρίου, η Άγκυρα ανακοίνωσε ότι δεν είχε προχωρήσει σε μια τελική απόφαση για να αποδεχθεί την κινεζική προσφορά πυραύλων, και ήταν ανοικτή σε προσφορές από άλλες εταιρείες [16]. Δεδομένου ότι η γαλλική προσφορά περιλαμβάνει κάποια συμπαραγωγή και μεταφορά τεχνολογίας, υπάρχει μια καλή πιθανότητα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ θα είναι σε θέση να πιέσουν την Τουρκία να την αποδεχθεί. Επίσης, αυτόν το μήνα, η Τουρκία ανακοίνωσε ότι ήταν κοντά στην εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ [17], μετά από σχεδόν ένα χρόνο κωλυσιεργίας αφότου ο ίδιος ο πρωθυπουργός τού Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου ζήτησε το 2010 συγγνώμη από τον Ερντογάν για τους θανάτους των Τούρκων πολιτών πάνω στο πλοίο Mavi Marmara. Η δημόσια συζήτηση της αναθέρμανσης με το Ισραήλ είναι μια σαφής προσπάθεια να επισημάνει η Τουρκία προς την Δύση ότι εξακολουθεί να είναι ένας αξιόλογος εταίρος. Η προσέγγιση με το Ισραήλ δεν είναι ακριβώς ένα νικηφόρο πολιτικό ζήτημα, και εάν η Τουρκία και το Ισραήλ καταλήξουν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους, αυτό θα φέρει κάποια σκληροπυρηνική εσωτερική κριτική. Αν δεν ήταν υπήρχε η παγωμένη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών και η ηχηρή κριτική τής ΕΕ [18], η Άγκυρα πιθανότατα θα συνέχιζε να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο.

Το να χειρίζονται ήπια την Τουρκία δεν εμπόδισε την Άγκυρα από το να υπονομεύσουν τις ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να θεσμοθετήσουν νέα, πιο σκληρή προσέγγιση προς την Τουρκία, καθιστώντας σαφές στην Άγκυρα ποιες είναι οι προσδοκίες τους και παύοντας την ρητορική τους σχετικά με την δύναμη της τουρκικής δημοκρατίας, η οποία είχε καταστήσει ευκολότερο για τους Αμερικανούς διπλωμάτες να επαναπαύονται σε μια πραγματικότητα που γρήγορα εξαφανιζόταν. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες γίνουν σκληρές με την Τουρκία με έναν πιο συστηματικό τρόπο, όπως έγινε με την κινεζική συμφωνία όπλων, και καταστήσουν σαφές ότι η στρατηγική σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη, ίσως η Τουρκία θα δει την αξία τού να είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος, και στην πραγματικότητα να γίνει ένας τέτοιος.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140952/michael-j-koplow/false-fri...

Συνδέσεις:
[1] http://ottomansandzionists.com
[2] https://twitter.com/mkoplow
[3] http://www.state.gov/secretary/remarks/2014/01/219569.htm
[4] https://www.youtube.com/watch?v=YnAtSs5cMGU
[5] http://www.bloomberg.com/news/2013-12-21/turkey-s-erdogan-says-foreign-a...
[6] http://ottomansandzionists.com/2012/05/23/egyptian-election-and-the-turk...
[7] http://www.foreignaffairs.com/articles/137754/michael-j-koplow-and-steve...
[8] http://www.foreignpolicy.com/articles/2013/06/02/how_democratic_is_turkey
[9] http://www.hurriyetdailynews.com/obama-names-turkish-pmerdogan-among-tru...
[10] http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/8570842.stm
[11] http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5jn2SasjxH4BFhQmtmdcHU...
[12] http://turkeywonk.wordpress.com/2013/10/11/turkeys-missile-defense-decis...
[13] http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/12/united-states-losing-p...
[14] https://www.youtube.com/watch?v=GFm1dnmF6oc&feature=player_embedded
[15] http://www.reuters.com/article/2013/08/20/us-turkey-egypt-israel-usa-idU...
[16] http://www.reuters.com/article/2014/02/02/us-turkey-china-defence-idUSBR...
[17] http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/02/davutoglu-says-turkey-...
[18] http://www.reuters.com/article/2014/01/21/us-eu-turkey-idUSBREA0K1J32014...

Venezuela Conflict Alert: Respect for Human Rights and Dialogue Must Replace Violence (by ICG)

LINK to the article

 

«ΜΚΟ» : «Κρατικά» Εργαλεία Προπαγάνδας, Ελέγχου και Πλουτισμού (του καθηγητή ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ )

Ανάμεσα στις χιλιάδες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται ανά τον κόσμο υπό την γενική μορφή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) πολλές εκ των οποίων μας είναι γνωστές και ως Δεξαμενές Σκέψεις ή Think Tanks, υπάρχουν τρεις που χρήζουν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας.

