Ναύς ΕΛΛΑΣ

 Μισή ταχύτητα, δυνατά τον ήχο

Ο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ

του Δρ. Κωνσταντίνου Π. Μπαλωμένου*

Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ διαμόρφωσε μια νέα πραγματικότητα στο ήδη ασταθές και έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον ασφάλειας της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής.     

Ο ρόλος επίσης, που φιλοδοξεί να διαδραματίσει η Τουρκία ως ρυθμιστής των εξελίξεων στη μετά Άσαντ εποχή, καθώς και η επιδίωξή της να  μετατρέψει τη Συρία σε Τουρκικό Προτεκτοράτο, περιπλέκει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Λαμβάνοντας υπόψη τις εμφανείς, αλλά και τις υπόγειες κινήσεις των  κύριων παικτών (Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ, Αραβικά κράτη κ.α.), που εμπλέκονται στη Συρία, αλλά και της διεθνούς κοινότητας γενικότερα, ελλοχεύει ο κίνδυνος:

1.     επανέναρξης των εχθροπραξιών μεταξύ των ένοπλων τοπικών φατριών για τη νομή της εξουσίας ή για εθνοτικούς και  θρησκευτικούς λόγους,

2.     μιας γενικευμένης σύρραξης μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ για την εξόντωση ή την υπεράσπιση των Κούρδων της Συρίας και της εξασφάλισης των γεωπολιτικών τους συμφερόντων,

3.     επέκτασης της σύγκρουσης πέρα από τη Μέση Ανατολή, με απρόβλεπτες συνέπειες για την περιφερειακή σταθερότητα και την παγκόσμια ειρήνη. 

 

 

Λαμβάνοντας υπόψη τις εν λόγω εξελίξεις, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η χαρακτηριστική απουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), τόσο σε διπλωματικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Προφανώς, η οικονομική και πολιτική κρίση στη Γαλλία και Γερμανία έχουν επηρεάσει αρνητικά τα κέντρα λήψης αποφάσεων των Βρυξελλών, με αποτέλεσμα η Ε.Ε. να δυσκολεύεται να ασκήσει μια αξιόπιστη Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας,  όπου  θα εξασφαλίσει τη συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη και θα ενισχύσει τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.

Συγκεκριμένα, η Ε.Ε. αδυνατεί να λειτουργήσει ως ένας αξιόπιστος πάροχος ασφάλειας -όπως ορίζει ο πρωταρχικός στόχος της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Πυξίδας (Strategic Compass)- και να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στον τομέα της άμυνας και ασφάλειας, επηρεάζοντας τις διεθνείς εξελίξεις.

Το πιο επικίνδυνο όμως είναι, ότι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., αδυνατούν να κατανοήσουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις στη Συρία καθώς επίσης, τους κινδύνους που καραδοκούν τόσο για την Ευρώπη όσο και για τη διεθνή κοινότητα. 

Για του λόγου το αληθές, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τελευταία συνάντηση της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν με τον  Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ.

Κατά τη συνάντηση αυτή, η Ευρωπαία αξιωματούχος έσπευσε να προσφέρει οικονομική βοήθεια ενός δις ευρώ στον κ. Ερντογάν για την φιλοξενία των Σύρων προσφύγων στην Τουρκία, τη στιγμή που οι Σύριοι πρόσφυγες επιστρέφουν μαζικά στην πατρίδα τους. Επίσης, η κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν εξήρε το ρόλο της Τουρκίας ως παράγοντα διασφάλισης της σταθερότητας στη Συρία, τη στιγμή όπου η Τουρκία αποτελεί τον κύριο παράγοντα αποσταθεροποίησης στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής.

Υπό το πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα καλείται να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση μιας αξιόπιστης ευρωπαϊκής πολιτικής για τη Συρία και τη Μέση Ανατολή γενικότερα.

Συγκεκριμένα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να συνεχίσει τις έως τώρα σημαντικές παρεμβάσεις του και να αξιοποιήσει ακόμη περισσότερο το διεθνές κύρος και την επιρροή του στους ομολόγους του (με πολλούς από τους οποίους διαθέτει άριστη προσωπική και πολιτική σχέση), ώστε: α) να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας το κόστος ασφαλείας που θα κληθεί να πληρώσει η Ευρώπη σε περίπτωση περαιτέρω αποσταθεροποίησης της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και β) να ληφθούν από μέρους της Ε.Ε. άμεσες αποφάσεις και απτές θεσμικές πρωτοβουλίες που θα συμβάλουν στην αποκλιμάκωση της κρίσης στη Συρία, τη διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και την ομαλή πολιτειακή της μετάβαση και σταθεροποίηση.  

Αξίζει να υπενθυμίσουμε, ότι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής που έλαβε χώρα στις Βρυξέλλες, στις 19/12/2024, η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο και την Αυστρία κατέθεσαν Non-Paper σχετικά με τα επόμενα βήματα που θα πρέπει να αναλάβει η Ε.Ε. για να μην παραμείνει παρατηρητής των εξελίξεων στη Συρία.

Επίσης, οι Πρωθυπουργοί Ελλάδας και Κύπρου ενημέρωσαν τους ομολόγους τους για την πιθανότητα να καθοριστεί κάποιου είδους ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, που να παραγνωρίζει τα αναμφισβήτητα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, τονίζοντας ότι:  «Δεν μπορεί να υπάρξει πιθανότητα οποιασδήποτε συμφωνίας Τουρκίας - Συρίας, που να καταπατά τα δικαιώματα της Κύπρου».

Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., υπήρξε και μια ακόμη επιτυχία για την Ελλάδα.

Έπειτα από πρόταση του Έλληνα Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, συμφωνήθηκε η σύγκληση Έκτακτης Συνόδου της Ε.Ε. στις 3 Φεβρουαρίου 2025, με αποκλειστικό θέμα την Ευρωπαϊκή Άμυνα. Το γεγονός αυτό, αποτελεί μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα (αν σκεφτεί κανείς, ότι από την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε., ουδείς άλλος Έλληνας Πρωθυπουργός έχει καταφέρει να ορίζει την ατζέντα Συνόδου της Ε.Ε.) και ταυτόχρονα, μεγάλη ευκαιρία για να προωθηθούν τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Η πρόταση του κ. Μητσοτάκη έρχεται σε συνέχεια της Επιστολής που είχε αποστείλει το Μάιο του 2024 ο Έλληνας Πρωθυπουργός μαζί με τον Πολωνό Πρωθυπουργό κ. Τούσκ στην κ. Φον ντερ Λάϊεν, με αίτημα τη δημιουργία μιας κοινής «ΑΣΠΙΔΑΣ» για την αεράμυνα της Ευρώπης, με κοινοτική χρηματοδότηση.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη (μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.), «οι χώρες της Ε.Ε. πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για την οργάνωση της άμυνάς τους και λόγω της τεράστιας γεωπολιτικής έντασης την οποία αντιμετωπίζουμε, απαιτείται μία πολιτική αφύπνιση της Ευρώπης μέσω της διάθεσης ευρωπαϊκών πόρων, καθώς και τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Αμυντικού Ταμείου». 