Είναι η German Marshall Fund of the United States (GMFUS) που ιδρύθηκε στην Δυτική Γερμανία το 1972 και που χρηματοδοτήθηκε από την γερμανική κυβέρνηση και άλλους, είναι η Peace and Research Institute (PRIO) που ιδρύθηκε στην Νορβηγία το 1959 και που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση της Νορβηγίας και άλλους και είναι και η International Crisis Group (ICG) που ιδρύθηκε από πρώην υψηλόβαθμους κυβερνητικούς αξιωματούχους δυτικών κρατών, Προέδρους, Πρωθυπουργούς, Υπουργούς Εξωτερικών, Στρατηγούς (με Αμερικανούς, Βρετανούς, Αυστραλούς και Σκανδιναβούς να κυριαρχούν) το 1995 και η οποία χρηματοδοτείται από όλες σχεδόν τις ευρω-ατλαντικές χώρες, και άλλους .

Πέραν της Δυτικής τους προέλευσης και οι τρεις αυτοδιαφημίζονται ως ανεξάρτητες, μη κερδοσκοπικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις που παράγουν αντικειμενικό και επιστημονικό έργο. Το έργο τους, λένε, στοχεύει στην εμπέδωση της ειρήνης, στην πρόληψη των συγκρούσεων, στην επίλυση διεθνών και ενδοκρατικών διενέξεων και γενικά στη δημιουργία συνθηκών για το σεβασμό των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων. Μία επίσκεψη στους ιστότοπους και των τριών οργανώσεων επιβεβαιώνει τα παραπάνω.

Ωστόσο τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Και οι τρεις οργανώσεις ιδρύθηκαν επί σκοπώ και υπήρξαν από καταβολής τους στρατευμένες. Άρχισαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ως πολιτικά δεκανίκια των κυβερνήσεών τους που υπήρξαν και παραμένουν οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες του. Με τον καιρό και τις δραστηριότητές τους, διευρύνθηκαν και οι χρηματοδότες τους σήμερα είναι κυρίως, όπως στην περίπτωση των GMFUS και ICG, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, τράπεζες, χρηματοπιστωτικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα ακόμα και φορείς όπως είναι η ευρωατλαντική Νατοϊκή συμμαχία. Χωρίς όμως την οικονομική στήριξη και πολιτική αρωγή των κρατών που τα ίδρυσαν, χωρίς δηλαδή τον κρατικό κορβανά, οι οργανώσεις αυτές θα είχαν προ καιρού πτωχεύσει. Διατηρούνται και λειτουργούν διότι εξυπηρετούν συμφέροντα των κρατών τους ή, γενικότερα, διότι εξυπηρετούν μια ευρύτερη ιδεολογία και θεώρηση των πραγμάτων, που επιθυμούν οι χρηματοδότες τους.

Στην προκειμένη περίπτωση οι πρώτες δυο, που ιδρύθηκαν στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, λειτούργησαν με βάση την ευρω-ατλαντική ψυχροπολεμική διάταξη και σήμερα, μαζί με την ICG που ιδρύθηκε μεταψυχροπολεμικά, εξυπηρετούν το ιδεολόγημα του ευρωατλαντισμού, δηλαδή του αμερικανικού ηγεμονισμού.

Συνεπώς καμία από τις τρεις δεν νομιμοποιείται να αυτοπροσδιορίζεται ως ΜΚΟ διότι το βασικό και ουσιαστικό χαρακτηριστικό κάθε αυθεντικής ΜΚΟ είναι η οικονομική της αυτονομία. Και όταν ένας μουσικός πληρώνεται (κατά τη λαϊκή σοφία, δυτικής μάλιστα προέλευσης) αυτός που τον πληρώνει του λέει και τι να παίξει ("He who pays the piper calls the tune").

Στην ουσία και ως προς τις συνέπειές τους, οργανώσεις όπως οι προαναφερθείσες είναι Κυβερνητικές Οργανώσεις. Και έτσι αναφέρονται από φορείς όπως τα Ηνωμένα Έθνη για παράδειγμα και από αναλυτές. Ως GONGOs τις αναφέρουν, δηλαδή Governmental Non Governmental Organizations.

Η χειρότερη συνέπεια της κατάχρησης που γίνεται είναι ότι οι οργανώσεις αυτές έχουν δώσει κακό όνομα στις πραγματικές αυθεντικές και πολιτικά αυτόνομες ΜΚΟ. Οι τελευταίες λειτουργούν υπό αντίξοες συνθήκες και με χρηματοδοτήσεις από τις ατομικές εισφορές των μελών τους. Επιπλέον, στην εξέλιξή τους οι GONGOs χρησιμοποιήθηκαν ψυχροπολεμικά και μεταψυχροπολεμικά και ως φορείς που προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν κάλυψη (cover) για κατασκοπευτικές και άλλες υπονομευτικές δραστηριότητες σε τρίτες χώρες υπέρ των κρατών που τις χρηματοδοτούν. Δέλεαρ, κατά κανόνα, είναι το άφθονο χρήμα που ανοιχτόχερα παραχωρείται σε άτομα και τοπικούς φορείς που είτε υφίστανται ή δημιουργούνται επί τούτου.

Αυτό που εμείς εδώ πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οι τρεις αυτές οργανώσεις, GMFUS, PRIO, ICG, είναι δραστηριοποιημένες σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά ιδιαίτερα δραστηριοποιημένες στο δικό μας βαλκανικό χώρο και την Ανατολική Μεσόγειο. Υλοποιούν μια δική τους ατζέντα πλουσιοπάροχα και αδιαφανώς χρηματοδοτούμενη.