Κοντολογίς, αν στην έκτακτη Σύνοδο της Ε.Ε. που θα λάβει χώρα στις 3/2/2025 επιτευχθεί ο στόχος του Έλληνα Πρωθυπουργού, η Ελλάδα θα μπορέσει να εντάξει την άμυνά της στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής άμυνας και έτσι, μέσω ευρωπαϊκής χρηματοδότησης να καλύψει τους πόρους που απαιτούνται για την ικανοποίηση μέρους ή του συνόλου των εξοπλιστικών της αναγκών.

Αν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, το όφελος για την Ελλάδα εκτός από αμυντικό θα είναι και δημοσιονομικό.

Για παράδειγμα, ας αναλογιστούμε τι θα συμβεί αν η Ελλάδα κατορθώσει να λαμβάνει κάθε χρόνο 3 έως 5 δις Ευρώ, για την κάλυψη των εξοπλιστικών της αναγκών από την ΕΕ. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα δημιουργήσουν δημοσιονομικό χώρο και θα μπορέσουν να αξιοποιηθούν από την οποιαδήποτε Ελληνική Κυβέρνηση, για κοινωνικές παροχές και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών.   

Εκτός από τις προαναφερθείσες πρωτοβουλίες, η Ελλάδα για να πρωταγωνιστήσει στη διαμόρφωση μιας αξιόπιστης και ενεργού ευρωπαϊκής πολιτικής για τη Συρία και τη Μέση Ανατολή γενικότερα, θα πρέπει να μιλήσει στους Ευρωπαίους εταίρους της, όχι με όρους εθνικού συμφέροντος, αλλά με όρους ευρωπαϊκού συμφέροντος.  

Θα πρέπει δηλαδή, να αναδείξει τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και τις αξίες που διακυβεύονται από τις εξελίξεις στη Συρία και τη Μέση Ανατολή.

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να τονίσει τις απειλές που ελλοχεύουν για την ασφάλεια των ευρωπαίων πολιτών (τρομοκρατία, μεταναστευτικό, διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής κλπ), των κρίσιμων υποδομών και την ακεραιότητα των συνόρων της Ευρώπης, καθώς επίσης, το σημαντικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η ΕΕ τόσο για τη σταθερότητα στην Ευρώπη όσο και για τη διασφάλιση της ειρήνης και ασφάλειας σε όλο τον κόσμο.

Υπό το πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα πρέπει να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους της, ότι η Ε.Ε. θα πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις στη Συρία και πως δεν είναι προς όφελός της, να επιτρέψει στην Τουρκία να παίξει το ρόλο του ρυθμιστή και διαχειριστή των εξελίξεων στην περιοχή. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι συμφέρον για την Ευρώπη είναι η πολιτική σταθεροποίηση και οικονομική ανόρθωση της Συρίας και όχι η δημιουργία ενός Τουρκικού προτεκτοράτου ή ο διαμελισμός της χώρας.

Για την επίτευξη του στόχου αποδόμησης της Τουρκίας, η Ελλάδα θα μπορούσε να επικαλεστεί τις αρχές όπου βασίζεται η ευρωπαϊκή ασφάλεια (δηλαδή το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τα ιδρυτικά έγγραφα του ΟΑΣΕ, συμπεριλαμβανομένων την Τελική Πράξη του Ελσίνκι και τη Χάρτα του Παρισιού), που αναφέρονται ρητά και ξεκάθαρα στην κυριαρχική ισότητα και εδαφική ακεραιότητα των κρατών, το απαραβίαστο των συνόρων, την αποχή από την απειλή ή τη χρήση βίας και την ελευθερία των κρατών να επιλέγουν ή να αλλάζουν τις δικές τους ρυθμίσεις ασφαλείας.  

Στο πλαίσιο αυτό, η Ελληνική διπλωματία θα μπορούσε να επισημάνει ότι η Τουρκία:

v Έχει διεξάγει στρατιωτικές εισβολές στη Συριακή επικράτεια (Κλάδος Ελαίας, Πηγή της Ειρήνης κλπ) όχι α) για να προστατεύσει τα σύνορά της από τους τρομοκράτες και β) για να συμβάλει στην επίλυση της κρίσης (όπως επικαλείται), αλλά για να καταλάβει εδάφη εντός της Συρίας και να εδραιώσει το ρόλο της ως μεσολαβητή στην περιοχή και να ελέγξει την διάδοχη κατάσταση εξουσίας στη Συρία. Η Τουρκία έχει εισβάλει στη Συρία και έχει υπό την κατοχή της Συριακά εδάφη.

v Επικαλείται ότι διεξήγαγε Ειρηνευτικές Επιχειρήσεις στη Συρία, για να εκδιώξει τους Τζιχαντιστές και τις τρομοκρατικές οργανώσεις ΡΚΚ, KCK, PYD, YPG, από την περιοχή του Αφρίν συμβάλλοντας παράλληλα, και στην πάταξη της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Τα τελευταία γεγονότα έδειξαν, ότι η Τουρκία όχι μόνο δεν εκδιώκει τους τρομοκράτες και τους Τζιχαντιστές, αλλά συνεργάζεται μαζί τους και τους χρησιμοποίησε ως αντιπροσώπους της (Proxy), για να ανατρέψει τον Άσαντ και να ελέγξει τη διάδοχη κατάσταση στη χώρα.

v Διεξήγαγε τις εν λόγω στρατιωτικές εισβολές επικαλούμενη το νόμιμο δικαίωμά της από το Διεθνές Δίκαιο για αυτοάμυνα. Τα τελευταία γεγονότα, απέδειξαν ότι η Τουρκία εδώ και χρόνια διεξήγαγε επιχειρήσεις υβριδικού πολέμου στη Συρία καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο και με μοναδικό της στόχο, την αποσταθεροποίηση του Συριακού καθεστώτος και την ανατροπή του Άσαντ.    

Η Ελλάδα επίσης, θα πρέπει να αποτελέσει την φωνή των Κούρδων της Συρίας μέσα στην Ε.Ε. και να επιδιώξει οι εταίροι της, να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την υποστήριξή τους και τη διατήρηση της αυτονομίας τους.

Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να αποδομηθεί το αφήγημα του κ. Ερντογάν ότι οι Κούρδοι είναι τρομοκράτες και μέλη του DAESH (ISIS), επισημαίνοντας ότι οι Κούρδοι της Συρίας συμμετείχαν στην Παγκόσμια Εκστρατεία κατά του ISIS και συνεχίζουν να διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο κατά της τρομοκρατίας, αφού διατηρούν υπό κράτηση χιλιάδες αιχμαλώτους μαχητές του ISIS.

Τέλος, θα πρέπει να επισημανθεί ο κίνδυνος για την Ευρώπη και τους πολίτες της, σε περίπτωση που απελευθερωθούν όλοι αυτοί οι τζιχαντιστές και περάσουν στην Ευρώπη, αναπτύσσοντας νέο κύκλο τρομοκρατικής δράσης.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιήσει σημαντικές προσωπικότητες (πχ πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Αναλένα Μπέρμποκ κ.α.), που ήδη εξέφρασαν τη στήριξή τους στους Κούρδους, ώστε να χτίσει συμμαχίες και να λάβει στήριξη. 

Λαμβάνοντας υπόψη τις πρώτες δηλώσεις της κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν στην πλατφόρμα X μετά την πτώση του Άσαντ, σχετικά με την βοήθεια της Ε.Ε. στην ανοικοδόμηση της Συρίας και την υποστήριξη της προάσπισης της εθνικής ενότητας ενός συριακού κράτους που προστατεύει όλες τις μειονότητες, η Ελλάδα θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση ευρωπαϊκού πλαισίου για την ανοικοδόμηση της Συρίας (με τη συμμετοχή και ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών) και τη διαδικασία υλοποίησής του.  

Από μέρους της ελληνικής διπλωματίας θα πρέπει να επισημανθεί επίσης, ο κίνδυνος ενός νέου μεταναστευτικού κύματος σε περίπτωση που παραταθούν ή κλιμακωθούν οι ένοπλες συγκρούσεις και συνεχιστεί η αστάθεια στην περιοχή, τονίζοντας ιδιαίτερα, την απειλή ασφάλειας που θα προκύψει σε περίπτωση που μέσω των εν λόγω ροών εισέλθουν ισλαμιστές τρομοκράτες στην Ευρώπη.

Επιπλέον, η Ελλάδα θα πρέπει να πιέσει ώστε να υπάρξει ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική για την επιστροφή Σύρων προσφύγων και την εξασφάλιση των βασικών τους αναγκών. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα μπορούσε να αναλάβει ως εκπρόσωπος της Ε.Ε. δράσεις υποστήριξης των νέων δομών φιλοξενίας και των δομών του ΟΗΕ, ώστε να εξασφαλιστούν οι βασικές τους ανάγκες.

Σε σχέση με το ίδιο ζήτημα, οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. (π.χ. κ Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν) θα πρέπει να κατανοήσουν και να πειστούν, ότι απαιτείται συνολική ευρωπαϊκή ρύθμιση και δράση και  πως η διαχείριση και αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών δεν μπορεί γίνει μέσω της Τουρκίας, αλλά απευθείας με τη νέα Συριακή ηγεσία.  

Επιπρόσθετα, η Ελλάδα πρέπει να επισημάνει στους εταίρους της ότι σε περίπτωση επανέναρξης των εχθροπραξιών και παράτασης της αστάθειας στην περιοχή, ελλοχεύει ο κίνδυνος νέας ενεργειακής κρίσης με σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις για την Ευρώπη.

Ειδικότερα, η πιθανότητα δολιοφθορών ή επιθέσεων στις ενεργειακές υποδομές και η μη ασφαλής μεταφορά των ενεργειακών πόρων, είναι βέβαιο ότι θα πλήξει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και θα προκαλέσει οικονομική αστάθεια στην περιοχή.    

Επίσης, η μετατροπή της Συρίας σε Τουρκικό προτεκτοράτο, καθιστά την Τουρκία ενεργειακό ρυθμιστή στην περιοχή και εξαρτά ενεργειακά την Ευρώπη από έναν αναξιόπιστο διεθνή παίκτη (Τουρκία), τη στιγμή που το ζητούμενο στην Ε.Ε. είναι η ενεργειακή αυτονομία των κρατών μελών της.

Υπό το πρίσμα αυτής της απειλής, η Ελλάδα καλείται να αναδείξει στους εταίρους της, τις προκλήσεις και απειλές που ελλοχεύουν και παράλληλα, να παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των  μελλοντικών ενεργειακών διαδρομών  (π.χ. Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα), ώστε να καταστεί ενεργειακός παίκτης και να συμβάλλει στην ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης. Επίσης, η στήριξη της Ελλάδας στους Κούρδους και η πιθανή συμμαχία μαζί τους, μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο κεφάλαιο για την Ελλάδα, δεδομένου ότι οι Κούρδοι της Συρίας, ελέγχουν τους πιο σημαντικούς ενεργειακούς πόρους στη χώρα.

Επιπλέον, η Ελλάδα πρέπει να αξιοποιήσει το νέο Σύμφωνο της Ε.Ε. για τη Μεσόγειο, με στόχο την προώθηση της ενισχυμένης αμοιβαία επωφελούς περιφερειακής συνεργασίας με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Ειδικότερα, όπως δήλωσε η ευρωπαία επίτροπος για τη Μεσόγειο κα. Ντουμπράβκα Σουίτσα, σε συνέντευξή της στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» (30/12/24), υπάρχουν πολύ σημαντικά έργα που η Ελλάδα μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως η ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Αιγύπτου, το λεγόμενο GREGY, και το IMEC και ο Οικονομικός Διάδρομος της Μέσης Ανατολής της Ινδίας.

Μέσω της Ε.Ε., πρωταγωνιστικό ρόλο μπορεί να παίξει η Ελλάδα επίσης, στην προστασία των δικαιωμάτων των θρησκευτικών μειονοτήτων στη Συρία και να τεθεί επικεφαλής ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών ανθρωπιστικής βοήθειας (σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 2024 περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι στη Συρία έχριζαν κάποιου είδους ανθρωπιστικής βοήθειας). Με τον τρόπο αυτό, θα ενισχυθεί το διπλωματικό κεφάλαιό της και θα μπορέσει να υπερασπιστεί και προστατεύσει τα δικαιώματα των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής από θέση ισχύος.      

Τέλος, σε σχέση με την πιθανότητα οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ  Τουρκίας και Συρίας, η Ελλάδα θα πρέπει να χειριστεί το θέμα όχι έως Ελληνο –Τουρκικό, αλλά ως Ευρω –Τουρκικό και μέσω της Ευρωπαϊκής ισχύος να ασκηθούν οι ανάλογες πιέσεις (εμπορικές πιέσεις, διακοπή προμήθειας εξοπλισμών, περιοριστικά μέτρα κ.λπ), ώστε  να ακυρωθεί μια τέτοια προσπάθεια.   

Συγκεκριμένα, σε συνέχεια της πρόσφατης θετικής εξέλιξης για την Ελλάδα, όπου η Ε.Ε. στο πλαίσιο της διαμόρφωσης του Ευρωπαϊκού Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού της, δημοσίευσε στην ιστοσελίδα PLATFORM Maritime Sparial Planning, χάρτη της Ελληνικής ΑΟΖ (όπου δικαιώνει τις ελληνικές θέσεις,  προκαλώντας την έντονη αντίδραση της Τουρκίας), η Ελλάδα πρέπει να τονίσει ότι μια τέτοια πρωτοβουλία από μέρους της Τουρκίας, ακυρώνει τα σύνορα της Ευρώπης και τα συμφέροντά της και να διεκδικήσει μια αντίστοιχη εκδήλωση στήριξης για το εν λόγω θέμα.  

Εν κατακλείδι, κόντρα στις φωνές του λαϊκισμού και τους παντός είδους κινδυνολόγους που μιλούν για αμηχανία της Ελλάδας μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία, και την ανάδειξη της Τουρκίας σε πρωταγωνιστή στην περιοχή, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να ανησυχεί.

Έχει δικαιωθεί από τις έως τώρα στρατηγικές της επιλογές, διαθέτει γεωπολιτική και διπλωματική ισχύ για να εξισορροπήσει την πρόσκαιρη ενίσχυση του ρόλου της Τουρκίας και μέσω της Ε.Ε. και των ισχυρών συμμαχιών της, να καταστεί σημαντικός παίκτης, αλλά και πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή και τέλος, εγγυητής για την ειρηνική μετάβαση στη Συρία.