H κριτική που ακολουθεί επικεντρώνεται στις τρεις αυτές διεθνείς οργανώσεις. Την German Marshall Fund of the United States (GMFUS) με έδρα την Ουάσιγκτον και με πολυεθνική παρουσία, την International Crisis Group (ICG) με έδρα τις Βρυξέλες και με πολυεθνική παρουσία και την Peace and Research Institute (PRIO) με έδρα το Όσλο και επίσης με πολυεθνική παρουσία.

Όπως προαναφέρθηκε, καμία από τις τρεις αυτές οργανώσεις δεν πληροί το βασικό κριτήριο της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, που είναι αυτό της οικονομικής αυτονομίας. Δεν έχουν εισφορές από συνδρομές - δεν έχουν καν συνδρομητές, όπως έχει κάθε αυθεντική ΜΚΟ, ενώ τίποτα απ' ότι παράγουν δεν τους αποφέρει πόρους. Και οι τρεις οργανώσεις είναι κρατικοδίαιτες. Το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού τους είναι κρατικό. Είναι GONGOs.

Πιο συγκεκριμένα και σ' ότι αφορά σε Ελλάδα και Κύπρο και οι τρεις αυτές GONGOs υλοποιούν μια ευρωατλαντική ατζέντα που αντιστρατεύεται κατά τρόπο προκλητικό τα συμφέροντά τους. Το προκλητικό και απαράδεκτο είναι ότι άμεσα στην περίπτωση της GMFUS και της ICG και έμμεσα της PRIO, οι οργανώσεις αυτές χρηματοδοτούνται και από δικούς μας πόρους. Χρηματοδότες της GMFUS και της ICG υπήρξαν κατά καιρούς όλα τα νατοϊκά κράτη, τα Υπουργεία Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας, ευαγή ελληνικά ιδρύματα ελληνικά και μη, τουρκικά εμπορικά επιμελητήρια, κ.α. Μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα της GMFUS όχι μόνο θα εκπλήξει αλλά θα εντυπωσιάσει.

Πιο δύσκολη είναι η διερεύνηση της ICG και των πηγών χρηματοδότησής της. Πέραν της ιστοσελίδας της ICG, που είναι ελλιπέστατη, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να ενημερωθούν από την ποιοτικά εξαιρετική έρευνα του Tom Hazeldine, "The North Atlantic Counsel: Complicity of the International Crisis Group " στην επιθεώρηση New Left Review 63 (May-June 2010, www. newleftreview.org). Aπό τη μελέτη του Hazeldine ξεπροβάλλουν σε όλο τους το μεγαλείο και προσωποποιημένα ο αμοραλισμός, η υποκρισία, ο κυνισμός και η ηθική της χαβούζας που χαρακτηρίζουν τους θιασώτες της νεοταξικής ηγεμονικής ιδεολογίας του ευρωατλαντισμού και των πρόθυμων διανοουμένων ιθαγενών και μη, που την διακινούν και την εξαγνίζουν. Στην περίπτωση της PRIO οι χρηματοδοτήσεις, πέραν από τον νορβηγικό κορβανά, προέρχονται και από υπεργολαβίες που αυτή έχει αναπτύξει την τελευταία δεκαετία κυρίως με την USAID και με πόρους που το αμερικανικό Κογκρέσο διέθετε για την Κύπρο, τη χρήση των οποίων η αμερικανική πρεσβεία στην Λευκωσία άλλαξε αυθαίρετα και χωρίς τη γνώση του Κογκρέσου και τη συναίνεση της Λευκωσίας, για την προώθηση του Σχεδίου Ανάν.

Οι προαναφερθείσες GONGOs έχουν υπέρμετρη δραστηριότητα στα Βαλκάνια και στο τρίγωνο Ελλάδας - Κύπρου -Τουρκίας. Οι εκθέσεις τους, κλειστά και ανοικτά σεμινάρια, reference/fοcus groups, πολυπολιτισμικές συνάξεις και μουσικές εκδηλώσεις, ανέρχονται σε εκατοντάδες. Χωρίς καμία εξαίρεση οι εκθέσεις τους υπερθεματίζουν υπέρ των Σκοπίων, του Σχεδίου Ανάν, ενώ η GMFUS ανέλαβε εργολαβικά και επιπλέον να αναγάγει την Τουρκία ως τον ευμενή ηγεμόνα των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Όλα όσα αποδίδονται στον ισλαμιστή μέγα μάγιστρο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, Αχμέτ Νταβούτογλου, περί νέο-οθωμανισμού, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να εντοπίσουν στις ανακυκλούμενες εκθέσεις της GMFUS και της ICG για την Τουρκία, χωρίς την αλαζονική γλώσσα του ισλαμιστή Υπουργού.

Επίσης τόσο η GMFUS όσο και η ICG έχουν ταυτιστεί με την ατλαντικής έμπνευσης τουρκική στρατηγική απονομιμοποίησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχουν κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή με δραστηριότητες στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου. Η GMFUS οργάνωσε με την συνεργασία Ουάσιγκτον και Άγκυρας την πρώτη «επίσημη» επίσκεψη επαγγελματικών μελών του Κογκρέσου και αμερικανικών εταιρειών δραστηριοποιημένων στην Τουρκία, στα κατεχόμενα για να σπάσει, δήθεν, το «εμπάργκο» της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων. Η επίσκεψη αυτή που έγινε τον Φεβρουάριο του 2005 οργανώθηκε από το Congressional Affairs Program και το Congressional Study Group of Turkey του GMFUS της Ουάσιγκτον. Σε αυτό, ενεργή συμμετοχή είχε και η αμερικανική πρεσβεία στην Άγκυρα, ο εμπορικός ακόλουθος της οποίας συνόδευσε την αποστολή στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου μέσω Τουρκίας. Το συγκεκριμένο γεγονός ήταν μια παράνομη και καθ' όλα εχθρική ενέργεια κατά της Λευκωσίας. Αυτός ίσως να είναι και ο πιο πιθανός λόγος που η δραστηριότητα αυτή του GMFUS δεν εμφανίζεται πλέον στον ιστοτόπο της οργάνωσης.

Αναφορικά με την ICG η πρώτη της έκθεση μετά το 2004, καταφέρεται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς κατά του Προέδρου Παπαδόπουλου και προτείνει την έναρξη απευθείας εμπορίου με τα κατεχόμενα . Δηλαδή, και οι δυο οργανισμοί υπήρξαν «προπομποί» ιδεών και θέσεων που η γραφειοκρατία της ΕΕ προσπαθεί, καθόλου τυχαία, να επιβάλλει στην Λευκωσία.

Η συγγραφή της προαναφερθείσας έκθεσης της ICG (2006) καθοδηγήθηκε από τον Τούρκο πρέσβη στις Βρυξέλλες και εξυμνήθηκε από Κύπριους και Ελλαδίτες θιασώτες του Σχεδίου Ανάν σε επίσημες παρουσιάσεις σε Λευκωσία και Αθήνα.

Θα πρέπει επίσης να υπογραμμιστεί ότι ICG και PRIO έχουν κυκλοφορήσει σχεδόν πανομοιότυπες εκθέσεις προσβάσιμες στο διαδίκτυο, οι οποίες αμφισβητούν την εγκυρότητα των τίτλων ιδιοκτησίας των προσφύγων και την αξιοπιστία του κυπριακού κτηματολογίου υποστηρίζοντας έτσι, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, την τουρκική θέση στο περιουσιακό.

Τέλος και οι δύο αυτές GONGOs υποστηρίζουν με εκθέσεις που αποτελούν την επιτομή της ψεύτικης ειδημοσύνης, ότι μία λύση του Κυπριακού στα δικά τους προτεινόμενα μέτρα θα αυξήσει κατά πολλές χιλιάδες το ετήσιο εισόδημα κάθε Κύπριου, ενώ θα προσθέσει στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν σε Κύπρο Ελλάδα Τουρκία πολλά δισεκατομμύρια ευρώ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1). Σχετικές πληροφορίες και στοιχεία, όχι όμως ολοκληρωμένα, ειδικά σ' ότι αφορά στις χρηματοδοτήσεις αλλά και στη διεθνή διαπλοκή των μελών και των τριών οργανισμών, μπορούν να εντοπισθούν στους επίσημους σχετικούς ιστοτόπους (www.gmfus.org, www.prio.org, www.crisisgroup.org ).

2). Εκ των τριών η GMFUS εκφράζει κατεξοχήν το ιδεολόγημα του ευρωατλαντισμού, στο πλαίσιο του οποίου λειτουργεί , από το 1982, διατλαντικό πρόγραμμα ανάδειξης νέων ηγετών , το Marshall Memorial Fellowship ( MMF ). Ετησίως πάνω από 100 άτομα ( Fellows ) επιλέγονται από 37 χώρες των δύο πλευρών του ατλαντικού για επισκέψεις κατ'ομάδες στις αντίστοιχες χώρες , όπου έχουν υψηλού επιπέδου επαφές , συμμετέχουν σε σεμινάρια και απολαμβάνουν την τοπική φιλοξενία. Θεωρητικά, μέσω του MMF και του συναφούς networking οικοδομείται η νέα ελίτ του ευρωατλαντισμού.

Η επιλογή των Fellows γίνεται από συνεργαζόμενα με το GMFUS ιδρύματα , ΜΚΟ και οργανώσεις . Στην Ελλάδα, ο επιλογέας ( Selection Partner ) του προγράμματος για λογαριασμό της GMFUS είναι , κατά την ιστοσελίδα της GMFUS, το ΕΛΊΑΜΕΠ σε συνεργασία με το Ίδρυμα Νιάρχος . Η τελευταία επίσκεψη Fellows του MMF στην Ελλάδα με υποδοχέα το ΕΛΙΑΜΕΠ έγινε το Μάρτιο του 2011 με επισκέψεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη . Στη Θεσσαλονίκη η επίσκεψη έγινε με την συνεργασία της νεότευκτης και υπερδραστήριας οργάνωσης, Navarino Network (www.navarinonetwork.org).