Υπό αυτή την οπτική, η Ελλάδα χρειάζεται να αξιοποιήσει τις στρατηγικές ευκαιρίες που θα προκύψουν και να αναπτύξει ακόμη πιο ενεργή διπλωματία, ώστε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής της ΕΕ για τη Συρία, να καταστεί ο εκφραστής της Ευρώπης στην περιοχή και να αυξήσει το γεωπολιτικό της αποτύπωμα. 

 

 *  Ο Δρ. Κωνσταντίνος Π. Μπαλωμένος είναι Πολιτικός Επιστήμονας – Διεθνολόγος, πρώην Γενικός Διευθυντής - Γενικής ΔιεύθυνσηςΠολιτικής Εθνικής Άμυνας και Διεθνών Σχέσεων του ΥΠΕΘΑ

Νέος Ρωσσικός υπερηχητικός βαλλιστικός πύραυλος;

Δοκιμή Αμερικανικού συστήματος PEACEKEEPER

Μετά το χτύπημα της πόλης DNIPRO από ρωσικό πύραυλο τη νύχτα 21/22 Νοε 2024 για τον οποίο οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι ήταν πειραματικό όπλο (όχι σε παραγωγή δηλαδή), πρόχειρη έρευνα σε δυτικές πηγές, δείχνει ότι  επρόκειτο για βαλλιστικό πύραυλο μέσου βεληνεκούς (IRBM=Intermediate-Range Ballistic Missile) εναντίον συγκεκριμένων στόχων στην Ουκρανία, σε απόσταση 1500χλμ.

Οι ΗΠΑ πρέπει λογικά (σύμφωνα με την START - Strategic Arms Reduction Treaty/ Ομπάμα-Πούτιν /2009) να είχαν ειδοποιηθεί από τους Ρώσσους για την εκτόξευση Διηπειρωτικού πυραύλου, προς αποφυγή «παρεξηγήσεων». Αν δεν υπήρχε προειδοποίηση, ίσως ο κόσμος να ήταν αλλιώς σήμερα. Το άλλο ενδεχόμενο, είναι ότι απλά δεν επρόκειτο για διηπειρωτικό πύραυλο.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΗΣ 24 Νοε 2024: Η επακριβής δήλωση της Αναπληρωτού Εκπροσώπου Τύπου του Πενταγώνου (ΗΠΑ) ήταν: "Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι η Ρωσσία εξετόξευσε ένα πειραματικό βαλλιστικό πύραυλο μέσου βεληνεκούς. Αυτός ο  IRBM ήταν βασισμένος στο Ρωσσικό μοντέλο ICBM, to RS-26 Rubezh".
Επίσης δήλωσε ότι η Αμερικανική κυβέρνηση είχε ενημερωθεί από τη Ρωσσία έγκαιρα για την εκτόξευση, "through Nuclear Risk Reduction channels".

Η Ρωσία στόχευσε νοτιοδυτικά του Dnipro, το Youzhmash, το εργοστάσιο όπου παράγεται στρατιωτικός και πολιτικός αεροδιαστημικός εξοπλισμός από την Ουκρανία. Αυτό το συγκρότημα, μαζί με το γειτονικό γραφείο σχεδιασμού (Yozhnoye) ήταν το κέντρο ανάπτυξης των αεροδιαστημικών τεχνολογιών της ΕΣΣΔ. 

Αυτό το χτύπημα είναι η απάντηση της Ρωσίας στην απόφαση των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας να άρουν τους περιορισμούς στη χρήση των ATACMS, Storm Shadow/ SCAPL-EG σε ρωσικό έδαφος και στην απόφαση της Ουκρανίας να τα χρησιμοποιήσει για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

Ο Πούτιν λέει ότι χρησιμοποίησε ένα νέο πύραυλο που ονομάζεται Oreshnik και που «είναι αδύνατο να αναχαιτιστεί και να καταρριφθεί από τα δυτικά αμυντικά συστήματα». Είπε επίσης ότι απαίτησε ο νέος πύραυλος να μπει σε μαζική παραγωγή (άρα δεν είναι τώρα σε παραγωγή), προειδοποιώντας ότι από εδώ και στο εξής θα  χρησιμοποιείται στην Ουκρανία.

Σύμφωνα με τον Fabian Hoffmann, αμυντικό εμπειρογνώμονα, πρόκειται για μια παραλλαγή του βαλλιστικού πυραύλου μέσου βεληνεκούς (IRBM) που δεν πρέπει να συγχέεται με τον διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο, (ICBM) και  στην επίθεση χρησιμοποιήθηκε ο γνωστός πύραυλος RS-26 Rubezh.

Το RS-26 Rubezh είναι ένα IRBM βάρους 40-50 τ. με εμβέλεια έως και 5500 km. Αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 2000 από τη Ρωσία ως απάντηση στα αμερικανικά συστήματα THAAD και Aegis, ειδικά μετά την αποκάλυψη των αμερικανικών σχεδίων για ανάπτυξη τέτοιων συστημάτων στην Ανατολική Ευρώπη (Ρουμανία, Deveselu). Το RS-26 Rubezh είναι ένα πραγματικά τρομακτικό σύστημα από τεχνικής άποψης, ικανό να μεταφέρει πολλαπλές κεφαλές MIRV (Multiple Independently targetable Reentry Vehicle/Πολλαπλές Κεφαλές Ανεξάρτητης Στόχευσης), περιλαμβανομένης της κεφαλής Avangard.

Κάποιοι (Ilya Kramnik στην Izvestiya) λένε ότι πρόκειται για νέα γενιά ρωσικών πυραύλων στο υψηλότερο όριο επιδόσεων των IRBM, ενώ άλλοι (Dmitry Kornev στην ίδια εφημερίδα) ότι το Oreshnik είναι απλά μια βελτιωμένη έκδοση του Iskader που ήδη χρησιμοποιείται ευρέως στην Ουκρανία, με βελτιωμένο κινητήρα.
Την περασμένη άνοιξη δοκιμάσθηκε ένας τέτοιος κινητήρας στο Kapustin Yar στη νότια Ρωσσία. Από την ίδια ακριβώς περιοχή εκτοξεύθηκε ο υπόψη πύραυλος, ο οποίος θα μπορούσε επίσης να είναι μια σμίκρυνση του ICBM συστήματος Yars-M.

Οι Ουκρανοί λένε ότι πρόκειται για νέου τύπου ICBM, το Kedr (Κέδρος) και ότι η περιοχή εκτόξευσης ήδη βομβαρδίσθηκε από αυτούς (τους Ουκρανούς) την επομένη της εκτόξευσης.

Το σύστημα αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά στη φάση «ανόδου» δηλαδή πριν το διαχωρισμό των κεφαλών, αφού μετά το διαχωρισμό, οι απειλές πολλαπλασιάζονται. 