3). Ακριβώς το νόημα της ρήσης αυτής φέρει ως τίτλο στη βρετανική της έκδοση η πρωτοποριακή μελέτη της Frances Stonor Saunders Who Paid the Piper (Granda Publications 1999). Η αμερικανική έκδοση τιτλοφορείται The Cultural Cold War: The CIA and the Word of Arts and Letters (The New Press, 2000). Στις σελίδες του βιβλίου ο ερευνητής θα δει να ξεδιπλώνεται το modus operandi για την κατίσχυση του κομμουνισμού στον «πόλεμο των ιδεών», πάμπολλα δείγματα γραφής «πρόθυμων» και εξωνυμένων «διανοούμενων», παραπλανητικών οργανώσεων και ευαγών ιδρυμάτων που σήμερα αναγνωρίζουμε ως ΜΚΟs, και, κυρίως τους φανερούς και αφανούς πόρους χρηματοδότησής τους.

4). Διεθνείς οργανισμοί, όπως τα ΗΕ και το ΝΑΤΟ , που ιδρύθηκαν από κράτη, ονομάζονται διακρατικοί οργανισμοί ή inter-governmental ( IGOs ). Ο όρος Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ΜΚΟ , ή NGOs εμφανίστηκε τότε ακριβώς για να διαφοροποιούνται διεθνείς διακρατικοί οργανισμοί από ιδιωτικούς που προϋπήρχαν ή που ιδρύθηκαν μετά το 1945.

5). Βλ. Moises Naim, "What is a GONGO? How Government - Sponsored Groups Masquerade as Civil Society", Foreign Policy, May-June 2007. Ο κ. Naim αν και επικριτικός του φαινομένου, εντούτοις δείχνει περισσή κατανόηση σε οργανώσεις που έχουν έδρες δυτικές χώρες όπως π.χ. την αμερικανική National Endowment for Democracy (NED) που χρηματοδοτεί το αμερικανικό Κογκρέσο και της οποίας ο κ. Naim αποτελεί στέλεχος. Για τη NED βλέπε παρακάτω.

6). Πέραν του πονήματος της Saunders, βλέπε ενδεικτικά τις εξαιρετικές μελέτες των Christopher Simpson, Science of Coercion: Communication Research and Psychological Warfare, 1945-1980 (Oxford University Press, 1996) και Joan Poelofs, Foundations and Public Policy: The Mask of Pluralism (State University of New York Press, 2003). Βλ. επίσης, Joan Poelofs, "The NED, NGOs and the Imperial Uses of Philanthropy", Counterpunch, May 13/14 2006. Δες και το κλασσικό πλέον σχεδιάγραμμα με τους ομόκεντρους κύκλους που πρωτοδημοσιεύθηκε στην Τhe Washington Post στις 26 Φεβρουαρίου 1967, με τον απόλυτα διαφωτιστικό τίτλο "This is How the Money Goes Around". Εκεί αποκαλύπτονται φορείς, ΜΚOs και παρένθετοι οργανισμοί μέσω των οποίων η CIA λειτουργούσε ένα παγκόσμιας εμβέλειας σύστημα χρηματοδοτήσεων. Όπως παραδέχτηκε ο πρώτος πρόεδρος της NED, Allen Weinstein, " a lot of what we do today was done covertly 25 years ago by the CIA ". Δές Eric Walberg, "Egypt/Serbia/Georgia: Learning from others' mistakes", www.ericwalberg.com

Στην έκδοση της 15ης Φεβρουαρίου 2011 η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει ονομαστικό κατάλογο 528 φερομένων ως ΜΚΟ ελληνικών οργανώσεων που είναι καταγεγραμμένες στο μητρώο Υπηρεσίας Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του Υπουργείου Εξωτερικών (Αλίκη Μάτση, «528 ΜΚΟ στο τραπέζι|, σελ. 17), όλες χρηματοδοτούμενες από το ελληνικό δημόσιο και οι οποίες εξυπηρετούν τις όποιες σκοπιμότητές του. Είναι δηλαδή Κυβερνητικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Είναι GONGOs. Ο κατάλογος της Ελευθεροτυπίας είναι ελλιπής αφού δεν συμπεριλαμβάνονται τα ονόματα των Διοικητικών Συμβουλίων των οργανισμών. Στο κύριο σχόλιο της «Ε», «ΜΚΟ και διαφάνεια», η εφημερίδα αναδεικνύει την όλη παθογένεια των ελληνικών αυτών οργανώσεων οι οποίες με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξυπηρετούν ιδιοτέλειες και των πλουτισμό των μελών τους.

Για την δημόσια απαίτηση του Προέδρου Μπούς του νεότερου, οι αμερικανικές ΜΚΟ να λειτουργούν ως προπαγανδιστικοί φορείς των ΗΠΑ, βλ. Naomi Klein "Now Bush wants to buy the complicity of aid workers", The Guardian, 23 June 2003 και "Bush to NGOs: Watch Your Mouth", Globe and Mail (Canada) June 20, 2003. Επί προεδρίας Κλίντον η προσέγγιση υπήρξε πιο εκλεπτυσμένη. Κατά τον υπουργό Εξωτερικών Ουόρεν Κρίστοφερ, "by enlisting international and regional institutions in the work, the US can laverage our own limited resources and avoid the appearance of trying to dominate others". Δές www.ericwalberg.com

7). Σχετικά αλλά ανεπαρκή στοιχεία μπορούν να εντοπισθούν στους ιστοτόπους των οργανώσεων. Αυτά κατά καιρούς αλλάζουν ή απαλείφονται εσκεμμένα. Ωστόσο μια επίμονη έρευνα στο διαδίκτυο μπορεί να τα εντοπίσει.