Οι ονομαστικές δυνατότητες της κύριας κεφαλής (Avangard, βάρους 2 τ.) επιτρέπουν στον Πούτιν να λέει ότι «είναι αδύνατο να αναχαιτιστεί», επειδή πράγματι είναι πολύ δύσκολο έως σχεδόν αδύνατο να αναχαιτιστεί εάν ισχύουν όσα είναι γνωστά για αυτή την κεφαλή, δηλαδή:
- Είναι υπερηχητική, άνω των 10 mach (μέχρι και 27 mach διαδίδεται). 10 mach είναι 12.250 χαω.
- Ίπταται σε μεταβλητή τροχιά (μπορεί να αλλάξει το ύψος και να κάνει ελιγμούς αποφυγής αριστερά-δεξιά, με προεπιλογές που ενεργοποιούνται από τους αισθητήρες του).
- Το σύστημα που χρησιμοποιήθηκε έφερε 6 κεφαλές, με 6 υποπυρομαχικά κάθε μία.
- Ο διαχωρισμός των κεφαλών γίνεται στην ενδιάμεση φάση, σε χαμηλά διαστημικά υψόμετρα (περίπου εκεί που βρίσκεται σε τροχιά ο ISS – δηλαδή στα 400 χλμ.), άρα είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπισθεί από ραντάρ και αισθητήρες εδάφους.
- Είναι αυτόνομη κεφαλή και δεν χρειάζεται γεωγραφική καθοδήγηση πχ. GPS (Αμερικανικό), GLONASS (Ρωσσικό) ή Galileo (Ευρωπαϊκό), άρα πολύ δύσκολο να παρεμβληθεί με γνωστά μέσα Ηλεκτρονικού Πολέμου.  

Τέτοιες τεχνικές λεπτομέρειες κάνουν αυτά τα βλήματα επικίνδυνα για περιοχές που καλύπτονται μόνο από τα συνηθισμένα αντιπυραυλικά συστήματα όπως Aegis Ashore, THAAD, BMD και Patriot PAC-3. Θεωρητικά, η Avangard μπορεί να διαπεράσει όλα αυτά τα συστήματα και να χτυπήσει τους στόχους της.

Σύμφωνα με τις δυτικές πηγές φαίνεται ότι ο πύραυλος Oreshnik δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, δηλαδή είναι concept και δεν έχουν παραχθεί πάνω από 2 τέτοιοι πύραυλοι, που ναι, μπορούν να φέρουν και πυρηνικές κεφαλές. Ο πύραυλος RS-26 Rubezh είναι στα ίδια χνάρια, αφού η ανάπτυξή του σταμάτησε το 2015 λόγω έλλειψης κεφαλαίων και δεν υπάρχουν πληροφορίες ότι παράγεται αυτή τη στιγμή.

Απ’ όσα κυκλοφορούν, ένας τέτοιος βαλλιστικός πύραυλος δεν μπορεί να παραχθεί σε λιγότερο από 6 μήνες, και αφού έχουν γίνει όλες οι δοκιμές. Το κόστος είναι μάλλον αδιάφορο για τη Ρωσία, αφού βρίσκεται σε πόλεμο και μπορεί να επενδύσει πολλά για να ολοκληρώσει την ανάπτυξη τέτοιων όπλων.

Το τρωτό σημείο του συστήματος, είναι τα κέντρα σχεδίασης, ανάπτυξης, παραγωγής και συναρμολόγησής τους. Ενώ οι κεφαλές Avangard , σύμφωνα με ανοικτές πηγές, είναι σχεδόν αδύνατο να αναχαιτιστούν, οι πύραυλοι όμως μπορούν να καταστραφούν από την «κούνια» τους εάν αυτά τα κέντρα (όχι πολλά) χτυπηθούν από την Ουκρανία, που έχει δείξει ότι έχει εξαιρετικές δυνατότητες πληροφοριών και κρούσης πολύ μεγάλης εμβέλειας (Ουκρανικά drones έχουν χτυπήσει κατ’ επανάληψη μέχρι 1500 χλμ εντός ρωσικού εδάφους).

Το πιο σημαντικό είναι ότι παρ’ όλες τις απειλές τα τελευταία δυόμισι χρόνια για χρήση πυρηνικών όπλων «αν η τελευταία κόκκινη γραμμή ξεπεραστεί», αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ο Πούτιν υποτίθεται ότι είναι αυτό που στη θεωρία παιγνίων ονομάζεται «ορθολογικός παίκτης». Η ρητορική του εξυπηρετεί τη μεγιστοποίηση των κερδών του στην Ουκρανία, με βάση το φόβο που ευελπιστεί να προκαλέσει στη Δύση ώστε να μη δοθούν στην Ουκρανία έγκαιρα και αρκετά όπλα για να αμυνθεί.

Η 22/11/2024 καταγράφεται στην ιστορία ως η μέρα που για πρώτη φορά μια κατοικημένη πόλη δέχτηκε επίθεση με βαλλιστικό πύραυλο μέσου βεληνεκούς με δυνατότητα να φέρει πολλαπλές πυρηνικές κεφαλές.

Για την Ελλάδα, εκτός από την (απίθανη) περίπτωση της στοχοποίησής της ως ΝΑΤΟϊκής χώρας σε περίπτωση συμμαχικής ευθείας εμπλοκής με τη Ρωσσία (κατά το άρθρο 5 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου) πιθανές νέες επιπτώσεις θα μπορούσαν να είναι η συνέχιση της ενεργειακής κρίσης και οι καθυστερήσεις στην υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων  λόγω αλλαγής αναγκών των προτεραιοτήτων των προμηθευτών, υπέρ των αναγκών σε άλλα μέτωπα. 

 

Με σταχυολόγηση δημοσιευμάτων,
Κων. Β. Κωνσταντάρας

 

 

War and Peace in the Age of Artificial Intelligence

What It Will Mean for the World When Machines Shape Strategy and Statecraft

By Henry A. Kissinger, Eric Schmidt, and Craig Mundie, November 18, 2024

At a military convention in Washington, DC,
October 2024,Nathan Howard / Reuters

From the recalibration of military strategy to the reconstitution of diplomacy, artificial intelligence will become a key determinant of order in the world. Immune to fear and favor, AI introduces a new possibility of objectivity in strategic decision-making. But that objectivity, harnessed by both the warfighter and the peacemaker, should preserve human subjectivity, which is essential for the responsible exercise of force. AI in war will illuminate the best and worst expressions of humanity. It will serve as the means both to wage war and to end it.

Humanity’s long-standing struggle to constitute itself in ever-more complex arrangements, so that no state gains absolute mastery over others, has achieved the status of a continuous, uninterrupted law of nature. In a world where the major actors are still human—even if equipped with AI to inform, consult, and advise them—countries should still enjoy a degree of stability based on shared norms of conduct, subject to the tunings and adjustments of time.

But if AI emerges as a practically independent political, diplomatic, and military set of entities, that would force the exchange of the age-old balance of power for a new, uncharted disequilibrium. The international concert of nation-states—a tenuous and shifting equilibrium achieved in the last few centuries—has held in part because of the inherent equality of the players. A world of severe asymmetry—for instance, if some states adopted AI at the highest level more readily than others—would be far less predictable. In cases where some humans might face off militarily or diplomatically against a highly AI-enabled state, or against AI itself, humans could struggle to survive, much less compete. Such an intermediate order could witness an internal implosion of societies and an uncontrollable explosion of external conflicts.

Other possibilities abound. Beyond seeking security, humans have long fought wars in pursuit of triumph or in defense of honor. Machines—for now—lack any conception of either triumph or honor. They may never go to war, choosing instead, for instance, immediate, carefully divided transfers of territory based on complex calculations. Or they might—prizing an outcome and deprioritizing individual lives—take actions that spiral into bloody wars of human attrition. In one scenario, our species could emerge so transformed as to avoid entirely the brutality of human conduct. In another, we would become so subjugated by the technology that it would drive us back to a barbaric past.