8). Άμεσα συναφής είναι και η μελέτη του Jan Oberg, "The International Crisis Group: Who pays the Piper?", The Transnational Foundation for Peace and Future", April 15, 2005 (Press Info No.219). Η ICG είναι χωρίς υπερβολή ο «νονός» της απόσχισης του Κόσσοβου στη βάση μιας στρατηγικής δαιμονοποίησης των Σέρβων και εξαγνισμού των Αλβανών καθώς επίσης και μιας νεοταξικής αντίληψης περί «νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού» που «νομιμοποίησε» τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς του 1995 και 1999. Περί του τελευταίου δες ειδικά, Robert Cooper, "The new liberal imperialism", The Guardian, April 7,2002. Ο Βρετανός Cooper είναι σήμερα υψηλόβαθμο στέλεχος της γραφειοκρατίας της ΕΕ στις Βρυξέλλες για ζητήματα εξωτερική πολιτικής. Παλαιότερα υπήρξε πρωτοσύμβουλος του Πρωθυπουργού Τόνι Μπλέρ.

Πέραν των Δυτικών / Νατοϊκών κυβερνήσεων, ο πιο σημαντικός χρηματοδότης της ICG υπήρξε ο George Soros που πρωτοχρηματοδότησε τη δημιουργία της ICG με φορέα τον πρώην Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών και Πρόεδρο του Ιδρύματος Carnegie, Morton Abramowitz. Μαζί με τον Abramowitz, τα μέλη και οι αξιωματούχοι της ICG, αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της ευρωατλαντικής ελίτ. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο μέχρι το 2007 Πρόεδρος της ICG, ο Αυστραλός Gareth Evans, ο οποίος ως Υπουργός Εξωτερικών υπήρξε θιασώτης του Ινδονήσιου δικτάτορα Σουχάρτο και απολογητής της γενοκτονικής του πολιτικής στο Ανατολικό Τιμόρ.

9). Για την σχετική τεκμηρίωση βλέπε την πολυσέλιδη έκθεση της Nathan Associates, Inc. Final Report: Cyprus Bi-Communal Development Irregam Evaluation της 25ης Μαΐου 2004 (Evaluation IQC No. AEP-I-0000-0002300). Η Έκθεση Nathan υποβλήθηκε προς την United States Agency for International Development και (α) αποτιμούσε τους λόγους αποτυχίας του δημοψηφίσματος το 2004 για το Σχέδιο Ανάν και (β) πιο σημαντικό για τους σκοπούς μας, περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια και με στοιχεία (χρηματοδοτήσεις ΜΚΟ και αποδέκτες χρημάτων)τις μεθοδεύσεις της αμερικανικής πρεσβείας για παράκαμψη της Κυπριακής Κυβέρνησης. Η Έκθεση Nathan αποσύρθηκε από το διαδίκτυο μετά από ολιγοήμερη διαθεσιμότητά της. Βλ. Επίσης, Μιχάλης Ιγνατίου, «Ταμείο για ευαίσθητες δραστηριότητες», Ο Φιλελεύθερος, 30 Νοεμβρίου 2008.

10). Όπως μας πληροφορεί ο Simpson στην προαναφερθείσα μελέτη του, τα reference/focus groups υπήρξαν ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία που οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ανέπτυξαν τη δεκαετία του 1950 μέσω των οποίων επέβαλαν τις δικές τους θέσεις και θεωρήσεις για τα πράγματα, δηλαδή τη δική τους προπαγάνδα (communication theory). Η επιβολή της αμερικανικής θεώρησης επέτρεπε τον έλεγχο και τη διαχείριση των λεγόμενων αναπτυσσόμενων χωρών του τρίτου κόσμου, όχι όμως και την επίλυση των όποιων προβλημάτων που τις ταλάνιζαν. Ποτέ δεν αποτελούσε στόχο της αμερικανικής στρατηγικής η επίλυση τέτοιων προβλημάτων παρά μόνο η «διαχείρισή» τους μέσω μιας διατεταγμένης ιδεολογίας.

Ένας από τους πιονέρους της παραπάνω μεθοδολογίας υπήρξε το πρώην μέλος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και μεταπολεμικά καθηγητής στο Yale, "Leonard Doob - author of the 1948 text Public Opinion and Propaganda and an activist in US international propaganda projects until well into the 1980's" - όπως γράφει ο Simpson (σελ. 87). Ο Doob και συνάδελφοί του όπως ο Herbert Kelman του Harvard έδρασαν και στην Κύπρο. «Απόφοιτοι» των σεμιναρίων και focus groups που διηύθυναν οι Kelman και Doob στο Cambridge και στην Λευκωσία (Λήδρα Πάλλας), βρίσκονται σήμερα σε νευραλγικές κρατικές θέσεις στην Κύπρο, σε Πανεπιστήμια και αλλού, και παραμένουν οι κατ' εξοχήν θιασώτες του Σχεδίου Ανάν και της κατάλυσης του κυπριακού κράτους του 1960.

11). Βλ. το ειδικό πρόγραμμα για την Τουρκία στον επίσημο ιστότοπο της GMFUS. Ανάλογο πρόγραμμα για την Τουρκία με παρόμοιο υλικό υπάρχει και στον ιστότοπο της ICG.