THE AI SECURITY DILEMMA

Many countries are fixated on how to “win the AI race.” In part, that drive is understandable. Culture, history, communication, and perception have conspired to create among today’s major powers a diplomatic situation that fosters insecurity and suspicion on all sides. Leaders believe that an incremental tactical advantage could be decisive in any future conflict, and that AI could offer just that advantage.

If each country wished to maximize its position, then the conditions would be set for a psychological contest among rival military forces and intelligence agencies the likes of which humanity has never faced before. An existential security dilemma awaits. The logical first wish for any human actor coming into possession of superintelligent AI—that is, a hypothetical AI more intelligent than a human—might be to attempt to guarantee that nobody else gains this powerful version of the technology. Any such actor might also reasonably assume by default that its rival, dogged by the same uncertainties and facing the same stakes, would be pondering a similar move.

Short of war, a superintelligent AI could subvert, undermine, and block a competing program. For instance, AI promises both to strengthen conventional computer viruses with unprecedented potency and to disguise them thoroughly. Like the computer worm Stuxnet—the cyberweapon uncovered in 2010 that was thought to have ruined a fifth of Iran’s uranium centrifuges—an AI agent could sabotage a rival’s progress in ways that obfuscate its presence, thereby forcing enemy scientists to chase shadows. With its unique capacity for manipulation of weaknesses in human psychology, an AI could also hijack a rival nation’s media, producing a deluge of synthetic disinformation so alarming as to inspire mass opposition against further progress in that country’s AI capacities.

It will be hard for countries to get a clear sense of where they stand relative to others in the AI race. Already the largest AI models are being trained on secure networks disconnected from the rest of the Internet. Some executives believe that AI development will itself sooner or later migrate to impenetrable bunkers whose supercomputers will be powered with nuclear reactors. Data centers are even now being built on the bottom of the ocean floor. Soon they could be sequestered in orbits around Earth. Corporations or countries might increasingly “go dark,” ceasing to publish AI research so as not only to avoid enabling malicious actors but also to obscure their own pace of development. To distort the true picture of their progress, others might even try deliberately publishing misleading research, with AI assisting in the creation of convincing fabrications.

AI in war will illuminate the best and worst expressions of humanity.

There is a precedent for such scientific subterfuge. In 1942, the Soviet physicist Georgy Flyorov correctly inferred that the United States was building a nuclear bomb after he noticed that the Americans and the British had suddenly stopped publishing scientific papers on atomic fission. Today, such a contest would be made all the more unpredictable given the complexity and ambiguity of measuring progress toward something so abstract as intelligence. Although some see advantage as commensurate with the size of the AI models in their possession, a larger model is not necessarily superior across all contexts and may not always prevail over smaller models deployed at scale. Smaller and more specialized AI machines might operate like a swarm of drones against an aircraft carrier—unable to destroy it, but sufficient to neutralize it.

An actor might be perceived to have an overall advantage were it to demonstrate achievement in a particular capability. The problem with this line of thinking, however, is that AI refers merely to a process of machine learning that is embedded not just in a single technology but also in a broad spectrum of technologies. Capability in any one area may thus be driven by factors entirely different from capability in another. In these senses, any “advantage” as ordinarily calculated may be illusory.

Moreover, as demonstrated by the exponential and unforeseen explosion of AI capability in recent years, the trajectory of progress is neither linear nor predictable. Even if one actor could be said to “lead” another by an approximate number of years or months, a sudden technical or theoretical breakthrough in a key area at a critical moment could invert the positions of all players.

In such a world, where no leaders could trust their most solid intelligence, their most primal instincts, or even the basis of reality itself, governments could not be blamed for acting from a position of maximum paranoia and suspicion. Leaders are no doubt already making decisions under the assumption that their endeavors are under surveillance or harbor distortions created by malign influence. Defaulting to worst-case scenarios, the strategic calculus of any actor at the frontier would be to prioritize speed and secrecy over safety. Human leaders could be gripped by the fear that there is no such thing as second place. Under pressure, they might prematurely accelerate the deployment of AI as deterrence against external disruption.

A NEW PARADIGM OF WAR

For almost all of human history, war has been fought in a defined space in which one could know with reasonable certainty the capability and position of hostile enemy forces. The combination of these two attributes offered each side a sense of psychological security and common consensus, allowing for the informed restraint of lethality. Only when enlightened leaders were unified in their basic understanding of how a war might be fought could opposing forces determine whether a war should be fought.

Speed and mobility have been among the most predictable factors underpinning the capability of any given piece of military equipment. An early illustration is the development of the cannon. For a millennium after their construction, the Theodosian Walls protected the great city of Constantinople from outside invaders. Then, in 1452, a Hungarian artillery engineer proposed to Emperor Constantine XI the construction of a giant cannon that, firing from behind the defensive walls, would pulverize attackers. But the complacent emperor, possessing neither the material means nor the foresight to recognize the technology’s significance, dismissed the proposal.

Unfortunately for him, the Hungarian engineer turned out to be a mercenary. Switching tactics (and sides), he updated his design to be more mobile—transportable by no fewer than 60 oxen and 400 men—and approached the emperor’s rival, the Ottoman Sultan Mehmed II, who was preparing to besiege the impermeable fortress. Winning the young sultan’s interest with his claim that this gun could “shatter the walls of Babylon itself,” the entrepreneurial Hungarian helped the Turkish forces to breach the ancient walls in only 55 days.

The contours of this fifteenth-century drama can be seen again and again throughout history. In the nineteenth century, speed and mobility transformed the fortunes first of France, as Napoleon’s army overwhelmed Europe, and then of Prussia, under the direction of Helmuth von Moltke (the Elder) and Albrecht von Roon, who capitalized on the newly developed railways to enable faster and more flexible maneuvering. Similarly, blitzkrieg—an evolution of the same German military principles—would be used against the Allies in World War II to great and terrible effect.

Examining an autonomous vehicle at a military convention in Washington, D.C., October 2024,Nathan Howard / Reuters

“Lightning war” has taken on new meaning—and ubiquity—in the era of digital warfare. Speeds are instantaneous. Attackers need not sacrifice lethality to sustain mobility, as geography is no longer a constraint. Although that combination has largely favored the offense in digital attacks, an AI era could see the increase of the velocity of response and allow cyberdefenses to match cyberoffenses.

In kinetic warfare, AI will provoke another leap forward. Drones, for instance, will be extremely quick and unimaginably mobile. Once AI is deployed not only to guide one drone but to direct fleets of them, clouds of drones will form and fly in sync as a single cohesive collective, perfect in their synchronicity. Future drone swarms will dissolve and reconstitute themselves effortlessly in units of every size, much as elite special-operations forces are built from scalable detachments, each of which is capable of sovereign command.

In addition, AI will provide similarly speedy and flexible defenses. Drone fleets are impractical if not impossible to shoot down with conventional projectiles. But AI-enabled guns firing rounds of photons and electrons (instead of ammunition) could re-create the same lethal disabling capacities as a solar storm that can fry the circuitry of exposed satellites.

AI-enabled weapons will be unprecedentedly exact. Limits to the knowledge of an antagonist’s geography have long constrained the capabilities and intentions of any warring party. But the alliance between science and war has come to ensure increasing accuracy in instruments, and AI can be expected to make more breakthroughs. AI will thus shrink the gap between original intent and ultimate outcome, including in the application of lethal force. Whether land-based drone swarms, machine corps deployed in the sea, or possibly interstellar fleets, machines will possess highly precise capabilities of killing humans with little degree of uncertainty and with limitless impact. The bounds of the potential destruction will hinge only on the will, and the restraint, of both human and machine.