12). Ο Λόρδος Patten of Barnes δηλώνει κομπάζοντας ότι στην οργάνωσή του, την ICG, "We often find ourselves saying the things that governments would like to say but find too difficult". Jan Oberg, "The International Crisis Group", ο.π.

13). Βλ. «Το Ευαγές Ίδρυμα ICG και οι Μυρωμένες Εκθέσεις του», Ο Φιλελεύθερος, 15 Μαρτίου 2006. Στην Λευκωσία, η Έκθεση του 2006 παρουσιάσθηκε σε ακροατήριο στο Intercollege όπου απόφοιτοι των σεμιναρίων Doob-Kelman κατέχουν διευθυντικές θέσεις και αμέσως μετά ο παρουσιαστής του Ιρλανδός Nicholas Whyte, φιλοξενήθηκε από το ΕΛΙΑΜΕΠ (16 Μαρτίου 2006) στην Αθήνα. Η ειρωνεία είναι ότι λίγο μετά, ο Whyte, υπεύθυνος της ICG για την έρευνα και την συγγραφή της κυπριακής έκθεσης, εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση διότι άρχισε να αντιδρά στο μακρύ χέρι της Άγκυρας και να διαφοροποιείται κάπως από τη μέχρι τότε απόλυτα φιλοτουρκική στάση του ICG.

14). Σχετικά με μερικές από τις δραστηριότητες της PRIO στην Κύπρο, δες ενδεικτικά το επικριτικό κείμενό μου, «Κομπογιαννιτισμός και Προπαγάνδα», Ο Φιλελεύθερος, 16 Μαρτίου 2008. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Βρετανός Dan Smith, από το 1993 μέχρι το 2007 , διευθυντής της PRIO και ο άνθρωπος που εγκατέστησε τη PRIO στην Κύπρο το 1997. Ο Dan Smith συνεργάστηκε με το ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα το 2003 και υπήρξε συνιδρυτής του Greek-Turkish Forum της PRIO. Το 2002, ο Dan Smith τιμήθηκε από τη Βασίλισσα Ελισάβετ με το Order of the British Empire ( OBE ). Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο για τον Dan Smith , είναι το επταετές κενό που εμφανίζεται στο βιογραφικό του ( 1981-1988 ) για το οποίο ο ίδιος δηλώνει, "freelance".

Πέραν των δραστηριοτήτων της σε Κύπρο και Τουρκία (συνεργασία με το Istanbul Policy Center ) η PRIO ανέπτυξε αδιαφανή δραστηριότητα με το ΕΛΙΑΜΕΠ πριν και μετά το 2004 με επίκεντρο το Σχέδιο Ανάν. Αποκορύφωμα της συνεργασίας των δύο «ΜΚΟ» υπήρξε το κλειστό σεμινάριο στην Ύδρα ( 16-17 Οκτωβρίου 2004 ) όπου παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων, ο Λόρδος Χάνει, ο τότε βρετανός Υφυπουργός Εξωτερικών Ντένις ΜακΣέιν και ο έλληνας ομόλογός του Ευριπίδης Στυλιανίδης . Το σεμινάριο τέθηκε υπό την αιγίδα του βρετανικού Φόρειν Όφις και της βρετανικής πρεσβείας και του Βρετανικού Συμβουλίου της Αθήνας. Πέραν των 40 επιλεγμένων προσώπων , έλαβαν μέρος στο σεμινάριο της Ύδρας κατόπιν προσωπικής πρόσκλησης. Όλοι υπήρξαν θιασώτες του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2004 για το σχέδιο Ανάν. Οι οργανωτές αρνήθηκαν και απέκλεισαν επιδεικτικά τη συμμετοχή στο σεμινάριο εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στρατηγικός στόχος της συνάντησης της Ύδρας, κατά βρετανό βουλευτή που παρευρέθη και αρνήθηκε να συμμορφωθεί στα Chatham House Rules που επέβαλλαν PRIO και ΕΛΙΑΜΕΠ, ήταν «πώς θα αυξηθούν οι πιέσεις για να αλλάξει το πολιτικό ισοζύγιο δυνάμεων στην Κύπρο». Για περισσότερες πληροφορίες , βλ. Φανούλα Αργυρού, Ελευθερία ( Λονδίνο 21 Οκτωβρίου 2004 ) και την πολύ καλή κάλυψη στη Σημερινή της Λευκωσία στις 23-24-25 Οκτωβρίου 2004.

15). Βλ. Ευρυβιάδης, «Κομπογιαννιτισμός και Προπαγάνδα», Ο Φιλελεύθερος, 16 Μαρτίου 2008

ΠΗΓΗ: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.aixmi.gr

Call for security studies

The call

Monnet's brandy and Europe's fate ( Article by StrobeTalbott)

DRESDEN, 1945-2005

Jean Monnet's idea was to move by consensus, by an intelligent perseverance on the other members of the European Union.

Javier Solana ,   Former foreign policy chief of the European Union

The Essay

Νέο βιβλίο: Σύμμαχοι αλλά όχι Φίλοι: ΗΠΑ – Τουρκία, 1979 – 2000

ΑΡΘΡΟ

Κυπριακό Τουρκία Ισραήλ Σαρία Δύση μετά 20 - 40 χρόνια

κ. Στούπα καλημέρα,

Όσο παράξενο και αν ακουστεί η λύση του Κυπριακού έχει σχέση ακόμη και με την κατεύθυνση που θα έχει  ο παγκόσμιος πολιτισμός μετά 20-40 χρόνια.

Κύπρος + Ισραήλ =8 εκατομμύρια.

Τουρκία + Αίγυπτος + Παλαιστίνη= 200 + εκατομμύρια.

Βλέποντας την θρησκευτική πολιτισμική σύνθεση  και εξέλιξη στην ανατολική μεσόγειο των τελευταίων 50 - 100 χρόνων προκύπτει ξεκάθαρα ότι ο μουσουλμανο-ισλαμικος κόσμος είναι σαν έναν οδοστρωτήρα ο οποίος εξαφανίζει - εκτοπίζει οτιδήποτε μη μουσουλμανο-ισλαμικο από την περιοχή.

Η ανατολική μεσόγειος από τόπο που κατά το παρελθόν παρήγαγε πολιτισμούς και θρησκείες παγκόσμιας εμβέλειας, σήμερα μετατρέπεται και ξεπέφτει ως η μόνη πηγή πραγματικής απειλής και οπισθοδρόμησης του παγκόσμιου πολισμού.

Αν η Κύπρος είχε γίνει τουρκική το 1974, σήμερα δεν θα υπήρχαν στην ανατολική μεσόγειο ούτε το Ισραήλ ούτε ίχνος δυτικού πολιτισμού.

Το κυπριακό δεν είναι διμερές θέμα μεταξύ Τούρκων Ελλήνων, είναι στην πραγματικότητα η προτελευταία άγκυρα του δυτικού πολιτισμένου κόσμου στο εσωτερικό της Σαρίας, το Ισραήλ είναι η τελευταία.

Αν δεν αναστραφεί η πορεία εξάπλωσης των πολιτισμών και των θρησκειών προς την ανατολή από την Ευρώπη και όχι αντίθετα όπως τώρα, σε 50 χρόνια από σήμερα θα έχουν φορέσει μπούρκα και τα αγάλματα στο μουσείο του Λούβρου.

Για να κατανοήσουμε αν είναι ή δεν είναι προς το συμφέρον του πολιτισμένου κόσμου η σημερινή πρόταση επίλυσης του κυπριακού, πρέπει αναγκαστικά να φανταστούμε ποιές θα είναι οι επιπτώσεις της στην ανθρωπογεωγραφία της ανατολικής μεσογείου  μετά από 20-40+ χρόνια.

Στο Κυπριακό δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, απλά η Κύπρος ήταν άλλη μια χαμένη μάχη του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος μετρά ασταμάτητα ήττες από την Σαρία τα τελευταία 150 χρόνια.

Η τελική μάχη των δύων πολιτισμών θα δοθεί από την επόμενη γενιά των ευρωπαίων, όχι όμως στον Μαραθώνα, αλλά στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο.

Θα είναι προς το συμφέρον και των μικρών παιδιών του Αφγανιστάν και του Πακιστάν να ζήσουν τον Δυτικό πολιτισμό στον τόπο τους.

Το Πακιστάν είναι η μόνη μουσουλμανική χώρα που έχει αναγνωρίσει την μουσουλμανο-ισλαμική κατοχή στην Κύπρο, ας ελπίσουμε να αξιωθεί η Κύπρος μετά από 40 χρόνια να αναγνωρίσει στο Πακιστάν την πλήρη εξαφάνιση του Ισλαμοφασισμού.

Σαρία ή Δημοκρατία στην ανατολική μεσόγειο μετά από 40 χρόνια;

Αυτά κρίνονται στην Κύπρο και όχι αν θα παραχωρεί η Αμμόχωστος στους Ελληνοκυπρίους.

Γνωρίζετε εσείς έστω μια θρησκεία, έναν πολιτισμό μια ιδεολογία που να μην εξαφανίστηκε ερχόμενη σε επαφή με το μουσουλμανο-ισλαμισμό;

Γνωρίζετε εσείς έστω και ένα από τα 57 μουσουλμανικά κράτη, με πραγματική δημοκρατία;

Ας ελπίσουμε να είναι μόνο ο Ερντογάν  και η ελληνική χαζοαριστερά που μπερδεύουν ακόμη  την πλειοψηφία της κάλπης των αδερφών μουσουλμάνων, με την πραγματική δημοκρατία.

Η Ευρώπη, καθοδηγούμενη από νεκρούς ιδεολογικά πολιτικούς διολισθαίνει σε έναν νέο μεσαίωνα μουσουλμανο- ισλαμικό αυτήν την φορά, βαφτίζοντας την δειλία της ως ανοχή στην διαφορετικότητα της έξυπνα κρυμμένης Σαρίας κάτω από την δημοκρατία της πλειοψηφίας της κάλπης.

Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν αυτιά να θέλουν να ακούσουν για τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, όχι μόνο στην Κύπρο και Ισραήλ, αλλά ούτε στο Λονδίνο ούτε στο Παρίσι ούτε στο Βερολίνο.

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη

 

Πηγή:www.capital.gr

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΡΜΑΤΩΝ;

The article