In kinetic warfare, AI will provoke a huge leap forward.

That being so, the AI age of warfare will be reduced primarily to an assessment not of an adversary’s capabilities but rather of its intentions and their strategic applications. In the nuclear age, we have already entered such a phase—but its dynamics and significance will come into much sharper focus as AI proves its worth as a weapon of war.

With such valuable technology involved, humans may not even be the primary targets of AI-enabled war. AI could in fact remove humans as a proxy in warfare entirely, making war less deadly but potentially no less decisive. Similarly, territory alone seems unlikely to provoke AI aggression—but data centers and other critical digital infrastructure certainly could.

Surrender, then, will come not when the opponent’s numbers are diminished and its armory empty but when the survivors’ shield of silicon is rendered incapable of saving its technological assets—and finally its human deputies. War could evolve into a game of purely mechanical fatalities, the deciding factor being the psychological strength of the human (or AI) who must contest to risk, or forfeit to prevent, a breakthrough moment of total destruction.

Even the motives governing the new battlefield would be alien, to some extent. The English writer G. K. Chesterton once quipped that “the true soldier fights not because he hates what is in front of him, but because he loves what is behind him.” An AI war is unlikely to involve love or hate, let alone a concept of soldierly bravery. On the other hand, it may still incorporate ego, identity, and loyalty—although the nature of those identities and loyalties may not be consistent with those of today.

The calculation in warfare has always been relatively straightforward: whichever side first finds intolerable the pain of battle will likely be conquered. The consciousness of one’s own shortcomings has in the past produced restraint. Without such awareness, and with no sense for (and thus a great tolerance of) pain, one cannot but wonder what, if anything, would prompt restraint in an AI that has been introduced into warfare, and what would conclude the conflicts it wages. A chess-playing AI, if it had never been informed of the rules dictating the end of the game, could play to the very last pawn.

GEOPOLITICAL RESTRUCTURING

In every age of humanity, almost as if in obedience to some natural law, there has emerged, as one of us (Kissinger) once put it, a unit “with the power, the will, and the intellectual and moral impetus to shape the entire international system in accordance with its own values.” The most familiar arrangement of human civilizations is that of the Westphalian system as conventionally understood. The idea of the sovereign nation-state, however, is only a few centuries old, having emerged from treaties that are collectively known as the Peace of Westphalia in the mid-seventeenth century. It is not the preordained unit of social organization, and it may not be suited for the age of AI. Indeed, as mass disinformation and automated discrimination trigger a loss of faith in that arrangement, AI may pose an inherent challenge to the power of national governments. Alternatively, AI may well reset the relative positions of competitors within today’s system. If its powers are harnessed primarily by nation-states themselves, humanity could be forced toward a hegemonic stasis, or else toward a new equilibrium of AI-empowered nation-states. But the technology could also be the catalyst of an even more fundamental transition—a shift to an entirely new system, in which state governments would in turn be forced to abandon their central role in the global political infrastructure.

One possibility is that the companies that own and develop AI will accrue totalizing social, economic, military, and political power. Today’s governments are forced to contend with their difficult position both as cheerleaders for private corporations—lending their military power, diplomatic capital, and economic heft to promote these homegrown firms—and as supporters of the average citizen suspicious of monopolistic greed and secrecy. That may prove an untenable contradiction.

Meanwhile, corporations could form alliances to consolidate their already considerable strength. Those alliances might be built on complementary advantages and the profit of amalgamation or, alternatively, on a shared philosophy of development and deployment of AI systems. These corporate alliances might take on traditional nation-state functions, though rather than seeking to define and expand bounded territories, they would cultivate diffuse digital networks as their domains.

AI may pose an inherent challenge to the power of national governments.

And there is still another alternative. Uncontrolled, open-source diffusion could give rise to smaller gangs or tribes with substandard but substantial AI capacities, sufficient to administer to, provide for, and defend themselves within some limited scope. Among human groups that reject established authority in favor of decentralized finance, communication, and governance, such technology-enabled proto-anarchy could win out. Or such groupings might incorporate a religious dimension. After all, in terms of reach, Christianity, Islam, and Hinduism have all been larger and longer-lasting than any state in history. In the age to come, religious denomination, more than national citizenship, might conceivably prove the more relevant framework for identity and loyalty.

In either future, whether dominated by corporate alliances or diffused into loose religious groupings, the new “territory” that each group would claim—and over which they would fight—would not be inches of land but a digital landscape, seeking the loyalties of individual users. Linkages between these users and any administration would subvert the traditional notion of citizenship, and agreements between the entities would be unlike ordinary alliances.

Historically, alliances have been forged by individual leaders and have served to augment a nation’s strength in case of war. By contrast, the prospect of citizenships and alliances—and perhaps conquests or crusades—structured around the opinions, beliefs, and subjective identities of ordinary people in times of peace would require a new (or very old) conception of empire. It would also force a reassessment of the obligations entailed in pledging allegiance and the cost of exit options, if indeed any were to exist in the AI-entangled future.

PEACE AND POWER

The foreign policies of nation-states have been built and then adjusted by balancing idealism and realism. The temporary balances struck by our leaders are seen in retrospect not as end-states but as only ephemeral (if necessary) strategies for their time. With each new age, this tension has produced a different expression of what constitutes political order. The dichotomy between the pursuit of interests and the pursuit of values—or between a particular nation-state’s advantage and the global good—has been part of this unending evolution. In the conduct of their diplomacy, leaders of smaller states historically have responded straightforwardly, prioritizing the necessities of their own survival. By contrast, those responsible for global empires, with the means to realize additional goals, have faced a more agonizing predicament.

Since the beginning of civilization, as human units of organization have grown, they have simultaneously achieved new levels of cooperation. But today, perhaps because of the scale of planetary challenges as well as to the material inequalities evident among and within states, a backlash against this trend has surfaced. AI could prove commensurate to the demands of this still-grander scale of human governance, capable of seeing with granularity and fidelity not merely the imperatives of the country but also the interplay of the globe.

We harbor a hope that AI, deployed for political ends at home and abroad, might do more than just illuminate balanced tradeoffs. Ideally, it could provide new, globally optimal solutions, acting on a longer time horizon and with greater precision than humans are capable of, and thus bringing competing human interests into alignment. In the coming world, machine intelligences navigating conflict and negotiating peace might help clarify, or even surmount, traditional dilemmas.

However, if AI were indeed to fix problems that we should have hoped to solve ourselves, we could face a crisis of confidence—of both overconfidence and the lack of confidence. To the former, once we understand the limits of our own ability for self-correction, it may be difficult to admit that we have come to cede too much power to machines in handling existential issues of human conduct. To the latter, the realization that simply removing human agency from the handling of our affairs has been enough to solve our most intractable problems might reveal too explicitly the shortcomings of human design. If peace has always been but a simple voluntary choice, the price of human imperfection has been paid in the coin of perpetual war. To know that a solution has always existed but has never been conceived by us would be crushing to human pride.

In the case of security, unlike that of the displacement of people in scientific or other academic endeavors, we may more readily accept the impartiality of a mechanical third party as necessarily superior to the self-interestedness of a human—just as humans easily recognize the need for a mediator in a contentious divorce. Some of our worst traits will enable us to exhibit some of our best: that the human instinct toward self-interest, even at the expense of others, may prepare us for accepting AI’s transcendence of the self.

• HENRY A. KISSINGER served as U.S. Secretary of State from 1973 to 1977 and as U.S. National Security Adviser from 1969 to 1975.
• ERIC SCHMIDT is Chair of the Special Competitive Studies Project and former CEO and Chair of Google.
• CRAIG MUNDIE is the Co-Founder of Alliant Computing Systems and the former Senior Adviser to the CEO at Microsoft.
• This essay is adapted from their book, Genesis: Artificial Intelligence, Hope, and the Human Spirit (Little, Brown and Company, 2024).
   
  ORIGINAL / SOURCE
  

Is Turkey’s Military the World’s Latest Paper Tiger? (National Security Journal)

A Turkish Air Force F-16 receives a mid air refuel from a NATO allied aircraft on Oct 23, 2018 during exercise Trident Juncture 18. Trident Juncture is a multinational NATO exercise that enhances professional relationships and improves overall coordination with Allied and partner nations. (photo by Nebil; Turkish Air Force)

A video circulating on Telegram and other social media suggests North Korean Special Forces dispatched to fight Ukraine on Russia’s behalf have seen their first combat. The video purports to interview the single North Korean survivor from a unit of 40 compatriots who encountered Ukrainian forces near the Ukraine-occupied Russian town of Kursk. While unclear if the video is authentic—some suggest it is psychological warfare—it is believable. While Ukrainian President Volodymyr Zelensky urges the world to intercede before more North Korean units can reach the battlefield, military analysts wait to see how North Koreans do in battle. After all, despite their fearsome displays and bellicose rhetoric, it has been decades since the North Korean Army engaged in open combat. North Koreans are increasingly shorter and lighter than their South Korean neighbors are.

North Korea is not the only country that coasts on reputation. As much as the United States fears China’s rise, the fighting ability of the People’s Liberation Army is an unknown. It is perhaps the only army in the world entirely comprised of only children. The last time the People’s Republic of China fought an open war—a month-long conflict with Vietnam in 1979—China lost. Since then, China has only engaged small and unarmed or only lightly armed opponents—Filipino coast guard speedboats, Vietnamese fishing boats, or small squads of Indian soldiers high up in the Himalayas. China can bluster about conquering Taiwan. The People’s Liberation Army can cause incredible devastation with missiles and drones, but their ability to occupy the country is a different matter. The second the People’s Liberation Army engages, Beijing knows, their carefully crafted image of invincibility might crater.

Russia has been another paper tiger. As Russian forces massed on the Ukrainian border in February 2022, President Joe Biden and National Security Advisor Jake Sullivan urged Zelensky to surrender preemptively and flee the country. The intelligence briefings Biden and Sullivan received from the U.S. intelligence community grossly exaggerated the capabilities of the Russian army. Rather than march triumphantly through Kyiv, the Russian Army today loses every two months more than the United States lost in the entire Vietnam War. Russia might still win, but not as it envisioned. Rather, it will simply seek to outlast its Ukrainian opponents in a new Stalingrad. The Kremlin might have sold an image of itself as a first world military capable of shock and awe, but what it showed the world was not much different from Russian forces in World War I.

The Saddam-era Iraqi Army was also a paper tiger. In the lead up to the 1991 Operation Desert Storm and the liberation of Kuwait, Iraq had the fifth largest army in the world. Colin Powell, then the chairman of the Joint Chiefs of Staff, confused size with competence and sought a diplomatic compromise with Iraq, a proposal President George H.W. Bush wisely rejected. The subsequent decimation of Iraq’s army showed what a paper tiger they had been.

While North Korea, China, Russia, and Saddam-era Iraq are or were all U.S. adversaries, the same dynamics may also apply to NATO. The Turkish military forms the second largest force component within NATO, after the United States. Diplomats, analysts, and Turkey’s lobbyists on K Street and in Washington think tanks conflate Turkey’s military power and strategic importance, but seldom consider if Turkey’s military power is real.

Turkish President Recep Tayyip Erdogan took a formidable military and sought to remake it in his own image. To expedite its transformation, he cited various conspiracies as fact, culminating in the “Reichstag Fire coup.” The result of Erdogan’s purges has been the prioritization of politics over competence. One-in-five Turkish F-16 pilots, for example, ended up in prison; their replacements had a fraction of their imprisoned colleagues’ experience.

The same is true with Turkey’s Ground Forces. While Turkish forces have pushed into Syria into some Kurdish districts of Syria, they only do so with proxies or against lightly armed opponents. While Turkey has waged war against Syrian Kurds’ civilian infrastructure such as oil pipelines and electrical substations or Yezidi farms across the border in Iraq, the Turkish military has failed to engage the Islamic State. There are two possible explanations for this: Either Turkey as a whole or certain commanders do not consider the Islamic State to be an enemy or Turkish commanders fear directly engaging the Islamic State would expose the weakness of Turkey’s post-Erdogan ground forces.

Here, Libya provides some clues where the Wagner Group effectively has held NATO’s second largest military to a draw. The state-controlled Turkish media will cite its air support for Azerbaijan’s assault on Armenians or provision of drones to Ukraine, but neither of these supposed successes involved the deployment of Turkish troops with the exception perhaps of some Special Forces to Nagorno-Karabakh.

Too often, the United States self-deters in the face of paper tigers in a way that empowers them. In effect, the United States might hold a full house militarily, but it folds before a pair of twos. Turkey today presents another problem, however, since it is nominally an ally rather than adversary. While Erdogan seeks benefit from an illusion of strength, it is time to question whether the size of Turkey’s military mattes if it has effectively become a third world force, little different than Iraq 1991 or Russia 2022. If so, then perhaps the next administration must recalculate the deference to which Turkey is due and even such basic questions about whether the Syrian Kurds, if properly armed, can contribute more to regional security than Turkish troops whose illusion of power will dissipate the moment they leave their barracks.

Source👈

About the Author: Dr. Michael Rubin

Michael Rubin is a senior fellow at the American Enterprise Institute and director of policy analysis at the Middle East Forum. A former Pentagon official, Dr. Rubin has lived in post-revolution Iran, Yemen, and pre-and postwar Iraq. He also spent time with the Taliban before 9/11. For over a decade, he taught classes at sea about the Horn of Africa and Middle East conflicts, culture, and terrorism to deployed US Navy and Marine units. Dr. Rubin is the author, coauthor, and coeditor of several books exploring diplomacy, Iranian history, Arab culture, Kurdish studies, and Shi’ite politics. The opinions and views expressed are his own.

In this article:Defense, featured, Military, NATO, Turkey

Written By Michael Rubin

Michael Rubin is a senior fellow at the American Enterprise Institute and director of policy analysis at the Middle East Forum. A former Pentagon official, Dr. Rubin has lived in post-revolution Iran, Yemen, and both pre- and postwar Iraq. He also spent time with the Taliban before 9/11. For more than a decade, he taught classes at sea about the Horn of Africa and Middle East conflicts, culture, and terrorism, to deployed US Navy and Marine units. Dr. Rubin is the author, coauthor, and coeditor of several books exploring diplomacy, Iranian history, Arab culture, Kurdish studies, and Shi’ite politics.